ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้ : Intro
Title : [SFic] เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้ : Intro
Author : NoOTallNoi
Pairings : KangIn X LeeTeuk
Rating : ???
Credite Song : เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้ วง Prince
Note : ฟิคเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากกระแส ‘แฟนเซอร์วิส’ ของคังทึก แล้วก็แรงบันดาลใจจากเพลง ‘เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้’ นะคะ มันเลยทำให้เราแต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา ยังไงก็เอาเป็นว่า ใครที่ไม่ชอบ ก็ปิดไปได้เลยนะคะ ไม่ต้องอ่าน ไม่บังคับคร่ะ เราบอกคุณแล้วนะคระ แล้วจะหาว่าไม่เตือน 55+
(ปล.ขอบคุณเพื่อนนุ้ยมากนะคะ ที่นำ Opvอึนเฮมาให้ข้าพเจ้าเบิ่ง และ ความคิดเห็นที่เหมือนกันของเรา อิอิ อ่อแล้วก็ขอยืมเพลงเน้ ‘เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้’มาแต่งป็นฟิคหน่อยเน้อ -/|\-)
----********************************************----
ณ คอนโดหรู ที่พักของเหล่าสมาชิก Super Junior
รถสปอร์ตยี่ห้อดังคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดสนิทยังชั้นใต้ดินของคอนโดหรูใจกลางกรุงโซล คังอินก้าวลงมาจากรถอย่างเชื่องช้า ฝ่ามือหนาตวัดเสื้อแจ๊คเก็ตตัวโปรดขึ้นมาพาดบนบ่ากว้างของตัวเอง และไม่ลืมที่จะหันไปกดล๊อกกุญแจให้เรียบร้อยเสียด้วย ขาเรียวเร่งรีบพาเจ้าของมุ่งตรงเข้าสู่ตัวตึกสูงระฟ้า นาฬิกาข้อมือราคาแพงถูกยกขึ้นมาส่องดู มันบอกเวลาตีหนึ่งพอดีพอดิบ
วันนี้เขามีจัดรายการวิทยุคลื่นประจำที่สถานี พอหมดชั่วเวลาของเขาแล้ว เขาก็กะว่าจะรีบตรงกับที่พักทันที แต่ด้วยเพราะรุ่นพี่ดีเจคนหนึ่งชวนเขาไปงานเลี้ยงวันเกิดที่ผับชื่อดังแถวๆเดียวกัน เขาจึงปฏิเสธไม่ได้ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงเขาถึงขอตัวกลับมาก่อน สภาพร่างกายบ่งบอกได้อย่างเต็มที่ว่าต้องการการพักผ่อนบวกกับทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน
มือเรียวเอื้อมมากดลิฟท์เพื่อตรงดิ่งขึ้นไปยังห้องพัก รอไม่นานนักลิฟท์หน้าตาทันสมัยก็เปิดอ้าออก ก่อนที่ร่างสูงท้วมของเขาจะแทรกตัวเข้าไประหว่างรอยแยกของบานประตู และลิฟท์ก็ปิดตัวลง คังอินยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้ง เริ่มมีท่าทีกระวนกระวาย ในหัวห้วนคิดถึงคนสำคัญของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะแค่ยังแอบรักอยู่ในใจ แต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ป่านนี้แล้วไม่รู้ว่าเข้านอนรึยัง? ไม่ใช่ว่ามัวแต่มานั่งรอเขาจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหรอกนะ ชอบเป็นห่วงแต่คนอื่น แต่ตัวเองกลับปล่อยปละละอยู่เรื่อย หลังจากที่ลิฟฟ์เปิดออกอีกครั้ง คังอินก็รีบก้าวเท้าไปยังห้องพักด้านในสุดทันที ประตูไม้สักเนื้อดีถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา
“แอ๊ดดดดด เห้อ คงจะหลับกันหมดแล้วสิเนี่ย” ความมืดเข้าครอบคลุมไปทั่วบริเวณห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างขวางนัก เสียงทุ้มแหบเอ่ยลอยๆขึ้นในความมืดมิดนั้น มือหนาควานหาสวิตซ์ไฟตรงข้างผนัง นิ้วเรียวกดมันลงแล้วไฟทุกดวงในห้องก็สว่างวาบขึ้น เบื้องหน้าปรากฏภาพร่างบางของใครคนหนึ่งกำลังนั่งพิงโซฟาตัวสวยอยู่ ใบหน้าหวานหันมามองเขาช้าๆ ริมฝีปากสีกุหลาบแย้มยิ้มให้เนือยๆ เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆด้วย อีทึกมานั่งรอเขาอีกแล้ว ไม่ยอมไปหลับไปนอน ดูจากขอบใต้ตาที่กลายเป็นสีดำคล้ำก็น่าจะรู้ดี มันบ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนมาหลายคืน คังอินพาดเสื้อแจ๊คเก็ตบนไหล่กว้างลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ ก้มบวมๆของเขาหย่อนลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่เสื้อแจ๊คเก็คพาดอยู่ มือหนาถอดนาฬิกาออกจากข้อมือ และวางทิ้งเอาไว้ข้างเครื่องคอมฯ
“อ้าว พี่.....พี่ยังไม่นอนอีกหรอ มานั่งทำอะไรอยู่ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าไม่ใช่หรอครับ” เขาเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเป็นห่วง คนตาสวยเพียงแค่ยิ้มรับให้เล็กน้อยเท่านั้น
“หาววววว ก็รอนายอยู่นะสิ ทำไมถึงกลับมาช้านักละ เลิกตั้งแต่ 5 ทุ่มแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้ละ” อีทึกตอบคำถามไปด้วยพร้อมกับอ้าปากหาวไปด้วย มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าเนียนใสของตัวเองเพื่อกระตุ้นการตื่นตัว ดวงตาเป็นประกายเบิกกว้างมองคนตรงหน้าได้อย่างเต็มคา จากท่าทางของอีทึก ทำให้คังอินรู้ได้ทันทีเลยว่าเธอต้องการการพักผ่อนอย่างเต็มที
“อ่อ ก็พอดีว่าเค้ามีจัดเลี้ยงนิดหน่อยอะครับ ผมเลยต้องอยู่ร่วมฉลองกับเค้าด้วย”
“ทีหลังนายก็น่าจะโทรกลับมาบอกกันหน่อย พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” คังอินรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองพองโตนิดๆ ที่ได้รู้ว่าคนพิเศษของเขาก็เป็นห่วงเป็นใยเขาเช่นกัน เขาเกาท้ายทอยน้อยๆเพื่อแก้เขิน รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมากระทันหัน ดวงตาคมหลุบต่ำลงไปมองที่ปลายจมูกโด่งของตัวเอง ไม่กล้าที่จะสบตากับนางฟ้าคนสวย
“เอ่อ....คือ ผม ขอโท.....”
“แอ๊ดดดดดดด” ยังไม่ทันที่เสียงทุ้มจะได้เอ่ยจบประโยคดี บานประตูที่เขาเพิ่งเปิดเข้ามาเมื่อครู่นี้ ก็แง้มออกอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงโปร่งของรุ่นน้องร่วมวงที่ก้าวพรวดเข้ามา พอร่างสูงหันมาปะทะเข้ากับรุ่นพี่ทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ขาเรียวยาวก็พาเจ้าตัวตรงดิ่งเข้ามาหาทันที ใบหน้าหล่อเหลานั้นออกจะซีดขาวเล็กน้อย ดูเหนื่อยล้าไม่ต่างจากรุ่นพี่ทั้งสองคนเลย
“อ้าว ซีวอนกลับมาแล้วหรอ ถ่ายละครเป็นยังไงมั่งละ เหนื่อยมั้ย?” เสียงหวานของอีทึกไถ่ถามร่างสูงทันทีที่เดินเข้ามาแล้ว รอยยิ้มใจดียังคงถูกฉาบอยู่บนใบหน้าสวยไม่เคยเลือนหาย ซีวอนเพียงแค่ยิ้มเนือยๆให้เท่านั้น
“ก็นิดหน่อยอะครับพี่อีทึก ว่าแต่ทำไมพี่ยังไม่นอนอีกละครับเนี่ย มันดึกแล้วน้า”
“ชั้นก็มารอพวกนายอะสิ เห็นกลับดึกผิดปกติ”
“อ่อครับ ถ้างั้นผมขอตัวเลยละกันนะครับพี่ ฝันดีครับ”
นั่นสินะ เขาก็แค่เป็นห่วงน้องๆที่เอาแต่ทำงานจนกลับบ้านดึกดื่นทุกวี่ทุกวัน เขาคงคิดไปเองจริงๆ ว่าคนตาสวยเป็นห่วงแค่เขาเพียงคนเดียว ซึ่งมันไม่ใช่เลย เขายังคงเป็นห่วงแต่คนอื่นๆ จนลืมเป็นห่วงตัวเอง คังอินมองตามร่างสูงของซีวอนที่หายลับไปกับบานประตูอย่างห่อเหี่ยว หัวใจที่เคยพองโตเมื่อครู่นี้กับแฟบลงทันที เหมือนมีคนเอาเข็มปลายแหลมมาเจาะมัน
“อื้ม ฝันดีเช่นกันซีวอน อ๊ะ ส่วนนายก็ไปนอนได้แล้วนะคังอิน พักผ่อนเยอะๆละ เดี๋ยวนี้นายยิ่งไม่ค่อยได้นอนอยู่ พี่เป็นห่วงเรานะรู้รึเปล่า งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะคังอิน ห่มผ้าด้วยละรู้มั้ย” ซีวอนเดินจากไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่อีทึกกับคังอินแค่สองคน คำพูดของคนตาสวยทำให้คังอินรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างน่าประหลาด แต่กับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เป็นห่วงงั้นเหรอ? พี่ก็คงจะเป็นห่วงทุกๆคนนั่นแหละใช่มั้ยฮะ?
“ครับ.......ขอบคุณที่เป็นครับห่วง” คังอินรับคำก่อนจะก้มหน้านิ่ง มองดูคนตาสวยเดินเข้าห้องไป กระจกข้างฝาผนัง สะท้านภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ก็แค่ผู้ชายธรรมดา แต่กลับเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นดูเหนื่อยล้าและแสนจะเศร้าหมอง ดวงตาคมกระพริบถี่ๆมองภาพของตัวเองในกระจกอย่างคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาก็เป็นแค่ คิม ยองอุน ลูกผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งที่กำลังแอบรักนางฟ้าผู้เลอโฉม แต่กับไขว่คว้าไม่ถึง เขาก็เป็นแค่ ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความรักให้กับนางฟ้าแสนสวยอย่างบริสุทธิ์ใจ นางฟ้าคนนั้นอยู่ใกล้กับเขาเสียเหลือเกิน แค่เขาเอื้อมมือไปหาก็สามารถคว้าเธอมาเป็นของตัวเองได้ แต่เหมือนกับว่ายิ่งเขาพยายามจะไขว่คว้าเธอมาครอบครองมากเท่าไหร่ เธอคนนั้นก็ยิ่งไกลห่างเขาออกไปเรื่อยๆ ราวกับมีกำแพงสูงมากั้นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสองคน กำแพงความสัมพันธ์ที่กั้นระหว่างคำว่า “เพื่อนร่วมวง” และ “คนรัก”
ขอบคุณครับ...พี่อีทึก
ขอบคุณที่พี่เป็นห่วงผม
แต่พี่รู้รึเปล่า.....ว่า.....ความเป็นห่วงของพี่ มันทำร้ายผม ทำร้ายคนที่รักพี่มาตลอด คนคนนี้
ผมเข้าใจครับพี่ เข้าใจในความหวังดีของพี่
เข้าใจที่พี่บอกว่าเป็นห่วงผม เข้าใจที่พี่คอยดูแลผมมาตลอด
เข้าใจว่าเพราะความเป็นลีดเดอร์ เพราะความเป็นหัวหน้าวงของพี่
ความห่วงใยที่แสนดีของพี่เลยมีให้กับทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผม....
ผมเข้าใจทุกอย่างมาตลอด...แต่ผมก็อดรักพี่ไม่ได้
พี่อีทึกครับ...พี่ช่วยบอกผมทีเถอะว่า...
ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ผม ผมไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว?
-------------------------------------------------------------TBC----------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น