คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 หวนคืนสู่ บอร์ตัสเซีย
"ในที่สุด... ก็ได้มายืนอีกครั้งแล้วซินะ...
บอร์ตัสเซียเนี่ย..."เสียงอันแหลมคมดังขึ้นมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวผมสีขาวผู้มีดวงตาสีฟ้าครามที่ขี่ม้าเข้ามายังเมืองท่าเรืออันสำคัญที่สุด
บอร์ตัสเซียพร้อมกับกองทัพนับหมื่นที่เดินทางกลับมาพร้อมกับเธอ
"เฮ้!!! ยินดีต้อนรับกลับ!!!
ยินดีต้อนรับกลับ!!!"เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของเหล่าประชาชนดังขึ้นมาพร้อมกับดอกไม้จำนวนมากที่ถูกโยนออกมาจากตระกร้าโปยและลอยลงพื้นอย่างช้าๆ
เฉกเช่นใบไม้ที่ค่อยๆร่วงหล่นจากต้นไม้
"ท่านทาเนเรียยินดีต้อนรับ!!! องค์หญิงยินดีต้อนรับกลับ!!!"เสียงตะโกนของประชาชนนับหมื่น
นับแสนตะโกนกันด้วยความยินดีก่อนที่
ฉันและกองทหารจะเดินทางกลับไปยังค่ายทหารในทันที ส่วนฉัน ซิกฟรีส เซเบอร์ ไอชะ
ไอริน เอลซ่าและเร็นเก็นก็ขี่ม้าไปยังปราสาทของเมืองบอร์ตัสเซียในทันที
"ที่นี้ซินะ... ปราสาทของฉันน่ะ"
"ค่ะ... ตั้งแต่วันนี้ไปที่นี้จะเป็นปราสาทของท่านทาเนเรียแล้วหล่ะค่ะ
เอาหล่ะพวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"เอลซ่าพุดขึ้นมา ก่อนที่พวกฉันทั้ง 7
คนจะเดินเข้าไปข้างในปราสาท
ในระหว่างทางเดินนั้นเองเหล่าทหารยามต่างก็รีบทำความเคารพฉันทันที
เป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์จริงๆ
"เอาหล่ะห้องนี้ซินะ ห้องทำงานของฉันน่ะ ถ้างั้นก็...
เข้าไปหล่ะนะ"
"เอี๊ยด!!!
ขอณุญาตินะค่ะ"เมื่อฉันพูดจบแล้วฉันก็เปิดประตุเข้าไปในห้องทำงานของฉันในทันที
ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปในห้องนั้น
และฉันก็ได้พบกันตาแก่คนหนึ่งที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน
"อ้าว~ ท่านมาแล้วงั้นรึขอรับ ท่านทาเนเรีย"
"อ่า... คุรปู่เป็นใครงั้นหรอค่ะ?"ฉันพูดขึ้นถามคุณปู่คนนั้นในทันที
ก่อนที่ปุ่จะลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงานพร้อมกับถือไม้เท้าคู่ใจขึ้นมาด้วย
"ข้าน้อยมีชื่อว่า เก็นจะเรียกข้าว่า
ปู่เก็นก็ได้ขอรับไม่ว่าหรอก โฮๆ!!!"
"เอ่อ... ถ้างั้นปู่เก็นค่ะ... เอ่อ... หนูไม่ซิ
ฉันต้องทำอะไรบ้างค่ะ?"ฉันพูดถามปู่เก็นในทันที
ก่อนที่ปู่แกจะเอามือข้างหนึ่งที่ไม่ได้ใช้ถือไม้เท้าไว้เกาไปที่เคราอันเงางามของปู่แกพร้อมกับหัวเราะออกมาเหมือนกับซานต้า
"โฮๆ!!! องค์หญิงไม่ต้องทำก็ได้ขอรับ เดี๋ยวงานพวกนี้ข้าจะทำเอง
แต่ข้าอยากจะให้องค์หยิงตรวจทานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะอนุมัตินะขอรับ
ข้าจะเป็นคนเซ็นส่วนองค์หญิงก็แค่ประทับตราลงไปแค่นั้นขอรับ
แต่ว่าใบไหนที่ไม่ได้เซ็นก็ไม่ต้องประทับตานะครับ"
"เอ่อ... ได้ค่ะ
แต่ว่าหนูเป็นผู้ครองแคว้นนะค่ะจะให้มาทำงานสบายๆหรือไม่ทำเลยก็ไม่ได้หรอกนะค่ะ"
"เอ่อ... ถ้างั้นเอาเป็นว่าเมื่อเจ้าหญิงอายุครบ 16
เมื่อไหร่ข้าจะสอนเรื่องการเซ็นเอกสารให้หล่ะกันนะขอรับ
เพราะว่างานแบบนี้มันยากไปสำหรับเด็กดังนั้นออกไปได้แล้วขอรับข้าจะทำงานต่อหล่ะ"เมื่อปู่เก็นพูดจบ
ปู่ก็ทำการผลักตัวฉันออกจากห้องทำงานในทันที เห้อ~ อะไรกันเนี่ยไม่มีอะไรให้ทำเลยงั้นหรอเนี่ย...
"เอ่อ... แล้วห้องของฉันอยู่ไหนงั้นหรอ ซิกฟรีส"
"เอ่อ... อยู่อีกห้องนึงน่ะค่ะ จะให้ดิชั้นพาไปดูไหมค่ะ?"
"ก็ต้องพาไปอยู่แล้วไม่ใช่หรอ!!!
ฉันเองยังไม่คุ้นเคยกับที่นี้เลยนะ!!!"ฉันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสูงก่อนที่
ซิกฟรีสจะพาฉันไปที่ห้องนอนของฉันตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป
และเมื่อเธอพาฉันเข้ามาในห้องนอนใหม่ของฉันแล้ว
ฉันก็รู้สึกประทับใจในที่นี้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
"วะ... ว้าว มะ...
เหมือนกับที่ห้องของฉันในปราสาทในเมืองหลวงเลย"
"นั้นซินะค่ะ... แถมดูเหมือนว่าจะมีห้องน้ำส่วนตัวด้วยนะค่ะ
เจ้าหญิง"หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกจากห้องนอนของฉันในทันที
เอ่อ... จะทำอะไรดีหว่า...? ถึงจะเป็นเจ้าเมืองแต่ว่าต้องมีเวลาว่างบ้างนั้นหล่ะนะ...
งั้นเอาเป็นว่าเดินเล่นในเมืองหล่ะกันนะ
"นี้ๆ ซิกฟรีสพาฉันไปเที่ยวชมในเมืองได้ไหม?"
"ได้ค่ะ... แต่ว่าจะไปที่ไหนดีหล่ะค่ะ?"
"เอ่อ~ เอาเป็นว่าไปเขตการค้าหล่ะกันนะ
เผื่อจะมีอะไรน่าสนใจๆให้ลองอ่ะนะ"เมื่อฉันพูดจบ
ซิกฟรีสและฉันก็เข้าไปข้างในเมืองทันทีในเขตการค้า
ในระหว่างที่กำลังเดินไปที่เขตการค้านั้นเองผมก็พบกับประชาชนที่เดินว่อนกันเต็มเมืองไปหมด
พวกเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างใจจดใจจ่อ พร้อมกับใบหน้าอันหน้าชื่นชมฉัน ก็นะ...
เพราะว่าเป็นเจ้าหญิงนั้นหล่ะมั้ง ที่ทำให้ถูกจับตามองจากทุกๆคนน่ะ
"มาถึงแล้วหล่ะค่ะ ท่านทาเนเรียที่นี้หล่ะค่ะ
เขตการค้าแห่งบอร์ตัสเซีย"
"ว้าว~!!! ที่นี้คือ... เขตการค้าของบอร์ตัสเซียงั้นหรอ!!?
กว้างแถมใหญ่จัง~"ฉันพูดขึ้นมาด้วยความประทับใจเพราะเขตการค้าของบอร์ตัสเซียนั้นมีความคล้ายคลึงเหมือนกับที่โลกของฉันมากเลยทีเดียวว้าว!!!
แต่ว่า... ไม่คาดคิดเลยนะว่าเวลาเพียงแค่ 8
ปีเมืองนี้กับเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรอ? ตอนนั้นเมื่อ
8 ปีก่อนฉันได้มาที่เมืองนี้เพื่อปราบกบฏกับพี่อลิส
สภาพของเมืองเมื่อตอนนั้นสภาพของประชาชนที่นี้ก็ไม่ต่างไปจากประชาชนที่โดนกดขี่เลยแม้แต่น้อย
ผอมโซ หิวโหยร่างกายผอมแห้งไปหมด
เขตอุสหกรรมขยายมากขึ้นซึ่งตามที่ฉันคิดก็คือเตรียมการกบฏนั้นหล่ะ หลังจากปราบกบฏแล้วที่นี้ก็ดีขึ้นเยอะเลยแฮะ...
"เอาหล่ะ... ซิกฟรีสพวกเราเดินเข้าไปดูในย่านการค้ากันเถอะนะ~"
"คะ... ค่ะ!!!
ท่านทาเนเรียแต่ช่วยรอกันด้วยซิค่ะ!!!"เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบวิ่งไปก่อนซิกฟรีสทันทีก่อนที่เธอจะพูดให้ฉันรอเธอและวิ่งตามฉันมาในทันที
ฉันและซิกฟรีสก็เดินเที่ยวชมย่านการค้าไปเรื่อยๆจนฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านๆหนึ่ง
"หืม~ ร้าน... ร้านขนมเค้กงั้นหรอ? นี้ๆ
ซิกฟรีส ฉันอยากกินไอ้นั้นน่ะ"
"เอ่อ... แต่ว่า... เอ่อ...
ก็ได้ค่ะ"ฉันพูดขึ้นมาพร้อมกับดึงแขนเสื้อของซิกฟรีสพร้อมกับชี้ไปที่้ร้านขนมเค้กนั้นพร้อมกับทำหน้าแก้มป่องใส่ซิกฟรีสจนเธอเลี่ยงได้จนต้องพาผมเข้าไปกินเค้กในร้านนั้นทันที
.
.
.
.
"ง่ำๆ ง่ำๆ อร่อยจังเลย เค้กช็อกโกแลตนี้ก็อร่อย
เค้กสตอเบอรี่ก็อร่อย โอ๊ย~!!! อร่อยจัง!!!"
"ค่าๆ แล้ว... ใครจะจ่ายหล่ะค่ะ เจ้าหญิง
ดิชั้นเองก็ไม่ได้พกเงินมาเพราะดิชั้นคิดว่าท่านมาแค่เที่ยวชมเฉยๆนะค่ะ"ซิกฟรีสพูดขึ้นมาในระหว่างที่ฉันกำลังกินอยู่ก่อนที่
จะมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะของฉันเธอใส่ชุดของทางร้านเค้กแสดงให้เห็นว่าเธอคนนั้นเป็นพนักงานของร้าน
"เอ่อ... องค์หญิงทาเนเรียใช่ไหมค่ะ"
"เอ่อ... ใช่แล้วหล่ะค่ะ
ดิชั้นเป็นองครักษ์ขององค์หญิงค่ะส่วนเด็กที่กินเค้กอยู่ตรงนี้ก็องหญิงเองค่ะ"ซิกฟรีสตอบคำถามของพนักงานสาวคนนั้นในระหว่างที่ฉันกำลังกินเค้กอยู่
สีหน้าของทั้งสองมีความประหม่าอย่างมาก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันนะ
"เอ่อ... สำหรับองค์หญิงพวกเราให้กินฟรีค่ะ
แต่ว่าแค่ครั้งแรกนะค่ะ หลังจากครั้งนี้ไปพวกเราจะทำการเก็บเงินแล้วค่ะ
เพราะดังนั้นแล้วเชิญกินตามสบายเลยค่ะ"
"เอ๋!? ยะ...
อย่างนั้นก็แล้วไปแล้วกันนะค่ะ"ซิกฟรีสพูดตอบหญิงสาวคนนั้นก่อนที่
เธอคนนั้นจะเดินกลับไป
"อ่า~ อิ่มจัง
นี้ๆซิกฟรีสเมื่อกี้เธอคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ?"
"เอ่อ... พอดีเพราะว่าวันนี้เป็นวันพิเศษน่ะค่ะ
ท่านเลยได้กินฟรีๆน่ะค่ะ"
"อืม~... งั้นหรอ ถ้างั้นขอเพิ่มหล่ะกันนะ!!!"
"ดะ... เดี๋ยวซิค่ะ องค์หญิง!!!"
"แหม่ๆ ล้อเล่นน่า~ เอาหล่ะพวกเราไปกันเถอะนะ
ซิกฟรีส"เมื่อฉันพูดจบ
ฉันก็ลุกออกจากเก้าอี้หน้าร้านก่อนที่จะเดินไปต่อพร้อมกับซิกฟรีสที่รีบเดินตามฉันมา
"หืม~ ที่นี้มัน... ร้านเสื้อผ้างั้นหรอ?"
"อืม~ ประมาณนั้นหล่ะค่ะ แต่ว่า... จะทำอะไรงั้นหรอค่ะ
ท่านทาเนเรีย?"
"อืม~ อยากได้เสื้อผ้าใหม่น่ะ เพราะปกติตอนนี้ฉันเองก็มีเสื้อผ้าแค่ใส่ประจำแค่
12 ชุดเอง น่าจะเพิ่มมาอีกซัก 4-5 ชุดก็น่าจะดีนะ"เมื่อพูดจบแล้ว
ฉันก็เดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าพร้อมกับซิกฟรีส ก่อนที่เธอจะเดินตามฉันมา
"เอ่อ... องค์หญิงทาเนเรียใช่ไหมค่ะ? วันนี้พิเศษค่ะ
ฟรีนะค่ะ เพราะงั้นแล้วก็เชิญเลยค่ะ"
"เอ๋~? ฟรีอีกแล้วงั้นหรอ...
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ"ฉันพูดขึ้นมาด้วยความสงสัยก่อนที่
พนักงานในร้านเสื้อผ้าจะพาฉันเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเอาชุดมาให้ฉันลองเปลี่ยน
อ่า~ อยากจะบ้าจริงๆ
ฉันเป็นผู้ชายแต่ว่าช่างมันเหอะตอนนี้เป็นผู้หญิงก็ยอมรับๆไปเหอะนะว่าเป็นผุ้หญิง
อ่า~ แต่ละชุดที่ให้ลองใส่นี้มัน.... น่าอายชะมัด =_=
"เอ่อ.... ว่าไงมั้งค่ะ องค์หญิงจะเอาซักกี่ชุดดีค่ะ?"
"อืม~ งั้นก็ขอ 5 ชุดแล้วกันนะ"เมื่อฉันพูดจบ
ฉันก็ถอดเสื้อผ้าที่เป็นของร้านออกก่อนที่จะเอาเสื้อตัวเดิมมาใส่ก่อนที่พนักงานคนนั้นจะยื่นถุงผ้าที่ใส่ชุดจำนวน
5 ชุดให้กับซิกฟรีสก่อนที่ฉันและซิกฟรีสจะเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้านั้นในทันที
"เอ่อ... ท่านทาเนเรียค่ะ พอแค่นี้เถอะค่ะ
พอพวกประชาชนให้ฟรีๆแบบนี้ดิชั้นก็ประหม่านะค่ะ"
"อืม~ ก็ได้ๆ งั้นพวกเราไปกันที่เขตท่าเรือกันเถอะ
อยากจะเห็นว่ามันเป็นยังไงน่ะ เพราะอยู่แต่ที่เมืองหลวง
เลยไม่เคยเห็นเรือจริงๆเลยอ่ะนะ"
"อืม~ ก็ได้ค่ะๆ"เมื่อซิกฟรีสพูดจบฉันและเธอก็เดินทางไปยังท่าเรือในทันที
ในระหว่างที่เดินไปตามท่าเรืออยู่นั้น ฉันก็มองเห็นเรือทางการค้านับสิบนับร้อยลำ
ก่อนที่จะมีเรือลำหนึ่งแล่นเข้ามาจอดในท่าเรือใกล้ๆกับท่าเรือที่ฉันอยู่ใกล้ๆ
"หืม~ หมอนั้นมันใครน่ะ? หน้าตาคุ้นๆแฮะ?
หมอนั้น...."
"มีอะไรงั้นหรอค่ะ ท่านทาเนเรีย?"
"ซิกฟรีส เจ้าคุ้นหน้าคุ้นตาชายคนนั้นไหม? คนที่มีผมสีน้ำตาลนั้นน่ะ?"ฉันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลรูปงามคนหนึ่งที่กำลังเดินลงมาจากเรือที่พึ่งจะเทียบท่าได้ไม่นาน
"หืม~ นั้นคือ... ไม่จริงน่า... นั้นคือเจ้าชายลำดับที่ 1
แห่งอาณาจักรบิสตร็อตตี้ เจ้าชายเฟร์ บิสคร็อตตี้ แต่ว่า...
เขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน?"
"หืม~ เฟร์
เจ้าชายบ้านั้นที่เถียงคำพุดของท่านพี่จนหน้าแตกงั้นหรอ?"
"เอ่อ... ใช่แล้วหล่ะค่ะ"
"ถ้างั้น.... ฉันขอเข้าไปทักเจ้านั้นหน่อยหล่ะกันนะ
ซิกฟรีสเจ้ากลับปราสาทก่อนเลยนะ"ฉันพูดขึ้นมา ก่อนที่จะเดินไปหาเจ้าหมอนั้น
แต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินไปหาหมอนั้นซิกฟรีสก็เอ่ยขึ้นมาลั้งฉันก่อน
"เอ่อ... แต่ว่า..."
"ไม่ๆ เจ้ากลับไปที่ปราสาทก่อนเลยนะ
และฉันขอสัญญาว่าจะกลับไปที่นั้นก่อนค่ำนะ"
"อืม~ ก็ได้ค่ะๆ
แต่กลับมาเล่นๆนะค่ะ"เมื่อซิกฟรีสพูดจบเธอก็เดินจากฉันไปในทันทีและมุ่งสู่ปราสาท
.
.
.
.
"เฮ้~ เฟร์ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
"หืม~ นี้เธอ... เจ้าหญิงทาเนียงั้นหรอ?"เฟร์พูดขึ้นมา พร้อมกับสีหน้าแปลกใจพร้อมกับมองมาที่ฉันในทันที
สีหน้าของหมอนั้นที่เหมือนจะแปลกใจแต่ก็แซ่งไปด้วยความเสียใจ
"ทำไม... นายถึงมาอยู่ที่นี้งั้นหรอ?"
".... อย่าให้ผมพูดเลยน่า
เรื่องมันซับซ้อนมากกว่าที่ผู้หญิงอย่างเธอจะเข้าใจเยอะ"
"นี้นาย... จะหาว่าฉันโง่รึไงฮะ!!!"ฉันพูดขึ้นมาด้วยน้ำโหก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ชายเสื้อของหมอนั้นออย่างรุนแรงและจับมันแน่นๆ
"แล้วทำไมหล่ะ...
มันเป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจอยู่แล้วไม่ใช่งั้นหรอ? แล้วจะให้ผมเล่าจริงๆงั้นหรอ"
"ก็เออน่ะซิ!!! ฉันน่ะอยากรู้ว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้!!!"ฉันตะโกนขึ้นมาสุดเสียงพูดบอกกับเฟร์
ไอ้เจ้าชายที่อยู่ๆก็มาปรากฏตัวมาอยู่ที่บอร์ตัสเซีย
พอฉันถามก็ว่าฉันไม่ควรที่จะรู้อีก นี้มัน น่าหมั่นไส้ชะมัด!!!
"เห้อ~ ก็ได้ๆผมจะบอกให้ก็ได้ เมื่อ 2
ปีก่อนนั้นเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนนั้นหล่ะ"
"หืม!? เมื่อ 2 ปีก่อนงั้นหรอ?"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าอันหน้าสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของหมอนั้น
"งั้น... ทำไมไม่เล่าเรื่องราวเมื่อ 2 ปีก่อนให้ฉันฟังหล่ะ
ถ้าไม่งั้นฉันจะเอานายมาเป็นทาสเชลยศึกนะ"
"เห้อ~ ก็ได้ๆงั้นผมจะเล่าหล่ะกันนะ"เมื่อหมอนั้นพูดจบ
เจ้านั้นก็เริ่มเล่าในสิ่งที่ตัวเองได้ประสบมาและมันน่าจะเป็นอะไรที่หดหู่แน่ๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2 ปีก่อน ผมหลังจากที่ได้กับถึงเมืองหลวงของอาณาจักรบิสคร็อตตี้แล้ว
ผมได้กลับไปที่ตำหนักของผมหรือที่เรียกว่าบ้านนั้นหล่ะ
"เห้อ~ ในที่สุดก็ได้กลับมาที่นี้ซักที
เบื่อเมืองหลวงนั้นเป็นบ้าเลย"
'นี้ๆ พวกเจ้าได้ยินข่าวลือไหมว่า องค์ชายเฟรืโดนหักหน้าในงานเลี้ยงน่ะ'นี้มัน.... ข่าวลือมันมาไกลถึงที่นี้แล้วงั้นหรอ... ท่านพ่อ... ไม่นะ!!!
ถ้าเรื่องนี้มันถึงหูท่านพ่อตำแหน่งผู้สืบทอดราชบัลลังค์ได้หายไปกับตาแน่ๆ!!!
"พวกเจ้า ท่านพ---องค์ราชาอยู่ที่ไหนกัน?"
"เอ่อ... พวกข้าไม่รู้ขอรับแต่พวกเรารู้อย่างนึงคือท่านองค์ราชากำลังประทับอยู่ที่หอเม่ยหลิวขอรับ"ขุนนางคนหนึ่งพูดตอบผม
ก่อนที่ผมจะเดินทางไปที่หอเม่ยหลิวในทันที
ผมมุ่งเน้นแต่ว่าจะผมนั้นไม่มีความสามารถการบัญชาการ ไม่เก่งในการต่อสู้
ปกครองคนก็ไม่เป็น แต่ผมฉลาดนั้นคือสิ่งที่ผมเป็น
"ท่านพ่อครับ... ท่านได้เลือกรึยังว่า
จะให้ข้าเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากท่าน"
"อืม~ ข้าไม่คิดหรอกนะว่าจะยกตำแหน่งนี้ให้ใครหลังจากที่ข้าสิ้นแล้ว
ข้าจะจัดให้มีการประลองทั้งหมด 4 ครั้ง การบัญชาการ การต่อสู้ประชิดตัว
ความฉลาดหลักแหลมและการปกครอง ข้าจะให้เจ้ากับน้องของเจ้าวินเอลมาแข่งกัน 4
รอบอย่างน้อยเจ้าอาจจะชนะได้แค่รอบเดียวเองมั้ง"ถึงผมจะพูดไปแบบนั้น
แต่ว่าผมก็แค่พูดขมๆความไม่มั่นใจของผม ด้วยการแสดงออกว่าตัวผมนั้นมั่นใจ
.
.
.
1 ปีหลังจากนั้น เมืองหลวงบิสคร็อตตี้ เมืองหลวงปอมเรเอียน
"วันนี้ ข้าในฐานณะกษัตริแห่งบิสคร็อตตี้ ดาเวน บิสคร็อตตี้
ข้าขอประกาศเปิดงานแข่งขันเพื่อเป็นเกียรติแด่ ลูกชายทั้งสองของข้า เฟร์
บิสคร็อตตี้ และ วินเอล บิสคร็อตตี้
ผู้ใดที่ชนะในการแข่งขันครั้งนี้จะได้เป็นผู้สืบราชสมบัติต่อจากข้า
เริ่มงานได้!!!"
"ขอให้ องค์ชายทั้งสอง
สู้กันอย่างมีศักดิ์ศรีๆ!!!"เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังขึ้นมา
ก่อนที่ผมและน้องชายจะเข้าสู่สนามแข่งและประลองกัน ซึ่งผมก็ไม่อยากจะเล่ามันหรอก
เพราะความสามารถของผมน่ะ มันไร้ประโยชน์ต่ออาณาจักร
และผมเองมันก็เป็นเพียงคนไร้ค่าที่อยากจะเป็นกษัตริของบิสคร็อตตี้ในเร็วไว
'แล้วทำไมนายไม่ทำหล่ะ เฟร์ นายก็น่าจะทำได้ ถ้าพึ่งขุนนางซักคน 2 คนนี้นา?'ทำไมผมถึงไม่ทำมันหล่ะ? ง่ายๆเลยคือผมไม่มีขุนนางสนับสนุนผมเลย
ถึงผมจะชนะในการแข่งขันและได้เป็นกษัตริต่อจากพ่อ ผมก็คงจะโดนลอบสังหารนั้นหล่ะ
แต่ว่า...
'แต่ว่าอะไรงั้นหรอ?'ไม่มีอะไรหรอก
"เห้อ~ นี้นาย... มันบ้าจริงๆเลยนะ
เฟร์แล้วนายจะเอายังไงต่อหล่ะ"
"เห้อ~ ผมก็คงจะต้องทำงานและอาศัยอยู่ที่นี้นั้นหล่ะ
เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาๆ อยู่อย่างอัปยศต่อราชวงศ์ของตัวเอง
หาผู้หญิงซักคนและแต่งงานด้วยเลี้ยงลูกให้เป็นคนดีก็แค่นั้น... แค่นั้นหล่ะ"เฟร์พูดตอบคำถามของฉันในระหว่างที่ฉันอ้ำอึ้งอยู่นั้นเองฉันก็นเห็นน้ำตาของเฟร์ไหลออกมาจากดวงตาของหมอนั้น
หน้าสงสารชะมัด
มีแค่ความฉลาดแต่น้องชายของตัวเองมีความสามารถเหนือกว่าก็ถึงกับท้อแท้
ขุนนางไม่เข้าข้างและไปสนุบสนุนน้องชายของตนเอง ถ้าเป็นตัวเราเองเมื่่อก่อนก็คงจะไม่ยอมช่วยหมอนี้แน่นอน
แต่ว่า.... ตอนนี้ฉันคือฉัน ฉันเป็นคนใหม่าแล้ว
"นี้ เฟร์ถ้าไม่รังเกียจหล่ะก็มารับใช้ฉันซิ
แล้วนายจะได้บ้านและอาหาร 3 มื้อ
แต่กลับกันนายต้องอยู่ใกล้ๆตัวฉันตลอดเวลาและจะต้องทำตามคำสั่งของฉันทั้งหมด
ว่าไงหล่ะขอเสนอแบบนี้น่ะ ฉันก็ไม่ค่อยจะเสนอให้ใครหรอกนะ
เพราะงั้นแล้วมาอยู่กับฉันเถอะนะ"
"ขอบคุณนะ.... ทาเนีย แต่ว่า...
ฉันขอปฏิเสธ"ฉันพูดขึ้นมาพร้อมกับปราตน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของเฟร์
ก่อนที่หมอนั้นจะปฏิเสธขอเสนอของฉัน ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากให้มันเป็น ได้ ไม่ใช่
ไม่ได้อ่ะนะ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับหมอนั้นเลยก็แล้วๆไปนั้นหล่ะ
"ไม่เป็นไรๆ นายไม่ต้องตอบปฏิเสธฉันไวขนาดนั้นก็ได้น่า
แต่ว่าถ้าเกิดเปลี่ยนใจก็มาหาฉันที่ปราสาทได้นะ"
ความคิดเห็น