ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่ร้ายหมายรัก บทที่ 3
คู่ร้ายหมายรัก บทที่3
...ถ้าวีแมตช์เลิฟหาผู้ชายที่เข้ากับ ‘เธอ’ ได้ เธอจะยอมนัดบอดด้วยความเต็มใจเลยเอ้า...
ประโยคคำพูดกึ่งไม่เชื่อ กึ่งดูถูกสะท้อนไปมาในหัวสมองของณัฐทินี เธอตื่นตะลึงจนแทบทำอะไรไม่ถูกเมื่อมารดาโผล่มาหาเธอถึงห้องส่วนตัวในบริษัท และบอกข่าวดีว่า ‘วีแมตช์’ หรือแปลยาวๆ ว่าบริษัทจัดหารักหาคู่เดตให้เธอได้แล้ว
“อะไรนะคะ แม่ไม่ได้ล้อณัฐเล่นใช่ไหมคะ!” ณัฐทินีลุกพรวดจากเก้าอี้ด้วยความลืมตัว...บ้าน่า อะไรมันจะเจอคนที่เข้าคู่กันได้เร็วขนาดนี้ นี่เพิ่งจะ...เพิ่งจะสามวัน นับจากวันที่เธอส่งแบบสอบถามคืนให้แม่เองนะ
“ณัฐ แม่จะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นทำไม” สรียาส่ายศีรษะน้อยๆ จะว่าอ่อนใจก็ไม่ใช่ จะขบขับก็ไม่เชิง “แม่พูดจริงจัง แม่ก็ต้องทำจริงจังสิจ๊ะ ไม่งั้นโดนป้าอัญถอนหงอกพอดี”
“แต่ว่านี่เพิ่งจะสามวันเองนะคะ” ณัฐทินีแย้ง “จับคู่เร็วแบบนี้ มั่วหรือเปล่าคะเนี่ย”
“โอ๊ย ไม่มั่วหรอกจ้ะ จะมั่วได้ยังไง ณัฐเขียนข้อมูลไว้ยังไง คอมพิวเตอร์ก็จับคู่ณัฐกับผู้ชายที่ณัฐเขียนไว้อย่างนั้นนั่นแหละ คอมพิวเตอร์เถรตรงจะตาย ยังไงก็ต้องจับคู่ตรงเผง ตรงตามความต้องการของทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว”
ณัฐทินีอยากจะเอามือตบหน้าผากฉาดใหญ่...โอ๊ย เธอจะเป็นลม เธอเขียนอะไรลงไปบ้างเนี่ย ผู้ชายอายุน้อยกว่า ชอบกินกับนอน ทำงานบ้านคล่อง จะเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ต้องเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องแน่ๆ เลย แม้ข้อดีส่วนที่ว่าหล่อล่ำร่ำรวยจะดูน่าสนใจ แต่เธอไม่ชอบผู้ชายที่อ่อนวัยกว่า และยิ่งเป็นผู้ชายเกียจคร้าน มีงานอดิเรกอย่างการกินและการนอนเนี่ยนะ โอยๆ ไม่อยากจะคิด
“ตกลงณัฐมีนัดวันเสาร์นี้นะจ๊ะ”
“เสาร์นี้เหรอคะ!” ณัฐทินีทวนคำเสียงสูง ตาโต
“จ้ะ เสาร์นี้ ปรกติวันเสาร์ณัฐก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วนี่จ๊ะ แล้วอีกอย่าง ผู้ชายคนนั้นก็ว่างวันเสาร์เหมือนกัน” สรียาก็เลยถือโอกาสมัดมือชก รวบรัดตัดความ ออกรับนัดแทนลูกสาวไปเลย จะได้ดิ้นหนีไปไหนรอด...ไม่ได้หรอก แม้ณัฐทินีจะรับปากแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะต่อต้านการจับคู่ครั้งนี้อยู่มาก เธอจะไม่ยอมพลาดโดยเด็ดขาด
“ตะ...แต่...” ณัฐทินีอยากจะเถียง แต่เถียงไม่ออก
“ไม่มีแต่จ้ะ นัดแล้วก็ต้องเป็นนัด หนูห้ามทำแม่ขายหน้าโดยเด็ดขาด”
ณัฐทินีทำหน้าเหมือนคนอมก้อนหินโตๆ ไว้ในปาก เธอพ่นลมหายใจเฮือกๆ พร้อมกับคำตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้
“ค่ะแม่”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
================================================================
ณัฐทินีคงจะดีใจถ้ารู้ว่าเธอไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดายคนเดียว เธอมีเพื่อนร่วมปวดหัวกับการจับคู่สุดไฮเทคของบรรดาแม่ๆ ด้วย
ชลน่านอ้าปากค้างและงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อมารดาบอกว่าวีแมตช์เลิฟหาคู่นัดให้เขาได้แล้ว
“ม๊าว่าอะไรนะครับ” เขาทวนถามอย่างไม่เชื่อ
“ม๊าบอกว่าวันเสาร์นี้ น่านมีนัดกับวีแมตช์เลิฟนะ” อรุณียิ้มกว้าง ดีใจที่เพื่อนจับคู่ผู้หญิงให้ชลน่านได้อย่างรวดเร็วทันใจเธอ จนทำให้เธอขำลูกชายที่ทำหน้าเหวอหลุดเก๊กแบบนี้
“สิบเอ็ดโมง ที่ร้านไธม์ ตรงหลังสวน” เธอเอ่ยชื่อร้านอาหารตกแต่งเก๋ไก๋แห่งหนึ่งที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
“เดี๋ยวนะครับม๊า” ชลน่านยกมือห้าม อรุณีเอียงคอมองด้วยความสงสัย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าพ่อลูกชายตัวดีจะถามอะไร
“ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะครับ” เขาถามอย่างข้องใจ ความจริงเขาไม่ค่อยจะไว้ใจให้มารดาจัดการเรื่องจับคู่บ้าๆ นี่เท่าไหร่...ตอนนั้นเขาเป็นบ้าอะไรไปนะ ถึงได้ยอมตกปากรับคำมารดาง่ายๆ ไม่น่าเลยชลน่าน แกน่าจะใจแข็งต่อต้านให้มากกว่านี้ ดูซิว่าตอนนี้เกิดเรื่องยุ่งอะไรขึ้น
“อืม เห็นอี๊อัญบอกว่าน่านโชคดีมาก พอเอาข้อมูลใส่ฐานข้อมูล แล้วรันข้อมูลปุ๊บ ชื่อน่านก็โยงเข้าหาคู่นัดปั๊บ น่านเลยได้นัดหมายเร็วอย่างที่เห็นนี่แหละ” อรุณีไม่ได้บอกความจริงที่ว่าชื่อของชลน่านจับคู่กับสาวผู้โชคร้าย...เอ๊ย โชคดี...เพียงคนเดียว ไม่ล่ะ เธอบอกเขาไม่ได้หรอก ขืนบอกไป ลูกชายของเธอจะต้องแกล้งทำนัดเหลวแน่ๆ แล้วเขาอาจจะไร้คู่นัดไปอีกนาน ซึ่งเธอยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้
ชลน่านผ่อนแผ่นหลังพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยอ่อน...ให้ตายเถอะ ผู้หญิงในแบบสอบถามนี่หาได้ง่ายขนาดนั้นเชียวเรอะ หรือว่าเขาจะประเมินอะไรผิดไป
เขากรอกสเป็กหน้าตาหญิงสาวในอุดมคติเสียสูงลิบ เธอจะต้องเป็นคนสวย ดูดี มีเสน่ห์ หุ่นดี และสูงเกินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร นอกจากนี้ คุณสมบัติสุดเวอร์อื่นๆ ที่เขาเขียนมั่วๆ ลงไปก็ยังมีชอบทำงาน มีงานอดิเรกคล้ายงานอดิเรกปลอมๆ ของเขาซึ่งก็คือกินกับนอน แถมยังชอบผู้ชายที่เด็กกว่า ตุ๋มติ๋ม ชอบทำงานบ้านด้วยเนี่ยนะ...จะบ้าเรอะ หรือว่าเดี๋ยวนี้ผู้หญิงชอบมองหาทาสเอ๊าะๆ ส่วนตัวมากกว่าจะหาผู้ชายที่สามารถรักได้จริงๆ เสียแล้ว ให้ตายสิ มันจะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ นี่มันฝันร้ายชัดๆ
“อย่าลืมนะจ๊ะน่าน กรอกใส่บันทึกนัดหมายไว้เลย จะได้ไม่ลืม” อรุณีทำลายภวังค์ของเขาด้วยการเคาะปลายเล็บเจียนมนอย่างดีลงบนโทรศัพท์ไอโฟนของเขา เธอดึงนิ้วออก แต่สายตายังคงจับจ้องที่ลูกชายและโทรศัพท์ของเขา คล้ายสื่อทำนองว่า...บันทึกตอนนี้เลยสิจ๊ะ ม๊ากำลังรออยู่
ชลน่านเม้มปากนิดๆ ก่อนจะจำใจดึงปากกาสไตลัสของไอโฟนมาเคาะหน้าจอเบาๆ เพื่อเข้าโปรแกรมออแกไนเซอร์ และพิมพ์นัดหมายลงในตารางวันที่
อรุณียิ้มกว้าง เธอแก้ปัญหาไปได้อีกเปลาะ แต่ยังเหลืออีกมากที่ต้องจัดการควบคุมอย่างใกล้ชิด
“คืนวันศุกร์ม๊าจะเตือนน่านอีกที อ้อ แล้วน่านไม่ต้องกลัววันเสาร์จะไม่ตื่นนะ เดี๋ยวม๊าปลุกเอง”
“ครับม๊า” ชายหนุ่มรับคำอย่างเซ็งๆ
เฮ้อ เกิดเป็นชลน่าน ช่างลำบากจริงหนอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
================================================================
ดนัยภัทรซึ่งกำลังขับรถเพลินๆ ถึงกับกระทืบเบรก หยุดรถดังเอี๊ยดด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ทะเล่อทะล่าข้ามถนนตัดหน้ารถเขา เธอคนนั้นหันหน้าซีดๆ มาทางเขา และผงกศีรษะอย่างขอโทษขอโพย แต่เขาก็ยังไม่วายขมุบขมิบปากบ่นเจ้าหล่อนในใจ
ยายบ้าเอ๊ย ข้ามถนนไม่มองรถเลย เดี๋ยวก็โดนรถชนซี้แหงแก๋พอดีหรอก
เขาส่ายหน้า ขณะที่ ‘ยายบ้า’ วิ่งปรู๊ดข้ามไปอีกฝั่งด้วยความรวดเร็ว คล้ายคนที่ข้ามถนนไม่มองทาง หรือข้ามถนนไม่กลัวตาย
ข้ามถนนเป็นหรือเปล่าเนี่ย ทำอย่างกับเพิ่งเคยข้ามถนนเป็นครั้งแรกอย่างงั้นแหละ...เขาบ่นอุบซ้ำ ก่อนจะออกรถต่อ เพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของฤทัย ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางที่เพื่อนๆ มักจะไปรวมตัวกันยามนัดเที่ยวต่างจังหวัด ไม่เว้นกระทั่งการไปปราณบุรีในครั้งนี้
มันเป็นทริปสามวันสองคืนที่สองสาวจอมจัดทริป...ฤทัยกับลินดา...เป็นผู้จัดการ สถานที่พักเป็นรีสอร์ตเปิดใหม่ของเพื่อนซี้ลินดา ที่ได้ส่วนลดครึ่งหนึ่งสำหรับห้องพักพิเศษแลกเปลี่ยนกับการถ่ายรูปสวยๆ พร้อมคำบรรยาย อัพลงบล็อกท่องเที่ยวซึ่งฮิตติดลมบนของลินดา โดยมีเขากับชาติ หรือชาติชายเป็นสารถีหน้าเดิม ที่ต่างขับรถไปคนละคัน เพื่อบรรทุกเพื่อนๆ จำนวนเจ็ดชีวิต...อ๊ะ ไม่สิ ต้องเป็นแปดชีวิต เขาลืมนับญาติของปัณณธรเพิ่มอีกคนได้อย่างไร
เขาไม่รู้รายละเอียดใดๆ ของญาติสาวคนนี้ของปัณณธร รู้แต่ว่าเป็นคนเรียนเก่ง เรียนข้ามชั้นมาเรื่อยๆ จนจบปริญญาตรีตั้งแต่อายุสิบเจ็ด และเป็นลูกคุณหนูยิ่งกว่าปัณณธร ปัณณธรออกจะเป็นคุณหนูเปรี้ยวปรี๊ดปรูดปราดคล่องแคล่ว แต่เท่าที่ประเมินข้อมูลญาติของปัณณธรก็คงจะแนวๆ คุณหนูเนิร์ดๆ ที่ทำอะไรไม่ค่อยเป็นกระมัง อาจจะเหมือนแม่คนเมื่อกี้ที่ทะเล่อทะล่าข้ามถนนจนเกือบโดนรถเขาชนก็ได้ แบบ...ทำเหมือนคนไม่เคยออกมาเที่ยวนอกบ้าน
ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาในหมู่บ้านของฤทัย แล้วก็จ๊ะเอ๋กับแม่สาวที่ข้ามถนนไม่เป็น เขานิ่วหน้าเมื่อเห็นเธอเดินเข้าไปในบ้านของฤทัย
เฮ้ย ใครวะ อย่าบอกนะเป็นญาติของปัน สมาชิกอีกคนของทริป
เขาเทียบรถจอดหน้าบ้านฤทัยซึ่งว่างเปล่า ไร้วี่แววรถเก๋งคันเก่งของชาติชาย เขามาก่อนเวลาเล็กน้อย ชาติชายยังมาไม่ถึง ซึ่งเป็นเพราะต้องแวะรับเพื่อนๆ อันได้แก่ อังกฤษ และหนุงหนิง ตามรายทางที่ขับรถผ่าน
ดนัยภัทรลงจากรถ และเดินเข้าไปในบ้าน ประตูรั้วอัลลอยของฤทัยมักถูกเปิดทิ้งเอาไว้เมื่อทราบว่าเพื่อนๆ จะแวะมาที่บ้าน เขาเดินเข้าไปด้านในด้วยความคุ้นเคย เสียงโทรทัศน์รายการข่าวตอนเช้าดังแว่วๆ ผ่านเข้ามาในหูของเขา สี่สาวที่นั่งกระจุกอยู่ตรงโต๊ะรับแขกหันมามองผู้มาใหม่ สามคนเป็นคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี ส่วนอีกคนเป็น ‘ยายบ้า’ ที่ข้ามถนนไม่เป็นคนนั้น
ดูท่าเจ้าหล่อนจะยังไม่รู้ตัวว่าเดินตัดหน้ารถเขา...ช่างเถอะ ทำอย่างกับว่าถ้าเธอจำได้แล้วเขาจะว่าอะไรได้ หน้าซีดๆ ดูตื่นๆ แบบนี้ เกิดเขาตำหนิไปนิดนึงแล้วเป็นลมล้มพับลงไป ใคร้จะรับผิดชอบ เขาไม่เอาด้วยคนนึงล่ะ ไม่อยากจะยุ่งกับยายตุ๊กตาผีนี่เท่าไหร่...ชายหนุ่มตั้งปณิธานจะหลีกหนียายบ้าตั้งแต่ยังไม่รู้จักดีอย่างสุดความสามารถ แถมยังตั้งฉายาสุดแสบให้เธออีกต่างหาก
“หวัดดี” เขาโบกมือทักทายฤทัย ลินดา และปัณณธร ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่ยายตุ๊กตาผี
“ภัทร นี่ญาติปัน ชื่อพิณ สดับพิณ” ปัณณธรรีบแนะนำญาติสาว
ดนัยภัทรเพียงแค่ผงกศีรษะเบาๆ สามสาวไม่ได้ใส่ใจความเฉยชาของเขาเท่าไหร่ เพราะกำลังเมาธ์กันเพลิน คงจะมีแต่เจ้าของเรื่องอย่าง ‘ยายตุ๊กตาผี’ เท่านั้นที่ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าเขาไม่ค่อยชอบหน้า เลยทำเป็นหลุบตาลง หลบสายตา ไม่สบตาเขา
อืม ความจริงหน้าตาของเจ้าหล่อนก็ไม่ได้จัดว่าแย่ขนาดตุ๊กตาผีหรอกนะ อาจจะเรียกว่าน่ารักน่าชังในสายตาของคนบางคนเสียด้วยซ้ำ
เขานั่งลงตรงข้ามสดับพิณ และลอบพิศมองเธอ สายตาของเขาไล่มองไปตามเส้นผมสีดำขลับเหมือนผมของตุ๊กตาญี่ปุ่น ผมหน้าม้าของเธอยาวปรกลงมาถึงคิ้วเรียวสีเข้ม ดวงตาสีดำของเธอกลมโตเหมือนนัยน์ตาตุ๊กตา จะว่าไปเธอดูเหมือนตุ๊กตาจริงๆ นั่นแหละ ยิ่งเมื่อถูกขนาบโดยสาวหุ่นนางแบบอย่างปัณณธร และสาวอวบร่างสูงอย่างฤทัย สดับพิณก็ดูเล็กกระจ้อยไปถนัดตา
“ชาติแวะรับหนุงหนิงแล้ว อีกไม่เกินสิบห้านาทีก็คงจะถึง” ฤทัยรายงานความคืบหน้าของชาติชาย สารถีอีกคนที่เหลือ
“อืมๆ” ดนัยภัทรพยักหน้ารับ แล้วสาวๆ ก็หันไปจ้อกันต่ออย่างไม่ขาดตอน
“นี่ปันยังไม่อยากเชื่อเลยนะว่าวันนี้อาแปะอาอึ้มจะยอมให้พิณมาที่นี่มาเอง นึกว่าจะมาส่งเหมือนอย่างเคยเสียอีก พิณทำยังไงแปะกับอึ้มถึงได้ยอมปล่อยพิณมาคนเดียวล่ะเนี่ย” ปัณณธรดูจะกรี๊ดกร๊าดมากเมื่อทราบว่าญาติสาวหอบกระเป๋าเดินทางมายังบ้านฤทัยเพียงลำพัง
สดับพิณยิ้มแหย ก่อนจะสารภาพด้วยเสียงอ่อนอ่อย “ก็...ก็...เอ่อ...พิณบอก...บอกว่าปันปันจะมารับ...เอ่อ รับพิณที่หน้าปากซอยน่ะ”
“อะไรนะ!” ปัณณธรเบิกตากว้างก่อนจะกรีดเสียงร้องด้วยความขัดใจ “อ๊าย ยายพิณ เธอไปโกหกแปะกับอึ้มแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวปันก็พลอยซวย แล้วอีกหน่อยก็จะพาลอดเที่ยวไปหมดด้วยหรอก”
“ก็...ก็ถ้าไม่บอกแบบนี้ เตี่ยกับม๊าจะยอมให้พิณมาเองหรอกหรือ” สดับพิณทำหน้าเศร้า “ขนาดพิณบอกว่าปันปันจะมารับที่ปากซอย เตี่ยกับม๊ายังจะให้เฮีนน่านมาส่งพิณให้ได้เลย ปันปันอย่าโกรธพิณเลยนะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้องปนออดอ้อน “พิณแค่อยากจะลองไปไหนมาไหนด้วยตัวเองบ้าง เห็นว่าวันนี้จะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด เลยถือโอกาสเสี่ยงมาคนเดียวดูน่ะ”
พ่อแม่มักจะดูแลเอาใจใส่สดับพิณอย่างใกล้ชิด ผิดกับชลน่านที่ค่อนข้างปล่อยปละพอสมควร ซึ่งคงเป็นเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวที่อายุห่างจากพี่ชายกว่าเก้าปี ทุกคนรวมทั้งพี่ชายจึงพากันรุมดูเลเธอไม่ห่างหาย เรียกว่าแทบไม่ให้เธอพึ่งพาตัวเองเลยก็ว่าได้ เธอไม่เคยไปโรงเรียนด้วยตัวเอง ไม่เคยออกค่ายกับเพื่อนๆ ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยค้างอ้างแรมที่ไหน ขนาดเรียนจบ เธอยังถูกบังคับกึ่งขอร้องให้ทำงานกับที่บ้านเลย แล้วการทำงานที่บ้านก็เป็นเพียงงานก๊อกๆ แก๊กๆ ที่แทบไม่มีหน้าที่อะไรจริงจัง จะว่าไปการไปเที่ยวปราณบุรีครั้งนี้จะทำให้เธอห่างอกพ่อแม่เป็นครั้งแรก เธอดีใจมาก แม้จะต้องโทรศัพท์รายงานตัวเป็นเวลาสามครั้งหลังอาหารก็เถอะ แต่ก็ถือว่ามันเป็นความอิสระที่มากที่สุดที่เธอเคยได้รับมาตลอดชีวิตเลยเชียวล่ะ
ฤทัยกับลินดาทำตาโตคล้ายไม่อยากเชื่อเรื่องราวแสนเวอร์ของคุณหนูสดับพิณ ส่วนดนัยภัทรแอบกรอกตาอย่างหน่ายๆ...มิน่าล่ะถึงได้ข้ามถนนไม่เป็น เฮ้อ แล้วอย่างนี้ทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย จะว่าไปก็น่าสงสารยายตุ๊กตาผีเหมือนกันนะ โดนพ่อแม่ประคบประหงมซะจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ ถ้าเขาโดนพ่อแม่ทำแบบนี้ เขาคงจะต้องอัดใจตายแน่ๆ
“ปันปันจ๋า พิณขอโทษนะ” สดับพิณอ้อน สองมือเกาะแขนอีกฝ่ายอย่างเอาใจ ดวงตาโตเป็นประกายวิ้งๆ อย่างกับนัยน์ตาการ์ตูนตาหวาน ซึ่งใครๆ เห็นเข้าเป็นต้องใจอ่อน ไม่เว้นกระทั่งปัณณธรที่เสร็จมุกนี้ของญาติสาวเป็นประจำ
ปัณณธรถอนหายใจเฮือก เห็นสีหน้าจ๋อยๆ ของสดับพิณแล้วโวยวายต่อไม่ลง “จ้ะๆ ปันไม่โกรธพิณหรอก แต่คราวหลังถ้าพิณจะทำอีก ก็ต้องระวังให้มากๆ ล่ะ ขืนถูกจับได้ พิณโดนอาแปะ อาอึ้ม แล้วก็เฮียน่านดุอ่วมแน่...เออ ว่าแต่พิณทำยังไงเฮียน่านถึงยอมไม่มาส่งได้ล่ะ” เฮียน่านเผด็จการแพ้อาแปะอาอึ้มเสียที่ไหน
“เฮียน่านกำลังเซ็งๆ เรื่องวันนี้จะต้องไปนัดบอดกับสาวที่แม่สื่อจัดให้ เลยไม่ค่อยจะมีอารมณ์มาฟังพิณตื้อเท่าไหร่น่ะ”
เอ ช่วงนี้เค้าฮิตใช้บริการแม่สื่อกันรึไง พี่ณัฐก็โดนแม่ขอร้องให้ไปนัดบอดกับแม่สื่อเพื่อนรัก เฮียน่านของยายตุ๊กตาผีนี่ก็อีกคน...เหอๆ หวังว่าแม่คงจะไม่เล็งเขาเป็นรายต่อไปหรอกนะ เขาล่ะเสียวสยองจริงๆ เลย...ดนัยภัทรนึกในใจอย่างขลาดๆ
“พูดถึงแม่สื่อกับเฮียน่าน อาอึ้มเอาจริงเหรอ” ปัณณธรนึกว่าอรุณีจะพูดขู่ชลน่านเล่นๆ เสียอีก
ยังไม่ทันที่สดับพิณจะได้ตอบอะไร ลินดาก็ถามขึ้นมา
“อะไรกัน เฮียน่านของแกออกจะหล่อ สมาร์ต ดูดี แถมรวยอู้ฟู่ ยังจะต้องพึ่งบริการแม่สื่ออีกเรอะ” เธอรู้จักชื่อของชลน่าน และรู้ว่าชลน่านเป็นญาติกับปัณณธร เขาเป็นหนุ่มสังคม ที่ค่อนข้างเปิดตัวต่อสาธารณะ ไม่เหมือนสดับพิณ...น้องสาวผู้เก็บตัวเงียบ...ที่เธอเพิ่งจะได้เจอจังๆ เอาวันนี้
“นั่นสิ แล้วแพรพรรณรายล่ะ เฮียน่านเลิกไปแล้วเหรอ วันก่อนยังเห็นข่าวสวีตกันอยู่เลย” ฤทัยช่วยซักเพิ่ม
“ถามปันไม่ได้หรอก ต้องถามนี่...คนนี้เลย” ปัณณธรชี้ไปยังน้องสาวเจ้าของเรื่อง “ปันไม่รู้เพราะปันคิดว่าอาอึ้มจะแกล้งดัดหลังเฮียน่านเล่นๆ เลยไม่ได้สนใจอะไร ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นจริง...ตกลงมันเป็นจริงใช่ไหมเนี่ยพิณ ที่ว่าเฮียน่านมีนัดบอดวันนี้น่ะ”
“จริง” สดับพิณพยักหน้า “ม๊าตั้งใจจะเขี่ยยายแพรพิลาปออกไปให้พ้นๆ เฮียน่านให้ได้น่ะสิ เลยเข็นเฮียน่านเต็มที่” เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ในครอบครัวยกเว้นชลน่าน สดับพิณไม่ชอบแม่นางเอกสาวที่พี่ชายควงอยู่ ณ ขณะนี้สักนิด เธอเคยเจอแพรพรรณรายตัวต่อตัวในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แพรพรรณรายไม่ทราบว่าเธอเป็นน้องของชลน่าน เธอเผลอซุ่มซ่ามชนแพรพรรณรายเข้า เธอขอโทษ แต่แพรพรรณรายกลับทำตาเขียวและพูดกระแทกเธอว่า ‘ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหม’ ทำเอาเธอเจ็บใจจี๊ดและเกลียดแพรพรรณรายมาตั้งแต่นั้น นี่เธอไม่รู้เหมือนกันว่าปัจจุบันแพรพรรณรายจะรู้ไหมว่าเธอเป็นน้องสาวของชลน่าน สงสัยคงจะไม่ แพรพรรณรายไม่น่าจะจำเธอได้ด้วยซ้ำ คนที่เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาลอย่างแพรพรรณรายคงจะไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง
คำเรียกของสดับพิณทำเอาฤทัยกับลินดาที่ไม่เคยได้ยินหัวเราะลั่น
“ฮะๆ พิณตั้งชื่อใหม่ให้แพรพรรณรายตลกจัง คิดได้ยังไงเนี่ย”
“โอ๊ย เปล่าหรอก พิณไม่ได้เป็นคนตั้งหรอก ม๊าของพิณต่างหาก”
“แสดงว่าม๊าพิณไม่ชอบแพรพรรณรายเอามากๆ เลยนะเนี่ย”
“อื้อ ม๊ากับเตี่ยไม่ชอบอาชีพเต้นกินรำกิน แถมยายแพรพิลาปยังมีข่าวลบๆ อีกเพียบ แล้วนี่เฮียน่านดันคบแม่นี่นานเกินปรกติอีก ม๊ากับเตี่ยเลยชักเป็นห่วง กลัวเฮียน่านจะเสียที”
“ก็จริงแฮะ แพรพรรณรายชอบมีแต่ข่าวด้านลบจริงๆ ด้วย” ลินดาพยักหน้าหงึกๆ
“ปันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเฮียน่านจะเสียที เปลี่ยนสาวๆ อย่างกับเปลี่ยนถุงเท้าแบบนั้น ประสบการณ์คงเพียบ ไม่หลงกลใครง่ายๆ หรอก”
“พิณก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ม๊าไม่ยอมนี่นา เฮียน่านทำตัวเองแท้ๆ ช่วยไม่ได้” สดับพิณยักไหล่
“ว่าแต่ม๊าของพิณสนใจว่าที่ลูกสะใภ้แบบไหนเหรอจ๊ะ” ฤทัยกระแซะถามเสียงหวาน
“อืม ก็ประมาณ...ผู้หญิงทำงานมั่นคง แก่สังคม เก่งๆ รวยๆ อะไรเทือกนี้ล่ะ” เรียกว่าเป็นผู้หญิงแบบที่คล้ายกับอรุณีนั่นแล
“อย่างนี้ฤทัยก็เข้าข่ายน่ะสิ” ฤทัยยิ้มกว้าง
“แหม ยายฤทัย กะฟันอาเฮียของปันฉับๆ หรือไง” ปัณณธรแซว
“บ้า อย่างฤทัยไม่ฟันเล่นๆ แต่รักจริงหวังแต่งย่ะ” ฤทัยค้อนก่อนถาม “ปันว่าไง คุณสมบัติอย่างฤทัย พอจะผ่านให้พิจารณาไหม”
ปัณณธรเอานิ้วแตะใต้คางตัวเองและปั้นหน้าครุ่นคิด “อืม...ปันยอมรับว่าฐานะทางสังคม ฤทัยผ่านเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่หน้าตานี่ สงสัยจะต้องถามเฮียน่านเองนะ ปันเห็นสเป็กเฮียน่านแต่ละคน...หูย สูงลิบๆ ทั้งน้าน ประเภทสูงยาว เข่าดี หุ่นเจ๋ง หน้าสวยอะไรแบบนี้น่ะ” ถ้าพูดกันตามตรง ฤทัยไม่ใช่คนสวย เรียกว่าเป็นคนที่หน้าตาพอดูได้ อาศัยการแต่งเติมและแต่งตัวเข้าว่า ซึ่งทำให้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาอีกโข
“ยายปัน! ไม่ให้ความหวังเพื่อนบ้างเลย ไม่แน่หรอกว่าเฮียน่านอาจจะเบื่อความจำเจ อยากลองของแปลกอย่างฤทัยดูบ้าง” ฤทัยโต้อย่างไม่ถือโกรธ เธอเป็นคนเฮฮา และรู้ว่าเพื่อนไม่ได้ว่าปรามาสเธออย่างจริงจัง
“เออๆ เอาสิ ฤทัยนิสัยดี ได้เป็นพี่สะใภ้ก็ไม่เลวหรอก ไว้ปันจะแนะนำฤทัยให้เฮียน่านรู้จักก็ได้ เนอะพิณเนอะ” ปัณณธรหันไปพยักพเยิดกับญาติสาวซึ่งตอบด้วยการยิ้มแห้งๆ
สดับพิณไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างฤทัยจะถูกใจชลน่าน ไม่ใช่ว่าฤทัยไม่ดีนะ ท่าทางฤทัยเป็นคนที่น่าคบหา แถมยังมีฐานะที่ดี ทว่าพี่ชายของเธอชอบคบผู้หญิงฉายฉวย เลือกสวยเข้าว่า แล้วก็ทิ้งง่ายๆ ไว้ก่อน ตามประสาคนขี้เบื่อ ดังนั้นฤทัยไม่เหมาะกับชลน่านหรอก...เอ แต่ก็ไม่แน่นะ อาจจะเป็นอย่างที่ฤทัยว่า บางทีชลน่านอาจจะเบื่อผู้หญิงแนวเดิมๆ แล้วก็ได้ ลองเสนอฤทัยดูก็ไม่เสียหายหรอกน่า ไหนๆ ตอนนี้ม๊าก็พยายามจะจับคู่ให้เฮียน่านอยู่แล้วนี่นะ
“แล้วฤทัยจะตั้งหน้ารอเจอเฮียน่านตัวจริง อยากรู้ว่าจะหล่อเหมือนในรูปหรือเปล่า”
“ถึงจะยังไม่ได้เจอกันตอนนี้ แต่ปันฟันธงให้ก่อนเลยว่าเฮียน่านหล่อกว่าในรูปมากกกก” ปัณณธรลากเสียงยาวยืนยันความหล่อ
แล้วฤทัยกับลินดาก็ร้องวี๊ดว๊ายขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
ดนัยภัทรซึ่งเอาแต่นั่งเงียบเงี่ยหูฟังเสียเป็นส่วนใหญ่ได้แต่คิดอย่างปลงๆ
ผู้หญิง เป็นเหมือนกันหมดสินั่น เรื่องนินทาล่ะ ที่หนึ่งเลย!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
================================================================
หลังจากชาติชายพาเพื่อนที่เหลือมาสมทบที่บ้านฤทัยจนครบถ้วน พวกเขาก็ออกเดินทาง อังกฤษ หนุงหนิง และลินดาโดยสารไปกับรถของชาติชาย ส่วนสาวๆ อีกสามคนที่เหลือไปกับดนัยภัทร พวกเธอส่งเสียงคุยจอกแจกไปตลอดการเดินทาง
เวลาผ่านล่วงมาร่วมชั่วโมงแล้ว ดนัยภัทรเป็นคนขับนำ เนื่องจากเขาขับรถเร็วกว่าชาติชาย พวกเขาขับตามกันไปแบบทิ้งห่างกันไม่มากนัก แต่ไม่ได้ผลัดกันแซง เนื่องจากชาติชายขับรถตามดนัยภัทรไม่ทันสักที
สดับพิณไม่ชินกับการนั่งรถแบบนี้ ดนัยภัทรขับรถเร็ว แรง และชอบแซงอยู่เป็นนิจ เห็นช่องทางเล็กๆ ที่พอจะไปได้นิดหน่อยเป็นไม่ได้ ต้องขอเบียดรถแทรกผ่านไป บางครั้งเขาแซงไม่ทัน ก็เร่งเครื่องแรงกว่าเดิม ไม่ก็เปลี่ยนเลนและไปแซงเอาข้างหน้า ทำเอาเธอใจหายใจคว่ำอยู่เรื่อย แม้เขาจะไม่พลาดสักครั้ง แต่เธอก็อดกลัวไม่ได้ เธอไม่ได้กลัวแทนเขาหรอกนะ แต่เธอกลัวแทนตัวเอง เธอยังไม่อยากจะพบยมบาลตั้งแต่การออกเที่ยวด้วยโดยไม่มีครอบครัวครั้งแรก ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างในโลกนี้ที่เธออยากจะค้นหาและเรียนรู้ แต่เธอจะพูดอะไรได้ คนขับไม่รู้สึกรู้สา ผู้โดยสารอีกสามคนที่เหลือก็ดูจะชินชากับการขับรถของเขา แต่เธอไม่ชิน เธอไม่เคยนั่งรถของใครนอกจากของบิดาและพี่ชาย ซึ่งพวกเขาขับรถนุ่มนวลและดูปลอดภัยกว่าดนัยภัทรมาก
“ตายแล้วยายพิณ มือเย็นเฉียบเชียว”
สดับพิณหันไปยิ้มแหยให้ญาติสาวผู้นั่งเคียงข้าง ซึ่งจู่ๆ เกิดเอื้อมมาจับมือเธอเสียอย่างงั้น
“ไม่ชินใช่ไหม” ปัณณธรรู้ในทันทีว่าสดับพิณมือเย็นขนาดนี้ได้อย่างไรทั้งที่เครื่องปรับอากาศของรถก็ไม่ได้เย็นจนเกินไป และสดับพิณก็ไม่ได้นั่งโดนลมเครื่องปรับอากาศโชยใส่โดยตรง “ไม่ต้องห่วงนะ เห็นขับรถเร็วแบบนี้ แต่ภัทรขับรถดีนะ ปลอดภัยหายห่วง”
เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยหลังเกร็งคล้ายเตรียมการระวังตัว เขาเหลือบตานิดๆ มองผ่านกระจกมองหลัง และเห็นยายตุ๊กตาสบตาเขาพอดิบพอดี เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ ราวกับเห็นเขาเป็นยักษ์กินคนยังไงยังงั้น และเขาไม่ชอบมันสักนิด ไม่เคยมีใครมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ เขาออกจะขึ้นชื่อในความเป็นคนอัธยาศัยดี
“ใช่ไหมฤทัย” ปัณณธรขอแรงยืนยันจากเพื่อนอีกคนที่เหลือซึ่งนั่งที่นั่งตอนหน้า
“ใช่ๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยเลยนะพิณ ภัทรขับรถเก่งมาก แม้จะขับเร็วไปสักหน่อยก็เถอะ” ฤทัยบอก
“พวกเรานั่งรถฝีมือภัทรขับมาหลายหนแล้ว วางใจได้แน่นอน”
สดับพิณแทบจะเอาศีรษะมุดเบาะเมื่อโดนญาติสาวจับได้ว่ามีปัญหากับการนั่งรถ เธอไม่อยากทำตัวเป็นปัญหากับใครๆ เธออยากเป็นเหมือนคนอื่น แต่เธอบังคับร่างกายไม่ได้ เธอเกร็งทุกครั้งที่ดนัยภัทรเบรกรถ หรือได้ยินเสียงเครื่องยนต์เร่งแรง
“เอ่อ พิณ...พิณ...” เธออยากจะแก้ตัว แต่ก็พูดไม่ออก และดูเหมือนว่าคนอื่นจะไม่สนใจเธอเท่าไหร่แล้ว
“ภัทร เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้าหน่อยสิ ฤทัยจะเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่อ้ะ” ฤทัยบอกง่ายๆ และดนัยภัทรก็ไม่เกี่ยงงอน
“อื้อ ได้ แต่โทรฯ บอกชาติหน่อยสิว่าเราจะแวะปั๊ม...” เขาเอ่ยชื่อสถานีบริการน้ำมันชื่อดังข้างหน้าซึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่ใหญ่โตและมีร้านสะดวกซื้อกับร้านขายอาหารฟาสต์ฟูดอยู่ภายใน
“โอเค” ฤทัยตอบรับ มือล้วงไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์ของหนุงหนิงที่นั่งอยู่ในรถอีกคันทันที
ดนัยภัทรเบี่ยงออกถนนเลนนอก และเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน เขาจอดรถหน้าห้องน้ำ ทุกคนลงจากรถ ไม่เว้นกระทั่งเขา แต่เขาไม่ได้เข้าห้องน้ำเหมือนสาวๆ เขาเดินตรงไปยังร้านกาแฟสดที่เล็งไว้ตั้งแต่เลี้ยวรถเข้ามาด้านใน เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีสมาชิกอีกหนึ่งคนกำลังเดินตามเขามา
สดับพิณไม่ปวดปัสสาวะ แต่อยากดื่มอะไรสักอย่าง เธอเห็นดนัยภัทรไม่ได้เข้าห้องน้ำ เขากำลังเดินปรี่ไปที่ร้านกาแฟ เธอจึงเดินตามเขาไป เธอเดินตามเขาต้อยๆ เหมือนลูกไก่ตามแม่ไก่ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังเดินตามเขา และเขาก็ปล่อยมือจากประตูโดยไม่ระวังคนที่เดินตามหลังมาอย่างเธอด้วย
หญิงสาวรีบจับบานประตูที่เด้งมาทางเธอ...เกือบเสยหน้าเธอ เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยความขุ่นใจ...คนบ้า...เธอว่าเขาในใจ แล้วหน้าเธอก็กระแทกเข้ากับแผ่นหลังของเขา เพราะเขาหยุดเดินกะทันหัน
“โอ๊ย!” เธออุทาน และคลำจมูกป้อยๆ เธอเจ็บ หลังเขาแข็งชะมัด และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอก็เห็นใบหน้าที่ครึ้มไปด้วยเมฆฝนของเขา
“ตามผมมาทำไม” ดนัยภัทรเขม่นมองยายตุ๊กตาที่มองเขาด้วยสายตาหาเรื่อง
“พิณไม่ได้ตาม” คนอะไร ขี้ตู่จริงๆ เลย เธอไม่ได้เดินตามเขาสักหน่อย “พิณจะซื้อน้ำ”
“น้ำ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “น้ำอะไร น้ำหวานน้ำอัดลมอยู่ในร้านสะดวกซื้อต่างหาก”
“ใครว่าพิณจะดื่มน้ำหวานน้ำอัดลม” เขาเห็นเธอเป็นเด็กเล็กๆ หรือไง ถึงปล่อยให้เข้าร้านกาแฟไม่ได้ ต้องไล่ไปดื่มน้ำหวานน้ำอัดลม
“คุณจะดื่มกาแฟ” ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย “คุณดื่มกาแฟเป็นด้วย” เธอออกจะดูคุณนู๊คุณหนู...เขาไล่มอง ‘คุณหนู’ ในชุดกระโปรงยีนส์สีอ่อนเป็นชั้นๆ กับเสื้อผ้าบางสีขาว เธอสวมหมวกสานและสะพายกระเป๋าสาน ดูเหมือนสาวน้อยหวานแหว๋วสุดๆ...บอบบางแบบนี้ จะดื่มเครื่องดื่มขมๆ เข้มๆ โดยหัวใจไม่สั่นได้เรอะ
น้ำเสียงปรามาสและสายตาดูแคลนของเขาทำเอาสดับพิณลมขึ้นด้วยความโกรธ...อ๊าย นี่เขากำลังกวนประสาทเธอใช่ไหม
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตอบเสียงห้วน “เป็น”
และใช่ เธอดื่มกาแฟไม่เป็น
ดนัยภัทรไหวไหล่น้อยๆ ลูกค้าข้างหน้าเขารับเครื่องดื่มและหลีกทางไป เขาก้าวไปสั่งกาแฟคาปูชิโนของตัวเอง ก่อนจะหันมาถามผู้หญิงที่เขาสบประมาทว่าดื่มกาแฟไม่ได้
“คุณจะดื่มอะไร”
“กะ...” โกโก้...สดับพิณรีบยั้งปากก่อนจะหลุดชื่อเครื่องดื่มประจำออกไป “กาแฟ...เอ่อ...” เธอไล่มองชื่อด้านบน และเลือกกาแฟรสอ่อนที่สุด “ลาเต้เย็นค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับและหันไปสั่งเครื่องดื่มสำหรับเธอ ไม่ถึงสิบนาที สองหนุ่มสาวก็ออกมายืนหน้าร้าน ในมือของแต่ละฝ่ายถือแก้วกาแฟไว้ สดับพิณมองแก้วกาแฟของตัวเองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เธอไม่ดื่มกาแฟ เธอดื่มไม่ได้ เพราะดื่มแล้วใจสั่น แต่เธอก็ซื้อมันมาแล้ว
แล้วเธอก็สะดุ้งน้อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นและพบกับสายตาชวนสงสัยของเขา เธอจึงจำใจดูดกาแฟอึกใหญ่...ถ้าเธอใจสั่นและคืนนี้นอนไม่หลับเพราะกาแฟ เธอจะโทษเขา!
“อ้าว ภัทร พิณ มาอยู่ตรงนี้กันน่ะเอง พวกเราหากันตั้งนาน” ปัณณธรเดินเข้ามา โดยมีฤทัยอยู่เคียงข้าง
“พวกชาติกำลังเข้าห้องน้ำอยู่” ฤทัยบอก “อ๊ะ ออกมาแล้วนั่น”
หนุ่มสาวสี่คนที่เหลือตามมาสมทบ คนขับรถทั้งสองคุยเรื่องเส้นทาง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับขึ้นรถตามเดิม
ฤทัยนั่งด้านหน้าคู่กับดนัยภัทร ปัณณธรขยับตัวตามญาติสาวที่เขยิบไปชิดประตูอีกฝากฝั่ง รถออกตัว สาวๆ อยู่ในโหมดพูดคุยเหมือนเดิม
“น้ำอะไรน่ะพิณ ปันดื่มมั่งสิ”
“เอ่อ...ละ...ลาเต้เย็นน่ะ” สดับพิณตะกุกตะกัก ปัณณธรรู้ดีว่าเธอชอบดื่มอะไร ไม่ชอบดื่มอะไร
“หืม” หัวคิ้วของปัณณธรขมวดม้วนน้อยๆ แต่ก็รับแก้วที่ถูกยัดเยียดมาในมือแต่โดยดี “พิณ...” เธอกำลังจะอ้าปากถาม แต่สดับพิณส่งสายตาห้าม เธอจึงยอมหุบปาก
สดับพิณไม่กล้าเหลือบมองไปข้างหน้า เธอรู้สึกว่าดนัยภัทรกำลังมองเธออยู่...มองอย่างสงสัย
ปัณณธรดูดน้ำจากหลอด และมันก็เป็นกาแฟจริงๆ
ยายพิณเกิดบ๊องอะไรขึ้นมา ทำไมถึงได้ซื้อกาแฟทั้งที่รู้ว่าตัวเองดื่มไม่ได้
ปัณณธรสงสัย แต่ก็ไม่ได้เก็บเอามาเป็นคำถาม มันจุกจิกเกินกว่าที่เธอจะใส่ใจ แต่อะไรบางอย่างก็สะกิดหัวใจเธอตงิดๆ
จบบทที่3
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
================================================================
หวัดดีค่ะ
มาแปะต่อแล้วค่า แอบชอบสดับพิณเป็นพิเศษ แต่ดูท่าดนัยภัทรจะไม่ชอบด้วย 55 ส่วนคู่น่านกับณัฐก็ ‘สมพงศ์’ กันตั้งแต่ตอนกรอกแบบสอบถามเลย แต่เรื่องวุ่นๆ จะเป็นยังไงต่อไป รออ่านกันต่อบทหน้าค่ะ
คงมาแปะ Hidden Love ช้าหน่อยนะคะ อยากให้แต่งครบอีกสักบทก่อนแล้วค่อยแปะ ช่วงนี้แอบยุ่งๆ เหมือนกันค่ะ ไม่ค่อยสบายด้วย หวังว่าจะไม่ทำให้ช้าไปกว่านี้ แล้วเจอกันค่ะ
มิถุนา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น