คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1. ฉันกำลังจะไป(1)
"ผม..คิดว่า...ผมยังรักผึ้งอยู่..ผมขาดเธอไม่ได้.." ไอศูรย์พูดเบาๆ..รู้สึกผิดกับคนตรงหน้า แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะอยู่ได้โดยไม่มีผึ้งหรือภัคจิรา...คนรักที่เพิ่งกลับมาของตน "ผมขอโทษ.."
มินตรามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บปวดก่อนจะก้มหน้าลงซ่อนความเสียใจที่เอ่อล้นขึ้นมาจนแทบทานไม่ไหว หลายคืนก่อนเขายังโอบเธอไว้ในอ้อมกอด พร่ำพูดคำหวานข้างหู... แต่สองวันที่ผ่านมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไอศูรย์กลับมาที่ห้องของเธอที่ทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันตั้งแต่สองเดือนก่อนด้วยสีหน้าแปลกๆ แม้พฤติกรรมทั่วไปของเขาจะยังคงเหมือนเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มดูว้าวุ่นใจเหมือนกำลังคิดหรือพยายามตัดสินใจอะไรบางอย่าง และวันนี้เธอก็ได้รู้.. ภัคจีรากลับมาแล้ว! ผู้หญิงที่เคยหนีจากเขาไปกลับมาหาเขาอีกครั้งพร้อมสัญญาว่าจะไม่หายไปไหนอีก และไอศูรย์เลือกที่จะเชื่อเธอคนนั้น เช่นเดียวกับวันนี้...ที่เขายังคงเลือกคนที่เขาบอกว่ารักและขาดเธอไปไม่ได้..คือภัคจีรา
"ไม่เป็นไรค่ะ...เราไม่มีข้อผูกมัดอะไรกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดีใจด้วยนะคะ" มินตราเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนตรงหน้า รอยหมองในดวงตาถูกเก็บงำมิดชิดขณะที่ในใจกำลังร้องไห้...
"แต่ว่าคุณ..." ไอศูรย์พูดไม่ออก รู้สึกเจ็บแปลบที่ใจนิดๆเมื่อเห็นท่าทางราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวที่หญิงสาวแสดงออกมา ทั้งที่เขารู้สึกผิดและเสียใจที่ต้องเป็นฝ่ายบอกเลิกกับเธอ ทั้งยังเสียดายชีวิตช่วงที่ผ่านมาที่ต้องยอมรับว่าเขามีความสุขมาก แต่ดูเหมือนมินตราจะไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรนัก
"งั้นคุณกลับห้องก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณผึ้งมาเห็นเข้าจะไม่ดี ส่วนข้าวของที่นี่เดี๋ยวฉันจะเก็บไว้ให้" มินตรายังคงยิ้มกว้างขณะพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูสดใส ทว่าเมื่อร่างของชายหนุ่มจากไปพร้อมบานประตูที่ปิดลง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมา...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ราวสามทุ่มเศษ.. ที่ทางเดินกว้างหน้าห้องของคอนโดใจกลางกรุงแห่งหนึ่ง
"ทำไมถึงเพิ่งกลับเอาป่านนี้?" น้ำเสียงทุ้มๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอามินตราสะดุ้งก่อนจะถอนใจยาวอย่างโล่งอก ไอศูรย์นั่นเอง..เขายืนอยู่หน้าประตูอย่างเงียบๆในชุดลำลองสีกรมท่ากลืนกับความมืดหน้าห้องเธอจึงไม่ทันสังเกต
"งานเร่งน่ะค่ะ" หญิงสาวตอบเบาๆพยายามสะกดกลั้นทั้งความดีใจและเสียใจที่พลุ่งพล่านขึ้นมาทุกครั้งที่ได้พบหน้าเขาแม้เธอจะพยายามหลบเลี่ยงมาตลอด ก็คนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว..จะมาพบเจอกันทำไมให้หัวใจต้องวุ่นวายอีก
"ได้ข่าวว่าคุณกำลังจะย้ายไปอยู่คอนโดใหม่..จริงหรือเปล่า?" ไอศูรย์ถามพลางสำรวจร่างบางตรงหน้าที่ดูเหมือนจะซูบซีดลงกว่าเดิมหลายเท่า 'หรือว่าอาการภูมิแพ้ของเธอจะกำเริบขึ้นมาอีก?'
"ค่ะ" มินตราตอบสั้นๆขณะไขกุญแจประตูห้องของตน
"ผมขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย..ไม่นานหรอก" ชายหนุ่มพูดขณะจับบานประตูไว้เมื่อหญิงสาวทำท่าเหมือนจะรีบหนีเข้าห้อง
"คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว"
มินตรารีบปฏิเสธ พยายามดันประตูปิดแต่ก็สู้แรงชายหนุ่มไม่ได้
"มินตรา...ผมเป็นห่วงคุณนะ" ไอศูรย์พูดเสียงแหบพร่าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่ตัวเองยังไม่เข้าใจ
"ใครห่วงอะไรใครหรือคะไอ!?"
ความคิดเห็น