คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Engineering Children 12
Engineering Children 12
“็ไ้
ถือว่าทำวามุ้นินับ ‘มัน’ ็แล้วัน”
“มะ
มันไหน” ผมถามเสียสั่นเพราะเริ่มระแวลัวำว่ามันอรอปมา
นัวโระุยิ้มมุมปาเล็น้อย่อนะโน้มใบหน้ามาใล้ อีนิเียวปลายมูอเา็ะแะแ้มผมแล้ว
“ฝันไม่รู้แน่เหรอว่า
‘มัน’ ในวามหมายอรอป ืออะไร”
“...”
ใบหน้าผมร้อนผ่าวราวับนั่ใล้เาไฟ
มันร้อนมาริๆ นะ ปิ่อนหน้านี้็ร้อนอยู่แล้ว อนนี้ร้อนว่าหลายเท่า
รอปถามแบบนี้แปลว่าไ เาหมายถึส่วนนั้นใ่รึเปล่า
อนูหนัพระเอที่มีนิสัยเ้าเล่ห์มัไม่พูรไปรมา เามัะไหลไปามน้ำเ่มา
ผมิว่ารอปไม่พูรๆ ให้ผมรู้สึลัวแน่
“แหม
รอปหมายถึอะไรล่ะ บอมาเลยีว่า”
“หึ”
“เฮ้ย!” ผมร้อเสียหลเมื่อรอปเอามือผมไปวาส่วนลาลำัวเา
แ่มือโนนิหน่อย็สะุ้และพยายามึออแ่มือหนาลับบีบไว้แน่น ไอ้บ้าเอ๊ย! เาทำแบบนี้ไม่ไ้นะ
“รอปเป็นนรๆ
มันอรอป็รนั้นแหละ”
“ปะ
ปล่อยมือเรา”
“อยาับ็ับ
ะไ้เท่าเทียมัน”
“ไม่เอาแล้ว
อย่าแล้ฝันเลย”
“แล้อะไร”
“ถ้ายัไม่ยอมปล่อยมือเรา
เราะปล้ำรอป!”
“...”
รอปนิ่ไปับำู่อผม ถ้าใริว่าเาำลัทำสีหน้าหวาลัว็อบอว่าไม่เป็นวามริ
เาโน้มใบหน้ามาใล้ว่าเิมนผม้อผละัวหนีเล็น้อย ไม่ิน ไม่ินับท่าทาแบบนี้เลย
“รอปะทำไร”
“อยารู้ว่าฝันะปล้ำยัไ”
“ฮึ่ย!”
ผมรีบสะบัแนออพร้อมับลุยืนบนพื้น้าเีย
รอปไม่พยายามไว่ว้ามือผมให้ไปทาบสิ่นั้น เ้าัวทำเพียยับัวนั่พิหัวเีย้วยท่าทาสบาย
ใบหน้าูมีวามสุที่ไ้แล้ผมมา แ่...แ่เมื่อี้มืออผมโนส่วนนั้นอเา
อาะเพียเล็น้อยที่มัน็รับรู้ไ้ถึนาที่่อน้า...ไม่! ลืมๆ ฮือ ผมอยาะบ้าายแล้วเนี่ย
นบ้าอะไรวะ
โรหน้า้าน
“ฝันหน้าแ”
“อย่ายุ่ับหน้าเราไ้ไหม”
“หึ
็เห็นอแ เรียร้อหาวามยุิธรรมนี่”
“็...”
“ว่าแ่รอปไปลวนลามฝันอนไหน”
เาเพิ่เอะใบาอย่าึ้นมา ใบหน้าผมร้อนผ่าวมาว่าเิม
มันเป็นเพียินนาารที่่อน้าไร้สาระอผมเอ บไหม
“เราแ่แล้รอปเล่น”
“อ๋อ
แล้เล่น”
“ใ่”
“แ่เมื่อี้รอปไม่ไ้เล่นนะเนี่ย
เือบยอมเสียัวให้ฝันไ้เล่นทั้ืนแล้ว” โอ๊ยๆ โอ๊ย! ผมอยาะเอามีวัหัวใับสมออเามาูะมั พูบ้าอะไรวะ
แ่ผมบ้าว่าที่เผลอินนาารว่าใรรุใรรับ
เอ่อ
ผม่าิไปไ้เนอะ ะิำอบให้เสียเวลาทำไมในเมื่อนาัว็แ่าันแล้ว
นอย่ารอปไม่มีทายอมนอนอ้าาเพื่อรอรับอารม์อผมแน่
มีแ่ผมเนี่ยแหละที่้อยอมเา ฮือ ผมเผลอิเรื่อใ้สะืออีแล้ว
ะมีใรเป็นเหมือนเราไหม มันห้ามเรื่อวามรู้สึยามาริๆ ลึๆ
แล้วผม็แอบมีใให้รอป เพียแ่เรายัไม่ไ้เป็นแฟนัน
ผมไม่รู้ว่าทำไมรอป้อรอเวลา ทุรั้ที่เาอเป็นแฟน็ไร้วามริใ
ผมสัมผัสไ้ เาเหมือนำลัรอเวลาอะไรบาอย่า เอาเถอะ อนไหน็อนนั่นแหละ
อแ่เาไม่เผลอไปหวั่นไหวให้สาวนไหน็พอ
“มานอนสิ
ฝันไม่ยืนหลับ้าเียหรอมั้”
“วันนี้รอปไปนอนนอห้อไ้ไหม”
“...”
“เอ่อ
เราล้อเล่นน่ะ”
“ไม่ไว้ใันรึไ
ไม่ทำอะไรหรอน่า”
“เปล่าๆ
เราพูเล่นเยๆ รอปอย่าริัไปเลย”
“็ไ้
ั้นนอนหลับฝันีน่ะ เอันอนเ้า”
“!!”
ผมในแทบยับัวหรือพูไม่ออ
รอปหยิบหมอนออไป้านนอ เมื่อี้เหมือนเาไม่ฟัำว่าล้อเล่นอผมเลย
พอนัวโเินออไปแล้วผม็รู้สึโหวเหวแปลๆ
เราไม่ไ้ั้ใพูเป็นเิไล่สันิ เฮ้อ แล้วผมเนี่ย้อนอนบนเียนเียวริๆ
เหรอ นเริ่ม่อน็เรา นพูเป็นเิไล่็เรา นที่้อนอนนเียว็เรา
เฮ้! นี่ห้อนายนะรอป ทำไมไปนอนนอห้อแบบนี้
ผมล้มัวนอนบนเีย
พลิ้ายพลิวาเพื่อหาท่านอนที่ถนัแ่สุท้าย็ยันอนไม่หลับ
ถึะมีลิ่นายเ้าอห้อิามผ้าห่มับหมอน็ไม่สามารถล่อมผมไ้ ให้ายสิ
อยามีหมอน้าโๆ อยานอนอ อยาุอ อยาื่นมาเอหน้าเานแร
เมื่อิไ้แบบนั้น็ลุึ้น
แล้วเินไปทาห้อนั่เล่น นัวโที่ผมิว่าเา้อนอนไม่หลับแน่
อนนี้นอนหลับสบายใเิบ ฮึ่ย! ทำไมไม่ร้อนใเหมือนเราบ้าเนี่ย
ผมเินไปยืน้าโฟาแ่นที่นอนยาวนั้นลับไม่รู้สึรู้สาสัอย่า
สุท้ายผม็ยับัวนอนเบีย้าายเา รอปลืมามามอ่อนะหลับอีรั้
โปรอย่าเมินันสิ
“รอป
ฝันอนอน้วยนะ”
“...”
เราือธาุอาาศที่แท้ริ!
ผมยับไปนอนทับบนัวอีฝ่าย
ใบหน้าุอเาอย่าที่อบทำประำ ูสิว่าะใร้ายไ้นานแ่ไหนเียว
เวลาผ่านไปประมาห้านาทีผม็ยัไม่รับรู้ถึสัมผัส่วเอวเลย
เาไม่เอาแนมาอเราเนี่ย ปิะอเสมอเพื่อันผมาที่นอน ้วยวามหมั่นไส้ปนน้อยใทำให้ผมเอามือบิเอวอีฝ่ายแรๆ
ไม่เ็บ
ไม่พู้วย็ให้มันรู้ไป
“เฮ้! ทำัวไม่น่ารัแล้วนะ”
“เราเยน่ารัในสายารอปรึไ”
“เย
แ่อนนี้เริ่มไม่น่ารัแล้ว”
“รอปอ่ะ!”
“ฝันอย่าอแไ้ไหม
ึแล้ว นอนเถอะ”
ใร็ไ้่วยบอผมทีว่าเาแ่แล้เมินเราเยๆ
ผมเอาใบหน้าทาบบนแผ่นอเปลือยเปล่าามเิม
ไม่อบวามรู้สึแบบนี้เลย แอบน้อยใแฮะ
พอวามรู้สึไม่ีถาโถมเ้ามาน้ำา็เผลอไหลเล็น้อย มันรีบใ้มือเ็ออทันที
มันหยใส่แผ่นออีฝ่าย้วย ไม่นานมือหนา็สัมผัสลุ่มผมบนหัวพร้อมยี้เบาๆ
ราวับผู้ให่เอ็นูเ็
“เราอโทษนะที่ี่เ่าไป”
“ี่เ่าอะไร
แล้วร้อไห้ทำไมเนี่ย เ็ว่ะ”
“เปล่า
แ่รู้สึปวาเยๆ ไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
“เ็อะไรี้แย
หึๆ”
รอป้มใบหน้าลพร้อมูบลามับเบาๆ
หัวใที่หน้าอ้าน้ายระหน่ำเ้นอย่ารุนแร ลัวว่านใ้ร่าะรับรู้ะมั
สัพัรอป็ลุึ้นพร้อมอุ้มผมในท่าเ้าสาว แอบในิหน่อยับารระทำที่่อน้าห่ามอเา
นึะอุ้ม็อุ้ม เิเราหัวใวายายใระรับผิอบเนี่ย
รอปอุ้มผมเ้ามาในห้อนอน
อนแริว่าเาะปล่อยให้เรานอนนเียวแล้ว แ่สุท้ายรอป็นอน้าน้า
เ้าัวไม่ไ้ยับมาอหรือนอนใล้ิัน เาทำเพียเอามืออเราสอนประสานันไว้
ไม่เ้าใว่าทำไมไม่นอนอัน เาไม่อบอหรอเหรอ
“รอป
ทำไม...”
“ั้แ่วันนี้เป็น้นไป
ถ้าเราสอนนอนบนเียเียวัน เราะแ่ับมือเท่านั้น ไม่อ ไมุ่ ไม่ลวนลามอีฝ่ายในระหว่าหลับ
ถือว่ารอปให้เียริฝันที่สุแล้ว”
“แ่เราอยาุัวรอปนี่นา”
“หึ
ไม่อแน่า”
“อเหุผลที่มันีๆ
ไ้ไหม หรือรัเียันแล้ว”
“ไม่ใ่
รอปแ่อยาลอเป็นสุภาพบุรุษูบ้า เพื่อนบอว่ามันเท่”
โห
ใรไปพูอะไรใส่หูรอปเนี่ย!?
30%
เ้าวันถัมา
ผมับรอปมาเรียนพร้อมัน
เื่อไหมว่าพฤิรรมอเา่าเหมือนเ้าายี่ม้าาวมา สุภาพบุรุษไม่มีใรเิน
พอมาถึมหา’ลัยพวเพื่อน็รีบถามผมทันทีว่ารอปเวอร์ันนี้อบไหม
ที่แท้ัวารให่็ือทินับเบ็นั่นเอ โธ่ๆ
เอาเวลาไหนไปเสี้ยมสอนให้เาเป็นพ่อพระัน ผมไม่อบแบบนี้เว้ย!
“อย่าโวยวายสิฝัน
แบบนี้น่ารัีออ”
“ใ่ๆ
ให้วามรู้สึเหมือนเ้าายในฝัน เ้าายเินินไ”
เฮ้อ!
ผมแอบลอาและหันมาสนใารเรียนแทน
เบ็ับทินเห็นท่าทาอผมึระิบบาอย่า้าหูรอป เริ่มเบื่อเพื่อน็แบบเนี่ย
อบสอนอะไรแปลๆ ให้รอปทำเสมอ เาวรเป็นัวอัวเอสิ เอาเถอะ
ไม่ว่ารอปะเป็นยัไผม็เทใให้เาเ็มร้อย ิเอ็แอบเินเอว่ะ
ารเรียนารสอนผ่านไปไ้้วยี
เมื่อเรียน่วเ้าเสร็็ไปิน้าวและ่อ้วย่วบ่าย านั้น็ไปฟัพี่ว้าะอใส่
ว่าิรรมะบ็มืเลยทีเียว เริ่มเ็บอและปวหัวเล็น้อย
วันนี้ลับไปนอนบ้านีไหม แ่...
“ไปนอนับูไหม”
หือ!?
ผมถึับะัเมื่อรอปแทนัวเอ้วย
‘ู’ ับผม ผมไม่ไ้ิใอะไรมามาย แ่ับรอปเนี่ยือิใมาๆ
เาไม่เยแทนัวเอ้วยูับผม พอร่าสูถู้อมาๆ เา็อออาารอึอั
หันไปมอหน้าทินทีหน้าเบ็ทีเหมือนอวามเห็นบาอย่า
เพื่อนทั้สอนทำเพียออและอมยิ้มอบใเท่านั้น
“เราว่าะลับไปนอนบ้านสัหน่อย”
“ลับทำไมวะ
ไปนอนับูีว่า”
“เอ่อ...”
แอบเป็นใบ้
เาเป็นอะไรเนี่ย ผมไม่ินเว้ย!
“อืม”
ผมถึับยมือมายี้หัวัวเอ เาแปลไปแฮะ พฤิรรมไม่เยที่
อนเ้าือเ้าายหรือเรียว่าสุภาพบุรุษ อนเย็นือผู้ายห้าวหา
ท่าทาล้าไ้ล้าเสีย เหมือนอยาหาเรื่อใรสัน อืม
ท่าทาแบบนี้เาเรียว่าแบบอยรึเปล่า ร้าวใมาๆ
“พวมึแนะนำอะไรูเนี่ย
ูว่าไม่ผ่านนะ” ผมไ้ยินรอประิบถามเบ็ับทิน ถึแม้ระับเสียะเบาแ่ผมหูี
ไ้ยินัเนเ็มสอรูหูเลย
“มึเื่อู
นส่วนให่อบผู้ายแบบอย”
“ใ่ๆ
ยิ่เลวยิ่หลุมรั”
“แ่ท่าทาอฝันมันไม่มีเ้าะหลุมรัูเลย
พวมึาบอเหรอวะ” รอปสบถเบาๆ ล้ายไม่พอใวามิอเพื่อน
ผมส่ายหน้าไปมา่อนะยับัวไปยืนพิรถมอเอร์ไ์ันให่อรอป
อนนี้รุ่นพี่ปล่อยลับบ้านแล้ว ทุน็ำลัทยอยเินทาลับ
เหลือเราสี่นเนี่ยแหละที่ยืนเถียไปมา ไม่สิ เพื่อนผม่าหาที่เถียัน
“ฝันแ่็อับท่าทาแบบอยอมึ”
เบ็ระิบเบาๆ
“มึ้อเลวอี
ท่าทาึั ุัน เ๊หล่อแบบพอเป็นพิธี”
“ลออีรอบ”
“พอเถอะ
ูไม่อยาูแปลในสายาเาว่ะ” รอปปิเสธ
“เฮ้ยๆ
ไม่แปลเลยเพื่อน มึลอปล้ำูบู ร้าวใแน่นอน”
“มะ
มึบ้าเหรอวะ ูไม่ทำ” รอปปิเสธอีรอบ
“อะไรวะ
มึลอ...”
“พวมึะุยันอีนานไหม”
ผมััหวะพวเพื่อนที่ยืนเถียันไม่ยอมหยุ พอ้มหน้ามอนาฬิา้อมือพบว่าอนนี้สอทุ่มแล้ว
ผมอยาลับไปอาบน้ำและอ่านหนัสือสัหน่อย มีสอบในห้อพรุ่นี้
อาารย์เ็บั้สิบะแนนเียว ถ้าเรไม่สวยเี๋ยวแม่ไม่ปลื้ม
“พวูระิบันอยู่”
“มึแน่ในะเบ็ว่าระิบ?”
ผมเลิิ้ว้ายึ้น
“็...”
“เสียพวมึันเ็หน้ามอไ้ยินันหมแล้ว
พวมึไปพูอะไรับรอปเนี่ย เี๋ยวีเี๋ยวร้าย ปล่อยให้เาเป็นัวเาีว่าไหม”
ผมบอและ้อมอนัวโที่ยืนนิ่สนิท แอบเห็นใบหูเาแ้วย
อายเหรอที่โนับไ้เนี่ย
“ือ...”
“แล้วเอาเวลาไหนไปรอหูรอปให้ทำแบบนั้น
ทำแบบนี้”
“เมื่อืนไ
ที่ผับ มึไม่ทันสัเเอแหละ”
“แล้วรอปล่ะ
ทำไม้อทำามเพื่อน ไม่มีสมอิเอรึไ”
“ฝัน”
รอปหน้าเสียไปเลยเมื่อผมบอแบบนั้น
ไม่ไ้ั้ใะว่าเาหรอแ่ผมอยาให้รอปเป็นรอป เานิสัยยัไ็แสแบบนั้น
ไม่ใ่ว่าเพื่อนบอให้ทำแบบนั้น็ทำาม เอาริๆ
ไหมผม็แอบนะว่าทำไมเาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมานับทาแทบไม่ไ้ เอาเถอะ
หวัว่าอารม์แปรปรวนะหายไปั้แ่วินาทีนี้
“เราแ่อยาทำัวให้ี
ให้เป็นแบบที่ฝัน้อาร”
“แล้วเรา้อารแบบไหน
รอปรู้เหรอ”
“...”
“...”
“เฮ้ยๆ
พวมึอย่าทะเลาะันนะ ูลัวแทนว่ะ”
ทินแทรัวเ้ามาเมื่อวามเียบปลุมพวเราอยู่
รอปอาะอึอัับสถานาร์แบบนี้แ่ผมเยๆ ไม่ไ้อึอั ไม่ไ้โรธ
ไม่ไ้รู้สึอะไรสัอย่า แล้ว็ไม่ไ้ิว่าอนนี้เราำลัทะเลาะัน้วย
“อโทษ”
“อโทษอะไร”
“...”
พอถาม็เียบใส่
“ไม่้อทำามใร
ไม่้อถามว่าเราอยาไ้นแบบไหน แ่ถ้าอยารู้ริ”
ผมหยุำพูไว้แ่นั้น่อนะ้าวาไปยืนรหน้านัวสู
รอปสายามอแ่ผมรับรู้ไ้ว่าเาำลัเอะเินอยู่
อ่า
เินบ่อยไม่ีนะ เลือะสูบีไปที่ใบหน้า รอปหน้าแ
“ถ้าอยารู้ริใหู้ที่ัวเอ”
“...”
“เราอบแบบนั้น”
“หึ”
มีแ่เสียนั้นที่เล็ลอออมา
ใบหน้าหล่อมหันไปมอ้าน้าที่มีเพียลานอรถโล่ๆ เท่านั้น ใบหูเาแมาว่าเิมเล็น้อยล้ายะเินและพอใในำพูอผม
ส่วนเบ็ทำทินทำเพียออและยืนมอเราสอนนิ่ๆ
ท่าทานิ่แ่าเป็นประายีใเียว
อ่า
เมื่อี้ผมยัไม่ไ้สารภาพรัเาทาอ้อมใ่ไหม
“ถ้านิสัยอรอปไม่เหมือนเ้าายี่ม้าาว
ไม่ไ้แบบอยถึั้นสารเลว ไม่ใ่ผู้วิเศษ์อะไร
แ่เป็นเพียผู้ายธรรมานหนึ่ที่ปาไม่่อยี ห้าว แอบเถื่อน หึโห
พูาไม่เพราะ เอาแ่ใัวเอ ถ้าเป็นแบบนี้ะมีโอาสไหมที่ฝันะอบนแบบเรา”
“มีสิ”
“ถ้ารอปี้หึล่ะ”
“เราอยาให้รอปเป็นแบบนั้นเลย”
“หึ
ถ้าเราิฝัน...”
“ฝัน็ะยอมให้รอปามิไปทุที”
“ถ้าอยาอ”
“พร้อมให้อทุเวลา”
“อยาหอมแ้ม”
“หอมไ้ทุเมื่อ”
“อยาูบ”
“เอ่อ
เรา็ะยอมใหู้บเท่าที่รอป้อาร” ผมพูประโยนี้แล้วหน้าร้อนมา
ะไม่เินมาเลยหาเพื่อนทั้สอนลับบ้านไปแล้ว โธ่เอ๊ย! ะมายืน้อเหมือนมอูละรสทำไม ลับบ้านไปไ้แล้ว ฮือ
ทำไมแ้มมันร้อนแปลๆ วะ หรือเราำลัะป่วย ใ้วยทำไมใมันเ้นแรแบบนี้
แ่รอปพูว่าูบเอ
“แล้วถ้ารอปอยา...
‘เอาฝัน’ ล่ะ”
“!!”
“ฝันะยอมเป็นอรอปไหม”
“ะ
ือ ือ” เาถามทำอะไรเนี่ย!
“ไว้รอวันนั้น่อนแล้วัน
วันที่เราเป็นแฟนัน รอปะถามใหม่อีรั้
แ่อเือนไว้่อนนะว่าถ้าไ้รอปเป็นแฟนแล้วเนี่ยรอปะุมา ุ...ทุอย่า
รวมถึเรื่อบนเีย้วย”
60%
“ฮิ้ววว
เพื่อนเราเ้าเล่ห์ว่ะ”
“รไปแล้ว
สสารฝันเลย”
“มึพูนานี้
มึิว่าฝันะอบลเหรอวะ”
“เออว่ะ
เายัะเอามึอีเหรอรอป”
ทินับเบ็เถียันไปมา
ผมหน้าร้อนนแทบไหม้ เิน็เิน อาย็อาย ยอมรับว่าอบนิสัยแบบนี้อรอปมา
มีวามเ้าเล่ห์นิๆ ุายหน่อยๆ ทุอย่าที่เป็นรอปมันลัวมาๆ
รอปอมยิ้มเล็น้อย่อนะเอามือวาบนหัวผม แพ้มา!
แพ้รอยยิ้มอเาเนี่ยแหละ ฮือ
“เาะเอาูไหมูไม่รู้
รู้แ่ว่าูะไม่ปล่อยนนี้ไปเ็า”
พอ
อย่ามอาันแบบนั้น ผมแพ้เว้ย
“ใรมายุ่
ูะระทืบแม่ให้าย”
“...”
“...”
เี่ย! ร้าวใไอ้ฝันมา แ่...
“ูล้อเล่นว่ะ
เมื่อี้ลอพูามในีรีส์เาหลี”
“...”
อยาถามว่ามึเล่นอะไร
ไม่อยาหลุำหยาบับายรหน้าแ่รอปทำผมอึ้มา ในวันนี้เาเล่นอะไรเนี่ย
นาทินับเบ็ยัถอนหายใเลย ่อนหน้านี้ยัทำหน้าฟิน เฮ้อ ีบทแมา
เพื่อนัวอ้วนและัวผอมโบมือลาและับรถาไปอย่ารวเร็ว
ผมเห็นแบบนั้น็ปัมืออีฝ่ายออาหัว
านั้น็หมุนัวไปทารถมอเอร์ไ์เพื่อะสวมหมวันน็อ แ่อยู่ๆ ็ถูแนแร่วัอรัเอวไว้เสีย่อน
“อ๊ะ! ะ ออะไรเนี่ย ะเล่นอะไรอี”
“หึ! ไม่เล่นแล้ว”
“็...”
“่อนหน้านี้็ไม่ไ้เล่น”
เารีบแทรบทเหมือนลัวผมเ้าใผิ
“แล้วไอ้ท่าทาเรี้ยวรานั่นล่ะ”
“ถ้าอยารู้ว่ารอปล้าระทืบนอื่นไหม
้อรอให้ใรสันมาเป็นหนูทลอแล้วล่ะ หาใรแอบมายุ่ับฝัน
รอป้อโว์ำลัหมัเสียหน่อย แ่มันยาแหละ”
หือ?
“เพราะรอปะามิฝันไปทุที่
ใรมายุ่ะรีบวา ใรมาีบะรีบสั ใรมาเล่นมุเสี่ยวใส่้อส่มันไปิน้าว้มที่โรพยาบาล”
เาพูริหรือพูเล่น
แ่น้ำเสียมันูริัไปไหม
“ส่วนืนนี้รอป็ะเอาแ่ใ
รอปะโมยฝันลับไปนอน้วย”
“หา?”
“ไปนอน้วยันนะรับนี
เี๋ยวืนนี้ะเสียสละเป็นหมอน้าให้เอ”
“ไม่เป็นสุภาพบุรุษแล้วเหรอ
ไม่หวัวแล้วรึไ”
“หึ
ืนนี้ไม่หวหรอ อยาเสียัวมาว่า”
ถ้าผมปล้ำเา
โปรอย่ามอว่าผมมันหื่นนัเลย มันห้ามใันยา
มีนมายั่วรหน้ามีเหรอที่นเราะห้ามันไ้
แ่เื่อเถอะว่ารอปไม่มีทาทำอะไรเราหรอ อย่ามา็แ่อ ุอ
และนอนหลับไปพร้อมัน นมันื่อ็มัเป็นแบบนี้แหละ
เราสอนลับอนโพร้อมัน
่อนลับ็แวะิน๋วยเี๋ยว้าทา้วย รอปี้เียทำอาหาร
ผมเอ็ี้เียเ่นัน เมื่อมาถึห้อพั็อาบน้ำและอ่านหนัสือ
ิว้อสอบ้วยันสอนเนี่ยแหละ ผมับรอป่อน้าเ่ทัู้่
ไม่อยาอวยัวเอเท่าไหร่แ่ผลสอบแ่ละรั้ออมาีลอ
ส่วนรอปไม่้อถามว่าีไหม มันีที่สุ ไ้เ็มทุรั้ ผมไม่เยเห็นรอปอ่านหนัสือเลย
เามัเล่นเมเป็นส่วนให่
เ็ิเม็แบบเนี่ย
ิเมยัไะแนนสอบถึีลอเลยวะ
เราสอนอ่านหนัสือันึมา
อนนี้ีหนึ่แล้วแ่เรา็ยัฝึทำแบบฝึหัไม่หยุ
ถ้าถามว่า่วไหมมัน็่วแหละแ่มัน้อทนไ อาารย์ท่านนี้ออ้อสอบยามา
นารอปยับอว่ายาเลย ยายัไทำไมทำไ้ทุที นเ่ริเาไม่พูเยอะ เ็บอ
“ะนอนยั
แล้วทำไ้ไหมฝัน”
“ไ้สิ
แ่ไม่แน่ใว่าอาารย์ะออ้อสอบยารึเปล่า”
“อาะ่ายหรือยา็ไ้
แล้วแ่อาารย์”
“ั้นไปนอนันเถอะ
พรุ่นี้มีสอบอนเ้า้วย สอบเสร็่อยลับมานอน”
“อือ”
เราสอนเ็บหนัสือใสู่้ามเิม
ในู้หนัสืออรอปเริ่มมีอผมมาปะปน้วยแล้ว
อบาอย่า็เริ่มปราในห้อทีละิ้น ผมลืมทิ้ไว้บ้า ั้ใทิ้ไว้บ้า
รอปอบวนมานอน้วยบ่อยไ บาทีผม็แอบินะเนี่ยว่าอนโนี้เหมือนเป็นบ้านหลัที่สอ
ไม่ลับบ้าน็มานอนพัห้อนี้ไ้เสมอ
ผมยับัวมานอนบนเีย่อนที่รอปะปิไฟ เาเินมานอน้าน้า อนแริว่าะนอนับมือเหมือนเมื่อืนแ่ราวนี้เายอมเสียสละัวเออย่าที่ปาว่าไว้ เ้าัวับแนผมไปอรัเอวหนา เพิ่รู้็อนนี้แหละว่ารอปถอเสื้อนอน ถอเสื้อแ่ใส่าเายาวอยู่ ให้ายสิ ผิวอเา ลิ่นายอเา มันหอมแบบมีเสน่ห์ ัหลุมรัมาึ้นทุวัน
“ไม่อให้แน่นๆ
ล่ะ อ่อยนานี้แล้วเนี่ย”
“นี่อ่อยแล้วเหรอ”
“ถอเสื้อแล้ว
็แปลว่าอ่อยแล้ว”
“เยว่ะ
ฝันเห็นนินแล้ว”
“ั้น...รอปอ่อยโยารถอาเนอนีไหม
เปลือยมันทั้ัวเลย”
“ไม่ๆ
ห้ามถอ!” ผมร้อเสียหล ลัวเาทำริ
“ทำไมล่ะ
เมื่อืน็ับมาแล้ว ะเินอะไรอี”
“ับอะไร
แ่เอามือแะๆ เอ เลิพูาน่าเลียสัที”
“ั้น...รอปอนุาให้ฝันล้วไ้นะ
ล้วสิ”
“ไอ้บ้า
ไมุ่ย้วยแล้ว โริว่ะ ยิุ่ยยิ่เสื่อม”
“อ้าว”
ผมพลิัวนอนหันหลัทันที
รู้สึว่าบทสนทนาอเรามันโรเสื่อมริๆ
อยาถามผู้รู้สันว่านี่ือนิสัยอรอปริๆ ใ่ไหม โหนิๆ ห่ามหน่อยๆ
แล้ว็โรหื่นเลย หื่นแบบหน้าื่อาใส ปารับใ ารระทำ็รไปหม ไอ้นั่น็ไอ้นั่นริๆ
ไม่ิะอ้อม้อมสัหน่อยเหรอวะ
แ่ผมอบแบบนี้ว่ะ
ิยัไ็เผยมันออมาเลย
“อ๊ะ! ะ รอป”
ผมร้อเสียหลเมื่อรอปึัวผมไปอไว้แน่น
แผ่นหลัอผมแนบิับแผ่นออีฝ่าย ใบหน้าหล่อม็ฝัที่ออนรู้สึั๊ี้
แ่ส่วนล่าเนี่ยมันเป็นปัหาให่ มัน...แนบิไปทุสัส่วนเลย! ผมเลียารระทำอรอปอย่าหนึ่ เาไม่รู้ว่าสิ่ที่ทำมันผิ
เาไม่ิอะไร
รอป
ไม่ ิ อะไร เลย
แ่ผมิลอไ!
ไอ้ส่วนนั้นอเามันแนบิับ้นอผม
พอแอบยับัวหนีเพื่อถอยห่า อีน็ยับอ้อมแน มันแนบิไปอี ให้ายสิ
ผมว่ารอปไม่หื่นหรอมีแ่ผมเนี่ยที่ิแล้วิอี ิแ่เรื่อเสื่อม ่ำ
ถ้าสมมุิเราเป็นแฟนันไม่้อสสัยเลยว่าใระยันอ่อยยันเ้าหา เฮ้อ
อยาวัสมอัวเอมาูัว่ามีอะไรบ้า
“เฮ้! เลิิ้นสัที เริ่มหุหิแล้วนะ”
เาุแล้ว
...แ่ผมเสียวนี่หว่า
ให้นอนท่านี้ไม่ไ้ริๆ
“รอป”
“ฝัน
อย่าทำท่าเหมือนรัเียันไ้ไหมวะ”
“เราไม่ไ้รัเีย”
“แล้วะิ้นทำไมนัหนา
อไม่ไ้?”
“ไม่ใ่”
“ถ้าไม่ใ่็นอนเยๆ
่วนอนแล้วเนี่ย”
“อย่าหุหิสิ”
“ั้น็นอน”
“อือ...”
ผมัปาัวเอแน่นเมื่อเผลอปล่อยเสียน่าอายออมา ในวามิอผมมันน่าอายริๆ
เสียราเียวนะ เิมาเยราแ่อน่วยัวเอเท่านั้น
ผมเป็นพวมีอารม์ทาเพศ่ายมา แ่ไม่ไ้เิาผู้ายหรือผู้หินไหนทั้นั้น
เิาัวเอล้วนๆ แ่ิ็เสียวไ้ เออ! ผมมัน่ำเอแหละ
“เป็นอะไรรึเปล่าฝัน
ท่าทาแปลๆ หรืออึอัที่รอปอ”
รอปไม่ิอะไรับผมริๆ
ไอ้รนั้นอเามันไม่พอ โอ๊ย! หยุสัที
ผมเอามือยี้หัวัวเอ้วยวามหุหิ
ถึรอปะสสัยมามายแ่ไหนแ่เา็ยัอรัเอวผมไม่ปล่อย ูท่าะไม่ปล่อย่ายๆ
้วย เรา้อสารภาพเรื่อนั้นริเหรอ เป็นใร็อายทั้นั้นแหละโว้ย
“ฝันเป็นอะไร
หรืออึอัริๆ”
“ไม่ใ่เลยรอป”
“ั้น...”
“รนั้นอรอปมันแนบิับ้นเราเินไป
เรา สะ เสียวว่ะ” ผมยอมสารภาพไปามร รอปะัไปเล็น้อย่อนะรีบถอยห่าาผม
เรียว่าถอยเร็วมา นี่นายไม่ไ้รัเียันใ่ไหม อบ!
“ฝัน”
“เอ่อ
อย่าโรธเราเลยนะ ะ ือ...”
“อย่าเพิ่ปล้ำรอป่อนเวลานะ
อเปรี้ยวไว้ินหวาน”
อะไรเนี่ย
อย่าพู้วยน้ำเสียระแวแบบนั้น
“อโทษนะฝันที่รอปยัไม่พร้อมอ่ะ”
เี๋ยวๆ
ประโยแบบนั้นมันวรเป็นเราไหม เรา้อพูสิ
“ฝัน้อลวามหื่นลนะเว้ย
ถึรอปะอยาไ้ฝันเป็นเมียแ่รอปอยาให้ถึเวลานั้น่อน อรับรอ้วยเียริอเ็วิศวะนหนึ่
ถ้าเราไ้เป็นแฟนันเมื่อไหร่รอปะยอมรุฝันนลุไม่ึ้นเลย
อยาไ้ท่ายาท่า่าย็ะทำให้ แ่เวลานี้อย่าเพิ่ีว่า”
“รอป”
“เฮ้! เราอุส่าห์เป็นสุภาพบุรุษนานี้แล้วนะ อย่าอแสิ”
“แ่่อนหน้านี้รอปไม่่อยเป็นเท่าไหร่”
“เพิ่ิไ้”
“...”
นปัาะหาำพูมาเอ่ยเลย
“นอนนะนี
เี๋ยวพรุ่นี้ไม่มีแรไปสอบ”
“อือ!”
“อย่าอนสิ
เี๋ยวรอปัเยให้ทีหลันะ”
ฮึ่ย! ผมเลียำพูอรอปโว้ย
ที่สำัเราไม่ไ้หื่น
โปรอย่ามอไอ้หยุฝันในแ่มุมที่ร้ายาแบบนั้นสิ
100%
ความคิดเห็น