ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
อ่า...ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้ เมื่อวานข้าเสียเลือดไปพอที่จะล้างถนนได้ทั้งสาย เคเรสก็เลยไปขอตาแก่งี่เง่านั้นให้ข้าพักครบเดือน(แต่ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้อีกนั้นแหละ ว่าตาแก่นั้นไม่มีวันยอม...ชิ) แล้วไม่สำเร็จสุดท้ายข้าก็ได้นอนแค่อาทิตย์เดียวเอง แต่ก็นะเคเรสเจ้านี้ช่างเหมาะกับตำแหน่งแม่ฝ่ายเฮมิชเหลือเกิน ข้าล่ะรักเจ้าจริงๆ ข้านั่งพูดจาไร้สาระกับตัวเองได้ไม่นานนักก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ว่า...เมื่อวานข้ายังไมได้พอกตัว!! ตายล่ะ ผิวอันบอบบางของข้า~ มัน...มันกลายเป็นสีน้ำผึ้งไปซะแล้ว โฮฮฮฮฮ ไม่ได้การแล้ว ข้ารีบรุกขึ้นจากเตียงอันแสนสบายของข้าไปคว้าอุปกรณ์ในการพอกตัวของข้ามาเตรียมการบำบัดผิวครั้งใหญ่ ส่วนผสมต่างๆมากกว่าปกติถึงห้าเท่า เพราะข้ากะทำไว้ให้ทั้งอาทิตย์ พอเตรียมของเสร็จแล้ว ก่อนที่ข้าจะได้เริ่มพอกตัว ประตูของข้าก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างของแม่ข้า(เคเรส)ที่เดินเข้ามาทำให้ข้าชะงักทันที(เคเรสด้วย) เงียบไปซักพักเคเรสก็ถลาเข้ามาผลักข้าลงไปนอนกับเตียงเหมือนเดิมแล้วโวยวาย
“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ ครีอุส เมื่อวานเสียเลือดไปตั้งเยอะทำไมเจ้าไม่นอนอยู่เฉยๆ!!!”
“...”ข้าไม่รู้จะบอกเคเรสยังไงว่าข้ากำลังจะพอกตัว เลยเลือกที่จะเงียบแทน เคเรสจ้องข้าสักพักก่อนจะมองไปที่กะละมังแป้งพอกที่อยู่ข้างๆ
“ข้าเพิ่งจะรู้ว่าเจ้าชอบกินอะไรแบบนี้นะครีอุส...แต่ข้าว่าอย่ากินเลยเดี๋ยวท้องจะเสียซะเปล่าๆ ข้าจะไปเอาอาหารมาให้เจ้าก็แล้วกัน”เขาว่าพร้อมกับยอกกะละมังแป้งพอกของข้าไปด้วย เฮ้ๆ เคเรสเจ้าจะเอาแป้งพอกของข้าไปไหนกัน น้นมันเบี้ยเลี้ยงห้าวันของข้าเลยนะ ข้าลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งเพื่อเดินไปเอากะละมังแป้งพอกของข้าคืน แต่อยู่ๆข้าก็รู้สึกว่าห้องทั้งห้องเริ่มหมุนคว้างอย่างรวดเร็ว มันทำให้ข้าปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าหัวถูกมือขนาดใหญ่มาบีบอย่างแรง ร่างของข้าซวนเซก่อนล้มลงไปกองกับพื้นห้องอย่างแรง
“ครีอุส!!”
เคเรส Talk
“ครีอุส!!”ข้าร้องลั่น ปล่อยของแปลกๆ(?)ในมือลง วิ่งไปทางครีอุสที่กองอยู่กับพื้นห้องอย่างรวดเร็ว ประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกราวกับไม่มีกระดูกขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วเริ่มเขย่าเรียกสติอย่างร้อนรน
“ครีอุส! ครีอส! เจ้าเป็นอะไรน่ะ ตื่นสิครีอุส!”ให้ตายทำไมเขาไม่ตื่นนะ ทำไมถึงได้...เมื่อการปลุกไม่ได้ผลข้าก็ค่อยๆช้อนร่างของครีอุสขึ้นไปวางไว้ที่เตียงอย่างเบามือ ให้ตายเบาชะมัด! ทำไมถึงได้เบาแบบนี้ ก็ข้าเห็นเจ้ากินอะไรไม่หยุดเลยไม่ใช่หรือไง พอประคองร่างของคนป่วยขึ้นไปนอนบนเตียงเสร็จข้าก็รีบวิ่งออกไปตามพระสังฆราชมาทันที รอข้าก่อนนะคีอุส ข้าจะตามคนมาช่วยเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!
“เจ้าจะรีบไปไหนน่ะ หัวหน้าเทพอัศวินเคเรส กริยาแบบนี้มันไม่เหมาะสมเลย...”เทอร์มิสที่กำลังถือถาดอาหาร(ที่ข้าคาดว่าน่าจะเป็นของครีอุส)เดินใกล้เข้ามาตำหนิข้าเสียงเรียบ ข้าจะบ้าตาย! ข้าไม่มีเวลายมาเถียงกับเขาหรอกนะ ข้าเลยตอบตามความจริง
“ครีอุสเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็ล้มไป เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น รบกวนเจ้าช่วยเข้าไปเฝ้าเขาหน่อยได้ไหม หัวหน้าเทพอัศวินเทอร์มิส”ได้โอกาสใช้งานซะเลย แต่ก็คงไม่จำเป็นล่ะมั่งเพราะยังไม่ทันทีข้าจะพูดจบคู่สนทนาของข้าก็หายไปแล้ว
“ดูง่ายจริงๆ อย่างนี้จะไม่ให้ข้าดูออกได้ยังไง เฮ้อ~”
....................................
จบไปอีกหนึ่งตอนค่า ติชมกันด้วยน้า><d
มีเม้นเดี่ยวเองง่ะ เศร้า....เอาเถอะมาลงเรื่อยๆก็แล้วกันนะเจ้าค่ะ=-=
อ่า...ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้ เมื่อวานข้าเสียเลือดไปพอที่จะล้างถนนได้ทั้งสาย เคเรสก็เลยไปขอตาแก่งี่เง่านั้นให้ข้าพักครบเดือน(แต่ก็อย่างที่พวกเจ้ารู้อีกนั้นแหละ ว่าตาแก่นั้นไม่มีวันยอม...ชิ) แล้วไม่สำเร็จสุดท้ายข้าก็ได้นอนแค่อาทิตย์เดียวเอง แต่ก็นะเคเรสเจ้านี้ช่างเหมาะกับตำแหน่งแม่ฝ่ายเฮมิชเหลือเกิน ข้าล่ะรักเจ้าจริงๆ ข้านั่งพูดจาไร้สาระกับตัวเองได้ไม่นานนักก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ว่า...เมื่อวานข้ายังไมได้พอกตัว!! ตายล่ะ ผิวอันบอบบางของข้า~ มัน...มันกลายเป็นสีน้ำผึ้งไปซะแล้ว โฮฮฮฮฮ ไม่ได้การแล้ว ข้ารีบรุกขึ้นจากเตียงอันแสนสบายของข้าไปคว้าอุปกรณ์ในการพอกตัวของข้ามาเตรียมการบำบัดผิวครั้งใหญ่ ส่วนผสมต่างๆมากกว่าปกติถึงห้าเท่า เพราะข้ากะทำไว้ให้ทั้งอาทิตย์ พอเตรียมของเสร็จแล้ว ก่อนที่ข้าจะได้เริ่มพอกตัว ประตูของข้าก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างของแม่ข้า(เคเรส)ที่เดินเข้ามาทำให้ข้าชะงักทันที(เคเรสด้วย) เงียบไปซักพักเคเรสก็ถลาเข้ามาผลักข้าลงไปนอนกับเตียงเหมือนเดิมแล้วโวยวาย
“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ ครีอุส เมื่อวานเสียเลือดไปตั้งเยอะทำไมเจ้าไม่นอนอยู่เฉยๆ!!!”
“...”ข้าไม่รู้จะบอกเคเรสยังไงว่าข้ากำลังจะพอกตัว เลยเลือกที่จะเงียบแทน เคเรสจ้องข้าสักพักก่อนจะมองไปที่กะละมังแป้งพอกที่อยู่ข้างๆ
“ข้าเพิ่งจะรู้ว่าเจ้าชอบกินอะไรแบบนี้นะครีอุส...แต่ข้าว่าอย่ากินเลยเดี๋ยวท้องจะเสียซะเปล่าๆ ข้าจะไปเอาอาหารมาให้เจ้าก็แล้วกัน”เขาว่าพร้อมกับยอกกะละมังแป้งพอกของข้าไปด้วย เฮ้ๆ เคเรสเจ้าจะเอาแป้งพอกของข้าไปไหนกัน น้นมันเบี้ยเลี้ยงห้าวันของข้าเลยนะ ข้าลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งเพื่อเดินไปเอากะละมังแป้งพอกของข้าคืน แต่อยู่ๆข้าก็รู้สึกว่าห้องทั้งห้องเริ่มหมุนคว้างอย่างรวดเร็ว มันทำให้ข้าปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าหัวถูกมือขนาดใหญ่มาบีบอย่างแรง ร่างของข้าซวนเซก่อนล้มลงไปกองกับพื้นห้องอย่างแรง
“ครีอุส!!”
เคเรส Talk
“ครีอุส!!”ข้าร้องลั่น ปล่อยของแปลกๆ(?)ในมือลง วิ่งไปทางครีอุสที่กองอยู่กับพื้นห้องอย่างรวดเร็ว ประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกราวกับไม่มีกระดูกขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วเริ่มเขย่าเรียกสติอย่างร้อนรน
“ครีอุส! ครีอส! เจ้าเป็นอะไรน่ะ ตื่นสิครีอุส!”ให้ตายทำไมเขาไม่ตื่นนะ ทำไมถึงได้...เมื่อการปลุกไม่ได้ผลข้าก็ค่อยๆช้อนร่างของครีอุสขึ้นไปวางไว้ที่เตียงอย่างเบามือ ให้ตายเบาชะมัด! ทำไมถึงได้เบาแบบนี้ ก็ข้าเห็นเจ้ากินอะไรไม่หยุดเลยไม่ใช่หรือไง พอประคองร่างของคนป่วยขึ้นไปนอนบนเตียงเสร็จข้าก็รีบวิ่งออกไปตามพระสังฆราชมาทันที รอข้าก่อนนะคีอุส ข้าจะตามคนมาช่วยเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!
“เจ้าจะรีบไปไหนน่ะ หัวหน้าเทพอัศวินเคเรส กริยาแบบนี้มันไม่เหมาะสมเลย...”เทอร์มิสที่กำลังถือถาดอาหาร(ที่ข้าคาดว่าน่าจะเป็นของครีอุส)เดินใกล้เข้ามาตำหนิข้าเสียงเรียบ ข้าจะบ้าตาย! ข้าไม่มีเวลายมาเถียงกับเขาหรอกนะ ข้าเลยตอบตามความจริง
“ครีอุสเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็ล้มไป เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น รบกวนเจ้าช่วยเข้าไปเฝ้าเขาหน่อยได้ไหม หัวหน้าเทพอัศวินเทอร์มิส”ได้โอกาสใช้งานซะเลย แต่ก็คงไม่จำเป็นล่ะมั่งเพราะยังไม่ทันทีข้าจะพูดจบคู่สนทนาของข้าก็หายไปแล้ว
“ดูง่ายจริงๆ อย่างนี้จะไม่ให้ข้าดูออกได้ยังไง เฮ้อ~”
....................................
จบไปอีกหนึ่งตอนค่า ติชมกันด้วยน้า><d
มีเม้นเดี่ยวเองง่ะ เศร้า....เอาเถอะมาลงเรื่อยๆก็แล้วกันนะเจ้าค่ะ=-=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น