ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #8 : 8. 'ลาก่อน..เทียนฉี'

"ยังไม่รีบมาพยุงท่านน้ากับถงเอ๋อร์ขึ้นอีก!" เกาฮูหยินสั่งบุตรชายที่ยังยืนนิ่งงันอยู่ด้วยเสียงดัง

"มิต้องหรอกเว่ยเจีย อีกอย่าง..ข้าก็ตัดสินใจแล้ว..." เจิ้งฮูหยินที่ค่อยๆพยุงบุตรสาวขึ้นมาอย่างช้าๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดกว่าทุกคราว "เรื่องหมั้นหมายของสองตระกูลขอให้ยุติลงนับแต่วันนี้เป็นต้นไปก็แล้วกัน ต้องขออภัยด้วยที่สร้างความลำบากใจให้ทั้งที่เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านแม่ทัพเช่นนี้ เราสองแม่ลูกคงต้องขอกลับก่อน..."

"จิ้งอี..."

"ถงเอ๋อร์..เจ้าก็รีบลาท่านป้ากับท่านแม่ทัพเสียสิ ต่อไปเราคงมิได้มาที่นี่อีกแล้ว" น้ำเสียงของเจิ้งฮูหยินบอกความห่างเหินอย่างชัดเจนขณะกุมมือบุตรสาวค่อยๆเดินผ่านทั้งสองมารดาและบุตรชายไปอย่างช้าๆ เจิ้งหว่านถงเหลียวมองท่าทางเสียใจของเกาฮูหยินด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะหันมาพบดวงตาดุดันอีกคู่ที่เขม็งมองนางไม่คลาดสายตา พลันนั้นเอง..แววตาอ่อนโยนที่นางใช้มอง 'ท่านป้า' เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นแววหยามหยันไปในพริบตา แน่นอน..ในนั้นยังฉายความสะใจจากชัยชนะในวันนี้ออกมาอย่างชัดเจนอีกด้วย! ในที่สุด..ข้าก็หลุดพ้นจากคนใจดำอย่างเจ้าได้เสียที! 'ลาก่อน.. เทียนฉี!'

'ลาก่อน..เทียนฉี' อย่างนั้นรึ!? เกาเทียนฉีที่อ่านปากของสตรีน้อยได้..จู่ๆใจก็เกิดกระตุกวาบขึ้นมาในทันที ทำไมเขาถึงได้คุ้นกับประโยคนี้นักนะ? แล้วทำไมหัวใจจึงได้เจ็บแปลบถึงเพียงนี้...?

"เดี๋ยว!" โดยไม่ทันรู้ตัว แม่ทัพหนุ่มก็ออกปากเรียกนางขึ้นมาแล้ว แต่สตรีที่เพิ่งเดินผ่านหน้าเขาไปผู้นั้นไม่เพียงแต่ไม่ชำเลืองมองมาแม้สักนิด..หากยังรีบประคองมารดาของตนเดินจากไปอย่างรวดเร็วอีกด้วย!

"เดี๋ยว..อย่าเพิ่งไป..." เสียงแหบพร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นของแม่ทัพใหญ่ดังขึ้นอีกครา..ขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งกุมแน่นอยู่ที่อกด้านซ้าย ปวดใจนัก..ทำไมเขาจึงได้ปวดใจเช่นนี้นะ!? เพียงได้ยินประโยคนั้น..ได้เห็นนางที่เดินหันหลังจากไปเช่นนั้น..หัวใจก็ปวดแปลบราวกับใครเอามีดมากรีดเฉือนเป็นชิ้นๆ... เจ็บปวดเสียเหลือเกิน...

"เทียนฉี! ไม่ต้องเรียกหรอก... จิ้งอีเป็นคนเด็ดขาดอย่างนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว..." เกาฮูหยินที่คิดว่าบุตรชายพยายามเรียกสองแม่ลูกด้วยเกิดสำนึกผิดขึ้นมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นเครือไม่หาย "ในเมื่อเจ้ามีคนรักอยู่แล้วก็ช่างเถอะ บอกมาก็แล้วกันว่าเป็นบุตรีตระกูลไหน..แม่จะได้ให้แม่สื่อไปเตรียมสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว..." ผู้เป็นมารดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างพยายามทำใจ

"ท่านแม่..เรื่องนั้น..."

"ว่าอย่างไร? หรือเจ้ายังกลัวท่านพ่อจะคัดค้านอีกคน แต่ต่อให้คัดค้านแล้วจะทำอย่างไรได้..ในเมื่อทางโน้นเขาตัดเยื่อใยมาเสียขนาดนี้แล้ว..."

"ท่านแม่... แล้วถ้าหาก..ถ้าหากข้าสามารถทำให้ถงเอ๋อร์ยอมรับหมั้นข้าใหม่ได้อีกครั้งเล่าขอรับ?"