คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ต้อกแต้กๆ
เสียงการกดคีย์บอร์ดทำงานของหญิงสาววัย25ปีดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในห้องนอนของตน เสียงรัวคีย์บอร์ดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนสุดท้าย
เชื่อว่าหลายคนต้องชอบปุ่มตัวนี้ในคีย์บอร์ดที่สุด [ENTER] เพียงแค่กดปุ่มตัวนี้งานทุกอย่างของเธอก็จะสิ้นสุด
ปลายนิ้วเรียวบรรจงกดแป้นอย่างสุขสันต์
กึก!
“ ฟู่วว... ในที่สุด ” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างอ่อนล้าแต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน
เธอกดส่งงานให้ลูกค้า ในที่สุดงานแปลวันนี้ของเธอก็เสร็จสิ้น
เธอหันไปมองนาฬิกาที่ชี้บอกเวลา ตี1ครึ่ง
“ แย่ล่ะ!
เวลาป่านนี้แล้วหรอเนี่ยยย ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ! ” ว่าแล้วท้องก็ร้องออกมาเสียงดังโครมคราม(?) “ คงต้องลงไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อสักหน่อย
” พูดกับตัวเองเบาๆ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่หลังอาหารกลางวัน
สวัสดีค่ะ ฉันมีชื่อว่าทราย
รับงานแปลอิสระ เมื่อครู่เป็นงานแปลชิ้นสำคัญที่ลูกค้าต้องการอย่างเร่งด่วน ฉันจึงต้องอยู่ทำงานจนดึกเพราะลูกค้าต้องการงานในวันพรุ่งนี้ ให้ตายสิถ้าเงินไม่ดีฉันไม่รับหรอกนะ(?)ล้อเล่นหรอกค่ะ--;;
เพราะเขามาขอร้องฉันเพราะไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว อีกอย่างฉันก็ว่างด้วยแหละ อืมๆ
(แต่จริงๆเงินก็มีส่วนนะ(?)
)
ฉันเดินไปคิดไปเรื่อยๆตามซอยที่ดูเปลี่ยว เพราะร้านสะดวกซื้อถ้าไปทางนี้จะถึงเร็วกว่า
แม้จะเสี่ยงแต่ก็เพื่อปากท้อง! เดินไปเรื่อยๆในหัวก็คิดถึงอาหารและขนมน่าทานจนไม่ทันสังเกตว่ามีรถมอไซค์ของวัยรุ่นแง๊นๆอายุประมาณ15-16ปี(?)ได้ขับรถเมาเซไปเซมามาที่ฉันด้วยความเร็วสูง..ดูท่าทางจะเมา
โถ่ เป็นเด็กไม่ดีเลยนะกลับบ้านกมืดค่ำดึกดื่น นี่มันจะตี2แล้วนะ ในขณะที่ฉันกำลังบ่นเด็กคนนั้นอยู่ในใจก็ลืมไปว่าน้องเขาจะขับมาชนฉันอยู่แล้วนี่หว่า..
“ ชิ*หายยย!
“ จบคำฉันโดนชนปลิวกระเด็นไปโดนต้นไม้ต้นที่อยู่ข้างทาง
ส่วนเด็กคนนั้นอยู่ๆก็หายไป.. เอ๊ะ? นี่ฉันโดนผีหลอกหรอ?? เอ๊อะ...
ช่างมันเถอะ..ง่วงแล้ว สุดท้ายสติฉันก็ค่อยๆหายไป
โดยเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือเสียง
“ โครกกกก
” …ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนี่หว่า
แล้วสติฉันก็ดับไป
ในขณะเดียวกัน
“ ผมขอโทษนะครับพี่สาว แต่ท่านผู้นั้นฝากผมมา เอาเถอะ แต่เดิมที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่พี่ควรอยู่อยู่แล้ว ” ผมขอโทษจริงๆนะพี่สาว แต่ผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว เพื่อที่ผมจะได้ไปเกิด ขอโทษนะครับ ว่าแล้วผีหนุ่มก็เรืองแสงก่อนจะหายไป
สถานที่หนึ่งในห้วงมิติเวลา
“ อืม... ” ฉันครางออกมาแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะด้วยแสงที่มันจ้ามากมาย ฉันค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง(น่าจะ?) ฉันมองไปทั่วห้องก็พบกับแสงๆหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นต้นเหตุของแสงสว่างที่อยู่รอบตัว
“ เอ่อ.. ช่วยหรี่แสงลงหน่อยได้มั้ยคะ? มองไม่ค่อยเห็นอะไรเลย ” จริงๆนะ แสบตามากๆ ที่นี่มันที่ไหนก็ไม่รู้ ห้องที่ดูเหมือนจะเล็กกับแสงสว่างสุดแสบตา ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้เหมือนฉันจะโดนผีหลอกแล้วก็ตาย จากนั้น.. ก็มาอยู่ที่นี่?
" อ่า.. " สิ้นเสียงที่เดาได้ว่าเป็นเสียงบุรุษ แสงรอบตัวก็จางลง แต่เอ๊ะ.. แสงสว่างพูดได้?
" คุณไม่มีรูปลักษณ์หรือคะ? " จากที่ฉันดูก็พอเดาได้ว่าแสงตรงหน้าอาจจะเป็นพระเจ้า? หรือตัวตนที่สูงส่งสักตนหนึ่ง เพราะออร่าแสงสว่างรอบตัวที่มันจ้าขนาดนั้น
" ข้าพอใจกับรูปลักษณ์นี้ ดูเหมือนเจ้าจะฉลาดพอตัว งั้นข้าจะพูดเพียงรอบเดียวเท่านั้น ตั้งใจฟังล่ะ การที่เจ้ามาอยู่ที่นี่เป็นเพราะข้าเอง ในโลกที่เจ้าจากมาไม่ใช่โลกที่เจาควรอาศัยอยู่ ข้าจึงดึงวิญญาณเจ้ามาเพื่อที่จะส่งเจ้าไปโลกที่ถูกต้อง เอาล่ะพร้อมรึยัง? " แสงตรงหน้าเอ่ยออกด้วยความเร็วที่สมองฉันเกือบจะประมวลผลไม่ทัน ห๊ะ..? ที่ฉันตายเป็นเพราะแสงตรงหน้า? ฉันไม่ได้ตายเพราะโดนผีแง๊นใส่หรอกหรอ ถ้าเกิดเขาเป็นตัวตนที่สูงส่งแล้วแค่การนำวิญญาณฉันมาก็ไม่น่ายากนี่?
" ข้าขี้เกียจ เอาล่ะตอบคำถามข้ามาได้แล้ว พร้อมหรือยัง? " เสียงตรงหน้าเร่งรัดคล้ายกำลังรีบร้อน แต่ว่านะ.. ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน แล้วจะเอาตัวรอดได้ยังไงล่ะ?
" เรื่องมากเสียจริง [พร : ชีวิตเป็นนิรันดร์] ได้รับพรจากข้าก็ไปเกิดได้แล้ว " หลังจากจบประโยคนั้นก็เกิดแสงสว่างรอบตัวฉันก่อนสติจะดับไป.. (อีกแล้ว!?) แต่พรเป็นนิรันดร์ แค่คิดก็ยุ่งยากแล้วสิ.. ไม่เอาได้ไหมอะะะะ
แล้วแบบนี้จะไม่มีปัญหากับเทพแห่งกาลเวลาหรอคะเนี่ยยย!?
ก้อนกลมๆสีขาว (เป็นเพียงอิมเมจค่ะ)
อาจจะสั้นไปหน่อย(ก็บทนำนี่) ในช่วงเนื้อเรื่องจะพยายามแต่งให้ยาวขึ้นค่ะ เวลาอัพน่าจะอาทิตย์ละสองตอนไม่แน่ใจ(?) ขอฝากนิยายด้วยนะคะ
ความคิดเห็น