{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO: จุดเริ่มโชคชะตา

         Beginning of Destiny...

“เอ๋..? Party Halloween ฉบับวองโกเล่เหรอคะ??” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหวานกระพริบตาปริบๆพร้อมปากทวนคำก่อนจะเอียงคอลงนิดๆเหล่มองคนตัวเล็กชุดสูทที่ยืนอยู่บนกำแพงด้วยใบหน้าบ๋องแบ๊ว 

“ใช่แล้วล่ะ จะจัดขึ้นในอีก3วัน เลยอยากจะชวนเธอมาร่วมปาร์ตี้ด้วยน่ะ สนใจหรือเปล่าล่ะ?”

“อเมซิ่งสุดๆไปเลยค่ะ!! ฮารุจะไปให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณนะคะรีบอร์นจัง~”                                                                   

ฮารุ ยิ้มตามหลังรีบอร์นที่กระโดดข้ามรั้วไป ก่อนจะหันตัวเดินไปตามทางที่ตัวเองกำหนดต่อไป นั่นคือกลางเมืองนามิโมริ เพราะว่าวันนี้โรงเรียนของเธอหยุดน่ะสิ เลยได้มาเร่ร่อนแบบนี้ อยากจะไปหาคุณสึนะของเธอก็ไปไม่ได้เพราะว่าวันนี้โรงเรียนนามิโมริก็เรียนตามปกติ ตอนนี้ฮารุรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายมากๆเลยค่ะT^T

“ว่าแต่..ฮารุจะแต่งเป็นอะไรดีน๊า...” ฮารุชี้นิ้วกลางแต่ปลายคางตัวเองพร้อมทำตาคิดหนัก ก่อนจะมองไปรอบๆเมืองที่ตอนนี้ตกแต่งเป็นเทศกาลฮาโลวีนเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่คิดไป ฮารุก็ถอนหายใจไปเพราะเหงาน่ะสิ.. เวลาแบบนี้มีแต่สาววัยเอ๊าะอย่างเธอสินะมาเดินเที่ยวเล่นน่ะ ฮารุหยุดเดินเมื่อมีเม็ดน้ำเล็กๆตกใส่แก้มเธอ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดคล้ำและเริ่มมีเม็ดฝนตกลงมาเรื่อยๆ

“ฮาฮิ! ฝนตก>O<” ฮารุรีบวิ่งไปหลบฝนที่หน้าร้านที่แดอยู่เพื่อหลบฝน ปัดโธ่ นึกว่าฝนจะหมดไปแล้วซะอีก นี่ก็จะหนาวแล้วนะคะ ทำไมคุณฝนถึงตกลงมาได้ ไม่อ่านหนังสือกันหรือไงคะ ฝนถึงได้ตกTOT

ฮารุยืนหลบฝนด้วยหน้าตามึนๆพร้อมบ่นอุบอิบไปด้วย เพราะฝนนั้นไม่ยอมหยุดสักที และเธอก็เริ่มหนาวแล้วด้วย! สุดท้ายฮารุก็ไม่ยอมยืนรอฝนหยุด เพราะทั้งเบื่อทั้งหนาว เลยตัดสินใจซื้อร่มที่ร้านข้างๆซะเลย นี่ก็ตัดสินใจนานนะเนี่ยที่ยอมซื้อร่ม เธอกางร่มเหนือหัวและเดินออกจากที่หลบฝน ก่อนจะค่อยๆเดินทางกลับบ้านของเธอ เพราะปลายร่มสีชมพูบังตาเธอ ฮารุมองเห็นข้างหน้าเป็นเพียงทางเดินเท่านั้น

ร่างสูงขายาวในชุดเครื่องแบบ กรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ นั่นคือ ฮิบาริ เคียวยะ กำเดินตรวจเมืองนามิโมริของเขาด้วยตัวที่เปียกแฉะเพราะเดินตากฝนนั่นเอง ถึงจะเดินไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พบคนออกมาเดินตากฝนแบบเขา แต่ข้างหน้าที่เขากำลังจะเดินไปมีผู้หญิงที่เดินถือหลบกำลังเดินมาทางเขา ฮิบาริมองนิ่งๆ พยายามจะเพ่งมองเพราะอะไรก็ไม่รู้.. เขาควรจะไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขามองเห็นบนใบหน้าเธอมีเพียงปลายจมูกกับเรียวปากเล็กเท่านั้น เพราะอีกครึ่งหน้าถูกปิดด้วยร่มสีแดงนั่น

ขัดตาซะจริงๆ..

ทั้งฮิบาริ และ ฮารุ เดินสวนกัน โดยที่ฮารุไม่รู้ว่าเดินผ่านใครเพราะเธอเห็นแค่ขาและเท้าของเขาเท่านั้นเอง.. แต่ตอนเดินสวนกันเธอรู้สึกอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอเบิกตากว้างนิดๆ และยังมีความรู้สึกแปลกๆในใจด้วย.. แต่ก็เลือกที่จะเดินต่อไปโดยทำเป็นเหมือนไม่สนใจอะไร ทั้งๆที่ในใจกำลังสับสนว่าตัวเองรู้สึกอะไรกันแน่..หันไปมองหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง..

ฮิบาริหยุดเดินนิ่ง และหันกลับไปมองข้างหลังตัวเองก็พบว่าผู้หญิงที่เขาเดินผ่านเมื่อกี้ก็หยุดเดินและหันหลังมามองเขาเหมือนกัน บังเอิญเกินไปมั้ยนั่น.. ฮิบาริจ้องมองอีกคนนิ่งๆ เธอค่อยๆขยับร่มขึ้นและก็ค่อยๆเปิดเผยครั้งหน้าที่เหลือ ทำให้ตาสีดำนิลรัตติกาลเชื่อมต่อมองตาสีน้ำตาลหวานนั่นอย่างตรงๆ..

เหมือนมีกระแสอะไรสักอย่างผ่าถึงกันเมื่อตาของทั้งสองมองกัน จุดยืนของทั้ง2ห่ากันมาก ทำให้ไม่เห็นใบหน้าของแต่ละคนไม่ค่อยชัด แต่ทั้ง2กลับรู้สึกสายตาได้มองใกล้กันมาก..

ความรู้สึกในใจนี้มันอะไรกันนะ.. เห็นหน้าไม่ชัด แต่รู้สึกว่าใกล้กันมาก..

“ฮาฮิ..ตายแล้ว!” ฮารุเป็นคนที่ได้สติดีก่อน จึงอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเธอเผลอจ้องคนที่กำลังจ้องเธอกลับอย่างไม่ได้โทรหานัดหมายกัน ฮารุหันหลังและรีบวิ่งออกย่างไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องวิ่ง

          “หึ..” ฮิบาริแค่นหัวเราะ เมื่อเห็นแผ่นหลังสาววิ่งออกไปแล้ว เขาก็หันกลับมาเดินตรวจเมืองต่อด้วยคำถาม1คำถามในหัว.. เขาพอจะดูออกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เพราะเขาเคยมองตาเธอมาก่อน.. ตาสีน้ำตาลหวานเยิ้มนั่น.. เขาเคยจ้องมองมันมาก่อน..

โชคชะตาของเขาทั้ง2คนเริ่มต้นขึ้นในวันที่ฝนตก.

  __________________________________________

ธีม

 

O W E N TM.