เสียงแหบพร่าของหญิงสาวหน้าตาจืดชืดคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเดินในโรงเรียน ท่ามกลางความเงียบสนิท มีเสียงลมแผ่วเบา ที่พัดใบไม้แห้งให้ปลิวไปตามกระแสลม เธอรวบรวมความกล้าตะโกนเรียกชื่อเขาออกไป
ณ เวลานี้เป็นเวลาที่โรงเรียนเลิกแล้ว นักเรียนทุกคนต่างทยอยกลับบ้านกันหมด เหลือเพียงนักเรียนบางส่วนที่มีกิจกรรมหลังเลิกเรียน บ้างอยู่ซ้อมกีฬา บ้างซ้อมดนตรี แต่ ณ บริเวณนี้มีเพียงเขาและเธอ
เขาหันมาสบตากับเจ้าของเสียงเรียก พร้อมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ออย...มีอะไรหรือเปล่า"
เขาจำเธอได้ เพราะเคยมีบางเหตุการณ์ของเธอที่เขาบังเอิญเข้าไปร่วมรับรู้และช่วยเธอเก็บเป็นความลับ ด้วยเพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งและแอบสงสารเธออยู่ในทีหากคนอื่นจะรับรู้ในเรื่องราวนั้น
"เอ่อ..."
เธอเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันแน่น หัวใจเต้นระรัวราวกับว่ามันกำลังจะหลุดออกมา บางสิ่งในมือที่แอบอยู่ด้านหลังเริ่มสั่นไหว เธอรู้สึกว่าอากาศร้อนๆหนาวๆอย่างผิดปกติ ไรผมเริ่มมีเหงื่อผุดพรายขึ้นมา เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นเต้น
"ยินดีด้วยนะคะ"
ดอกกุหลาบสีแดงถูกยื่นออกไปตรงหน้า แต่ทว่า ตัวเธอเองยังไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมของคนตรงหน้า เธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่า ดอกกุหลาบดอกนั้นในมือเธอสั่นเทาแค่ไหน จากความตื่นเต้นที่พลุ่งพล่านอยู่เต็มหัวใจ
เขายื่นมือไปรับดอกไม้ของเธอ มือเรียวยาวสัมผัสกับมือเล็กของเธออย่างแผ่วเบา แต่รับรู้ได้ว่ามือนั้นเย็นเฉียบและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมา เขาอดคลี่รอยยิ้มออกมาให้กับคนตัวเล็กข้างหน้าไม่ได้ รอยยิ้มบางถูกเผยออกมาพร้อมกับความรู้สึกประหลาดบางอย่างที่เกิดขึ้นมาในใจของเขา ขณะที่ได้สบตากับผู้หญิงตรงหน้า
"ขอบคุณนะออย"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนทั้งคู่จะยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกยินดี
🐟🐟🐟
บังเอิญจิ้นหมอกออย ... เมื่อคนเหงากับคนเหงามาเจอกัน เลยมีเรื่องให้ต้องเพ้อ
ความคิดเห็น