PLAY A GAME (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 10

ต่อไปนี้จะไม่ทำให้ต้องเจ็บปวดหรือเสียใจอีกเลย ความตั้งใจขอผมที่ต่อไปนี้จะกระทำต่อยูยะ ผมเหมือนคนบ้าอิจฉาแม้กระทั้งมากิที่เป็นพี่ชายของยูยะ คิดแล้วก็ขำตัวเองที่สุด ต้องให้โทรุเตือนสติ ไม่ได้เรื่องจริงๆผม

ยูยะยังไม่ตื่นเลยหลังจากคุณหมอกับไปตั้งแต่ช่วงเช้าตอนนี้ก็ หกโมงเย็นแล้ว ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืนผมจะปลุกเขาดีหรือเปล่า

"อือออ" เสียงครางจากร่างเล็กที่นอนบนเตียงใหญ่ทำให้ผมรีบโผเข้าไปดู ดวงตาคู่สวยกระพริบ สองสามครั้งแล้วเปิดออก

"น้ำ...ผมขอน้ำฮ่ะ" เสียงเล็กๆนั้นร้องขอผมรีบทำตามความต้องการขอยูยะทันที หลอดเล็กถูกจ่อไปที่ริมฝีปากแห้ง

"ปวดหัวหรือเปล่า" ผมถามเพราะเห็นว่าหน้ายังซีดอยู่ แต่ยูยะส่ายหน้าเบาๆ

"เหนียวตัวหรือเปล่าเหงื่อท้วมเชียวเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้" ผมบอกด้วยเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ยูยะกลับหน้าแดง ผมถามหรือทำอะไรผิดหรือเปล่า

"ไม่เป็นไรฮ่ะผมขออาบน้ำเองดีกว่า" ยูยะก้มหน้าตอบไม่ยอมมองหน้าผม...ผมทำพลาดไปตรงไหนเนี้ยทำตามที่เจ้าโทรุบอกแล้วนี้น๊า เป็นห่วงอยากช่วยก็บอกตรงๆ ไม่เป็นไรเอาใหม่

"งั้นเดี๋ยวฉันอาบให้" ไม่ต้องรอให้ยูยะตอบแล้ว ผมอุ้มร่างเล็กลอยขึ้นทันทีตัวเบาชะมัด

"ต่อไปนี้เธอต้องทานให้เยอะๆ น่ะตัวเบาขนาดนี้เป็นโรคขาดสารอาหารหรือเปล่า" ผมบอกขณะตรงไปยังห้องน้ำ ยูยะคงกลัวตกกอดคอผมแน่นหลับตาปี๋

ผมเปิดน้ำอุ่นลงอ่างน้ำวางยูยะไว้บนตักขณะที่ตัวเองนั้งบนขอบอ่างน้ำอุ่นอีกที ผมเอื้มมือปลดกระดุมชุดนอน มือเล็กของยูยะก็ตะปบมือผมทันทีเท่านี้ทุกอย่างก็กระจ่าง อายยูยะอายหรือไม่กกลัวผม มิน่าหล่ะถึงได้ไม่กล้าให้เช็ดตัว

"ยูยะไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะไม่ทำร้ายเธอน่ะแค่อาบน้ำให้เท่านั้น" ผมกระซิบที่ใบหูนิ่ม หอมกลิ่นหอมอ่อนที่อธิบายไม่ได้ว่าจากแป้งหรือสบู่ แต่ผมว่าอาจจะไม่ใช้ทั้งสองอย่างคงเป็นกลิ่นตัวขอยูยะเองมากกว่า

ยูยนิ่งเงียบแต่มือเล็กค่อยๆคลายออกยอมให้ผมถอดชุดอย่างว่าง่ายแต่จู่ๆ ร่างบางก็เงยหน้าสบตากับผม

"ถ้าผมทำตัวเป็นเด็กดี...ขอผมโทรหามากิหน่อยได้หรือเปล่าฮ่ะ" ดวงตาคู่หวานส่งประกายวอนขอ มือเล็กกำเสื้อเชิดผมแน่น เฝ้ารอคำตอบ

'เขาสองคนเป็นพี่น้องกัน' เสียงของโทรุ ดังก้องในหัวผม ผมยิ้มให้แล้วตอบว่า

"ได้สิแต่นายต้องอาบน้ำ ทานข้าวแล้วทานยาก่อนฉันถึงจะยอมให้โทรหามากิ" เพียงเท่านั้นรอยยิ้มงดงามก็ปรากฎบนใบหน้าหวานดวงตาทอประกายสดใส....สวย ว่าตอนเศร้าสวยแล้วเวลายิ้มแบบนี้กลับสวยกว่าอีก ที่ผ่านมาผมทำบ้าอะไรอยู่ทำให้คนยิ้มสวยแบบนี้ร้องไห้ได้อย่างไรกัน

ผมบีบสบู่เหลวลงบนฟองน้ำนุ่ม บรรจงถูถร่างบอบบางตรงหน้าอย่างเบามือมันเป็นการอาบน้ำที่ผมต้องใช้ความอดทนเป็นที่สุดร่างงดงามตรงหน้า ใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ ผมต้องใช้ความพยายามไม่มองภาพยั่วยวนตรงหน้า ไม่อย่างนั้น ผมคงต้องทำร้ายยูยะอีกเป็นแน่

"พอเถอะฮ่ะ ตัวผมจะถลอกหมดแล้ว" ยูยะประท้วง

"อ่ะ ขอโทษฉันทำนายเจ็บเหรอ" ผมหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงประท้วงนั้น เพียงเท่านั้นความพยามของผมก็แทบพังลง ร่างเปลือยเปล่าขาวสว่างใบหน้านวนที่มองตรงมาที่ผม....อย่า อย่าทำให้เขาเสียใจจำไว้ไคโต้

"งั้นล้างตัวซ่ะแล้วเดี๋ยวฉันจะอุ้มออกไปเอง" ยูยะทำตามอย่างว่าง่าย แขนเรียวกอดคอผมแน่นขณะที่ผมใช้ผ้าผืนนุ่มห่อร่างยูยะอุ้มกลับไปที่เตียง

ชุดนอนตัวเล็กที่ผมเตรียมไว้ให้ยูยะ พอเจ้าตัวใส่แล้วดูน่ารักเป็นที่สุด ยอมทานอาหารทานยาอย่างว่างาย แล้วแปรงฟัน พอจะให้นอนเจ้าตัวเล็กก็หน้าง้ำแล้วถามผมทันที

"ไหนบอกว่าทำตัวเป็นเด็กดีแล้วจะให้โทรหามากิไง" 

"ขอโทษฉันลืมไปน่ะ" ผมรีบไปหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของยูยะในกระเป๋านักเรียนมาให้ ใบหน้าหวานก็ส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง

นิ้วเรียวเล็กกดหมายเลขอย่างชำนาญ ท่าทางสดชื่นทันตาเห็นทำเอาต่อมความริษยาของทำงานอีกครั้งจนต้องรีบลุกหนี...แต่มือเล็กก็คว้าเสื้อผมไว้ ทำให้ผมต้องนั่งลงข้างๆต่อไป

"มากิเหรอเป็นไงบ้าง"

"อืมเรียนหนักน่าดูเลย...ช้ายแล้วต้องทำแบบทดสอบทั้งวันเลย"

"ขอโทษ...ฉันมัวแต่เครียดเรื่องแบบทดสอบน่ะเลยไม่ได้โทรหานายเอาเป็นว่าต่อไปนี้ฉันจะโทรหานายทุกวันเลย"

"กลับเหรอคงประมาณ" ใบหน้าหวานส่งสายตามาหาผม จนผมต้องทำปากมุบมิบตอบไปว่า เดือนนึง ยูยะยิ้มหวานตอบ เอาหล่ะความอดทนของผมคงถึงที่สุดแล้ว ผมคว้าตัวยูยะเข้ามากอด สูดดมความหอมของร่างเล็กที่ ซอกคอขบเม้มทำรอยความเป็นเจ้าของไว้ มือผมสอดใต้เสื้อนอนตัวบาง

"อือออ" ยูยะส่งเสียงครางหวานแต่มือเล็กยังถือโทรศัพท์อยู่แต่ผมก็ยังไม่หยุดอยู่ดี อยากคุยนักเหรอเอาสิ แบบนี้จะคุยได้ไม๊ ผมใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดออกเนียน

"เปล่าน่ะ...แค่...หมาบ้ามันมาเลียน่ะ มากิ...แค่นี้ก่อนน่ะฉัน...ฉันต้องเข้านอนแล้ว" ยูยะบอกลาปลายสายอย่างกระท่อนกระแท่น ไม่แปลกหรอก เพราะตอนนี้ผมจัดการชุดนอนของยูยะไปจนพ้นทางแล้ว แก่นเนื้อนุ่มที่ถูกผมปลุกเล้า จนเริ่มตื่นตัว ผมสบตากับร่างบางอีกครั้งแล้วยิ้มให้

"ไม่สบายน่ะต้องทำให้เหงื่อออกเยอะๆจะได้หายเร็ว" แล้วผมก็ก้มลงซุกไซ้ร่างบอบบางที่โดนผมกดลงเตียงนุ่ม ครั้งนี้ผมพบว่ามันน่ารื่นรมกว่าครั้งก่อนที่ผมเอาแต่กำลังบังคับ ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไรครั้งที่ผมกระทำด้วยความอ่อนโยน ตั้งใจฟังเสียงครางแห่งความพอใจว่าจุดใหนที่ยูยะรู้สึกดี เพราะเจ้าตัวคงไม่มีวันบอกผมเป็นแน่ แต่ปัฏิกิริยา ทางร่างกายของร่างเล็กนี้ไม่มีวันหลอกผมแน่

"อื่ออออ....ตรงนั้นอย่าฮ่ะ" อย่าเหรอแต่นายครางหวานขนาดนั้นฉันคงเชื่อหรอก ในขณะที่ยูยะกำลังมัวเมากับสำผัสหวานล้ำที่ผมมอบให้ ผมก็ส่งนิ้วแรกเข้าเปิดทางเมื่อไม่มีเสียงประท้วง ผมก็ส่งนิ้วที่สองตามไปติดๆ เมื่อทุกอย่างเข้าทีผมจึงแทนที่นิ้วทั้งสองด้วย ร่างแกร่งของผมเอง เท่านั้นยูยะก็ผวาเฮือก แขนเรียวโอบกอดผมเป็นที่พึ่ง ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติทั้งหอมหวานและเร่าร้อน

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ผมสัญญาว่ามันจะไม่จบแค่นี้แน่ ฉันไม่ได้รู้สึกไปเองใช้ไม๊ นายตอบรับฉันทุกอย่างทุกตารางนิ้วบนร่างกายนาย ฉันจะทำความรู้จักให้หมด บทเพลงแห่งรักเพียงแค่เริ่มต้นขึ้นเท่านั้น


******************************************

ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ อยู่ๆก็มาอย่างไม่รู้ตัว ตูบ้าไปแล้วเค้าม๊ายได้ตั้งใจน๊า มือมันไปเอง ลั่นลา ลั่นลา ท่านใดสงกะสัยว่าทำไมยูยะแสนจะน่าสงสารแต่มากิกับแสนสบาย หึ หึ หึ มันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ก็ได้น๊า ตอนนี้คนเขียนกำลังบ้าได้ที่ เหอๆๆๆๆ