My ghost นี่ผีหรือที่รัก?

ลำดับตอนที่ #32 : #จันทร์เจ้าเด็กผี:: 13[อัพครบ]

ประกาศจ้าาาา

ตอนนี้ไรท์มีเพจแล้ววว ไรท์จะแจ้งเกี่ยวกับการอัพนิยายที่เพจน้าา

FB PAGE: BBeatrizXX

จิ้มแล้วไปกดไลค์กดติดตามได้เลยยย ><

ตอนนี้ก็ไปติดตามนิยายต่อเลยจ้าา

       แล้วคิดว่าผมทำไง?

       ก็กอดเลยดิ ถามได้!

       เรานอนกอดกันนิ่งๆ ไม่มีใครพูดอะไรเลยซักนิด มีแค่เสียงลมพัดแค่นั้นที่ดังอยู่รอบกายของเราทั้งคู่

       แล้วมันก็นานมากเหมือนกันกว่าจะมีคนเริ่มพูดขึ้นมา

       "ถ้ากลับเข้าร่างได้จันทร์เจ้าก็จะตัวอุ่นแบบนี้ใช่มั๊ย?" เธอเงยหน้ามองผม คงจะมองตั้งนานแล้วว่าผมหลับยัง พอเห็นว่ายังไม่หลับเธอเลยค่อยถามขึ้นมา

       "อืม"

       "ขนาดในฝันยังทำตัวอุ่นไม่ได้เลย" เธอว่าแล้วปล่อยมือออกจากลำตัวของผมเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง "พี่กรก็ตัวอุ่น พี่เหนือก็ตัวอุ่น"

       "......" ผมเงียบ ชันตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้าเธอเพื่อรอว่าอีกฝ่ายกำลังจะสื่อถึงอะไร

       "ต้องกลับเข้าร่างเร็วๆ แล้วสิ..."

       เหมือนจันทร์เจ้าเพิ่งจะมารู้สึกตัวได้ว่าต้องรีบกลับเข้าร่าง ทั้งๆ ที่ทุกคนตอนนี้หัวหมุนกันเพราะตามหาร่างของเธอกันหมดแต่ยัยตัวเล็กเพิ่งจะอยากกลับเข้าร่างเนี่ยนะ - -!?

       "เพิ่งรู้หรอ?" ผมถามด้วยใบหน้าอืมๆ ตั้งใจจะให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ที่เพิ่งมาคิดได้ แต่เอาเข้าจริงๆ จันทร์เจ้ากลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

       "ก็ตอนนั้นยังสนุกอยู่เลยนี่นา ตอนนี้อยากตัวอุ่นๆ มากกว่าสนุกแล้ว" จันทร์เจ้าว่าแบบนี้

       เหอะๆๆ ถ้าเป็นปกติพอรู้ว่าตัวเองเหลือเวลาอยู่กี่เดือนๆ ก็ต้องรีบหาแล้ว! แล้วดูยัยเด็กนี่ดิ ยังไม่อยากเข้าร่างเพราะตอนนั้นสนุกอยู่... 

       ขอบคุณ!! นี่ผมกำลังเป็นห่วงถูกคนรึเปล่าวะเนี่ย!?

       "เธอบ้าป่ะ? รู้ว่าชอบเที่ยวเล่นสนุก แต่ถ้ามันครบเวลาเมื่อไหร่เธอเข้าร่างไม่ได้แล้วหายไปจะทำยังไง!?" ผมถามขึ้นเสียงดัง

       มันน่ามั๊ยล่ะ! คนอื่นเขาเป็นห่วง แต่เจ้าของเรื่องกลับเลือกที่จะสนุกเนี่ยนะ!?

       "แล้วการที่เธอหายไปน่ะ มันหมายถึงตายนะจันทร์เจ้า!" 

       "ก็...ถ้าเกิดจันทร์เจ้าเข้าร่าง จันทร์เจ้าจะไม่ได้อยู่กับพี่เหนือแล้วไง!" จันทร์เจ้าตอบผมแล้วเบะปากให้ คิ้วสองข้างย่นขึ้น ดวงตากลมโตเริ่มเอ่อไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง "รู้ว่าจะหายไปถ้ามันครบหกเดือน จันทร์เจ้าก็อยากเข้าร่าง แต่ก็อยากอยู่กับพี่เหนือให้นานกว่านี้เหมือนกันอ่ะ!" น้ำเสียงของเธอเริ่มดังและสั่นขึ้นเรื่อยๆ

       "......"

       "ถ้าเข้าร่างได้ยังไงก็มาหาบ่อยๆ ไม่ได้แล้ว จะมาเล่นด้วยกันก็ไม่ได้..." จากที่เสียงดังเมื่อครู่ ตอนนี้เสียงของคนตัวเล็กเบาลงแล้ว...แต่มันยังสั่นอยู่

       อืม...จะว่ายังไงดีล่ะ ผมก็คิดแบบนั้น แต่ว่าความคิดผมมันไปไกลกว่านั้นแล้ว ที่เคยบอกว่าจะพาเธอมานอนด้วยตอนเข้าร่างได้นั่นคือเรื่องจริง ที่คอยพร่ำบอกบอกว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนน่ะ...อันนั้นก็เรื่องจริง

       ผิดเองที่คิดเอาไว้แต่ไม่ได้บอกให้เธอรู้

       แต่ถ้าบอกไปผมจะไม่ดูเป็นคนโรคจิตลักพาตัวเด็กหรอวะ อย่าลืมเรื่องอายุเธอด้วยนะ

       "รู้ว่าพี่เหนือรำคาญกันแล้ว แต่จันทร์เจ้าก็อยากเล่นกับพี่เหนืออยู่นะ..."

       เป๊าะ

       น้ำตาสั่งได้สินะ...

       "เฮ้ออ" จากที่ขึ้นเสียงใส่เธอเมื่อกี้เพราะจันทร์เจ้ามีนิสัยที่เด็กเกินไป พอมาได้ยินเหตุผลที่แท้จริงแล้วก็ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง 

       เด็กจริงๆนั่นแหละ

       "*^*"

       "มานี่" ผมสั่งเธอเสียงเข้ม ถึงจะเข้าใจแล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่แต่ก็ไม่ยอมลดระดับเสียงลงเพราะกำลังวางมาดเอาไว้ -.,-

       ก็เมื่อกี้ถึงขั้นถามว่าจันทร์เจ้าบ้ามั๊ย จะให้อยู่ๆ มาสงบลงเพราะคำพูดของเธอเนี่ยนะ!?

       ไม่ๆๆ มันต้องคีพเอาไว้ก่อน

       "อย่าตีนะ" เสียงตอนบอกผมนี่หงอยลงไปเยอะมากอ่ะ ไหนจะน้ำมูกที่ทำท่าว่าจะเยิ้มออกมานั่นอีก

       "มา"

       ถึงจะมีท่าทีกลัวๆ นิดหน่อย แต่อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาใกล้ผมจนเข่าของเธอชิดกับขาของผม...

       "หยุดร้องได้แล้ว" เมื่อคิดว่าควรหยุดเข้มแล้วปลอบเธอได้แล้ว น้ำเสียงผมก็เปลี่ยนไปทันที "เด็กอายุเท่านี้ไม่มีใครเขาร้องไห้งอแงบ่อยเท่าเธอหรอกนะ"

       "ก็คนอื่นไม่ได้โดนพี่เหนือดุแบบจันทร์เจ้านี่" จันทร์เจ้าว่าก่อนจะสูดน้ำมูกกลับเข้าคืนแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเอง

       ตอนนั้น...ผมก็เพิ่งจะนึกได้ว่าเราสามารถสัมผัสอีกฝ่ายได้นี่นา ทั้งๆ ที่นอนกอดกันตั้งนาน แต่พอเธอร้องไห้กลับพูดปลอบเฉยๆแทนที่จะเช็ดน้ำตาหรือลูบหัวให้ แต่ผมกลับไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย

       แล้วตอนนี้ผมต้องทำอะไรวะ? น้ำตาก็ไม่มีให้เช็ดแล้ว แต่เดี๋ยวมันก็มีอีก หรือจะลูบหัวเธอดีนะ?

       แต่ อืม...เด็กแบบจันทร์เจ้าแค่อย่างเดียวก็พอแล้วล่ะมั้ง

       

       'แหมะ'

       "ขอโทษแล้วกัน แต่เธอมันทำตัวน่าดุเองนะ" ผมพูดเสียงอ่อนลงกว่าเดิมพร้อมกับตบที่ไหล่เล็กๆ ของจันทร์เจ้าเพื่อปลอบอีกฝ่าย

       คนตัวเล็กนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งเหมือนตกใจ แต่พอผมเริ่มตบไหล่เธอก็เหมือนได้สติ แขนเล็กๆ ทั้งสองข้างยกขึ้นมากอดที่รอบคอของผมเอาไว้ก่อนที่ตัวเธอนั่นจะลอยขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมออกแรงดึงอีกฝ่ายให้ประชิดตัวของผม

       "พี่เหนืออ่ะ ชอบมาดุแล้วก็ขอโทษแบบนี้ตลอดเลย" 

       "แล้วไม่ดีหรอที่ฉันขอโทษ - -?"

       "แบบนี้เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลัง!"

       "งั้นวันหลังจะไม่ขอโทษแล้วกัน" ผมพูดเล่น เมื่อพูดเสร็จก็หยุดตบที่ไหล่ของเธอแล้วใช้แขนข้างนั้นโอบรอบเอวบางของจันทร์เจ้า

       "ต้องขอโทษสิ ขอโทษแบบนี้ด้วยนะ" เธอพูดเสียงอู้อี้ก่อนที่ลำคอของผมจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ขอเธอเป่ารดอยู่

       หึ... 

       หึๆๆๆ

       "เรื่องนั้นแล้วแต่อารมณ์ก่อน แต่เรื่องที่บอกว่ากลับเข้าร่างแล้วจะไม่ได้เจอกันน่ะ หายห่วงได้เลย..." ผมพูดหยุดไว้ก่อนจะเลื่อนมือทั้งสองข้างที่อยู่ตรงเอวคาตัวเล็กลงไปที่ขาแล้วจัดการอุ้มให้เธอนั่งบนตักดีๆ จากนั้นก็ดันร่างเล็กออกจากตัวแล้วขยี้ผมของเธอเบาๆ "ได้เจอแน่ๆ ไม่สิ..."

       "??????"

       "เธอไม่ได้ไปไหนแน่ๆ"

       "อะไร...?"

       "คิดว่าฉันจะยอมปล่อยให้เธอไปอยู่บ้านกับไอ้กรแค่สองคนหรอจันทร์เจ้า?" ผมถามออกไป คำตอบที่ได้คือการกะพริบตาปริบๆ จากเธอเท่านั้น แต่นั่นก็เกินพอแล้ว เพราะความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้ตอบเลยสักนิด "ตอนนี้ฉันยังทำอะไรเธอมากไม่ได้...เข้าใจมั๊ย?"

       "แต่กลับเข้าร่างเมื่อไหร่ พ่อไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่เลย! คอยดู!"

       

Talk1

มาแล้ววว ขอเม้นหน่อยน้าาาา

#จันทร์เจ้าเด็กผี

1 เม้น = 1 กำลังใจน้า