ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นอีกคนไปซะแล้ว

ลำดับตอนที่ #30 : Part 29:เรื่องราวสองปีที่ขาดหาย5

"ทุกอย่างราบรื่น ไม่น่าเชื่อเลยว่าการเปลี่ยนผ่านตำแหน่งจะผ่านไปได้ด้วยดี"ลูซิเฟลล่าเอ่ยออกมาขณะที่พึ่งกลับมาจากงานการสืบทอดตำแหน่งจอมมารของเหล่าปีศาจ 

ใช้เวลาหลายปีกว่าการสืบทอดจะเกิดขึ้นเพราะรัชทายาทจำเป็นต้องเรียนรู้และทำงานทั้งหมดอีกอย่างนะต้องมีการเตรียมใจในการจะสังหารบิดาตนด้วย 

ความสัมพันธ์ลูกพ่อของผู้ปกครองเหล่าปีศาจมักจะย่ำแย่เสมอแต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมสุดท้ายก่อนปลิดชีพอดีตจอมมารน้ำตาถึงได้เอ่อคลอขนาดนั้น

พอนึกแล้วก็อดห่วงไม่ได้เลยแหะ ไปหาดีกว่าไหมนะ..

"คาเมล ลูว์ ข้าฝากงานด้วยนะ"ลูซิเฟลล่าเอ่ยออกมาก่อนเรียกกระจกข้ามดินแดนออกมาเพื่อไปหาจอมมาร 

เมื่อก้าวพ้นออกมาจากกระจกความหนาวเย็นก็เข้าปะทะอย่างเฉียบพลันอดไม่ได้ที่จะยกสองแขนขึ้นมากอดอก 

เพราะจอมมารคนปัจจุบันชอบอากาศแบบนี้สถานที่อยู่จึงแปรเปลี่ยนไปตามใจที่ปราถนาของจอมมาร

กึก! กึก! เสียงส้นสูงกระทบพื้นจังหวะก้าวเดินสม่ำเสมอลูซิเฟลล่าเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าเรือนกระจก 

"ฮึก...."เสียงร้องไห้ที่ดังลอดออกมาทำให้มือที่กำลังจะแตะที่จับหยุดชะงัก กำลังร้องไห้อยู่จริงๆด้วย 

ลูซิเฟลล่าแตะที่ประตูเบามือเปิดช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงรบกวนไม่ต่างจากเสียงส้นสูงที่เงียบหายเมื่อมาหยุดต่อหน้าของแม็กซิมัส ภาพที่ปรากฏให้เห็นชัดคือภาพของชายหนุ่มที่หลั่งน้ำตาชายที่ได้รับฉายาจากลูกน้องว่าเป็นคนไร้หัวใจ 

เห็นว่าตอนที่แม่ของเขาเสียเขาไม่ร้องไห้ซะด้วยซ้ำแต่ทำไมถึงได้มาร้องไห้ให้กับพ่อผู้ห่างเหินกันล่ะ 

ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเสียจริง 

"ข้ามาอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วนะ ไหวพริบแสนเฉียบคมหายไปไหนเสียแล้ว"ลูซิเฟลล่าพูดก่อนย่อตัวลงให้คล้ายกับครั้งแรกที่คนทั้งสองเคยเจอกัน ต่างตรงที่แม็กซิมัสกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งน้ำแข็งลวดลายงดงาม ลูซิเฟลล่าชันเข่าลงไปหนึ่งข้างเพื่อค้ำยันตนเองเงยหน้ามองชายที่กำลังก้มศีรษะบดบังหยาดน้ำตา 

"ข้าแค่อยากอยู่คนเดียว"แม็กซิมัสเอ่ยเสียงเรียบลูซิเฟลล่าที่อยู่ใกล้พยักหน้าเข้าใจแต่ไม่ได้ถอยห่าง

"งั้นข้าก็จะเป็นอากาศให้กับเจ้า อากาศที่จะเป็นสิ่งที่ผ่อนคลาย"ลูซิเฟลล่าพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อรอยยิ้มอบอุ่นก่อนลุกขึ้นเต็มตัว ทำให้ม้านั่งน้ำแข็งลวดลายงดงามยาวมากขึ้นนั่งลงข้างแม็กซิมัสที่กำลังมองด้วยตาที่กำลังแดงจากการร้องไห้

"ข้าปลอบคนไม่เก่งเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ทำให้เจ้าผ่อนคลายสบายใจได้ นอนลงสิแม็กซิมัส"ลูซิเฟลล่าเอ่ยมือวางปุที่ตักของตนเชื้อเชิญชายหนุ่มที่เป็นคนรักให้ได้วางศีรษะเพื่อผ่อนคลายจิตใจ 

"ขอบคุณ"แม็กซิมัสเอ่ยก่อนค่อยๆวางศีรษะลงบนตักของหญิงสาว  ลูซิเฟลล่าลูบเรือนผมสีดำที่นิ่มนวลของแม็กซิมัสไม่คิดเอ่ยถามสิ่งที่ทำให้เขาร่ำไห้ขอเพียงได้อยู่กับเขาตอนที่อ่อนแอก็เพียงพอ 

"♪ ♪ ♪....."ริมฝีปากบางเริ่มร้องเพลงขับกล่อมชายผู้อยู่บนตักเสียงเพลงที่เปล่งอย่างแผ่วเบาแฝงไปด้วยความสบาย 

แม็กซิมัสที่ตั้งใจเพียงวางศีรษะเพื่อสงบจิตใจเปลือกตาค่อยๆปิดลงพร้อมลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอ 

เสียงเพลงยังคงขับกล่อมไปอีกหลายนาทีก่อนแผ่วเบาลงจนเงียบหาย

"ข้ารักเจ้านะ แม็ก"

"บอกรักตอนที่หลับเหรอคะ!?"ราเซียพูดขึ้นรู้สึกเขินจนตัวแทบบิดกับภาพตรงหน้า 

"ข้าไม่เคยบอกรับเขาอย่างจริงจังน่ะ ถึงจะเป็นคนรักกันก็เถอะแต่คำบอกรักที่ข้าบอกกับเขาก็มักจะเป็นตอนที่เขาไม่รู้ตัว"ลูซิเฟลล่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

"เพราะอายุที่มากกว่าเลยไม่กล้าบอกรักเหรอคะ?"

"ไม่ใช่หรอก แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาจนเรื่องราวมันเริ่มจะใหญ่โตขึ้นจนไม่มีโอกาสจะบอกให้ได้ยินอย่างชัดเจน..."

"ทะเลาะกันเหรอคะ"ราเซียเอ่ยถามก่อนความรู้สึกเจ็บแปล๊บเล็กน้อยแล่นเข้ามา 

"เป็นเครื่องธรรมดาที่จะทะเลาะกันบ้าง แต่ข้าเป็นประเภทที่หากอีกฝ่ายไม่มาง้อก็จะไม่ง้อเช่นกัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่คุยกันข้าที่แต่เดิมที่ชอบท่องไปมิติต่างๆก็เลยใช้วิธีนั่นหลบหน้าเข้า โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีกบฏเกิดขึ้น"

"จอมมารคนปัจจุบันเหรอคะ?"

"ใช่แล้ว..."

"นายหญิง ท่านจะหลบหน้าเด็กนั่นไปถึงไหน"เบลเฟกอลที่ตามลูซิเฟลล่ามาอีกมิติหนึ่งเอ่ยถาม สายตาก็มองเด็กสาวเรือนผมสีดำในชุดนักเรียนประเทศไxxที่กำลังมุ่งตรงไปยังโรงเรียน

เด็กสาวที่มีเศษเสี้ยววิญญาณนายหญิงใช้ชีวิตอีกมิติด้วยฐานะคนธรรมดา

"รอบนี้เขาผิดข้าไม่ผิด"

"แล้วแต่ท่านเลย..."

"แล้วเรื่องม้วนกระดาษล่ะมอบให้เจ้าชายเอลฟ์ไปแล้วใช่ไหม"

"เรียบร้อยแล้วมันคือม้วนกระดาษอะไรเหรอ ทำไมข้าต้องเป็นคนให้ด้วยอีกอย่างนะข้อความที่ท่านร่างไว้ก็คงไม่ใช่ภาษาปกติทั่วไป"

"รู้ดีซะจริง ข้าก็แค่ลางสังหรณ์ไม่ดีเท่านั้น"

"ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นหรอกนะ...."

"ไม่รู้สิ"ลูซิเฟลล่าคนกาแฟในมือไปมาก่อนชวนเบลเฟกอลไปอีกมิติหนึ่ง มิติที่เศษเสี้ยวของตนเป็นคุณหนูแสนโง่งมแถมพ่วงด้วยการปราบปลื้มผู้ชายอย่างไม่ลืมหูลืมตา

"นายหญิงข้าหวังว่าท่านจะไม่หลงใหลคนที่ชอบเหมือนคุณหนูราเซีย..."เบลเฟกอลพูดขณะพยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์

"ข้าไม่เป็นหรอกอีกอย่างนะเดี๋ยวไม่นานเศษเสี้ยวของข้าก็ตายแล้วล่ะ"ลูซิเฟลล่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเศร้าเล็กน้อย

"ท่านมาดูชมเรื่องราวกี่รอบแล้วเนี่ย"

"ไม่ต่ำกว่าสิบ"

"ไม่เบื่อ?"

"ไม่เลย....."

และลูซิเฟลล่าก็ใช้เวลาในมิติต่างๆไปอีกหลายอาทิตย์อีกทั้งยังได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเพิ่มเติมมามากมายเอาไว้คุยเล่นกับคนที่เป็นทั้งเพื่อนและศัตรูอย่าง'มาสเตอร์'ชายผู้ครองมิติทั้งหมด 

บังเอิญรู้จักกันตอนที่เคยซนทำให้ทั้งห่วงกันและทะเลาะกันเป็นครั้งคราวบางครั้งถึงขั้นลงมือลงเท้าจนมิติอื่นๆเกือบได้รับผลกระทบ

ใครใช้ให้มากวนประสาทล่ะ หึ!

"เกิดอะไรขึ้น...."เมื่อเท้าแตะที่แดนนรกรายชื่อมากมายก็ปรากฏขึ้นมาบนบอร์ดใหญ่รายชื่อที่โผล่มามากมายของเหล่าปีศาจทำให้หัวใจของลูซิเฟลล่ารู้สึกวูบโหวง 

"นายหญิงเกิดเรื่องใหญ่แล้ว เผ่าปีศาจเกิดการก่อกบฏขึ้น!"เสียงของคาเมลดังขึ้นรายงานสิ่งที่เกิด ลูซิเฟลล่ายืนนิ่งไม่ไหวติงพื้นโดยรอบที่ยืนเริ่มปริแตก

"นายหญิง!"เสียงของเบลเฟกอลดังขึ้นคล้ายเรียกสติ

"โทษที ตอนนี้ยังไม่มีชื่อ..--ไม่นะ"ลูซิเฟลล่าที่กำลังจะถามคาเมลว่ามีชื่อของเขาคนนั้นไหมหางตาก็เหลือบไปเห็นที่รายชื่อสุดท้าย รายชื่อล่าสุดที่บ่งบอกว่ามันพึ่งเกิดขึ้น 

แม็กซิมัส!!! ลูซิเฟลล่าเรียกกระจกข้ามดินแดนรีบวิ่งหายเข้าไปจนเหล่าลูกน้องตามไม่ทันและต้องตามไปด้วยวิธีอื่น 

เมื่อโผล่พ้นออกมากลิ่นควันไฟที่เผาไหม้อาคารและเนื้อสดๆก็ปะทะจมูกสำหรับลูซิเฟลล่าแล้วมันปกติมากแต่ทำไมภายในอกถึงได้เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมากันล่ะ 

ศพมากมายล้วนผ่านสายตามีบางคนที่ลูซิเฟลล่ารู้จักร่วมอยู่ด้วย นางยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนหยุดที่โถงใหญ่ภาพของชายร่างหนาที่ฟุ่บกับพื้นกองเลือดที่แผ่ขยายและชายอีกคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์

"แก..."

อัปเดตวันที่21/04/65

ความสุขสันต์คืออะไรเหรอคะ ฮรุก--//โดนทุบ