คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Engineering Children 11
Engineering Children 11
“เป็นแฟนันสิ เี๋ยวรับผิอบลอีวิเลย”
เนียนไปแล้วนะ!
“ว่าไ” เาหันใบหน้า้าน้ามามอ
ผมมุใบหน้าับแผ่นหลัเายิ่ว่าเิม เินนไม่รู้ะเินยัไ
สุท้ายผม็ส่ายหน้าไปมาพร้อมปล่อยเอวอีฝ่าย รอปหันมามอ่อนะ้มหน้าลนิหน่อย
ท่าทาเาเหมือนเสียายแ่มันูไม่เสียายเท่าไหร่ บอไม่ถูแฮะ
“เราไม่่ายนะ ะบอให้”
“รู้แล้ว”
“รู้อะไร”
“รู้ว่าีบยา เล่นัวเยอะ”
“!!”
“แ่โยรวมแล้ว...น่ารัว่ะ”
ไม่ๆ ไม่! ใรสอนให้เาพูประโยแบบนี้ัน ผมรีบ้าวาเินเ้าไปในห้อเพื่อหลบสายาม
อย่าน้อย็ใื่นมาว่าเิม รอปไม่ไ้เย็นาสัหน่อยเราิมาไปนั่นแหละ
ผมเินมานั่บนโฟาหน้าทีวี่อนะเปิหาหนัู ืนนี้้อไปเที่ยวผับ ินเหล้า
พูถึเหล้า็อยาินนิหน่อยแฮะ
“หิวไหมฝัน”
“นิหน่อย มีอะไรินบ้า” ผมพูึ้นโยที่ายัมอหน้าอทีวีไม่ไปไหน เสีย้าวเท้าเินห่าไป าว่ารอปน่าะไปหานมมาให้ินแน่นอน
“ินไหม”
รอปเินลับมาพร้อมนมเ้็อโแล
หน้าาน่าทานมา ผมพยัหน้าล่อนะหยิบ้อนมาัิน
เพียแ่ลิ้นสัมผัส็รับรู้ไ้ทันทีว่าเ้้อนนี้เป็นฝีมือใร อยารู้นัว่าพ่อแม่เาสอนลูายแบบไหนลูายถึเ่ารทำอาหารแบบนี้
ผม็ทำอาหารเป็นนะแ่ไม่แน่ใว่าอร่อย
อรอปมันอร่อยมา
“ไม่ิน้วยันเหรอ”
“ินเถอะ”
เานั่ล้าน้า่อนะแะระุมเสื้อนัศึษานหมล้ายเหนื่อยับอะไรบาอย่า
สสัยเหนื่อยับารเรียน ิรรมหนั หรือเหนื่อยใับนอย่าผม (?) เอาเถอะ
อนนี้สนใแ่หนัในอสี่เหลี่ยมพอ สายาอผมวร้อับหน้าอแ่ไม่รู้สิ
ไม่รู้ทำไมอบเหลือบหาาไปมอหน้าท้อเป็นลอนอเา
รอปไม่ระวััวเลย
เอ๊ะ! หรือเาั้ใอ่อย
ผมละสายาาหน้าท้อเป็นลอน เ้าัวแ่ปลระุมเสื้อนัศึษาสีาวเท่านั้น
ผมมอใบหน้าเ้าอร่าายที่่อน้าเ็ี่ เ็ี่ในบับผู้ายัวโนหนึ่
ใบหน้าอรอปนั้นไม่มีแวววามอ่อยหรืออะไรทั้นั้น เ้าัวเอนหลัพิโฟาและหลับาลเียบๆ
ทาสะวไปอี!
ผมสายามอแผ่นอที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อแ็แร
เอาเวลาที่ไหนไปออำลัายเนี่ย ไหนะหน้าท้ออี ผมอบมาที่สุเพราะมันเป็นลอน
ใริ็พยายามออำลัายให้หนัแ่มาสุ็ไ้แ่ล้ามน้อยๆ เอาเถอะ
อย่าน้อย็ีว่าพี่หยุฝน็แล้วัน แฝพี่นั้นนอาะไม่มีล้ามหน้าท้อแล้ว
หน้าท้อยัแบนราบเหมือนผู้หิอี สสัยพ่อะให้ผมมานิหน่อย
อ่า แ่รอป็ไม่ใ่ผู้ายผิวาวอะไร
ผิวเาออะสีแทน้วย้ำไป แน่นอนว่าผมอยาไ้ผิวสีแทน
เรียว่าอยาไ้ทุอย่าที่เป็นรอป เิเป็นรอปมีแ่ีับี อืม
อนนี้ผมิว่าผมมีสิ่ที่อบมาว่าหน้าท้อเป็นลอนแล้ว
สิ่นั้น็ือ...เม็ทับทิมบนหน้าอรอปไ
“ฝัน”
มันูเสน่ห์...แม่เอ๊ย! โริว่านี้มีอีไหม
“ฝันมออะไร ฝัน!”
เฮือ!
ผมสะุ้สุัว่อนะทำหน้าเหลอหลา
พอเลื่อนสายาไปสบับวาม วามร้อน็แผ่ระายไปทั่วใบหน้า
รอปเห็นท่าทาอผม็ยับัวนั่หลัรและรีบิระุมเสื้อามเิม ารระทำเหมือนหวเนื้อหวัวทำให้ผมอ้าปาพะาบๆ
ทำไม้อมอเรา้วยสายาระแว้วย
“ือเรา...”
“รอปไปอาบน้ำีว่า อาาศมันร้อน”
เารีบเินหนีเ้าห้อนอนไปอย่ารวเร็ว
ถ้าสายาไม่ฝาผมเห็นใบหูเาแระเรื่อ้วย ะิไ้ไหมว่าเาเินที่ถู้อ
้อนานๆ ทีไรเป็น้อเินทุที ผู้ายอะไรน่าเอ็นูที่สุ หึๆ
เวลา 21.30 นาฬิา
ผมับรอปเินทามายัผับ DZ เรียว่า้ามา
ไม่ใ่รถิหรอแ่ผมำลัูหนั ิหนันลืมูเวลา รู้ัวอีทีอนเบ็โทรามนั่นแหละ
ืนนี้ผมใส่เสื้อยืสีาวธรรมาับาเเอวสูทรหลวม และาเ่อนิหน่อย
ารแ่ายอผมเรียบ่ายมา แ่เมื่อมอนัวโ้าน้า หึๆ ผมับไปเลย
รอปใส่เสื้อเิ้สีำ
ึแนึ้นมาประมา้อศอ ับาเยีนทรเ้ารูปพอีัว อยาะบอว่าหล่อทุมุมทุอศา
รู้สึหุหิใเล็น้อยเมื่อรอปเินเ้ามาในผับ็เป็นเป้าสายาอสาวๆ
และหนุ่มน้อยหน้าหวาน ถ้ารู้ว่าสุท้ายเรื่อะลเอยแบบนี้
ผมะไม่ให้รอปไปไหนทั้นั้น ะให้อยู่บนเีย ไม่ๆ ไม่! สิมาหยุฝัน ผมหมายถึให้รอปนั่เล่นเมอยู่ที่ห้อีว่า
ใ่ เล่นเมอยู่ในห้อ
แ่...ฮึ่ย! หุหิ
มีผู้หิส่สายาเื้อเิให้เยอะไปไหม
ไม่ไ้ารล่ะ ้อทำอะไรสัอย่า
“รอปรอหน่อย เรารู้สึเ็บ้อเท้า”
เอ่อ ารแสนี้ ท่านไ้มาาที่ใ!
เอาเถอะ อย่าน้อยรอป็หันมาสนใ
ผมแล้ยับ้อเท้าเบาๆ รอปมวิ้วแล้วทำท่าะย่อัวลเพื่อเ็บาแผล
แ่ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น รีบพุ่ัวไปอเอวสอบเหมือนยืนไม่ไหว
รอปรับัวผมไว้่อนะประอพาเินไปทาเพื่อนทั้สอน เบ็ับทินเลือโ๊ะวีไอพีั้นสอ
ั้นบนไม่่อยวุ่นวายเท่าั้นล่าหรอ
“อ้าว! เป็นไรวะฝัน” ทินถามึ้น้วยสีหน้าห่วใย
“เอ่อ อยู่ๆ ็เ็บ้อเท้า”
“นั่่อน เี๋ยวนวให้” เสียทุ้มัึ้นเหนือหัว
ผม็นั่บนโฟาอย่าว่า่าย รอปย่อัวนั่ล่อนะับ้อเท้าเบาๆ ้วยสายาห่วใย
นี่เราเล่นให่ไปไหมวะ ไม่อบเลยไม่อยาโหรอปสันิเียว
“เ็บเท้ามาเลยเหรอวะ” เบ็ถามึ้น้วยน้ำเสียยียวนวนประสาท
“เ็บเท้าแล้ว ็มีอาารร้อนใ้วยใ่ป่ะ”
“ร้อนใ ระวนระวาย”
“อยู่ไม่เป็นสุ”
“แล้ว็...”
“หึ”
“...”
ผมรู้สึเลียเพื่อนสอนนี้นิหน่อย
รอปเยหน้าา้อเท้าอผม่อนะมอเราสามน
ผมยับ้อเท้าถอยห่าามือรอปเล็น้อย เาะรู้รึยัว่าผมแล้เรียร้อวามสนใ
รอปเห็นท่าทาอผม็ยับัวมานั่้าน้าเหมือนเมื่อี้ไม่มีอะไรเิึ้น
ผมิว่ารอปน่าะรู้แล้ว แ่...
“ไหวไหมฝัน ถ้าไม่ไหวเี๋ยวรอปไปื้อยาให้”
...ลืมไป ผู้ายนนี้มันื่อ!
“รอปลัวนวแรแล้วฝันะปวมาว่าเิม”
“นี่ๆ ฝันมันน่าะหายปวนานแล้วนะ” เบ็บอ
“ไม่หรอ ูาสีหน้าเหมือนะร้อไห้ เ็บสินะ”
“...”
พูไม่ออไปามๆ ัน
“หลนไม่ลืมหูลืมา เฮ้อ!” เบ็ถอนหายใเสียั
รอปหันไปมอเพื่อนอ้วนแ่เา็ยัอย้มหน้ามอ้อเท้าผมลอ
เริ่มิแล้วว่าเาแล้ีหน้ามึนไม่รับรู้เรื่อราวหรือเาเื่อว่าผมเ็บ้อเท้าริๆ
“ฝันว่าไ็เื่อเาหม ถ้าฝันมีิ๊แล้วบอว่าไม่มี
มันเื่อว่ะ”
“ถ้าเรื่อิู๊ลา ูรู้ทัน”
อ้าว ทำไมเปลี่ยนท่าทีาผู้ายละมุนมาุันเร็วแบบนี้
30%
“ถามหน่อย”
“ว่า?” รอปเลิิ้วึ้นนิหน่อย
“ถ้าหยุฝันมีิ๊ริมึะทำยัไ
รีมึยัไม่ไ้เป็นแฟนฝัน อนนี้็ยัไม่ไ้บัน สมมุิว่าอยู่ๆ
ฝันเิอบนอื่นและแอบุ๊ิ๊ันลับหลั
ถามหน่อยมึยัะปิาไม่รับรู้เรื่อราวไหม” ทินถาม้วยใบหน้าริั
านั้น็ยแ้วเหล้าึ้นิบ ผม็ยแ้วเหล้าิบนิๆ รสาิอร่อยีแฮะ
“ไม่ ูเป็นสุภาพบุรุษ”
“อะ”
“เพาะับฝัน ถ้านอื่น...้อายาเท้าแหละ”
“...” ใบ้ันถ้วนหน้า
“ส่วนฝัน ้อายาอรอป”
“ยัไม่ใ่แฟน มีสิทธิ์อะไรมาหวเล่า”
ผมบ่นทั้ที่ใบหน้าแร่ำ แอบิไปไลแล้วว่าายาอเนี่ยะเป็นยัไ ร้อนแรไหม
อโทษัวเอริๆ ที่ิอุศลไ้ลอเวลา
“ั้น็เป็นเลยสิ”
“ไอ้นี่็เนียนลอ
เผลอไม่ไ้เลย ฮ่าๆๆ”
เพื่อนหัวเราะทันทีที่รอปวยโอาสอเป็นแฟน้วยท่าทีมึนๆ
ผมเริ่มะินแล้วับารทำหน้าายแบบนี้ ผมละสายาาเพื่อนไปมอรอบ้า ผับ DZ
ยัูีเหมือนรั้ล่าสุ ืนนี้ีเเปิเพลสนุมา
แสสียัเร้าใ ัหวะเพลบีทหนัๆ ส่ผลให้หัวใเ้นแราม
ลิ่นแอลอฮอล์ลอยละลุ้ไปทั่ว อ่า สวรร์บนิน มันมีเสน่ห์น่าหลใหลริๆ
หาใรอบท่อรารีห้ามพลาผับนี้เ็า
สาว็สวย
หนุ่มหล่อ็เยอะ
นอ่อยเนี่ย...ะเยอะไปไหน!?
แล้วเธอ็เินมาทารอป้วยรอยยิ้มหวานปานนาฟ้า!
“สวัสี่ะสุหล่อ
ันเอมี่นะะ”
ผู้หินนี้ใสุ่เรสเาะอรัรูปสีำ
มันเ็ี่มา เธอ้มัวลเพื่อนแ้วับอีฝ่าย เบ็มอสาวสวย้วยท่าทาอึ้ เื่อสิว่าผู้ายส่วนให่้อมอหน้าอเธอแน่
แม่ให้มาเยอะสิท่า ฮึ่ย!
ถ้าะใส่เสื้อผ้าแบบนี้ผมอแนะนำให้แ้ผ้าเินวนรอบผับีว่าไหม หน้าไม่อาย! ทำไม้อมีนมาีบรอป้วยเนี่ย
ลับ! ผมอยาให้รอปลับเี๋ยวนี้
“ผมื่อเบ็นะรับ”
เบ็เห็นรอปไม่อบ เลยเสนอหน้าอบแทน
“่ะ
แล้วุล่ะ” หิสาวเอามือวาบนไหล่อรอป้วยท่าทายั่วยวน
เาปรายามอนสวย่อนะแะแนเรียวออาัวเอ
“รอป”
“ยินีที่ไ้พบันนะ
ไปื่ม้วยันไหม”
“ไม่ไป”
ทินเสนอหน้าอบแทนเพื่อนบ้า
“ไม่มีใรสอนเหรอะว่าอย่ายุ่เรื่อาวบ้านให้มานั”
เอมี่วัสายามอทิน
เธอส่รอยยิ้มหวานให้หาแ่วาลับายแววไม่เป็นมิรเ็มที่
ผมเห็นมืออเอมี่ำลัลูบหัวไหล่รอป็โมโห โมโห็ยแ้วเหล้าึ้นื่ม มันเป็นเหล้าที่แรพอสมวร
ินแ้วเียว็แอบมึนทีเียว
“แล้วที่บ้านไม่สอนเหรอรับว่าอย่ายุ่ับสามีาวบ้าน!” ผมพูึ้น้วยท่าทาหัวร้อน
เหล้าเป็นน้ำนิหนึ่ที่ทำให้ผมมีวามล้าึ้น ล้าิล้าทำ หายัยุ่ับรอปมาว่านี้่อให้เป็นผู้หิผม็ล้า่อย
“แ...”
“ทำไม”
ผมถาม้วยน้ำเสียนิ่ๆ แ่เท้านี่แอบระุเล็น้อย
“ันุยับรอป
ไม่ไุ้ยับพวแ”
“ุวรให้เียริเพื่อนผม”
รอปพู้วยน้ำเสียทุ้ม มันูละมุนไปไหม
ผมเอามือำแ้วเหล้าในมือแน่นมาไม่ิว่ารอปะพูแบบนี้
หิสาวส่ยิ้มหวานให้รอป่อนะนั่เบียาย้าน้า
รอปยับัวเล็น้อยนผม้อยับาม
แล้วทำไมเธอ้อเสนอหน้ามานั่เบียับรอป้วย
ประเ็นือผมะยับทำไม
โอ๊ย! มึนไปหมแล้ว
“เอมี่อโทษนะะ
อโทษทุน้วย”
“มาทาไหนไปทานั้นเลย”
ทินบอแ่หิสาวลับีหน้ามึนใส่
“อเอมี่นั่้วยนะะ”
“ุไป...”
“อบุ่ะ”
รอปยัพูไม่บประโยเลย
เธอิเอเออเอไ้ไ
ผมรู้สึราม่าในใ
มันบรรยายวามรู้สึอนนี้ไม่ถู สุท้ายึนั่ินเหล้าเียบๆ นเวลาผ่านไปไม่นานผม็ัเหล้าไปหลายสิบแ้ว
วามมึนถาโถมเ้าใส่ วามวุ่นวายใืบลานเ้ามา ยิ่วามน้อยใไม่้อถามถึ
มันสุมลาอนับแน่นไปหม ทำไมรอป้อยอมให้เธอนั่เบีย ทำไมไม่ยอมไล่ไปสัที
ไหนบอว่าะีบเรา
เา...ไม่ริัใ่ไหม
้อลับบ้าน
้อลับอนนี้เลย
“ูลับบ้าน่อนนะ”
“เี๋ยว
ะลับยัไ” รอปว้า้นแนไว้แ่ผม็สะบัมือออ
“ไม่้อห่ว
มีปัาลับเอไ้”
“เมาแล้วนะ
หน้าแหมแล้ว”
“ไม่้อมายุ่”
“ฝัน
อย่าื้อสิ”
ผมเินหนีรอปไปทาบันไโยไม่สนใเสียเรียอทินับเบ็เลย
อนนี้้อ้าวาออาผับให้เร็วที่สุ ไม่อยาอยู่ที่นี่แล้ว รอปหลายใว่ะ
เายอมให้ผู้หินนั้นนั่เบีย้าๆ เายอมินเหล้าที่ผู้หินนั้นให้
เนี่ยะไม่ให้ผมเสียใไ้ยัไ ไอ้...ไอ้ผู้ายสารเลว
ฮือ
ผม็ไ้แ่ร่ำรวในใ
เมื่อเินออาประู้านหน้าไ้็เบะปาเล็น้อย
นเฝ้าประูมอผม้วยท่าทาสสัย อนมาผมเห็นพวเาน่าลัวมา
ส่วนอนนี้ผมไม่ลัวอะไรทั้นั้น ผมรีบวิ่ไป้านหน้าโยไม่สนใว่าฝนำลัรึเปล่า
ใ่! อนนี้ฝนำลัแ่เบามา เหมือนฝนำลัร้อไห้เบาๆ
อ่า
ิอะไรไร้สาระ อย่าถือสาันเลย
“ฝัน! หยุวิ่ไ้แล้ว”
เสียอรอปใ่ไหม
ผมไม่ไ้หันหลัลับไปแ่ั้หน้าั้าวิ่อย่าเียว
ไม่นาน้อมือ็ถูใรบานระาอย่าแรนร่าายปะทะับแผ่นออเา พอเยหน้ามอ็เห็นใบหน้าหล่อมถูน้ำฝนสาใส่
ผมลู่ไปับใบหน้าหม หาแ่วามหล่อลับไม่ลลเลย
ไม่ยุิธรรม
โลนี้ไม่มีวามยุิธรรม ทำไม้อสร้าผู้ายูีแบบนี้ึ้นมา ลึๆ
แล้วผมแอบอิารอปเพราะเาัวสูให่ ร่าายแ็แร ใบหน้าหล่อม
ผิับผมที่ัวเล็ หน้าหวาน วามเป็นายแทบหาไม่เอ ใ่สิ! สวรร์เลียเราใ่ไหม
“ปล่อยไ้แล้ว!”
“เมาแล้วอบโวยวายรึไ
แ่่อนไม่ใ่แบบนี้”
“นั่นมันเมื่อ่อน”
“อย่าวนทะเลาะไ้ไหม
ฝันรู้ป่ะว่าเราอน้อันปล่อยแ่ไหน”
“ไม่รู้”
“มีอะไรุยันีๆ
สิรับ” รอปปรับเสียให้นุ่มล เาเอามือลูบแ้มผมแผ่วเบานหัวใอุ่นวาบ
ผมเอามืออี้าทาบมืออีฝ่าย สายาเรา้อัน
เนี่ยผมรู้สึราม่าไม่รู้สาเหุอีแล้ว
“ทำไม้อยอมเธอ
ฝัน็นั่อยู่รนั้น ทำไมไม่ิถึวามรู้สึันบ้า”
ผมบอวามในในรอประบายรอยยิ้มเล็น้อย เายิ้มออไ้ไ ใผมพัไปหมแล้วนะ
“เ็ี
เธอนนั้นเป็นเพื่อนรอปเอ”
“...”
เพื่อนอะไร โหเหรอ
“เธอเป็นเพื่อนสมัยมอ้น
เห็นรอปนั่อยู่เลยแล้มาทัทาย
เธอไม่ไ้มาีบรอปหรอแล้วรอป็ไม่สนใผู้ายนไหนนอาหยุฝันนี้อนอีแล้ว
เห็นแบบนี้รอป็อบผู้หินะ ส่วนหยุฝันเป็นรียเว้น”
“เอมี่็เป็นผู้หิ”
“ใรบอ
อ่า หรือเป็นผู้หิี”
เาสับสนอะไรป่ะเนี่ย
“ริๆ
แล้วเอมี่เป็นผู้าย”
“ผู้าย!?”
60%
“ใ่
เรียเธอว่าสาวประเภทสอ็ไ้ เอมี่อบแ่ัวเป็นผู้หิั้แ่เ็
มีผู้ายหลายนหลไปีบเยอะแยะ ฝันว่าเอมี่สวยไหม รอปว่าเธอสวยนะ
เพียแ่นิสัย่อน้าร้ายไปหน่อย หึๆ” รอปหัวเราะเล็น้อย
เหมือนเาะเอ็นูเพื่อนนนี้พอสมวร
“รอปอบเอมี่เหรอ”
“บอแล้วว่าอบฝันนเียว
ทำไมไม่รู้สัที”
“ื้อออ”
ผมส่เสียอู้อี้้วยท่าทามึนๆ เมื่อี้รอปผละมือาแ้มมาบีบมูผมเบาๆ ้วยท่าทาหมั่นเี้ยว
ผม้มหน้าุ แ่ใลับโล่ไปหม
แ่รู้ว่ารอปยอมเอมี่ทำไมหัวใมัน็เริ่มฟูอีรั้
อีนิ็ะแแล้วมันพอโเินไป
“อ้อ
เอมี่เยื่อว่าเอ แ่เรียเธอว่าเอมี่ีว่า”
“สนิทันเหรอ”
“นิหน่อย
บ้านอยู่ไม่ไลัน”
“ปะ
เปียหมแล้ว อโทษนะที่ี่เ่าไม่ฟัวามอะไรเลย”
“หึ! ปินี้หึ็มัไม่ฟัวามแบบนี้แหละ”
หึอะไร!
ผมเม้มปาแน่นเพราะลัวหลุรอยยิ้มออมา
รอปส่ยิ้มให้ผมนหัวใพอโเป็นบอลลูน
ถึแม้ว่าบรรยาาศะมีฝนเทนมาประอบา็เถอะ เริ่มะหนาวแล้วเนี่ย
รอปเอามือทาบแ้มผม่อนะโน้มใบหน้าลมา้าๆ เาำลัะทำอะไร ะ...ูบั้นเหรอ
ึั
ึั ึั
โปรบอทีว่าเสียในอ้าน้ายไม่ใ่หัวใ
มันเ้นแรไปแล้ว!
ไม่นานริมฝีปาอเรา็สัมผัสัน
รอปูบผมอย่าอ่อนโยนมาๆ ไม่ิว่าผู้ายหล่อแถมุเ่ะมีูบที่โรแมนิ
มันีสุๆ เลยแหละ รอปยับัวมาแนบิับผมมาึ้น
บอเลยว่ามือที่ทาบหน้าอ้าน้ายอเามันสัมผัสับำแหน่หัวใรๆ
หัวใเาำลัระหน่ำเ้นรุนแรมา
หัวใผม็เ้นแรไม่แพ้ันเลย
ไม่นานเราสอน็ผละใบหน้าออาัน
รอปเอามือลูบท้ายทอยัวเอเบาๆ ้วยท่าทาเินๆ หูเาแไปหม ส่วนผมแไปทั้ัว
เินนัวแทบแเลย วามมึนเมาที่วระมี็หายเป็นปลิทิ้ ายล่ะหว่า
ผมวรทำอะไรีเนี่ยมือไม้สั่นนหาที่วามั่นไม่ไ้แล้ว
“เราหนาว”
“ะให้รอปอเหรอ”
“ไม่ใ่
เราะลับบ้านแล้ว ลับบ้านันเถอะ”
“็ไ้
ั้นืนนี้ฝันนอนอนโับรอปนะ อนโอเรา” อนโอเราอะไร
ผมไม่เยมีอนโเป็นอัวเอสัหน่อย แ่เห็นสีหน้าอรอป็ไม่ล้าปิเสธ
เริ่มไม่อบารอออ้อนอนัวโแล้ว อ้อนทีหัวใมัน้านทานไม่ไหว
ผมหวั่นไหวไปหมเลย
“อืม
ลับอนโอเราัน”
เาโมเมไ้
ผม็ามน้ำไ้ ว่าเราสอนะลับมาถึอนโ็ใ้เวลานานพอสมวร
่วฝนเป็น่วที่รถิแน่นมา ปิ็แน่นอยู่แล้ว
พอมาถึห้อรอป็สั่ให้ไปอาบน้ำ่อนเลย ผม็ยอมทำามำสั่
พอออมาาห้อน้ำรอป็ไปอาบ่อ ทำไมอาาศมันหนาวแบบนี้เนี่ย
โอ้โห
ใล้ีหนึ่แล้วเหรอ แ่ผมยัไม่่วเลย
แอ๊...
ไม่เยระวััวเอเลย
ผมมอนัวโที่เินออมาาห้อน้ำ้วยสภาพเือบเปลือย
นาผมยัแ่ัวในห้อแ่สำหรับนนี้เาออมาแ่ัว้านนอ แ่่อหน้าผม้วย
รู้สึเาะล้าแสออมาว่าเิมแฮะ เมื่อ่อนไม่่อยล้าหลายอย่า นั่น็เิน
นี่็อาย เาะเป็นเพาะอนอยู่ับผมเท่านั้น อนแรๆ ไม่รู้หรอ
นานไปเริ่มสัเึรู้ไ
“รอปออำลัายปล่อยไหม”
ผมถามนที่ำลัใส่าเายาวอยู่ เาหันมามอเล็น้อย่อนะส่ายหน้าไปมา
“ไม่บ่อย
ว่าเมื่อไหร่ถึออ”
“เราอยามีล้ามหน้าท้อบ้า”
“ฝัน็มี”
“มันน้อย”
“น้อยนะีแล้ว
เ็ี่ี”
“...”
ผมไม่อยาเ็ี่ แ่มันีริเหรอ
“รอปว่าหุ่นฝันน่ารัี
ัวเล็ะทัรั พพาไปไหนสะว”
“รอป
อถามหน่อยสิ” ผมเอ่ยถามนัวโ้วยท่าทาัวลเล็น้อย
รอปเินมานั่้าน้า่อนะล้มัวนอนบนเียแถมยัเนียนหนุนัเราอี
ส่วนผม็แ่นั่พิหัวเียและยมือลูบหัวเาเล่นเท่านั้น
“ว่า?”
“เอ่อ
ทำไมถึอบเรา” ถามเอเินเอ รู้สึว่าหน้ามันร้อนริๆ
“แรพบ”
“มีอะไรประทับใเหรอ”
“ไม่มี”
นี่เาไม่ิหน่อยเหรอ! ไม่มีไ้ไเนี่ย
“รอปแ่รู้สึว่าใ่
มัน็้อใ่ บารั้เหุผล็ไม่มี แล้วฝันล่ะ”
“อ๋อ
็...อ๊ะ! ใรบอว่าเราอบรอป” เาำลัหลอถามผมเหรอ เือบหลุพูไปแล้วนะเนี่ย
รอปเห็นท่าทาอผม็ยยิ้มมุมปา้วยวามอบใ
“ไม่อบแน่เหรอ
ูท่าแล้ว...น่าะอบมา้วยนะ”
“เพิ่รู้ว่าเป็นนหลัวเอ”
“เพิ่รู้เหมือนัน
หึๆ”
ให้ายสิ
ผมยิ้มให้ับำอบรับ่ายๆ อเาเหรอเนี่ย อนนี้เาไม่่อยปาแ็เท่าไหร่
ิยัไ็บอวามรู้สึหมเลย ผมเอามือลูบผมอีฝ่าย้วยวามอบใ
รอปหลับาลพร้อมยิ้มมุมปาอย่าที่อบทำ
เาะรู้ัวไหมเนี่ยว่ารอยยิ้มอมันสามารถ่านไ้ ยิ้ม็สวย ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆ
“ฝันอย่าเพิ่อบใรนะ
รอให้ถึเวลา่อน”
“เวลา?”
“ใ่”
“เวลาอะไร”
“ไม่บอ
หึๆ”
รอปหัวเราะในลำอนผมหมั่นไส้
วามหมั่นไส้ที่เิึ้นทำให้ผมเอามือบีบมูโ่เบาๆ
เาเอามือับมือผม่อนะริมฝีปาลไป วามหน้า้านนี้ท่านไ้าที่ใมา! ผมหน้าร้อนผ่าวไปหม ะึมือออเา็ไม่ยอม นัวโับไว้แน่น่อนะเอามือผมวาบนหน้าอเา
วารำแหน่หัวใ
เาำลัิแบบนั้น
แ่ผมำลัิว่ามือัวเอวาบนยออที่มีเม็ทับทิมสีสวย
ไม่ๆ หยุิเรื่อแบบนี้สันาทีะายไหมวะหยุฝัน ผมอยาะทึ้หัวเอที่สุ
แ่มันอิไม่ไ้ไ อย่าลืมว่ารอปใส่แ่าเายาวัวเียว
ท่อนบนอเาเปลือยเปล่า ผิวสีแทนสวยสะท้อนสู่สายาผม หุ่นะูีไปถึไหน อิาๆ
้วยวามอิา
(?) ึ่อยาลวนลาม เอ๊ย! อยารู้ว่าเนื้อแน่นไหม
ผม็่อยๆ ยับมืออย่าเื่อ้า นิ้วเรียวสวยลูบบนหน้าออีฝ่ายแผ่วเบา
พอนัวโยัหลับาพริ้มผม็ไ้ใ ลูบ่ำไปนเือบถึหน้าท้อเป็นลอน
สายาอผม้อที่อบาเายาว
ผมไม่ไ้ั้ใมอ่ำว่านั้นเลยนะแ่ผม็...มอไปแล้ว
แอบิ้วยว่านาอเา้อให่ว่าเราเยอะแน่เลย วามอิาแอบ่อัวเบาๆ
บาทีผม็อยามีหุ่นที่สมบูร์แบบราวับเทพเ้าปั้นให้
วามยุิธรรมอยู่ที่ไหน
“รอปว่าฝันเริ่มเลื้อยมือ่ำไปนะ”
เฮือ!
ผมสะุ้เมื่อรอปว้า้อมือผม่อนะับมามอบนหน้าอามเิม
วามร้อนแผ่ระายไปทั่วใบหน้า เปลือาที่เยปิสนิท อนนี้ำลัมอผม้วยสายาับผิเ็มที่
โอ๊ยๆ ็มือมันไปเอนี่หว่า
“ทำไม้อหวัว้วย
ทีร่าายเรารอปยัเยเลย” ผมแล้อแเล็น้อย ถึเรื่อนี้ะน่าอายแ่ลึๆ
ผมลับีใที่นนั้นเป็นรอป หาเป็นนอื่นรู้สึยะแยมาแน่นอน
“ะเอาืน?”
ไม่ใ่!
ผมไม่เยิอยาเอาืนเาเลย
แ่...
“ไ้ไหมล่ะ
ทีรอปยัเยทำับร่าายเราั้เยอะ แม้ไม่ถึั้นนั้นแ่เรา็เสียหายนะ”
ผมพู้วยใบหน้าแอบเศร้า รอปยับัวลุนั่และ้อมอเ้ามาในวาอผม
แอบรู้สึร้อนๆ หนาวๆ พิลแฮะ
“็ไ้
ถือว่าทำวามุ้นินับ ‘มัน’ ็แล้วัน”
มันอเาืออะไร!?
100%
ความคิดเห็น