คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14
Chapter 14
_______________________________________________________
“อ่าวไอ้เต๋า! แล้วคชาอะ?”
“หึ ยังไม่ตื่นเลย” ชายหนุ่มผิวขาวเอ่ยตอบเพื่อนร่างเล็กอย่างต้น ต้นหรี่ตามองเพื่อนสนิท
“มึงแน่ใจนะว่าไอ้คชามันยังไม่ตื่นอะ?” น้ำเสียงจับผิด ทำให้เต๋าหัวเราะออกมา
“เออ มันยังไม่ตื่น”
“ยังไม่ตื่นหรือเดินไม่ไหวกันแน่วะ?!” เจมส์เดินมากอดคอเพื่อนแล้วเอ่ยแซว พร้อมกับเสียงผิวปากวีดวิ้วดังมาจากไทด์
“ยังไม่ตื่นจริงๆเว้ย” เต๋ายิ้มอย่างมีเลศนัย คนตัวสูงเดินยิ้มไปตักอาหารเช้า ในหัวก็นึกถึงคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงในห้องพัก
เมื่อวานนี้ กว่าเขากับคชาจะได้นอนก็เกือบ6โมงเช้า ไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะนอนหลับสนิทขนาดนั้น มันช่วยไม่ได้นี่นา ... ก็คชาของเขานะ น่ารักซะขนาดนั้น มันเลยห้ามใจไม่ไหวซักที ที่สำคัญ หากตื่นมา คชาก็คงเดินไม่ค่อยไหว ต้องนอนพักซักหน่อยคงจะดี…
คชา ... กูขอโทษที พอดีของกูมันใหญ่ ...
“เดี๋ยวกูขอตัวไปดูคชาแป้บ น่าจะตื่นแล้ว ดี๋ยวกูพามันมากินข้าว” เต๋าเอยปาก หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องพัก โดยที่มีสายตาหมั่นไส้มาจากเพื่อนทั้งโต๊ะ
“น่าหมั่นไส้วะ! อะไรก็คชาๆ ไอ้เผือกเห่อแฟน!” ต้นจีบปากจีบคอพูด
“ทำเป็นพูด จริงๆอิจฉาที่เขามีแฟนก็บอก” ไทด์เอ่ยแซว
“เหอะ! อย่างกูอะนะอิจฉา? ไม่มีวันซะหรอก!”
“หู้ยยยย ให้มันได้อย่างที่พูดเหอะมึง ทำเป็นปากเก่ง ระวังขึ้นคาน!”
“ไทด์นี่มึงจะมีเรื่องกะกูช้ะ?” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนอย่างหาเรื่อง เล่นเอาไทด์ยกมือทำท่าไหว้ใส่แบบกวนตีน เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งโต๊ะ
“ไม่ครับพี่ครับ ไม่เอาหน่าไม่เอา”
“ขี้ป๊อดวะมึงอะ!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงของเต๋าเดินเข้ามาในห้องพักที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับก้อนกลมๆที่ม้วนตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าเรียวเล็กโผล่พ้นผ้าห่มออกมาเล็กน้อย ดวงตากลมหลับพริ้ม ริมฝีปากแดงคลี่จางๆ ท่าทางจะฝันหวานน่าดู
ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงบนเตียง พลางจ้องมองคนที่หลับปุ๋ยอย่างมีความสุข ใบหน้าหล่อก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆ แล้วจูบไล้มาที่เปลือกตาบาง ไม่นานนัก ดวงตากลมก็ค่อยๆปรือปรอยขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู กระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองคนที่นั่งอยู่
ร่างเล็กส่งยิ้มบางๆไปให้ มือเล็กยกขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อที่ยื่นจมูกมาแตะกับจมูกตนเอง ริมฝีปากหนากดลงไปเบาๆที่ริมฝีปากแดงของร่างเล็ก
“มอร์นิ่งคิสครับ ที่รัก”
“อือ ...มอร์นิ่ง” ริมฝีปากแดงๆคลอเคลียอยู่ที่แก้มสากของชายหนุ่ม แล้วกดริมฝีปากลงไปเบาๆ ทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง
“หิวมั้ย?”
“หึ ไม่ค่อยอะ” คชาขยับตัวเล็กน้อย แต่ความเจ็บที่ช่วงล่างก็แล่นขึ้นมาทันที ใบหน้าหวานนิ่วหน้าเล็กน้อย
แม่ง ... ไปนั่งอ่านในกูเกิ้ลมาว่ามันจะเจ็บ แต่เจ็บนิดเดียว นิดเดียวห่าไรเนี่ย!!!! เจ็บสัสๆแม่งเอ๊ย! ต่อไปกูไม่เชื่อกูเกิ้ลแล้ว! T^T
มือบางลูบบั้นท้ายตัวเองปอยๆ ก่อนจะหันไปแยกขี้ยวใส่คนตัวสูงที่นั่งกลั้นขำ
“หัวเราะเหี้ยไร?!”
“หัวเราะมึงอะ!”
“หัวเราะกูไม! เพราะมึงอะ! เจ็บชิบหาย...”
“เห้ยๆ อย่ามาโทษกูคนเดียว มึงเองก็สมยอมเหอะ!”
“เชี่ยเต๋า!!!” มือเล็กๆตบป้าบเข้าให้ที่แผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายที่นั่งหัวเราะอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ใบหน้าหวานๆของคชาขึ้นสีระเรื่อน่าเอ็นดู ริมฝีปากแดงยื่นอย่างไม่พอใจ เมื่อคืนกูไม่น่าอ่อยมันเลยให้ตายดิ! สุดท้ายก็มาเจ็บตัวเอง ฮืออออ ไอ้แรดคชา ทำอะไรไม่คิดเลยแม่มึงเอ้ย T^T
“ลุกไหวปะเนี่ย?”
“เหมือนจะไหว ขอลองก่อนได้ปะ?” เต๋าพยักหน้ายิ้มๆ แล้วลุกขึ้นยืน มือหนาส่งไปตรงหน้าคนตัวเล็ก คชามองมือข้างนั้นแล้วอมยิ้ม ร่างเล็กเงยหน้ามายิ้มบางๆให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะวางมือลงไปที่ฝ่ามือกว้าง
ร่างเล็กค่อยๆลุกช้าๆ โดยที่มีมือหนาของใครอีกคนจับไว้ เป็นฐาน ไม่ให้เขาล้ม ขาเพรียวแทบจะไม่มีแรง แต่ก็พอลุกไหว ร่างเล็กเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้แน่น ขาเล็กสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้ว ...
พลั่ก!!
“โอ้ยไอ้เชี่ยต๋าววววววววววว!!!! ไอ้เหี้ยยยยยย ใครใช้ให้มึงปล่อย!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ยไอ้เตี้ย มึงตีกูไมเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ” มือเล็กๆฟาดรัวๆที่ลำแขนแกร่ง เต๋าที่ยืนหัวเราะหยุดหัวเราะแล้วรวบมือบางเอาไว้ให้หยุดทำร้ายตน
“เชี่ยแม่ง! มึงอะ! นิสัยไม่ดี!” ค้อนขวับเข้าให้หนึ่งที คนตัวสูงหัวเราะในลำคอ แล้วขยี้ผมนิ่มอย่างมันเขี้ยว
“ไม่ต้องมาเล่นหัวกูเลยนะ! ปล่อยเลย กูเดินเองได้แล้ว ไม่ง้อมึงหรอก!” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วดินกะเผลกเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มที่ยืนมองตามก็อมยิ้มออกมาเสียไม่ได้
คชานะดื้อ เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง ขี้งอน ขี้น้อยใจ ปากแข็ง ชอบทำตัวกร่าง ป่าเถื่อน สุดถ่อย ไร้มารยาท ขี้เจือก ขี้ยุ ปากหมา แต่ถึงมันจะเป็นแบบนี้ หรือต่อให้มันจะขี้กากกว่านี้ ผมก็ยังรักมันอยู่ดี ผมรักเพราะมันคือมัน รักจริงๆนะ ..
“คชา!!” เสียงทุ้มตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ
“เชี่ยไร?!” ตอบกลับด้วยถ้อยคำแสนไพเราะ ... =_=
“กูรักมึงนะเว้ย!!!!”
“อ ...เอออ!!! ละเป็นเชี่ยไรนึกคึกมาบอกรักกูเนี่ย?!”
“ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน เช้าสายบ่ายค่ำ อยากเห็นเธอตอนแก่จัง~!!”
“ร้องเพลงทำบ้าไร? ติสแตกไง?!!”
“กูไม่รู้ แต่กูรักมึง!”
“เป็นเชี่ยไรของมึง!”
“เป็นคนที่รักมึงที่สุด! ถึงมึงจะชอบทำตัวหยาบ เถื่อน ถ่อย อุบาทว์ ซกม๊ก ยังไงก็เหอะ กูรักมึงนะเว้ยคชา!”
“นี่มึงรักกูหรือมึงเกลียดกูเนี่ย ด่าเป็นชุด!” ร่างเล็กหัวเราะเสียงใสออกมาจากห้องน้ำ ปากก็ตะโกนด่าร่างสูงปาวๆ แต่ทำไมกันนะ ถึงหุบยิ้มไม่ได้เลย..
“ชา มึงล็อคประตูห้องน้ำปะวะ?”
“ถามทำไม?”
“ถามดู เดี๋ยวมีคนมาแอบมองเมียกู”
“เต็มปากเต็มคำนะมึง ..”
“ก็มีบ้าง”
มือหนาค่อยๆบิดประตูห้องน้ำช้าๆ โป๊ะเช้ะ! คชาไม่ได้ล็อคประตู คนตัวสูงค่อยๆลอดตัวเข้าไปในห้องน้ำ ผ้าม่านห้องน้ำกั้นบางๆเอาไว้ ทำให้ภาพที่เขาเป็น เป็นเงาของคนตัวเล็กที่กำลังยืนถูสบู่อยู่ใต้ฟักบัว
อื้อหือ ... นี่กูคิดถูกคิดผิดที่เข้ามาวะเนี่ย ... เลือดจะพุ่ง..
“เต๋า? .. ต๋าวววว! ทำไงเงียบไปวะ?” เสียงใสๆตะโกนถาม เพราะคิดว่าร่างสูงยืนอยู่นอกห้องน้ำ มือหนาค่อยเปิดผ้าม่านห้องน้ำช้าๆ ลมหายใจร้อนกระทบที่แผ่นหลังเนียน ร่างเล็กสะดุ้งแล้วหันมา ภายในพริบตาร่างทั้งร่างก๊อกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของคนที่แอบเข้ามาซ้อนหลังเขา
“เข้ามาตอนไหนเนี่ย?!”
“ตะกี้ไง แหม ... ไม่ล็อคประตู กะจะยั่วกูละสิ”
“ย .. ยั่วเชี่ยอะไร?! ออกไปเลยนะออกไป!” ร่างเล็กพลิกตัวมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม มือบางก็ดันหน้าอกแกร่งเบาๆ แต่แล้วเขาก็ต้องสัมผัสกับสิ่งที่ผิดปกติ
“เต๋า ... อะไรมันดุนขากูอยู่วะ” คชาเริ่มตระหนก ไม่กล้าที่จะก้มลงไปมอง แต่ก็เดาได้ลางๆว่าอะไร
“มึงก็น่าจะรู้..” สียงทุ้มกระซิบแหบพร่าอยู่ข้างใบหูเล็ก ลมหายใจร้อนเป่ารดพวงแก้มใส จนขึ้นสีระเรื่อ
“เต๋า ... ไม่เอาหน่า ..”
“รู้มั้ยว่าห้ามใจแค่ไหนตอนเข้ามาในห้องน้ำ รู้มั้ยว่าห้ามตัวเองขนาดไหนที่จะไม่พุ่งเข้ามากอดอะ...”
“ล ..แล้วเต๋าเข้ามาทำไมเล่า ..” ใบหน้าหวานก้มงุดๆ พูดชิดหน้าอกของอีกฝ่าย
“ก็แค่อยากกอดเมียตัวเองอะ ผิดเหรอ?” ปากร้อนๆเริ่มไซร้ลงมาที่ลำคอขาว
“ต๋าววววว”
“ไม่ทันแล้ววะคชา ..”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คชา ... ทำไมมึงเดินแปลกๆวะ?” ต้นเอ่ยทัก พวกเขากำลังจะเช็กเอ้าท์ออกจากโรงแรม พร้อมจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ
“กู .. กูนอนทับขา!”
“ห๊ะ?! นอนทับขา?”
“เอออ! สงสัยไรนักหนาวะ นอนทับขา เหน็บมันกินเลยเดินกะเผลกงี้ไง!”
“อ๋อ ...เหรอ?” ต้นพยักหน้าส่งๆ แต่แล้วก็เห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเต๋าที่เดินมายืนคุยอะไรกับคชาก็พอจะเข้าใจ
“กูหมั่นไส้ไอ้คู่นี้จริงจริ๊ง!” ร่างเล็กบ่นอุบอยู่กับเจมส์ที่ยืนอยู่หน้าโรงแรม
“มึงก็คบกับกูซักทีดิ จะได้ไม่ต้องไปหมั่นไส้มัน2คน”
“มึงนี่!” ต้นค้อนขวับด้วยใบหน้าแดงๆ แล้วเดินทำหน้าหงุดหงิดไปหาเฟรมกับไทด์ที่ยืนรอเรือ
“มายืนเล่นเอ็มวีไรกันสองคนตรงนี้วะ?”
“พวกกูเนี่ยนะเอ็มวี? พวกมึงสี่คนต่างหากเอ็มวี ถุ๊ย!”ไทด์พูดแล้วทำท่าหมั่นไส้ ต่างจากเฟรม ดวงตาร่างสูงเหม่อลอย เขาเห็นตั้งแต่เต๋าพยุงคชาออกมาแล้ว ดูก็รู้ว่าคชามันไม่ได้นอนทับขาอย่างที่มันประกาศปาวๆนั่นหรอก เขารู้ดีว่ามันคืออะไร .. คนที่เขารักมากที่สุด กลายเป็นของเพื่อนเขาอย่างสมบูณ์แบบแล้วไงละ ...
เจ็บวะแม่ง..
“เฟรม ... คนดีๆยังรอมึงอยู่อีกเยอะ เชื่อกูสิ” ไมด์ตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจ
“กูรู้ไทด์ กูรู้ แต่ ณ เวลานี้ ณ ที่ตรงนี้ ไม่มีใครดีไปกว่ามันแล้วละ”
“ตัดใจเหอะ แค่มึงคิด มึงก็ไม่มีสิทธิ์แล้วเฟรม กูพูดจริงๆ”
“มึงซ้ำเติมกูมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะไทด์” ร่างสูงพูดเนือยๆ
“ที่กูซ้ำเติม เพราะกูอยากให้มึงตัดใจจากไอ้คชาเร็วๆ ให้ตาย มันก็ไม่ได้รักมึงแบบนั้น”
“เหอะ ไม่มีทางจะรัก เหมือนที่กูไม่มีวันจะได้รักมันงั้นสิ?”
“ตัดใจเหอะ”
“….”
เฟรมไม่ตอบอะไร ดวงตาคมจ้องมองผืนน้ำอันกว้างใหญ่ ใจคชาก็เหมือนกับท้องทะเล ส่วนความรักของเขาก็เป็นแค่ลมเท่านั้น เป็นคนลมที่มันพัดบางๆ
ไม่มีทางที่มันจะไปถมทะเลได้หรอก
****************************************************************
รู้สึกว่ามันสั้นๆปะ?
แต่มันก็เท่ากับทุกตอนนะเรานับแล้วอะ =[]=
หรือคิดไปเองวะ? 55555555555555
มาลงแล้วนะ อย่าด่าฉัน ._.)/
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่า (:
ความคิดเห็น