[E-Book] Feeling in love #รักรู้สึกได้

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 8[50 per.]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

ธามพูด

       วันนี้ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่แปลกไปจากเดิม...ไม่ใช่ว่าผมจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ แต่เพราะจำได้เลยรู้สึกว่ามันแปลก แถมยังจำได้ด้วยว่าช่วงเช้าตรู่มีคนโทรมาหามิรินแล้วตัวเองเผลอรับสายเพียงเพราะมือที่แตะลงแขนเธอสัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากร่างบาง... 

       แต่หลังจากรับสายด้วยความงัวเงียแล้วหัวผมก็ร้อน ร้อนเพราะอะไรก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันร้อนเอง... หงุดหงิดยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่ามิรินเลือกที่จะนอนโซฟาแทนที่จะขึ้นมานอนบนเตียงกับผมซะอีก

       ผู้หญิงอวดดี...

       เมื่อคืนผมตื่นเพราะปวดคอเนื่องจากไม่ได้นอนบนหมอนนุ่มๆอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่พอลุกขึ้นจะไปหาหมอนกลับพบว่าตัวเองเผลอหลับอยู่ในห้องของมิรินซะได้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนแรกผมมองไปบนเตียงแล้วไม่เจอใครเลยสุดท้ายก็มองไปทั่วห้องนอนของเธอก่อนจะได้ยินเสียงไอดังมาจากทางโซฟา

       ยัยนั่นนอนขดตัวเหมือนอะไรซักอย่าง ผ้าห่มก็ไม่ห่ม แอร์ก็เปิดเอาไว้ ไม่แปลกใจเท่าไหร่ว่าทำไมตื่นเช้าขึ้นมาตัวเธอถึงได้ร้อนจนผมหงุดหงิด 

       ทำไมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อมิรินถึงทำให้ผมหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมดเลยนะ!!

       แล้วเมื่อคืนแทนที่ผมตื่นแล้วจะกลับไปนอนที่ห้อง กลับกลายเป็นว่าผมเลือกที่จะอุ้มเธอไปนอนบนเตียงทั้งๆที่สามารถทำเป็นไม่เห็นก็ได้ แต่สุดท้ายก็จบลงตรงที่ผมนอนกอดเธอเอาไว้

       กอดจนกระทั่งมั่นใจว่าเธอหายหนาว

       กอดจนคิดว่าเธอหลับสนิทแล้วผมถึงหลับตาม...

       ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด...เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้

       "มีแค่รอยฟกช้ำตามตัวเล็กน้อยนะคะ แล้วก็นอนให้น้ำเกลือดูอาการไข้ก่อนหนึ่งวัน ถ้าหายแล้วจะกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ ^^" หมอบอกรายละเอียดเกี่ยวกับอาการของมิรินให้ผมฟังก่อนจะขอตัวออกจาห้องไปทิ้งให้ผมกับป้าพรอยู่ในห้องที่มีร่างบางของมิรินอยู่บนเตียง

       "โถ่คุณหนูริน..."

       "ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับป้าพร" ผมบอกหญิงสาววัยกลางคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างเตียงยกแขนของมิรินขึ้นมาดูรอบๆเพื่อมองหารอยฟกช้ำที่หมอพูดถึง

       "ถ้าป้ายกข้าวต้มขึ้นไปเร็วกว่านี้คุณหนูรินก็คงไม่ตกบันได..."

       "ไม่ใช่ความผิดป้าหรอกครับ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก" ผมพยายามปลอบใจท่านก่อนจะพาเดินออกไปข้างนอกเพราะบอกให้คนขับรถมารับป้าพรกลับบ้าน ขืนอยู่โรงพยาบาลต่อเดี๋ยวก็ไม่เป็นอันทำอะไรอีก "ผมจะเฝ้าเองครับ"

       "ป้าฝากคุณธามดูน้องด้วยนะคะ"

       "ครับ เดี๋ยวเธอฟื้นผมจะโทรบอก" ผมว่าก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ปากพรแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของลุงสมหมายจัดการต่อ หน้าที่ของผมตอนนี้มีแค่รอให้ผู้หญิงที่หลับอยู่ตื่นก็เท่านั้น

       ใบหน้าตอนหลับกับตอนตื่นของมิรินไม่ต่างกันเท่าไหร่ มันดู...ไร้อารมณ์ ตื่นก็ดูเหมือนล่องลอยไปมา ตอนหลับก็ไม่ต่างจากซอมบี้

       เธอมีความรู้สึกอะไรบ้างมั๊ยนะ?

       ยิ่งคิดมาถึงจุดนี้ผมก็ยิ่งคิดว่ามันแปลก แต่ถ้าอยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไรคงต้องรอตอนเธอฟื้นขึ้นมาล่ะนะ แล้วผมจะรอดูว่าเธอจะแสดงอาการแบบไหนออกมาให้เห็น

       จะนิ่งได้เหมือนเดิมมั๊ย!

Talk1

มาแล้วววว ใครเล่นทวิตเตอร์ใช้แท็ค #มิรินของคุณธาม ได้นะคะ เดี๋ยวไรท์ไปส่องจ้าาา

#ลวงรักวิวาห์ร้อน

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า