ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตธรรมดาในโลกมนุษย์:ริน
พุยพุย "เนื้อย่างชิ้นนี้เป็นของพี่นะ"
◊
SQWEEZ
"ของผมต่างหาก!!!!"เสียงอีกเสียงดังประชันขึ้นมา
น่าเเปลกที่เจ้าของเสียงเป็นเด็กหญิงน่ารักวัย12ปี เเละเด็กชายที่อายุอ่อนกว่า3ปี
"อ๋า อีกชิ้นสุกเเล้วเว้ย ฮิโรชิถอยไปเลย ชิ้นนี้พี่รินต้องได้"รินผู้เป็นพี่บอกกับน้องชาย
"ริน อายุ12ปีแล้ว หัดโตได้เเล้วนะ เเล้วคำหยาบเนี่ยห้ามพูดนะ อีกอย่างเเค่เนื้อย่างชิ้นเดียวทำไมเเบ่งน้องไม่ได้หา เเม่ก็รีบปิ้งให้อยู่ไงเนี่ย ถ้าอยากกินก็มาช่วยเเม่ปิ้งเนื้อสิ!!!"เฮ้
"โธ่เเม่ หนูก็อยากใช้วิชาหัตถ์เทวะคีบตะเกียบนี่...อุตส่าห์ไปฝึกวิชาหลังเขาตั้งนาน 555"
"อย่ามากวนเเม่นะ เเทนที่จะอ่านหนังสือสอบ กลับมายืนพูดอะไรไร้สาระเนี่ย"โรสผู้เป็นเเม่เเหว
"เเบร่ๆๆๆๆ"ฮิโรชิเเลบลิ้นปลิ้นตาใส่ริน
"ฮิโรชิก็เหมือนกัน ชอบวิ่งเล่นเสียงดังตึงตังน่ารำคาญอยู่ได้ ปีนี้เกรดก็ตกทั้งคู่พี่น้องเลย ไปไกลๆจากสวนนี่เลยไป๊"โรสตวาด
"ฮิโระคุง หนีก่อนเถอะ ก่อนที่จะโดนเทศกัณฑ์ใญ่"รินพูดติดตลก พร้อมกับจูงมือฮิโรชิวิ่งเข้าไปในบ้าน
"เฮ้อ....เบื่อเเม่จริงๆเล้ย บ่นอยู่ได้...เเม่เราเป็นอัจฉริยะด้านการบ่นจริงๆ ฉันเกลียดบ้านหลังนี้ เกลียดสีทาบ้าน เกลียดต้นไม้ เกลียดเเม่ เกลียดทุกอย่างเล้ย"รินบ่นเบาๆกับตัวเองหลังจากวิ่งเข้ามาในห้องของตัวเอง
รินนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ทำการบ้านจากที่เรียนพิเศษจนถึงเที่ยงคืน เเล้วเธอก็ผลอยหลับไป
"กริ๊ง กริ๊ง..."เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาตีสามดังมาจากข้างเตียงของริน
"ฮ้าว...ยังง่วงอยู่เลย"รินบ่นพร้อมกับเเต่งตัว เเล้วเตรียมอาหารเช้าให้เเม่กับฮิโรชิ เธอเขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้เหมือนเคย เเล้วรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ เพื่อไปโรงเรียน
"ฉันเกลียดรถเมล์นี่ เกลียดขนมปังที่ต้องทำเอง เกลียดชุดนักเรียนนี่ด้วย
รถเมล์หยุดลงที่หน้าโรงเรียนของรินตอนตีห้า รินวิ่งไปที่ประตูหน้าโรงเรียน
"หวัดดีจ๊ะ รินจัง วันนี้มาเช้าจังนะ ขอโทษนะที่ต้องนัดเช้าขนาดนี้ มาเริ่มประชุมกันเลย ประธานนักเรียนริน" รองประธานนักเรียนทักเสียงใส
"เกลียดโรงเรียน เกลียดการนอนตื่นเช้า เกลียดการเป็นประธาน เกลียดรองประธานช่างพูดนี่ด้วย"
"เอาล่ะ เริ่มประชุมกันเลย กรรมการนักเรียน มีอะไรไม่พอใจหรือเปล่า" รินถาม
"ฮึ ไม่มีอะไรนี่เคอะ ชริ รีบระชุมสิคะ"กรรมการนักเรียนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"เกลียดกรรมการนักเรียนนี่ด้วย"รินบ่นเบาๆ
การประชุมดำเนินไปจนถึงเเปดโมง รินกล่าวลาเพื่อนๆ เเล้วเดินลงไปเรียน
"นี่ๆ ประธานนักเรียนสุดเพอร์เฟ็คมาเเล้ว...คำนับซะสิ"ลาวิเนีย กรรมการนักเรียนตะโกน
"เเหม...นึกว่าประธานนักเรียนอะไร ที่เเท้ก็ยัยเฉื่อยรินนี่เอง"
"ไปไกลๆสิ !!! เหม็นขี้หน้า"
"ยัยคนน่ารังเกียจ"
คำพูดร้ายๆที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนร่วมชั้นของริน เเม้ว่าจะเป็นเพียงเสียงกระซิบกระซาบ เเต้รินก็ได้ยิน เเต่ทั้งหมดที่เธอทำได้ก็เพียงก่นด่าเเละสาบเเช่งตัวเอง
"เกลียดชีวิตตัวเองจริงๆ เกลียดเพื่อน เกลียดครู เกลียดโลกใบนี้ทั้งโลกเล้ย ทั้งหมดนี่ก็เพราะการเรียนบ้าบอคอเเตกนั่นเองเจหละ"รินร้องไห้ เเล้ววิ่งเอากระเป๋าไปเก็บในล็อกเกอร์ เธอพบว่ามีข้อความร้ายๆถูกทิ้งไว้ เศษกระดาษนั้นเขียนว่า"ออกไปซะ ยัยคนน่ารังเกียจ โลกใบนี้ไม่ต้องการเเกหรอก" ที่เป็นเเบบนี้เพราะรินยังอายุน้อย เเต่เธอได้มาเรียนก่อนวัย เเละยังได้เป็นประธานนักเรียนอีก
รินร้องไห้ เเล้ววิ่งออกไปที่ห้องเก็บของ สื่งที่เธออยากทำคือร้องไห้เเล้วระบายความอัดอั้นตันใจกับคนที่เข้าใจเธอ ทว่าบนโลกนี้ก็ไม่มีใครที่เข้าใจเธอ
"ฉันเกลียดที่นี่ เกลียดทุกอย่างเกลียดเพื่อน เกลียดเเม่ เกลียดน้อง ฉันอยากจะอยู่ในที่อื่น...ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่"รินตะโกน
"ทันใดนั้น ประตูห้องเก็บของก็เปิดเเง้มขึ้นมา เเละข้างในมีเเสงสว่างเจิดจ้าลอดออกมาจากรอยเเง้มนั้น..."
...........................................................
-TALK-
เรื่องนี่เป็นนิยายเรื่องเเรกของไรต์จริงๆนะคะ เเละก็ด้อยประสบการณ์อย่างมากในการเเต่งนิยาย ดังนั้นอาจมีอะไรผิดพลาดไปบ้าง ใครอ่านฝากเม้นเเละโหวตด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นตอนยาวน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น