(Don't) Leave me Alone
เขียนโดย
Caje
หากไม่นับสถานการณ์ทางการเมืองแล้ว ชีวิตในขณะนี้ก็มีเรื่องที่ทำให้อารมณ์ไม่ดีแฝงอยู่มากทีเดียว...
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเมืองทำพิษส่งผลกระทบไปทั่วหรืออย่างไร
ทั้งๆ ที่เขียนนิยายจบแล้วดังที่ตั้งใจ พยายามขยันทั้งที่ช่วงนั้นก็เซ็งๆ (ช่วง Soundless Echo) แต่ตอนนี้สถานการณ์ก็ดูยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย และดูจะแย่กว่าเดิมอีก
เหมือนสิ่งที่เราทำไป ก็อยู่กับเราแค่นั้นแหละ ไม่ไปถึงไหน ไม่มีเสียงตอบรับอะไร ทั้งๆ ที่มันน่าจะมี ตะโกนกึกก้องเข้าไปในหุบเขาที่น่าจะมีเสียงสะท้อนกลับมา แต่รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่ได้ยินเสียทีนี่... มันเจ็บปวดจริงๆ นะ
เป็นสภาวะที่เบื่อและเซ็งจนไม่อยากทำอะไรเลย แต่พอไม่ทำอะไรเลยก็รู้สึกไม่ดี นิยายในเน็ตที่เคยตามอยู่ก็ไม่นึกอยากอ่าน โดยเฉพาะเรื่องเครียดๆ หรือว่ามีความเข้มข้นทางอารมณ์ตอนนี้ยิ่งไม่อยากแตะ แต่นิยายคลายเครียดไร้สาระบางเรื่องก็ต๊องเกินไป รับประทานไม่ลง และก็ไม่อยากต่อเน็ตจ้องหน้าจอนานๆ แล้ว เพราะว่าเล่นเน็ตก็มักจะโรคจิตแล้วเช็คเมล์ อัพเดทข่าวสารที่เกี่ยวกับเรา และออนเอ็มเป็นประจำ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยอยากทำสิ่งเหล่านั้นเลย
เมล์ก็เป็นส่วนหนึ่งของ Soundless Echo ทั้งที่คาดหวังเมล์หลายๆ ฉบับไว้แต่ก็ยังไม่มา
ส่งเมล์ไปสมัครบางอย่าง แล้วบอกเขาว่า ถ้าได้รับเมล์แล้วให้ตอบกลับมาด้วย แต่ไม่ตอบกลับมาเสียที เราเองก็ไม่อยากส่งไปอีก...
รอเมล์แจ้งข่าวสาร แต่ทุกครั้งที่เปิดมามักจะพบแต่ Forward Mail ที่เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะเป็นใครส่งมา หรือตั้งชื่อไว้ดีอย่างไรก็เลิกเปิดอ่านไปแล้ว (เพราะแม้แต่นิยายยังไม่อยากอ่านเลย) มันน่าผิดหวังจริงๆ นะ
ออนเอ็มก็เบื่อ เพราะเราอารมณ์ไม่ค่อยดี คุยกับใครก็กลัวจะพาลอารมณ์ไม่ดีใส่ไป ได้แต่ถามคำตอบคำ คุยไต่ถามทุกข์สุข สัพเพเหระต่างๆ จนดูน่าเบื่อไปเสียหมด ไม่มีเรื่องอะไรอยากเล่าอยากคุยเป็นพิเศษ เพราะถ้าเป็นเรื่องที่พูดได้ก็คงเล่าไว้ในที่แล้ว และเรื่องซ้ำๆ ก็ขี้เกียจเล่าอีกครั้ง แต่เดิมก็เป็นอย่างนี้ ตอบเรียบๆ ตรงๆ อยู่แล้ว แต่ตอนนี้เห็นคำถามพวกนั้นยิ่งรู้สึกไม่ดี ...จะมายุ่งอะไรกับเรานัก ไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนี้สักหน่อย...
ถ้าออนเอ็มก็อยากจะตั้งสถานะว่า Leave me Alone...
เพราะว่าที่ตอนนี้ไม่อยากเปิดรับทั้งคำถามเรื่อยเปื่อยหรือคำถามยากๆ ชวนคิดใดๆ อยากแต่รับข่าวสารที่เกี่ยวกับเราเท่านั้นเหมือนกับเมล์นั่นแหละ (แน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับการเมือง)
อย่างไรก็ตามเราก็ยังไม่อาจพลาดข่าวสารไปได้ จึงต้องจำใจมาเข้ามาเช็คเมล์อย่างน้อยวันสองวันครั้ง พอไม่มีอะไรก็เฉาไปสักพัก
ตอนนี้เมล์ที่ทำให้เราดีใจที่เห็นที่สุดคือเมล์ที่เราติดต่อสั่งซื้อหนังสือพิมพ์มือไป แม้จะเป็นเรื่องค้าขาย และเป็นเรื่องที่เราเสียเงิน แต่ก็ดีใจที่สุดแล้วที่ยังคนอีกคนทำงานอยู่เหมือนกัน แล้วเขาก็ตอบเมล์รวดเร็วและค่อนข้างเป็นกันเองดี
ขณะนี้ก็เหมือนทุกคนจะ Leave me Alone จริงๆ แม้แต่นิยายตอนใหม่ที่เพิ่งลงไปก็ยังไม่มีคนอ่านเลย
ก็เข้าใจนะว่าบ้านเมืองมันเป็นอย่างนี้ ทุกคนก็คงลำบากกันทั้งนั้นนั่นแหละ ไม่ได้มีแต่เราที่ทุกข์อยู่คนเดียวหรอก แต่ถึงอย่างนั้น เราก็พยายามทำหน้าที่ของเราตามสมควรแล้วนี่ ทำไมไม่มีการตอบลัพธ์อะไรเลยล่ะ ไม่มีสักอย่างเดียว มันหยุดชะงักไปหมดแล้วหรือ...
...สุดจะทน จนไม่อาจเขียนบ่นเป็นภาษาอังกฤษได้แล้ว
อย่างน้อยก็ยังดีที่เรามีครอบครัวที่อบอุ่นคอยสนับสนุน วันๆ ไม่อยากทำอะไรก็ดูรายการนั่งขำขันกับน้อง (ผู้ได้ขยายเวลาปิดเทอมเพิ่มตั้งสองสัปดาห์) แม้ตอนดูจะรู้สึกขำจนปวดท้องก็ตาม แต่ได้ว่างคิดอีกทีมันก็ไม่มีอะไรอยู่ดีนั่นแหละ แค่ได้ขำขณะนั้น ฆ่าเวลาไป ไม่เกิดประโยชน์มากนัก ลึกๆ แล้วเราก็ยังเศร้าเช่นเดิม
พอเห็นทุกคนในครอบครัวดีกับเราที่ยังป่วยไม่หายสนิทดี และพาคนอื่นเขาป่วยตามไปทั้งบ้านอย่างนี้แล้ว ก็รู้สึกผิดจริงๆ ที่สิ่งที่ทำไปดูเหมือนจะไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย
แต่ก่อนเคยมีไดอารี่แห่งนี้เป็นที่ระบาย เพราะมั่นใจว่าคนที่อ่านเป็นคนที่เราไม่มีทางโกรธ คนที่เอามาบ่นให้ฟังก็ไม่ใส่ใจเราพอจะตามอ่านมาถึงที่นี่ แต่ตอนนี้ก็หวาดระแวงไปเสียหมด กลัวคนสตอล์ค กลัวคนเอาไว้เล่าต่อ พอเขียนอ้อมๆ ก็มีคนอ่านที่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเลย คิดว่าเราไม่พอใจเขาอีก อืม... บางทีควรเลิกเขียนบล็อกประเภทนี้เสียที แต่มันสุดจะทน
เห็นเราหายหน้าหายตาไป ไม่แวะไม่ทักทาย ไม่ไปเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆ ก็อย่าเสียใจไปนะ ...ก็แค่ตอนนี้ เราไม่อาจทำตัวสดใสเป็นคนดีให้ใครต่อใครได้ ขอโทษจริงๆ
ปล่อยเราอยู่คนเดียวอย่างนี้ไปก่อนเถอะ จนกว่าอะไรๆ จะดีขึ้น
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
22 พ.ค. 53
304
4
ความคิดเห็น
ช่วงนี้ก็ Leave Me Alone เหมือนกัน ไม่อยากจะคุย ไม่อยากทำงาน ไม่อยากอ่านนิยาย (นิยายในเด็กดีไม่ได้อ่านมาตั้งแต่เรื่องบ้าๆของผมจบ) ไม่อยากอะไรสักอย่างเว้นแต่เขียนนิยาย แต่ขนาดเหลือแค่เขียนนิยายอย่างเดียวยังไม่มีปัญญาทำเลย อะไรอย่างอื่นมันโถมเข้ามาเต็มไปหมด
(แต่ที่เราเป็นมันออกจะเข้าข่ายอาการเซ็งเห็ดก่อนเปิดเทอมมากกว่าอะไรอย่างอื่นแหละนะ 555)
อย่าไปคิดมากเลย
การทำบางสิ่งบางอย่างที่ไร้สาระไร้ประโยชน์ บางครั้งก็ทำให้รู้สึกดีนะ
และบางครั้งการไม่คิดอะไรก็ทำให้รู้สึกดี
อีกอย่าง
การอยู่คนเดียวในบางครั้งก็ดี ทำให้เราได้คิดอะไรเพิ่มเติม แต่การอยู่หลายคนมันกว่าเยอะนะ
(แถม อันนี้ติดเรตหน่อยถ้าเข้าใจ)
การอยู่คนเดียวทำให้เรารู้จักการ"ช่วยตัวเอง"
...จบล่ะ