[ FIC :Gakuen Alice X OC ]โรงเรียนอลิซ

ลำดับตอนที่ #2 : บทการเริ่มต้นที่ 1 -เข้าเรียน

บทการเริ่มต้นที่1

     หลังจากเกิดแสงสว่างรอบตัวของฉัน ลืมตาอีกทีก็มาโผล่ที่ห้องๆหนึ่ง ฉันค่อยๆกวาดตามองไปทั่วห้อง ดูจากขนาดห้องแล้วน่าจะเป็นห้องขนาดกลาง มีโต๊ะเก้าอี้ ชั้นหนังสือ ตู้เสื้อผ้า และเตียง ตกแต่งห้องด้วยโทนสีครีมอ่อน สักพักก็มีความทรงจำของเด็กคนนึงไหลเข้าสู่สมองเป็นฉากๆ ได้ความว่าเธอชื่อ อันโด ซายูริ เป็นลูกพี่ลูกน้องของ อันโด สึบาสะ ตอนเด็กได้เกิดเหตุการ์ณไฟไหม้อย่างปริศนาขึ้นจึงเสียพ่อและแม่ไปในเหตุการ์ณนั้น พ่อของสึบาสะจึงรับเธอมาเลี้ยง หลังจากเหตุการ์ณครั้งนั้นเธอก็เก็บตัวอยู่ในห้องมาตลอดไม่ยอมกินข้าวกินน้ำจึงได้เสียชีวิตลงในที่สุด หลังจากนั้นฉันก็เข้ามาในร่างของเธอ ถึงแม้ความทรงจำภาพจะตัดแบบแปลกๆไปบางช่วงก็เถอะ

     อืม.. นี่คงเป็นอนิเมะเรื่อง Gakuen Alice แต่ อันโด ซายูริ? เหมือนจะไม่เคยมีตัวละครตัวนี้ปรากฎในเรื่อง ฉันคงจะเป็นตัวประกอบล่ะมั้ง? หรือไม่ก็อาจจะไม่มีฉันอยู่ในเรื่องมาก่อนก็ได้ ส่วนตอนนี้ฉันก็น่าจะอายุ9-10ปี คงกำลังจะขึ้นป.4 ว่าแล้วก็หันไปมองปฏิทิน อีกประมาณ1เดือนโรงเรียนอลิซจะเปิดเทอมสินะ ..ว่าแต่ตัวฉันจะมีอลิซมั้ยนะ? เมื่อฉันคิดถึงตรงนี้ก็เกิดแสงสีขาวตรงหน้าก่อนมันจะกลายเป็นกระดาษที่มีข้อความขึ้นมา

‘ สวัสดี ข้ามาอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเจ้า เจ้าเป็นตัวละครที่ไม่เคยมีอยู่ในเรื่อง พยายามอย่าไปเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องให้มากนักล่ะ ส่วนคำถามว่าเจ้ามีอลิซมั้ย แน่นอนว่ามี เจ้ามีอลิซพลังควบคุมธรรมชาติ หรือก็คือสามารถควบคุมธาตุต่างๆได้ เป็นพลังที่อยู่ในกลุ่มที่4 พลังอลิซไม่มีขีดจำกัด แต่ทุกครั้งเมื่อใช้อลิซจะทำให้อายุขัยของคนๆนั้นลดลง แต่เอาเถอะ เจ้าได้อยู่ไปอีกนาน ข้ามาส่งข่าวแค่นี้ ลาก่อน

อ้อ ลืมไป เจ้าไม่ได้มีอลิซแค่อย่างเดียวหรอกนะ ;) ’

จากนั้นกระดาษก็เรืองแสงสีขาวแล้วหายไป พลังควบคุมธรรมชาติหรอ... เยส!นี่มันโครตจะเทพเลย! แถมยังไม่ได้มีแค่อลิซเดียวด้วย! แทบอยากจะกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้อง แต่ติดตรงที่ไม่มีแรงเลยนี่ล่ะ.. อาหารของวันนี้ซายูริคนเก่าก็เททิ้งไปแล้ว ฉันคงต้องลากสังขารอันไร้เรี่ยวแรงนี่ออกไปสินะ เอาล่ะ! ลองลุกดูสักตั้ง

ฟึบ!.. แผละ!!

     สองเสียงที่ดังติดกันมา ไม่ต้องให้บอกคงรู้ๆกันอยู่นะคะ ฮาๆ เสียงแรกเป็นเสียงลุกขึ้นของฉันเองค่ะ ส่วนเสียงต่อมาคือเหตุของการมานั่งก้นแปะพื้นนี่แหละค่ะ

ตึกตึกตึก ปัง!

     เสียงฝีเท้าและการเปิด(หรือพัง?)ประตูได้ดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน

“ ซายูริ! เป็นอะไรหรือป่าว ” เสียงของคุณลุง.. ไม่สิ คุณพ่อดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยคุณแม่ที่วิ่งตามมาดู

“ หนูไม่เป็ นไรห รอกค่ะ แ ต่คือ.. ข อน้ำกั บข้า วหน่อ ยได้ มั้ ย คะ? ” ฉันพูดอย่างขาดช่วงเนื่องจากอาการขาดน้ำและสารอาหาร คุณพ่อและคุณแม่จึงออกไปหาอะไรมาให้ฉันทาน ช่วงนี้คงเป็นเนื้อเรื่องประมาณจะเปิดเทอมพอดีสินะ ตอนนี้พี่สึบาสะคงอยู่ในโรงเรียน ฉันควรจะทำยังไงดี จะกำจัดอิสระของตัวเองแล้วลองไปโรงเรียนนั้นดูดีมั้ยนะ? ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นชีวิตฉันคงไร้สีสันแย่ ถ้าจะหาเรื่องสนุกคงต้องหาในโรงเรียนนี้เทานั้นแหละ อีกประมาณ1เดือนจะเปิดเทอม ฉันจะเข้าป.4ที่โรงเรียนอลิซ! แต่ก็น่าสงสารคุณพ่อคุณแม่อยู่นะ.. งั้นเย็นนี้ฉันคงต้องคุยกับพวกท่านเสียหน่อย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปโรงเรียนอลิซ! เอาล่ะตามนี้แหละ

     “ ไหนขอฉันลองอลิซพลังธาตุของฉันหน่อย.. ” เอาล่ะ ใช้ไงหว่า.. อืมมมม ลองคิดในใจดูหน่อยละกัน

ไฟ! พรึบ!!

     “ โอ้วววว! สุดยอดเลย! ” ฉันร้องออกมาเสียงดังก่อนจะเกิดสียงบางอย่างตรงประตู

กึก!...

     “ อ้ะ! คุณพ่อคุณแม่!! คือหนู... ” ฉันยังพูดไม่ทันจบน้ำตาของคุณแม่ก็ไหลพราก

     “ นี่ลูก.. เอ่อ.. อลิซ? ” คุณพ่อที่หายจากอาการตกใจถามฉันออกมาเสียงสั่นๆ ฉันจึงพยักหน้าช้าๆส่งไปให้ “ ..เห้อ ลูกกินข้าวอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันหลังจากนั้น ” ฉันได้แต่เดินก้มหน้าไปรับน้ำและอาหารมานั่งทานเงียบๆโดยมีพ่อที่นั่งปลอบแม่มองมาอยู่ ก่อนที่ท่านทั้งสองจะออกไปรอฉันด้านล่าง

     15นาทีผ่านไป

     เมื่อฉันทานเสร็จข้าวอาบน้ำเสร็จจึงลงไปหาคุณพ่อคุณแม่ด้านล่าง เมื่อพวกท่านเห็นจึงเรียกฉันมาหา แล้วเปิดประเด็นเรื่องอลิซของฉันขึ้นมา “ ไหนลูกลองอธิบายเรื่องนี้มาหน่อยสิ อลิซนี่เกิดขึ้นตอนไหน ” ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดไปรวมถึงเรื่องอยากเข้าเรียนป.4ที่โรงเรียนอลิซด้วย

    “ ...ลูกอยากเข้าจริงๆหรอ? ” คุณพ่อพูดเสียงอ่อน ท่านคงรู้อยู่แล้วว่าถึงหนีไปคงไม่พ้นอยู่ดี อย่างไรสักวันฉันก็ต้องเข้าไปในโรงเรียนนั้นอยู่แล้ว

    “ ค่ะ! หนูอยากเรียน ” หลังจากฉันบอกแบบนั้นไปพ่อกับแม่จึงได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยอนุญาติฉันแล้วบอกจะพาไปสมัครในวันถัดมา.. เอ๋? สมัครได้ด้วยหรอ? นึกว่าจะต้องโดนบังคับไปอย่างเดียวเสียอีก งั้นก็ดีแล้วล่ะ! อืมๆ

หลังจากวันนั้นพ่อกับแม่ก็พาฉันไปสมัครและสอบก็ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้ว ซึ่งวันพรุ่งนี้คือวันเปิดเทอมของฉันค่ะ! เอาล่ะเรื่องสนุก รอก่อนนะ ซายูริผู้นี้กำลังไปหาเจ้าแล้ววว!

 45%   ////   100%

     สวัสดีเช้าวันใหม่แสนสดใส

     วันนี้เป็นวันแรกของฉันในการเรียนที่โรงเรียนอลิซ 1เดือนที่ผ่านมาฉันทั้งอ่านหนังสือและฝึกอลิซของตัวเอง เรื่องการเรียนหนังสือนั้นไม่ได้เป็นปัญหากับฉันเลย ถึงแม้เนื้อหาของโรงเรียนอลิซจะยากกว่าโรงเรียนทั่วไป แต่ถึงยังไงก็แค่เด็กป.4 สู้เด็กเกียรตินิยมอย่างฉันไม่ได้หรอก ส่วนพลังอลิซฉันสามารถควบคุมได้ค่อนข้างดีในทุกธาตุ แต่ก็ไม่ถึงกับดีมากเพราะธาตุมันเยอะเหลือเกิน ทั้ง ดินน้ำลมไฟน้ำแข็งสายฟ้าแสงความมืดไม้ และอะไรอีกก็ไม่รู้ ฉันจะทำแค่ดึงพลังธาตุรอบตัวมาควบคุมแค่นั้น ถ้าจะให้เสกออกมาโดยไม่มีพลังของธาตุนั้นๆรอบตัวคงควบคุมได้ค่อนข้างยาก แต่ถึงมันจะสูบพลังชีวิตฉันไปแต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่ คงเพราะพรเป็นนิรันดิ์ ถึงแม้พรนี้จะดีแต่ก็ค่อนข้างน่ากลัวและน่ากังวลสำหรับฉันไม่น้อย

     ก้อกๆ แอดด

เสียงเคาะประตูและเปิดออกทำให้ฉันหันไปมองผู้มาใหม่ คุณแม่นี่เอง คงถึงเวลาแล้วสินะ

     " ไปกันเถอะจ่ะ ซายูริ " ฉันพยักหน้าตอบแล้วเดินไปหาคุณแม่ หลังจากนั้นพวกท่านก็พาฉันมาส่งหน้าประตูโรงเรียน ฉันมองซ้ายมองขวาดู แต่ก็ไม่พบนักเรียนสักคน แน่ล่ะ ก็โรงเรียนอลิซเป็นโรงเรียนประจำไม่เห็นใครก็แปลก คงไม่มีนักเรียนใหม่หรือเด็กที่ไหนบ้าอยากมาเรียนที่นี่เหมือนฉันหรอก ฮ่าๆ แต่...จะว่าไปแล้วก็มีคนนึงนี่นะ? ซากุระ มิคัง ตัวเอกของเรื่อง นับว่าบ้าพอๆกัน ว่าแล้วก็เดินไปหาคุณลุงยามพร้อมยื่นบัตรของตัวเองให้ก่อนที่จะเดินเข้าประตูโรงเรียนแบบชิลๆ

     ..ว้าว โรงเรียนนี้นี่สุดยอดไปเลย เห็นจากอนิเมะก็ว่าสุดยอดแล้วแต่พอมาเห็นเองมันสุดยอดยิ่งกว่าอีก โรงเรียนที่กว้างขวางราวกับพระราชวังค์ แสดงว่าฉันคงเป็นเจ้าหญิง? อะว่าไปนั่น ล้อเล่นน่ะค่ะ

     ฉันเดินตามทางไปเรื่อยๆก่อนจะพบกับผู้ชายคนนึงเข้า เขามีผมสีบลอนด์สว่าง อืมมม อ้อ! คนๆนั้นไง ที่มีอลิซฟีโรโมน คุณอันจู นารุมิ

     กำลังทำอะไรกันนะ? ฉันควรมองห่างๆอย่างงงๆแบบนี้หรือจะไปทักอาจารย์ดี? ระหว่างใช้ความคิดอาจารย์อันจูก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้ว แหม ก็ใช่ว่าฉันไม่รู้นะ ฉันดึงพลังธาตุลมมาคุมรอบตัวไว้ไม่ให้อาจารย์สามารถใช้อลิซฟีโรโมนกับฉันได้ เป็นการป้องกันตัวที่ยอดเยี่ยมมาก แอบชมตัวเองในใจเบาๆ

     " หืม.. คุณอันโด ซายูริ ใช่หรือป่าวครับ ? " พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าอาจารย์กำลังมองมาที่ฉันอยู่ ที่รู้คงเพราะฉันเดินเข้าทางประตูโรงเรียนละมั้งนะ?

ฉันพยักหน้าเบาๆยืนยันไป หลังจากนั้นอาจารย์จึงพาฉันไปส่งที่ห้องเรียน ป.4 ห้องB

ทำไมเป็นห้องB ไปได้ล่ะ (ﾟｰﾟ; ฉันนึกว่าจะได้อยู่ห้องA สะอีก แต่เอาเถอะ ตัวละครหลักก็อยู่ห้องนี่หมดนี่นา

    อาจารย์อันจูพาฉันมาที่แผนกนักเรียนประถม และตอนนี้พวกเราก็เดินมาถึงที่หน้าห้องแล้ว ก่อนที่อาจารย์อันจูจะเปิดประตูห้องเข้าไปเขาหันมายื่นตารางเรียนให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะพับเก็บไว้ในกระเป๋ากระโปรง มองตามอาจารย์อันจูที่ตอนนี้เดินเข้าห้องเรียน4Bไปแล้ว

..เดินเข้าไปเลยดีมั้ยว่า? ฉันตัดสินใจยืนรออยู่เฉยๆด้านนอก เนื่องด้วยเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าการทักทายต้องแสดงยังไงถึงจะเรียกว่าไม่หยิ่ง ถึงแม้ความคิดในใจฉันจะกระโดดโลดเต้นแค่ไหน แต่ภายนอกหน้านิ่งอย่างกับตุ๊กตา เชื่อป๊ะ ความรู้สึกในใจกับสิ่งที่แสดงออกไปจะไม่ตรงกันแค่คนที่ไม่สนิทเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเป็นเพื่อนหรือครอบครัวรู้สึกยังไงก็จะผ่านทางสีหน้าให้เห็น นี่นับว่าแปลกหรือป่าวหว่า

     ระหว่างที่ฉันกำลังยืนคิดคนเดียวในใจอาจารย์อันจูก็เรียกฉันให้เข้าไปแนะนำตัว เอ้า! เป็นไงเป็นกัน

     " ... " ว้าววว เพิ่งเคยเห็นคนอื่นใช้อลิซนอกจากฉันนี่แหละค่ะ! ตื่นเต้นแบบแปลกๆ ถึงแม้การใช้อลิซของคนเหล่านี้จะเละเทะไปบ้าง ก้ไม่ต่างจากอนิเมะที่ดูมาเท่าไหร่นัก อาจารย์อันจูสกิดแขนฉันอีกครั้ง อ่า.. ตื่นเต้นจนลืมแนะนำตัวไปเลย 

     " อันโด ซายูริ ฝากตัวด้วยค่ะ " ฉันแนะนำตัวออกไปด้วยหน้าตาที่ฉันคิดว่ามันน่าจะไม่นิ่งเท่าไหร่ น่าจะพอไปได้แหละ

     " ... " เอ๊ะ.. กริบ เงียบกริบ เงียบมาก เงียบสุดๆ หรือฉันต้องบอกอลิซของตัวเองด้วยกัน? ไม่หรอกมั้ง... ฉันกวาดสายตามองไปทั่วห้องก่อนจะพบเด็กผู้หญิงคนนึง คุณ อิมาอิ โฮตารุ เพื่อนสนิทของ ซากุระ มิคัง ที่ตอนนี้ยังไม่ปรากฎในเนื้อเรื่องเพราะน่าจะอยู่บ้านนอกอยู่ แต่ช่างเถอะเขาไม่ได้เกี่ยวกับฉัน อืมมม ถ้าจะเข้ามาหาความสนุกในโรงเรียนนี้ต้องขยันเอาตัวเองเข้าหาเรื่องเหมือน ซากุระ มั้ยนะ ถึงมันจะยุ่งยากไปหน่อยก็เถอะ แต่ฉันก็มาที่นี่เพื่อหาความสนุก ..อืม ไว้ค่อยคิดเรื่องนั้นแล้วกัน ฉันหันหน้าไปมองอาจารย์อันจูเพื่อขอความเห็นว่าควรทำอย่างไรต่อไป แต่..

อาจารย์คุณหายไปไหนคะ!!?

ด้วยอารามตกใจจนทำอะไรไม่ถูกทำให้สีหน้าที่ดูเหมือนตุ๊กตานิ่งๆมีรอยความสับสนกังวลขึ้นมา เล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น.. ฉันเริ่มมองไปรอบๆห้องอีกครั้งก่อนจะพบว่าที่นั่งด้านหลังว่างอยู่ แต่พื้นที่ตรงนั้นไม่น่าเข้าใกล้เท่าไหร่ เนื่องด้วยตัวละครสำคัญอีกสองได้จับจองไว้ ฮิวงะ นัทสึเมะ และ โนกิ รุกะ ได้นั่งไว้ แต่ที่อื่นมันไม่เหลือแล้วค่ะซิส เอาเถอะ เป็นไงเป็นกัน

     ฉันก้าวเท้าเดินไปยังที่นั่งด้านหลังพร้อมกับสายตาเด็กเกือบทั้งห้องมองมา คือไม่เคยเห็นคนสวย? ..หยอกค่ะ น่าจะด้วยสีผมที่แปลก ตอนที่ฉันยังไม่เปิดเทอมคุณพ่อคุณแม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนฉันไม่ได้มีสีผมแบบนี้ ผมของฉันเมื่อก่อนจะมีสีน้ำเงินส่วนดวงก็เหมือนกับตอนนี้ สีน้ำเงินคริสตัล มีเพียงผมของฉันที่เปลี่ยนผมสีเป็นสีพาสเทลออกรุ้งเล็กน้อย ท่านก้อนกลมสีขาวบอกฉันมาว่าเป็นเพราะพลังอลิซของฉัน ที่คนมองคงเพราะอย่างนั้น

     ฉันเดินไปหยุดลงที่นั่งข้าง ฮิวงะ ก่อนจะนั่งก้นแปะลงไป ตอนนี้เขายังไม่ได้มานั่งที่เขาหรอก ก็ยังดี ฉันหวังว่าวันนี้เขาจะโดดเรียนนะ หลังจากนั้นฉันก็จัดหนังสือพร้อมเรียนทั้งที่ในใจมันอยากนอนไปเสียตรงนี้ เนื้อหาของเด็กป.4ฉันคงอยากเรียนนักหรอก ก่อนจะฟุบหน้าลงไปพร้อมกับสายตาของคนทั้งห้องที่มองมา 

ครีดดดด !

     เสียงเปิดประตูดังขึ้น เหมือนจะมีคนเข้ามาในห้อง อาจจะเป็นครูผู้สอน ว่าแต่มาเปิดประตูหลังห้องทำไมหว่า แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่เลิกฟุบโต๊ะหรอกนะ ผ่านไปสักพักฉันก็ได้ยินเสียงของคนๆหนึ่งก็ดังขึ้นบริเวณเหนือศีรษะ แต่เหมือนเขาจะไม่ได้คุยกับฉันนะ แต่ว่าเสียงคุ้นๆแห้ะ

     " ยัยนี่ใคร ? " เสียงของเขาดังขึ้น คาดว่าน่าจะเป็นเสียงของเด็กผู้ชาย แต่เสียงหล่อมากกก ว่าแต่เสียงนี้ เหมือนกับเสียงของ.. ฮิวงะ นัทสึเมะ อ่า.. อุตส่าห์คิดว่าเขาน่าจะโดด สงสัยตอนเสียงเปิดประตูเมื่อกี้จะเป็นฝีมือของเขา นึกว่าอาจารย์เสียอีก

     " เธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ครับ ชื่ออันโด ซายูริ " เสียงของเด็กผู้ชายอีกคนตอบ น่าจะเดาได้เป็นคนหัวเกรียนประจำเรื่อง ด้วยความสุภาพระดับนี้ ฮิวงะตอนนี้ครางลับในลำคอก่อนจะนั่งลงข้างฉัน

ครืดดด

     เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งที่หน้าห้อง นี่คงจะเป็นอาจารย์จริงๆ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาเช็ดขยี้ตาเล็กน้อย แอบหันไปมองฮิวงะสักหน่อยแหม.. ก็เคยดูอนิเมะเรื่องนี้แล้วแอบชอบเขาอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่รู้ว่าในอนาคตเขาต้องได้คู่กับซากุระก็เถอะ

เมื่อมองไปก็พบว่าเขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว ...ฮะ? แม้ในใจจะมึนงงเล็กน้อยว่ามองทำไมแต่สีหน้าที่แสดงออกก็ยังคงเรียบนิ่ง ปี๊ด! อึก!.. ปวด..หัว เราสองคนมองตาสักพักก่อนฉันจะถอนสายตากลับมาเพราะขืนมองไปมากกว่านี้คงปวดหัวแย่ ดูเหมือนอาการปวดหัวมันน่าจะเป็นเพราะความทรงจำยัยเด็กนี่ตัดภาพแปลกๆไปบางช่วงในตอนที่ความทรงจำนางไหลเข้าสู่สมอง บางทีที่ตัดภาพแบบแปลกอาจจะเพราะความทรงจำมันหายไปก็ได้  แต่ทำไมมองหน้าฮิวงะแล้วปวดล่ะ? ฮิวงะเกี่ยวอะไรด้วย เขามีส่วนเกี่ยวของกับความทรงจำที่หายไปของฉันหรอ ฉันหันไปมองเขาอีกครั้งเพื่อให้กระตุ้นความทรงจำเผื่อจะจำได้ แม้มันจะปวดก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบอะไรที่มันติดค้าง ถ้ามันมีวิธีก็อยากจะลองดู

     ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็ยังคงมองฉันอยู่ ความรู้สึกปวดหัวกลับมาอีกครั้ง แต่ฉันก็ยังไม่ละสายตาไป ก่อนภาพความทรงจำจะขึ้นมาลางๆ ..ทุ่งหญ้า? ก่อนที่ความปวดหัวจะโจมตีมาอย่างหนักและฉันก็ฟุบลง

------

     ลืมตาตื่นอีกทีก็มาโผล่ที่ห้องพยายาบาลเสียแล้ว ( ที่รู้ก็เพราะเตียงหลายๆเตียงแบ่งเป็นล็อกๆ ) ..นี่เพิ่งวันแรกเอง โอเค วิธีนี้มันคงบ้าบิ่นเกินไปจริงๆนั่นแหละ ว่าแต่ใครมาส่งฉันที่นี่ล่ะเนี่ย มั่นใจได้ว่าไม่ใช่ฮิวงะแน่ๆ หรือจะเป็นอาจารย์? คงใช่ ฉันเงยหน้ามองไปรอบๆห้องเพื่อหานาฬิกา ตอนนี้ดูจากแสงแดดด้านนอกน่าจะเป็นเวลาเที่ยงๆ ฉันมองนาฬิกาที่มุมห้องก็พบว่าเป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ น่าจะเป็นเวลาทานข้าว ฉันหยิบตารางเรียนที่พับเก็บไว้ในกระเป่ากระดปรงขึ้นมาดูว่าชั่วโมงถัดไปเรียนวิชาอะไร อา พละ หวังว่าจะไม่เป็นลมแดดไปหรอกนะฉัน..

ฉันลุกจากเตียงก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยายาบาล ตอนนี้ไม่มีอาจารย์ห้องพยายาบาลอยู่สักคน มองรอบๆเล้กน้อย นี่มันส่วนไหนของรร.วะเนี่ยยยย

100%

[END-TBC.]

.

.

.

.

ขอขอบคุณธีมสวยๆจาก : HTTPS://WRITER.DEK-D.COM/SEO-YURI/WRITER/VIEWLONGC.PHP?ID=1146578&CHAPTER=9

B
E
R
L
I
N
❀

B
E
R
L
I
N
❀