เล่ห์วิวาห์เจ้าชายมาเฟีย (พริม สกาย)

ลำดับตอนที่ #25 : กรรมตามทัน

                                        บทที่25  กรรมตาทัน

เสียงโทรศัพท์ที่ดังระรัวปลุกให้คนที่นอนหลับใหล ตื่นขึ้นมาแล้วหรี่ตามองหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ลังเลที่จะรับสาย เมื่อปลายสายที่โทรมาคือเจ้านายอีกคนที่นับถือ

”ครับนาย”

”โทษทีนิพนธ์ ฉันมีเรื่องให้นายช่วย” เสียงจากปลายสายดูร้อนรนจนนิพนธ์ฟังออก และรีบลุกจากที่นอน เพื่อเตรียมตัวรับคำสั่ง

                “นายมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

”ส่งลูกน้องนายมาที่ร้าน.... สักสองคน ติดตามดูความเคลื่อนไหวของพี่สาวเมียฉันที ฉันสังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องไม่ดีกับพริริสา”

 ”เกิดอะไรขึ้นครับนาย”   นิพนธ์ถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุที่เกิดขึ้น

”อย่าเพิ่งถาม ฉันไม่มีเวลาอธิบาย ส่วนนายกับลูกน้องอีกสองคนตามไปเจอฉันที่บ้าน ตอนนี้เลย” ความรีบร้อนและร้อนใจ ทำให้เจ้าพ่อเหมืองไม่มีเวลาอธิบายอะไรมากมาย ขอให้สิ่งที่เขาคิดมันไม่ใช่ ขอให้เธอกลับไปกับวริชจริงๆ ตามที่ลินลณีบอก

“เดี๋ยว นิพนธ์ ระหว่างทาง แกช่วยเช็คหาเบอร์โทร เพื่อนสนิทของพริริสา ที่ชื่อวริชมาให้ฉันด้วย”

  พริริสาถ้าเธอกลับกับนายวริชจริง ฉันเอาเรื่องเธอแน่โทษฐานทำให้ฉันเป็นห่วง  เจ้าพ่อเหมืองสบถอยู่ในใจ ก่อนจะเข้าเกียร์รถอีกครั้งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาขอให้เธอกลับไปกับวริชจริงๆ

ร่างบางเริ่มบังคับร่างกายตนเองไม่ได้ ผลจากฤทธิ์ยาที่เธอทานเข้าไปทำให้ร่างกายกำลังร้อนเป็นไฟ พริริสากระชากเสื้อคอเต่าที่บิดบังรอยแดงจ้ำๆจากฝีมือเจ้าพ่อเหมืองออกอย่างไม่ใยดี   จิตใจกับสมองเธอกำลังต่อต้านอย่างแรง แต่ร่างกายกับไม่ร่วมมือ เธอร้อน ร้อนจนจะขาดใจอยู่แล้ว

“ร้อน ฉันร้อน ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ร่างบางสั่นสะท้านอยู่เบาะด้านหลัง กระโปรงตัวสวยถูกถกขึ้นมาจนถึงต้นขาใหญ่ มันแทบจะปิดอะไรไว้ไม่ปิด เสื้อตัวสวยถูกฉีกออก จนเห็นเนินเนื้ออวบอูม อยู่พรอมแพรม   ทั้งที่สมองสั่งให้หยุด แต่มือไม้กับลูบไล้ไปตามลำตัว เหมือนกำลังเชื้อชวนชายสี่คนที่นั่งอยู่ด้านหน้า

”เฮ้อ!! ใกล้ถึงยังวะ ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย ผู้หญิงอะไรวะน่ากินไปหมดทั้งตัว” ชายหน้าเหี้ยมคนนึงเอ่ยขึ้น พร้อมๆกับการขยับลุกไปหลังเบาะหลังที่พริริสา นอนกระสับกระส่ายอยู่

“ใจเย็นๆสิพี่ ใกล้ถึงแล้ว โลภมากด้วยก็ได้อดกันทั้งหมดนี่หรอก”  ชายที่เป็นคนขับรถหันมาส่งเสียงร้องบอกเพื่อน

”งั้นพวกเองขับรถไป ข้าขอเปิดซิงแม่นี่ก่อนแล้วกัน” ชายหน้าเหี้ยมคนเดิมพูดพร้อมทั้ง ใช้มือหยาบกระด้าง ลูบไล้ไปตามขาเรียวของพริริสา อย่างหื่นกาม

  “ขาว สวย ลูกค้าแกคนนี้ ช่างสรรหาผู้หญิงมาให้พวกเราจริงๆ” ไม่พูดเปล่า ชายหน้าเหี้ยมก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมๆจากตัวพริริสาอย่างพวกโรคจิต พร้อมใช้มืออันหยาบกระด้าง ลูบไล้ไปตามต้นแขนและต้นขาของเธอไม่ได้หยุดหย่อน

   “หือ! อย่า ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันร้อน ร้อนจะตายอยู่แล้ว พริริสาพูดขึ้น สมองเธอยังรับรู้ทุกสิ่ง แต่ร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือ

“เฮ้ย!เบาๆ เดี๋ยวของช้ำหมด” ชายอีกคนหันมาบอกชายหน้าเหี้ยมที่กำลังแตะเนื้อต้องตัว พริริสาอยู่  

    “เออ..ข้ารู้น่ะ พวกเอ็งขับรถไป ส่วนเองเอากล้องมาเตรียมถ่าย ฉากในรถเลย” ชายหน้าเหี้ยม หันมันสั่งเพื่อนของมัน ก่อนจะจัดการถอดเข็มขัดของตนเองออกจากกางเกง

“รอหน่อยนะ น้องสาว เดี๋ยวพี่จะคลายร้อนให้น้องสาวคนสวยเอง”

พริริสาพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ก็ทำไม่ได้ เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงพยุงตนเองลุก ร่างกายอ่อนปลวกเปียก ร้อนดังถูกไฟแผดเผา รู้ถึงชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น แต่ไม่อาจจะขัดขืนหรือปัดป้องได้ ความหวาดกลัวต่อคนตรงหน้ามีมากขึ้นทวีคุณ เมื่อสิ่งที่ปกปิดก้อนเนื้อที่หน้าอก ถูกพวกมันกระชากออกอย่างไม่ใยดี  พริริสากริ๊ดร้องออกมาสุดเสียง ก่อนที่ชายชั่วจะโน้มตัวลงลงไซ้อยู่แถวซอกคอ

“ปล่อยฉัน อย่าทำอะไรฉันเลย ... ฮือๆพี่กายช่วยพริมด้วย จิตสำนึกสุดท้ายเธอก็ยังคิดถึงชายหนุ่ม   น้ำตาเม็ดโต ไหลอาบแก้ม พร้อมๆกับสัมผัสหยาบกระด้างไร้ความปราณี กำลังซุกไซ้อยู่ตามซอกคอขาว อย่างไร้ความนุ่มนวล พริริสาไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืน หากเธอต้องตกอยู่ในเงื้อมือคนพวกนี้จริงๆ เธอจะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เธอคงไม่มีหน้ากลับไปพบกับเจ้าพ่อเหมืองอีก แล้วลูกในท้องเธอล่ะ ลูกของเจ้าพ่อเหมือง แค่คิดว่า ทั้งเธอทั้งลูกจะไม่รอดเงื้อมื้อคนชั่วช้า พริริสาก็ปล่อยโฮออกมา อย่างหมดหนทาง

 “แม่ง !! สวย ขาว หอม ไปหมดทั้งตัวเลยวะ” ชายหน้าเหี้ยมพึมพำอยู่แถวใบหูของพริริสา

“อย่า.. กริ๊ดดดดด”  เสียงกรีดร้องออกมาอย่างดัง เมื่อปราการด่านสุดท้ายที่ห่อหุ้มดอกบัวคู่งามถูก ฉุดกระชากออกมาอย่างแรง และหลุดลอยออกไป

“เฮ้ย!! เบาๆสิ เดี๋ยวซ้ำหมดก่อนจะถ่ายคลิปจริงหรอก” เสียงชายคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ร้องด่าออกมา

”เออ ข้ารู้แล้วเอ็งขับรถไปเถอะ ไม่ต้องพูดมาก”  ชายหน้าเหี้ยม เงยหน้าขึ้นมาบอกพวกมัน ก่อนจะก้มหน้าลงไปจัดการกับพริริสาต่อ แต่ยังไม่ทันที่มันจะลิ้มลองดอกบัวคู่งามของพริริสา ร่างมันก็ตกลงไปกับพื้นเบาะ เพราะรถที่โดยสารมา เกิดเบรกอย่างแรง จนมันหัวทิ่มลงไปกับพื้น

       “เกิดไรขึ้นวะ ข้าบอกให้เอ็งขับรถดี ๆไง” ชายหน้าเหี้ยมถามขึ้นด้วยความโมโห เพราะตนเองกำลังจะได้ลิ้มลองกลิ่นกายหอมๆกับสองเต้าที่อวบอูมอยู่แล้วเชียว แต่รถกลับเสียหลักเบรค กะทันหัน

   พริริสาห่อตัวเข้าหากัน ใช้มือปิดบังร่างกายช่วงบนเธอเอาไว้ ร่างกายยังร้อนลุ่มไปทั่วร่าง แม้สติยังอยู่ครบถ้วน แต่ก็ไม่อาจต้านทาน ความร้อนและความต้องการของร่างกาย เธออยากจะปลดปล่อย แต่ต้องไม่ใช่ด้วยฝีมือคนพวกนี้ ยอมตายซะดีกว่าหากต้องถูกคนพวกนี้ย้ำยี่เธอกับลูกในท้อง

 “แม่ง! เสือกมีรถขับมาตัดหน้าวะ เดี๋ยวข้าลงไปจัดการก่อน”

“เออ ให้เร็วๆ นะ เสียเวลาข้าหมด”  ชายหน้าเหี้ยมพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะหันหน้ามาหาพริริสา แล้วใช้มือหยาบเชยคางเธอขึ้นมา

“รอก่อนนะคนสวย เดี๋ยวพี่จะจัดให้หายร้อนเอาแบบหนักๆไปเลย” คนเหี้ยมเกรี้ยม บอกมาอย่างหื่นกระกาย สายตาโลมเลียไปทั่วร่างพริริสา

รถยุโรบคันหรูขับมาอย่างเร่งด่วน เพียงเพราะต้องการไปเจอคู่ควงคนใหม่ ที่นัดเจอกันอยู่ที่คอนโด ความรีบร้อนอยากลิ้มลองของใหม่ ตามสไตล์คาสโน่วาของเมืองไทย ทำให้พลั้งเผลอขับรถเกินความเร็วที่กำหนด เมื่อมาถึงทางแยกทำให้ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาคมเข้ม ผมสีดำสนิท แววตาเป็นประกายอีกคน ต้องเบรคอย่างกะทันหัน เกือบแล้วมั้ยละ เกือบเอาชีวิตมาทิ้งไว้ เพราะความต้องการของตนเองซะแล้ว

“เฮ้ย!! ขับรถอย่างนี้ กลับไปนอนกินนมแม่ที่บ้านดีกว่ามั้ยไอ้น้อง” เสียงคนขับรถตู้ดังขึ้น หลังจากที่มันก้าวเท้าลงมาจากรถ แล้วมายืนทุบกระโปรงรถคันหรูของพ่อนักรักอยู่ตรงหน้า

   “อ้าว!! ปากหมาอย่างนี้ ผมว่าพี่เอาลูกปืนไปกินแทนข้าวดีมั้ยครับ” พ่อนักรัก คาสโนว่าของเมืองไทยก็ใช่จะกลัว ในเมื่อลงมาแล้วพูดจาไม่เข้าหู แม้จะรู้ตนเองว่าผิด แต่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดดีด้วย เมื่อคู่กรณีอยากมีเรื่อง เข้าก็พร้อมจะจัดให้

               “เฮ้ย พูดอย่างนี้มึงอยากมีเรื่องกับกูไงวะ ไอ้หน้าอ่อน” ชายขับรถตู้ พูดจาท่าทางกวนตีน เดินเข้ามาหาพ่อนักรักที่ยื่นหน้าออกมาจากกระจกรถ อย่างไม่เกรงกลัว

“ถ้าพี่อยากมี ผมก็จะจัดให้”  พูดจบพ่อนักรักก็ล้วงมือไปควานหา เจ้าวัตถุสีดำวาวที่อยู่ในรถแล้วหยิบมาเสียบไว้ที่เอว ก่อนจะเปิดประตูรถออกไปประจันหน้ากับมัน

“พูดอย่างนี้ ก็สวยสิ พลั่ก!! เสียงกำปั้นชกไปกับธาตุอากาศ ก่อนที่ร่างใหญ่จะซวนเซล้มลงไปกองอยู่กับพื้น เพราะฝ่ายตรงข้ามหลบหลีกทัน ก่อนจะหันกลับมา แล้วส่งลูกถีบตามไปเต็มๆที่กลางหลังของมันอย่างทันถ่วงที

อั่ก!!  เสียงฝ่าเท้ากระทบกับแผ่นหลัง ของคนโอ้อวดสรรพคุณตนเองเต็มกำลัง ถ้ากระดุกไม่หัก อย่างน้อยก็มีเดาะกันบ้างล่ะ  ก่อนที่คนที่กำชัยอยู่ในมือจะใช้มือสองข้าง ปัดป้องเสื้อผ้าตนเอง แล้วมองคนที่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยสายตาเหยียดๆ

 “ไงมึง ฝาเท้ากูอร่อยมั้ย” คนมีชัยเหนือกว่าพูดเยาะเย้ย เพียงแค่ยกเดียวก็เห็นแล้วว่าใครเหนือกว่า

ชายร่างใหญ่พยุงตัวเองลุกด้วยความทุลักทุเล แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังฮึดสู้ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ก่อนจะลุกยืนได้เต็มตัวอีกครั้ง และทำท่าทำทางลั่นนิ้วตนเอง เสียงดังกรอดๆ แล้ววิ่งเข้าใส่พ่อนักรักอีกครั้ง  ด้วยความโทสะ

“มึงตาย!! ผลั่ก  คราวนี้ไม่ผิดเป้า แต่แค่ถากๆหน้าไปเท่านั้น พ่อนักรักซวนเซเล็กน้อย แล้วหันมายิงหมัดใส่หน้าคนตัวใหญ่เร็วระรัว จนมันตั้งตัวไม่ทัน ก่อนจะเจอลูกถีบอีกครั้ง แล้วกระเด็นไปชนกับรกตู้โดยสารที่มีคนโชคร้ายนอนกระสับกระส่ายอยู่

”เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นวะ เอ็งลงไปดู ไอ้คมมันสิ” ชายหน้าเหี้ยมออกคำสั่ง ก่อนจะผละออกมาจากเบาะหลังแล้วตามลงไปอีกคน

พริริสาใจชื่นขึ้นเล็กน้อยที่ยังไม่โดนพวกชั่วช้าลงมือรังเกขมขื่น แต่เธอจะลุกออกไปให้คนข้างนอกช่วยหรือหนีไปได้ยังไง ในเมื่อเสื้อผ้าก็ขาดวิ่น แถมสติที่ยังพอจะหลงเหลืออยู่น้อยนิดก็แทบจะต้านทานร่างกายไม่ไหวอยู่แล้ว

   เมื่อเห็นว่าพวกมันลงไปจากรถไปหมดแล้ว เธอก็แข็งใจลุกขึ้นคืบคลานไปยังเบาะข้างหน้า แม้ร่างกายจะร้อนลุ่มดังไฟเผา แต่สำนึกสุดท้ายก็ยังคิดหาเอาตัวรอด ถ้าเธอโผล่เธอออกไปจากรถได้ คนที่พวกมันกำลังมีเรื่องอยู่คงจะเห็นและช่วยเธอได้

“เอ้ย! มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ” ชายหน้าเหี้ยมคนเดิม ดูจะดุดันกว่าทุกคน พูดขึ้น เพราะมันถูกขัดจังหวะการเสพสมเรือนร่างสมส่วนนั้น

“เพื่อนพี่มาหาเรื่องผมก่อน ช่วยไม่ได้ มาเข้ามาไอ้พวกหมาหมู่ทั้งหลาย คันไม้คันมือมานานแล้ว วันนี้พ่อขอออกกำลังกายมั้ง”พ่อนักรัก ไม่รู้สึกเกรงกลัวสักนิด กลับเชื้อเชิญพวกมันอย่างไม่กลัวเกรง

“ไอ้ยศ ไอ้เลิศ ไปจัดการสั่งสอนมันสิ  เอาให้หนักเลยนะ โทษฐานที่มันบังอาจมาขัดขวางความสูขข้า”

“ได้เลยพี่ใหญ่ เดี๋ยวพวกข้าสองคนจัดการมันเอง” ว่าแล้วพวกมันสองคนก็กรูเข้ามาหาคนที่มีแค่สองมือสองเท้า แต่ไหนเลยคนที่เก่งกาจเรื่องหมัดมวยจะหวาดหวั่น สายดำที่ได้มาจากการเล่นยูโดตอนไปเรียนอยู่ที่อังกฤษสามารถการันตีถึงฝีไม้หลายไม่ได้เป็นอย่างดี แม้จะไม่ได้ใช้นานหลายปี แต่วันนี้ก็ได้นำกลับมาเคาะสนิมใหม่ งานนี้สนุกพ่อนักรักเค้าละ ถือว่าออกกำลังกายไปไหนตัวแล้วกัน

ด้วยชั้นเชิงและลีลาที่เหนือกว่า ไม่นานก็ล้มคู่ต่อหูได้โดยง่าย งานนี้อาจจะเหนื่อยนิดหน่อย เพราะเจอเข้ากับสี่เท้าและสี่มือ แต่ก็ไม่คณามือพ่อนักรัก เขาใช้ดิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ที่มีคราบเลือดติดอยู่ที่มุมปาก ก่อนจะถุยน้ำลายออกมา แล้วตั้งหลักรับมือกับความมันใหม่

“เสร็จไม่แล้วสาม เหลือหนึ่ง มาเข้ามา”   ชายหนุ่ม กวักมือเรียกลูกพี่ใหญ่ของพวกมัน สายตาเย้ยหยัน หยามเหยียดเต็มที่ พลันสายตาคู่คมก็ไปสะดุดกับร่างเล็กของใครสักคนที่กำลังพยายามโผล่ออกมาจากตัวรถ ด้วยท่าทางทุลักทุเล

 “ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” พริริสากัดฟันเปล่งเสียงร้องออกมาสุดเสียง ก่อนที่ร่างเล็กจะร่วงหล่นลงมากับพื้นดิน เสียงดังตุบ ภาพที่ชายหนุ่มเห็นคือช่วงบนของเธอกำลังเปล่าเปลือยมีเพียงช่วงล่างเท่านั้นที่ยังมีกระโปรงห่อหุ้ม

คุณ!! ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างไม่คาดฝัน นี่พวกมันกำลังลักพาตัวผู้หญิงที่ไหน มารุมโทรมอย่างั้นหรือ  ก่อนจะหันกลับมามองลูกพี่ใหญ่มันด้วยสายตาเหี้ยมเกรี้ยม  วาวโรจน์

 “ไอ้ชั่ว นี่พวกมึงสี่คนกำลังทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มถามเสียงเหี้ยม

“ไอ้ยศ ไอ้เลิศ ไอ้คม เผ่น จับนังผู้หญิงนั้นขึ้นรถด้วย.” นายใหญ่ของมันสั่ง พร้อมกับการก้าวถอยหลังหนี

“ปัง! ปัง! พวกมึงจะไปไหน” ชายหนุ่มชักเจ้าดำมืดออกมาจากเอว แล้วยิงขึ้นฟ้าสองนัด ทำให้พวกมันทั้งสี่หยุดชะงักอยู่กับที่

“ซวยแล้วมั้ยละ ไอ้คม เอ็งไม่น่าลงมาหาเรื่องมันเลย พาซวยกันหมด หนีก่อนเว้ย”ชายหน้าเหี้ยมหันมาสั่งลูกน้อง ก่อนที่ทั้งสี่คนจะวิ่งไปที่รถโดยที่มีชายหนุ่มวิ่งตาม

ปัง! ปล่อยผู้หญิงลง ถ้าพวกมึงยังไม่อยากตาย ชายหนุ่มยิงปืนขึ้นฟ้าอีกครั้ง เมื่อไล่ตามมาแล้ว เห็นพวกมันกำลังจะยกพริริสาที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ที่พื้นขึ้นรถ

“อย่าไปฟังมัน ยกผู้หญิงขึ้นรถเร็ว” หัวหน้าใหญ่มันสั่งอีกครั้ง โดยที่ลูกน้องสองคนมีทีท่าลังเล เพราะเจ้าวัตถุสีดำวาวที่เพ่งปลายกระบอกมาทางมันสองคน

“เออ.. ไอ้เลิศ ช่วยไอ้ยกสิวะ เร็ว”

 ปัง!  / โอ้ย!! เสียงเจ้าวัตถุสีดำวาวดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมกับเสียงร้องครวญของลูกน้องเจ้าหน้าเหี้ยม ที่ลงไปดิ้นครวญอยู่กับพื้น เพราะกระสุนปืนยิงไม่ผิดเป้า

“ถ้าพวกมึงยังไม่ปล่อยผู้หญิง นัดนี่โดนหัวกบาลมึงแน่” ชายหนุ่มขู่

“เอาไงดี พี่ใหญ่” ชายที่ยืนหน้าถอดสีอยู่ถามขึ้น เพราะปลายกระบอกปืนกำลังเล็งมาทางมัน

“เอาตัวรอดก่อนสิ ไอ้พวกโง่ หรือเอ็งจะรอให้มันเป่ากบาลเอ็งก่อน เผ่นสิวะ” นายใหญ่ของมันสั่งก่อนที่ตัวมันเองจะหายเข้าไปในรถที่สตาร์รออยู่แล้ว

”ไอ้ยศลุกเว้ย” ชายอีกคน มาช่วยประคองเพื่อนมันที่ถูกยิงที่ต้นขาแล้วลากขึ้นรถไป ก่อนจะปิดประตูรถตู้แล้ว ขับออกไปอย่างรวดเร็ว  ชายหนุ่มมองตามรถตู้คันดังกล่าว ก่อนจะจำทะเบียนรถได้อย่างแม่นยำ และไม่รอช้าที่จะโทรไปแจ้งตำรวจ ก่อนจะวิ่งไปหาคนที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ที่พื้น

“คุณ คุณเป็นอะไรมั้ยครับ” ชายหนุ่มก้มลงไปถามร่างบางที่สติเริ่มเลือนลางเต็มทน

“ช่วยฉันด้วยค่ะ ช่วยด้วย..พวกมันเอายาปลุกเซ็กส์ให้ฉันกิน” เสียงพริริสาเบาแผ่ว เธอกำลังอดทนต่อร่างกายที่กำลังร้อนเป็นไฟ แล้วความอดทนนั้นกำลังจะสิ้นสุดลง

“อะไรนะ ไอ้พวกเลวนั้นเอาอะไรให้คุณกิน” เพราะความมืดบวกกับผมยาวสลวยที่ปิดบังใบหน้า ทำให้ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคนที่นอนดิ้นกระสับกระสับนั้นคือพริริสา  

พริริสา บังคับร่างกายตนให้หันไปทางชายหนุ่ม เธอใช้สองมือกอดตนเองไว้แน่น เพราะรู้ดีกว่า กำลังโป้เปลือยอวดเนื้อหนังอยู่ แต่มันก็ทำได้อย่างลำบาก เพราะตอนนี้เธอควบคุมร่างกายตนเองไม่ไหวแล้ว

“ฉัน...ถูก..วางยา” ทันทีที่พูดจบ คนที่เขามาช่วยถึงกับตาเหลือกกับสิ่งที่ได้ยิน แต่นั้นยังไม่เท่าเมื่อหญิงสาวหันมา ใบหน้าที่คุ้นเคยกลับทำให้หัวใจของเขาร่วงหล่นไปที่พื้น อยากจะเอาปืนไล่ยิงไอ้พวกชั่วช้านั้นให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำกับเธอ ความเกรี้ยวกราด โกรธขึงเล่นเข้ามาจับขั่วหัวใจ ก่อนจะอุ้มร่างของพริริสา ขึ้นมาอยู่ในอ้อมอก

ถ้าเขาไม่ผ่านมาเจอ ถ้าเขาไม่มามีเรื่องกับพวกมัน เขาไม่อยากจะคิดเลย ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวตรงหน้า ร่างกายที่สั่นสะท้านบิดกายเร่งเร้าลูบไล้หน้าอกของเขาเหมือนต้องการบางอย่างไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอทานยาอะไรเข้าไป

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เจ้าพ่อเหมืองสามีเธอไปอยู่ที่ไหน ทำไมปล่อยให้เธอมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ ใครกันที่ลงมือทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้ แม้จะเคยคุยและพบหน้ากันมาไม่กี่ครั้ง แต่เพราะนึกชมชอบเอ็นดู ในตัวพริริสาอยู่แล้ว ทำให้ต้นน้ำถึงกลับโกรธเกรี้ยว สบถกับตนเองว่าจะลากไอ้พวกชั่วนั้น เข้าตารางให้หมดทุกคน

            “ผมกับพริม เราไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันที่ผมไปเยี่ยมเธอที่บ้าน” วริช มีท่าทางหวั่นวิตก และรู้สึกสงสัย ทำไมจู่ๆคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีพริริสา ถึงโทรมาถามว่าเธออยู่กับเขามั้ยในยามวิกาล ทั้งนี้เวลาเช่นนี้ พริริสาควรอยู่กับชายหนุ่ม ไม่ใช่เพื่อนอย่างเขา

“พริริสาหายตัวไป” เสียงปลายสายทุ่มหนัก เมื่อต้องเอ่ยบอกความจริงให้ชายหนุ่มอีกคนรับรู้ แม้ว่าไม่อยาก แต่ก็ไม่มีทางเลือก ในเมื่อวริชเป็นอีกคนที่พริริสาไว้ใจ 

“คุณว่าอะไรนะ!! พริมหายตัวไป!! วริชผุดลุกจากเตียงนอน ด้วยความตกใจ   

“มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไม....

“นายไม่ต้องถามมากวริช ฉันไม่มีเวลามาอธิบายให้นายฟัง ติดต่อเพื่อนนายทุกคนที่คิดว่าพริริสาจะไปหา สอบถามทุกคนว่าเธอติดต่อหรือเปล่า แล้วโทรรายงานฉันด่วน” ยังไม่ทันที่วริชจะพูดจบประโยค เจ้าพ่อเหมืองก็สั่งต่อทันที โดยที่ไม่ต้องรอให้เขาได้เอ่ยถามอะไรต่อ ก่อนจะรีบวางสายไป

วริชยืนอึ้งกับสิ่งที่เจ้าพ่อเหมืองสั่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะไม่รอช้ารีบทำตามคำสั่งของเขา เพราะรู้สึกเป็นห่วงพริริสาอย่างบอกไม่ถูก มันต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเพื่อนของเขา แล้วมันเรื่องอะไรกัน ที่ทำให้เจ้าพ่อเหมืองน้ำเสียงดูร้อนรน ปนดุดันเช่นนั้น 

“ได้ ความว่าไงครับนาย” เสียงนิพนธ์ถามขึ้น เมื่อเจ้าพ่อเหมืองวางสายไปแล้ว 

 “พริริสาไม่ได้อยู่กับวริช” น้ำเสียงคนพูดดูร้อนรนจนเห็นได้ชัด ใบหน้าเคร่งเครียดดุดัน ชายหนุ่มขบกรามเข้าหากันแน่น ใช้ฝามือหนาลูบหน้าตนเองและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เขาหยุดยืน และใช้กำปั้นใหญ่ทุบไปกับขอบประตูบ้านหลายครั้ง ด้วยความหงุดหงิด เมื่อยังไม่มีวี่แววของพริริสา 

นิพนธ์ไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่อ เพราะดูท่าแล้วเจ้าพ่อเหมืองไม่พร้อมที่จะตอบ อาการร้อนรน เป็นห่วงเป็นใย ในตัวภรรยาสาว ฉายชัดอยู่ในแววตาคู่คมนั้น ไม่บอกก็รู้ว่า ว่านายเหนือหัว หลงรักภรรยาว่าจ้างคนนี้เข้าให้แล้ว 

“นายให้คนของนายจับตามองลินลณีอย่าให้คาดสายตา ฉันจะเข้าไปขอดูภาพกล้องวงจรจากที่ผับ”

”ครับนาย” 

   พูดจบเจ้าพ่อเหมืองก็หุนหันหายตัวเข้าไปในห้องทำงาน เรื่องนี้ยังไม่รู้ถึงหูมารดา ดังนั้นเข้าต้องหาตัวพริริสาให้พบก่อนที่จะเช้า แล้วเธอก็ต้องปลอดภัยกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมอกเขาอีกครั้ง คราวนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอคาดสายตาอีกเลย 
            “ว่าไงนะ มีคนมาช่วยมันไป พวกแกนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆเสียแรงที่ฉันอุตส่าห์เสียเงินจ้างพวกแกมา”  เสียงเกรี้ยวกราดของลินลณีดังขึ้น เมื่อคนที่จ้างวานทำแผนล่มไม่เป็นท่า หล่อนลุกขึ้นยืน ปล่อยแก้วในมือร่วงหล่นไปกับพื้น แล้วกรอกเสียงตามสายไปด้วยความโมโห ก่อนจะมองทะลุกระจกด้านนอกไปด้วยสายตาเคียดแค้นอยู่ในใจ
            “ใช่ แล้วตอนนี้พวกเราต้องการเงิน เพื่อจะหลบไปสักพัก”

“เงิน!!ฉันไม่มีหรอก พวกแกทำพลาด ก็หนีเองสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน “ ลินลณีบอกเสียงห้วน

 “อ้าวเจ๊ พูดอย่างนี้มันไม่สวยนะ”  ปลายสายบอกอย่าง เอาเรื่อง

 “ฉันพูดจริง พวกแกอยากโง่เอง ก็หาทางหนีเองสิ” 

“เจ้แน่ใจนะ!! แต่ถ้าพวกเราโดนจับ เจ๊ก็จะโดนด้วยเหมือนกัน ข้อหาสมรู้ร่วมคิด” ปลายสายบอกว่าอย่างเป็นต่อ 

“พวกแกไม่กล้าหรอก”

“งั้นเจ๊ก็รอดู เพราะเหมือนไอ้คนที่มาช่วยเด็กเจ๊ไป จะจำทะเบียนรถพวกเราได้ ถ้าพวกเราถูกจับ เจ๊ก็คงไม่รอด”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลินลณีก็หน้าถอดสี และเป็นกังวลใจ ถ้าเป็นอย่างที่พวกมันพูด อนาคตหล่อนดับแน่ๆ ไม่มีทางหล่อนไม่มีทางให้ทุกอย่างจบลงอย่างนี้ รอดจนได้นะนังพริม ลินลณีพึมพำออกมาด้วยความเคียดแค้น

“พวกแกต้องการเท่าไหร่” ลินลณี ตัดสินใจถามกลับไปเสียงห้วน เมื่อไม่มีทางเลือก หล่อนจึงต้องยอมเสียเงินอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอยากช่วยพวกมัน แต่เพื่อความอยู่รอดของตัวเองด้วยเช่นกัน

“หนึ่งแสน” เสียงตอบกลับมาชัดถ้อยชัดคำ จนคนที่รอฟังคำตอบอยู่เบิกตาโพลงอย่างตกใจ กับคำตอบที่ได้รับ

“หนึ่งแสน!! มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ฉันไม่มีให้พวกแกหรอก ” 

“เจ๊อย่ามาลีลาหน่อยเลย พวกเรารู้ว่าเจ๊มี อีกหนึ่งชั่วโมงมาพบพวกเราที่บ้านท้ายสวน ถ้าเจ๊เบี้ยว คงรู้นะ ว่าถ้าพวกเราโดนจับเจ๊ก็ไม่รอด” สิ้นสุดประโยคคำพุด พวกคนโฉดก็ว่างสายทันที ทิ้งให้ลินลณียืนนิ่ง กำมือเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ
             นังพริม  นังมารหัวใจ ทำไมแกไม่ตายๆไปซะที ลินลณีเปล่งเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความเคืองแค้น ก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋า มาวางไว้ที่โต๊ะและเดินพรวดพลาดออกไปจากร้าน ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของลูกน้องของนิพนธ์ เมื่อเห็นว่าหล่อนสตาร์รถออกไป ลูกน้องของนิพนธ์ก็โทรรายงานเจ้านายตนเองทันที พร้อมกันนั้นก็ขับรถตามลินลณีออกไป โดยไม่ให้หล่อนรู้ตัว

รถยุโรบคันหรูวิ่งไปตามท้องถนนด้วยความรีบร้อน จุดมุงหมายก็คือบ้านหลังใหญ่ของเจ้าพ่อเหมือง ซึ่งตอนนี้คนขับก็เงยหน้ามองกระจกหลังรถอยู่เป็นระยะ เพราะมีอีกคนนอนอยู่เบาะหลังด้วยความกระสับกระส่าย

ตอนแรกเขาก็ให้เธอมานั่งอยู่เบาะหน้าคู่ไปกับเขา แต่ด้วยมือไม้ที่ไม่อยู่สุขของเธอและอาการเร้าร้อนที่แสดงออก ทำให้ต้นน้ำต้องอุ้มเธอไปไว้หลังรถ เพราะไม่อยากนั้นเขาคงไม่มีสมาธิขับรถ ก็เธอร่ำๆจะถอดเสื้อคลุมที่เขาคุมทับไว้ให้ออก แล้วเนื้อเนียนหนังนุ่ม ก็พรอมแพรมแลบๆออกมาให้เห็น เขาไม่ใช่พระอิฐ พระปูนมาจากไหน ถึงจะทนต่อแรงยั่วยวนจากหญิงสาวได้

แรกเริ่มเดิมทีชายหนุ่มตั้งใจ และขับรถกลับไปยังคอนโดของเขา แต่พอเห็นอาการที่เธอเป็นอยู่ อีกทั้งคำพูดที่เธอพยายามเปล่งออกมาสื่อสาร ทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจเลี้ยวพวงมาลัยไปอีกทาง แม้อยากจะใกล้ชิดและทำความรู้จักกับเธอมากกว่านี้ แต่ความรู้สึก ผิดชอบชั่วดีก็ยังอยู่ในมโนสำนึก สุดท้ายความดีก็ชนะความไม่ดีในหัวใจ ต้นน้ำไปรีรอขับรถมุงหน้าไปยังคฤหาสน์ อภิเศรษฐกุล ของคุณหญิงฟ้าลดาทันที

”ฉันร้อน ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันกับลูกด้วย” ร่างกายที่ร้อนลุ่มดังไฟแผดเผา นอนดิ้นไปมาลูบไล้เนื้อตัวตนเองอยู่ เพราะฤทธิ์ของยาปลุกสวาทที่เผอเรอทานเข้าไป ทำให้พริริสาเผลอพูดในสิ่งที่ไม่เคยเอ่ยบอกใครออกมา และนั้นทำให้คนที่ทำหน้าที่ขับรถพาเธอไปส่ง ต้องตกตะลึงกับคำพูดนั้น และต้องหยุดรถลงอย่างกะทันหัน
            น้องพริมท้อง!! เขาเงยหน้ามองเธอผ่านกระจกรถมองหลัง ดวงตาแข็งกร้าว ความโกรธลุกโชน เพียงแค่ได้ยินว่าเธอกำลังตั้งท้อง รู้สึกหนึบๆที่หัวใจ เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกแบบนั้น แต่มันเย็นยะเยือกและชาวาบไปสุดก้นบึ้งหัวใจ อยากลากตัวผู้ร้ายใจทรามทั้งสี่ มาลงโทษให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำกับเธอ ต้นน้ำใช้กำปั้นหนาทุบลงไปกับคอนโซลหน้ารถหลายครั้ง เพื่อระบายความโกรธ สายใยบางๆระหว่างสายเลือดที่เขาเองก็ไม่อาจรู้ตัวก่อเกิดขึ้น และทำให้เขาโกรธแค้นแทนพริริสาอย่างมากมาย 

“ไอ้พวกระยำ ทำได้แม้กระทั่งคนท้อง” ต้นน้ำสบถคำหยาบออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะล้วงมือถือจากเสื้อสูทราคาแพงที่แขวนไว้อยู่กับเบาะข้างคนขับแล้ว กดเบอร์ใครสักคน ที่จะสามารถลากตัวพวกช้าชั่วทั้งสี่ มาลงทัณฑ์ได้ 

“นิพนธ์ สั่งลูกน้องนาย ตามผู้หญิงคนนั้นอย่าให้คาดสายตา” คนที่หายเข้าไป ในห้องนานกว่ายี่สิบนาที เดินออกมาบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และมีสีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด

“ได้เรื่องมั้ยครับนาย” นิพนธ์ ถามขึ้น เมื่อแววตาที่จ้องมองมาทางเขากำลังวาวโรจน์ด้วยความโกรธ เหมือนจะรู้ตัวการแล้ว ว่าทำไมหญิงสาวจึงหายตัวไป
            “ทุกอย่างเป็นแผ่นการของผู้หญิงคนนั้น เธอล้อลวงพริริสาออกไป เพื่อเธอจะได้ทำตามแผนการที่เธอวางไว้ ฉันไม่น่าพลาดยอมให้พริริสาออกไปเลย” เจ้าพ่อเหมืองสบถออกมาอย่างหัวเสีย ถ้าพริริสาเป็นอะไรไปเขาจะไม่ยอมให้อภัยตนเองเด็ดขาด

เพราะภาพที่เขาติดต่อขอดูจากเจ้าของผับ ผ่านเพื่อนที่เป็นตำรวจยศสูง ของนายหัวชาร์ลที่ส่งมาให้ดู เพียงแวบแรกที่เขาเห็นว่าร่างบางนั้นล้มลุกคลุกคลานอยู่กับพื้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร แถมภาพสุดท้ายที่เขาเห็น ยังมีผู้ชายแบกเธอขึ้นรถไปอีก หัวใจแข็งแกร่งแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ  ร่างกายชาหนึบไปทั่ว เหมือนโลกที่หมุนอยู่รอบตัวเคว้งคว้าง ความห่วงใยในตัวพริริสาแล่นไปทั่วสรรพร่าง 

ชายหนุ่มกำมือเข้าหากันแน่น บดกรามเสียงดังกรอด มองภาพทุกภาพที่ถูกส่งเข้ามาด้วยดวงตาแดงก่ำ ถ้าพริริสาเป็นอะไรไป เขาเท่านั้นที่เป็นคนผิด เขาเท่านั้นที่เป็นคนส่งเธอไปพบกับเลวร้ายนั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ว่าลินลณีมีอะไรแอบแผง ก็ยังปล่อยเธอออกไป

“นิพนธ์แกไปกับฉัน ฉันจะไปลากคอผู้หญิงคนนั้นกับพวกมันลงนรก!! คำพูดฉุนเฉียว ดุเดือด ถูกเปล่งออกจากปากหยักได้รูป จนนิพนธ์ได้แต่พยักหน้ารับคำสั่ง ไม่กล้าเอ่ยเอื้อนอะไรออกมาอีก ยิ่งดวงตาคู่คมดุจราชสีห์ พูดถึงคนชั่ว มันน่ากลัว และดุร้าย จนเขายังขยาด นี่คือมุมที่นิพนธ์เพิ่งเห็น ตั้งแต่อยู่รับใช้ชายหนุ่มมา
            แอลตัน มาร์ตินคันหรู ถูกสตาร์เครื่องอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับการขับเคลื่อนออกไปตามอารมณ์ของคนขับ นิพนธ์ก้าวขึ้นรถของตนเองและมองตามรถนายเหนือหัวที่ขับออกไปอย่างหวาดๆ เขาไม่อยากคิดเลยว่าคนพวกนั้นจะเจอกับอะไรบ้าง ถ้าเจ้าพ่อเหมืองจับตัวได้ 

แต่ยังไม่ทันที่รถคันหรูจะทันขับเคลื่อนออกไปพ้นขอบรั่วบ้าน รถยุโรบคันหรูอีกคันก็ขับสวนเข้ามาเป็นผลให้ มีเสียงเบรกรถดังเอี๊ยด!! สนั่นรอบบ้าน

สกายลุกออกจากรถอย่างหัวเสีย เมื่อรถคันดังกล่าวขับสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว  แต่เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายที่เดินลงมาจาก เขาก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ผู้ชายคนนี้ เหมือนเขาจะเคยเห็นที่ไหน

”นายมาที่นี่ทำไม” สกายนั้นเองที่เป็นคนเอ่ยถามขึ้นก่อน อย่างไม่สบอารมณ์นัก

“อย่าเพิ่งถาม ผมว่าคุณช่วยน้องพริมก่อนดีกว่า” ต้นน้ำ บอกด้วยความร้อนใจ เพราะตลอดทางที่มุงหน้ามา พริริสาแทบจะไม่เหลือเสื้อผ้าติดกาย เพราะฝีมือของเธอเอง

 “นายว่าไงนะ” สกายเดินตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของต้นน้ำ ถามอย่างคาดคั่น

“น้องพริมเธออยู่ในรถ เธอโดนวางยา และมีคุณเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้” ต้นน้ำผลักเจ้าพ่อเหมืองออกจากตัว และพูดขึ้น พร้อมกันนั้น ก็เดินไปเปิดประตูหลังรถให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี เพราะสภาพพริริสาไม่น่ามองนัก 

“บัดซบ!! เจ้าพ่อเหมืองสบถคำหยาบออกมาอีกครั้ง ก่อนจะปรี่เข้าไปที่รถ เมื่อมองเห็นสภาพที่ล่อแหลมของพริริสา หัวใจเขาแทบร่วงหล่นลงไปกับพื้น 
               “พริริสา พริริสา ได้ยินฉันมั้ย” เจ้าพ่อเหมืองไปช้อนเอาร่างบางที่ช่วงบนแถบไม่มีอะไรปกปิด คงเหลือแต่บิกินี่ตัวจิ๋ว ที่ห่อหุ้มกลีบกุหลาบงามนั้นไว้ ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ไอ้พวกเลวนั้นทำอะไรกับเธอไปแล้วบ้าง  เขาบรรจงช้อนร่างเธอเข้าสู้วงแขนใหญ่ ก่อนจะก้มหน้าไปจูบซับใบหน้าและศีรษะของเธออย่างหวงแหน ความห่วงใยทุเลาลงไปได้บ้าง เมื่อคนที่ทำให้กระวนกระวายใจคืนสู่อ้อมอก คงเหลือแต่ความโกรธแค้น ลินลณีกับพวกคนชั่วนั้น ที่มันกำลังคลุกครุ่นรอวันชำระโทษให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำ

ร่างบางสั่นสะท้านในอ้อมแขนใหญ่ พริริสาไม่รู้ว่าใครกันที่โอบอุ้มเธอไว้แนบอก เธอรู้เพียงอย่างเดียว ตอนนี้คือร่างกายเธอร้อนรน ดังไฟจากอเวจีมาแผดเผา ความต้องการอะไรบางอย่างลุกโชนมากมาย จนน่ากลัว ถ้าวันนี้ไม่มีใครหยุดไฟร้อนในกายให้มอดลง เห็นที่ร่างกายเธอจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ 

“ผมไม่รู้ ว่าไอ้พวกเลวระยำพวกนั้น จับเธอไปได้ยังไง แต่ตอนนี้เธอต้องการคุณที่สุด คุณเท่านั้นที่ช่วยเธอได้” ต้นน้ำเอ่ยออกมาเมื่อสกายอุ้มพริริสาออกมาจากในรถ และมีเสื้อคลุมของเขาห่อหุ้มร่างน้อยอยู่ แม้จะไม่มิดชิดแต่ก็พอปกปิดได้

”นายไปเจอเธอจากที่ไหน” เจ้าพ่อเหมืองถามเสียงหนักแน่น ความโกรธขึงยังไม่จางหาย มันพร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมือ เมื่อเอ่ยถึงคนพวกนั้น ยิ่งเห็นสภาพคนที่ตนเองโอบอุ้มอยู่ เขายิ่งอยากจะฆ่าคนพวกนั้นให้ย่อยยับ

“ทางไปนอกเมือง ผมไม่รู้ว่าพวกมันจะพาเธอไปไหน”

“ระยำ!! ฉันจะไปเอาเลือดหัวพวกมันออก” เจ้าพ่อเหมืองสบถออกมาอย่างดัง จ้องมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน ด้วยสายตาแข็งกร้าว เขาไม่มีวันปล่อยให้เธอเจ็บตัวฟรีๆแบบนี้แน่

“ไม่ต้อง!! ผมจัดการเอง คืนนี้คุณต้องอยู่กับเธอ เธอต้องการคุณ”

 “ทำไม นายรู้หรือ ว่าพวกมันเป็นใคร” 

“ไม่!!ผมไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่ผมโทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยแล้ว ยังไงซะพวกมันทุกคนต้องได้รับโทษอย่างสาสม” ต้นน้ำบอกเสียงกร้าว เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โกรธแทนพริริสามากมายถึงเพียงนี้ ยิ่งรู้ว่าเธอกำลังตั้งท้อง ความโกรธเกรี้ยวก็ยังเพิ่ม จนอยากจะตะบันหน้าพวกมันอีกครั้ง

 “ร่วมทั้ง ลินลณีด้วย”

”คุณว่าอะไรนะ”  ต้นน้ำโพลงออกมาอย่างตกใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของลินลณีงั้นหรือ? เขาเซไปด้านหลังเล็กน้อย เหมือนขาร่ำๆจะหมดแรง ไม่คาดคิดว่า พี่สาวแท้ๆจะคิดร้ายกับน้องสาวตนเองได้ถึงเพียงนี้

“ไว้จบเรื่อง ฉันจะเล่าให้นายฟัง” พูดจบก็หันหน้าไปเรียกนิพนธ์ที่ลงจากรถมายืนดูทั้งคู่สนทนากันอยู่แล้ว   

”นิพนธ์ นายตามเขาไป ได้เรื่องยังไงโทรรายงานฉัน แล้วอย่าลืมโทรบอกนายวริชด้วยว่าเจอเธอแล้ว ฉันจะรีบตามพวกนายออกไป”

“ครับนาย”  นิพนธ์ก้มหน้ารับคำสั่ง

“ต้นน้ำ ขอบคุณนายมากที่พาเธอมาคืนให้ฉัน” สกายก้มศีรษะให้เขาเล็กน้อย   พอๆกับต้นน้ำที่รับคำขอบคุณของเขาด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะกลับไปที่รถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว มันยังไม่จบหากเขายังไม่สามารถจับตัวคนผิดมาลงโทษ

รถญี่ปุ่นคันเล็กมาจอดเทียบกับรั่วไม้เก่าทรุดโทรมแทบจะไม่เห็นเคล้าลางว่ามันเคยเป็นรั่วกั้น ระหว่างทางกับตัวบ้าน ลินลณีลงมาจากรถด้วยความหงุดหงิด ปนหัวเสีย เพราะหล่อนต้องเสียเวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะขับรถมาถึงที่นี่

ร่างเพียวสมส่วนเดินตรงไปยังตัวบ้านไม้หลังเก่าซึ่งหล่อนเคยมาที่นี่แล้ว ก่อนจะเข้าไปพบพริริสา ลินลณีมองซ้ายมองขวาอยู่หลายรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคนตามมา เพราะทันทีที่รู้ว่าแผ่นการล่ม หล่อนก็คอยแต่จะหวาดระแวงว่ามีคนกำลังจับตามองอยู่

 “ฉันมีเงินให้พวกแกแค่นี้ จะเอาไม่เอามันก็เรื่องของพวกแก”  ลินลณี โยนเงินปึกหนึ่งให้พวกมัน อย่างไม่ใยดี

“ได้ไงเจ๊ แค่นี้พวกผม จะหนีไปไหนได้” คนที่เอายาไปให้ลินลณีเป็นคนพูดขึ้น พร้อมกับหยิบเงินไปให้เพื่อนของมันอีกคนนับ

“ฉันมีให้พวกแก แค่นี้ ถ้าไม่เอาก็เอาคืนมา” ลินลณีตวาดแว้ด

“แค่ห้าหมื่น มันจะพอยาไส้อะไรละคนสวย พวกฉันตั้งสี่คน แถมไอ้ยศก็ดันมาถูกยิงอีก” ชายอีกคน เป็นคนพูดขึ้น แล้วมองหน้าลินลณีอย่างไม่พอใจนัก

“ก็พวกแกอยากโง่ให้ มันรอดไปทำไมล่ะ  ผู้ชายตั้งสี่คน แต่ปล่อยผู้หญิงตัวเล็กๆหนีไปได้ น่าสมเพศที่สุด” ลินลณีด่ากลับไม่เกรงกลัวต่ออันตรายที่กำลังจะเริ่มคืบคลาน เพราะคำพูดของตนเอง

“คำก็โง่ สองคำก็โง่ ถ้ามึงฉลาดนัก ทำไมมึงไม่ลงเมื่อทำเองว่ะ” นายใหญ่สุดเป็นคนเอ่ยขึ้น   ด้วยความโมโห              

“ก็แล้วมันไม่ใช่หรือไง พวกแกตั้งสี่คน แต่สู้ผู้ชายคนเดียวไม่ได้ โง่ ไม่มีน้ำยา” ลินลณียังลอยตาลอยตาต่อว่าชายโฉดพวกนั้น อย่างถือดี

“ปากดีนักนะ งั้นมาลองให้คนโง่อย่างพวกข้าเป็นผัวดูดีมั้ย” นายใหญ่เอ่ยจบก็พยักหน้าให้ลูกน้องอีกสองคนลุกขึ้น              

“พวกแกจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” ลินลณีร้องขึ้น เมื่อพวกมันอีกสองคนมายืนประกบด้านหลัง

“พวกข้าก็อยากจะเล่นหนังสดนะสิ ลองดูว่าถ้ามีพวกโง่ๆอย่างข้าเป็นผัวพร้อมกันตั้งสี่คน มันจะสนุกแค่ไหน ไอ้เลิศ มึงเตรียมกล้อง ข้าจะเปลี่ยนนางเอกหนังเว้ย” พูดจบนายใหญ่ก็เดินเข้าไปกระชากผมลินลณี จนหน้าหล่อนขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าอันหยาบโลนที่มีกลิ่นสาปของเหล้าและบุหรี่อยู่เต็มตัว มันใช้ลิ้นหยาบคายเลียเข้าไปที่ใบหน้าขาวผ่องของหล่อนอย่างน่าขยะแขยง

“ไอ้ชั่ว ปล่อยฉันนะ อย่าเอามือสกปรกของพวกแกมาแตะต้องตัวฉัน” ลินลณีดิ้นรนขัดขืน กว่าจะรู้ว่าภัยกำลังจะมาเยือนก็ช้าไปซะแล้ว  ชายสองคนเข้ามาจับแขนหล่อนตรึงไว้กับผนัง พร้อมกันนั้นนายใหญ่ก็เข้ามากระชากชุดเดรสตัวสวยออกจากตัว

“กริ๊ดดดด” ลินลณีร้องออกมาสุดเสียง เมื่อเสื้อตัวสวยปลิวออกจากกาย นายใหญ่มองความขาวโพล่นนั้นอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะตรงเข้าไปใช้มือลูบไล้กับเนื้อตัวของหล่อนอย่างคนหื่นกาม

“ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า  ช่วยด้วย ช่วยด้วย  พลัก ผลั่บ โอ้ย!!!  เสียงร้องของลินลณีขาดหาย เพราะโดนกำปั้นใหญ่ๆชกไปอย่างแรงตรงหน้าท้อง จนต้องห่อตัวเข้าหากันเพราะความเจ็บและจุก  หล่อนเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่ตนเองต้องพบเจอ นับจากนี้

“ไอ้เลิศ ไอ้คม พานังนี่ไปห้องได้ดิน ข้าจะไปสนุกกับมันที่วิมารฉิมพลี ไอ้ยศจัดการกล้องเสร็จแล้ว ตามพวกข้าลงไปด้วย” นายใหญ่หันมาสั่งลุกน้อง ก่อนจะพยักหน้าให้มันทั้งสองทำตาม

“คืนนี้พวกเอ็งมีนางเอกหนังคนใหม่แล้วเว้ย ไอ้คมเอ็งเอายามาให้มันกินด้วย คืนนี้พวกเราจะได้ขึ้นสวรรค์หลายรอบแน่ๆ” เสียงสั่งการเหี้ยมเกรี้ยมจนน่าขนลุก ก่อนที่มันจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างคนบ้าคลั้ง

ร่างบางของพริริสาถูกวางลงอย่างแผ่วเบาในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ สายน้ำจากฝักบัวชโลมร่างกายแน่งน้อยให้สะท้านไหว แม้ความเย็นจากน้ำจะเออชุ่มตามร่างกาย แต่ก็ไม่อาจทำให้พริริสาหายลุ่มร้อนลงไปเลยแม้แต่น้อย 

ร่างเล็กบิดกายเร่งเร้า สติเลอะเลือนเต็มที ไม่ว่าสายน้ำที่ไหลลงมาปะทะใบหน้าจะเย็นชุ่ม แต่ร่างกายที่นอนแผ่อยู่ในอ่างกลับยังร้อนไม่จางหาย มือเล็กไปคว้าเอาข้อมือใหญ่ที่ถือฝักบัวชโลมตัวให้อย่างต้องการที่พึ่งก่อนจะเอ่ยปากร้องขอทั้งที่ยังหลับตา

”ช่วยด้วย.... ช่วยฉันด้วย” น้ำเสียงสั่นไหว พูดติดขัด แต่คนฟัง ถึงกับขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน ฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป มันมีอานุภาพร้ายแรงถึงเพียงนี้ แม้แต่สายน้ำที่ชุ่มเย็นก็ไม่อาจดับไฟร้อนในกายสาว เจ้าพ่อเหมืองช้อนร่างบางขึ้นจากอ่างก่อนจะเดินอุ้มหายเข้าไปในห้องนอน แล้ววางเธอลงอย่างแผ่วเบาอีกครั้งบนเตียงกว้าง
               สายตาคู่คมมองร่างบางตั้งแต่หัว จรดเท้า ไม่มีส่วนไหนบนเนื้อตัวของเธอที่ไม่ใช่ของๆเขา ทุกสัดส่วนทุกพื้นที่ มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว แล้วพวกมันถือดียังไงมาลิ้มลอง อยากครอบครองเนื้อเนียนนุ่มที่มีเขาเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ แค่คิดว่าพวกมันบังอาจแตะเนื้อต้องเนื้อนวลหญิงสาว สายตาที่อ่อนโยนก็แข็งกร้าวขึ้นทันที

“พริม ได้ยินพี่มั้ย พริม!! เสียงนุ่มก้มส่งไปกระซิบถามข้างใบหู คนตัวเล็กที่สติไม่เหลืออยู่กับตัว ปรือตาขึ้นมาน้อย ก่อนจะใช้มือเล็กรวบรัดกายใหญ่ของเจ้าพ่อเหมืองเข้ามากอด เพื่อเรียกร้องความต้องการอะไรบางอย่างจากตัวเขา

“พี่กาย... ช่วยพริมด้วย พริมกลัว” แม้ไม่รู้ว่า คนตรงหน้าที่ตนเองโอบรัดนั้นเป็นใคร แต่สำนึกสุดท้ายที่นึกถึงก็คือเขา มือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้าง ซุกศีรษะลงไปกับต้นคอของชายหนุ่ม เหมือนต้องการสิ่งนั้นใจจะขาด 

เจ้าพ่อเหมืองจ้องมองเธออีกครั้ง ก่อนจะส่งจูบหวานกดลงไปบนหน้าผากโหนกนูนรับใบหน้าอย่างแผ่วเบา เขาช้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นมาอยู่ในตักและบรรจงจูบพิศลงไปทั่วใบหน้า ความหวงแหนสิ่งที่รักยิ่งเพิ่มทวี เธอเป็นของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว 

ใบหน้าคมซุกไซ้ไปตามลำคอขาว สองมือหนาทำหน้าที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวสาว ปากหยักได้รูปขบเม้ม จูบซับไปทั่วตัว เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่บิดกายเร้าร้อน ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาบดริมฝีปากร้อน ลงไปกับปากแดงชมพูระเรือนั้น แรงกอดรัดจากคนใต้แรงทำให้ชายหนุ่มรู้ว่า เธอต้องการเขามากแค่ไหน เจ้าพ่อเหมืองไม่รีรอ มอบบทรักอันร้อนแรงแต่อ่อนโยนให้หญิงสาวในทันที

ร่างกายที่เร้าร้อนของพริริสาตักตวงเท่าไหร่ก็ไม่หาย ไม่ว่าชายหนุ่มจะตอบสนองความต้องการให้เท่าไหร่เธอก็ยังไม่พอ จากคนอ่อนหัดในแรกเริ่ม กลับกลายเป็นแม่เสือสาว ที่ขย้ำโลมเลียร่างกายกำยำของชายหนุ่มให้เร้าร้อนไม่แพ้กัน 

จากคนรับกลับกลายเป็นคนรุก แม่เสือสาวพลิกตัวราชสีห์ที่ตอนนี้กลายเป็นแมวเชื่องๆให้นอนราบลงกับเตียง แล้วนำร่างตนเองตามขึ้นมาทาบทับ ริมผีปากบางขบเม้มไปตามลำตัวใหญ่ สองมือเล็กลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้าง แรงกระชับจากอ้อมกอดเจ้าพ่อเหมือง ยิ่งเพิ่มแรงพิศวาสให้ลุกโชน 

สะโพกพายแอ่นหยัดรับความเร้าร้อนจากสะโพกสอบ พริริสาทำตัวเป็นแม่เสือสาว ควบคุมบทรักเร้าร้อนไม่รู้จบ มือเล็กเท้ายันไปกับหน้าท้องแกร่ง แล้วสะโพกมนก็เพิ่มแรงกระแทกกระทั้นไปกับลำท่อนใหญ่ของเจ้าพ่อเหมือง มือหนายกขึ้นให้มาเกาะกุมบีบคลึง ดอกบัวคู่งามที่กระเพื่อมกระพือขึ้นลง ตามแรงกระแทกจากกายสาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวิดร้องของความสุขสม ผสานไปกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อสนั่นห้อง 

เสียงแหบพร่าไม่เป็นศัพท์ของเจ้าพ่อเหมืองเคล้าคลอไปกับเสียงครางหวานของพริริสา ชายหนุ่มไม่เคยเสียการควบคุมตนเองไปมากขนาดนี้ ไม่เคยแม้แต่จะยอมเสียเชิงให้ผู้หญิงที่ไหนนำบทรักเร้าร้อนกำชัยไปกว่าครึ่ง แต่เพียงเพราะร่างเล็กที่นอนหอบหายใจอยู่ข้างๆเป็นคนนำไป ร่างกายที่แข็งแกร่งกลับอ่อนยวบยาบ ยอมจำนนให้ร่างเล็กที่หลับสนิทไปด้วยความอ่อนเพลีย อย่างราบคาบ

ชายหนุ่มยันกายให้ลุกขึ้น แม้จะเหนื่อยหอบกับบทรักที่เพิ่งผ่านพ้นไปนับสองชั่วโมง แต่เพราะยังมีบางอย่างที่ยังจัดการไม่เรียบร้อย เขาจึงจำเป็นต้องทิ้งร่างบางที่กอดกี่ครั้งก็อุ่นใจไว้เพียงลำพัง ก่อนจะโน้มไปหน้าจูบพิศที่ใบหน้านวล แล้วยันกายลุกขึ้นเดินเข้าไปจัดการตนเองในห้องน้ำ เพื่อออกไปสะสางกับคนชั่วที่บังอาจมาลองดี

คนที่สุขก็สุขจนล้นใจ แต่ใครเลยจะรู้ว่ามีอีกคนที่กำลังเหมือนตกอยู่ในนรกขุมอเวจี พวกมันป่าเถื่อนและโหดร้าย กับอีกร่างจนเรียกได้ว่าไม่ใช่คน 

“ปล่อย...ฉันไปเถอะ” ร่างบางของลินลณีขดตัวเข้าหากันอย่างปวดร้าว หนึ่งต่อหนึ่งยังทรมานจนร่างกายแทบแหลกเป็นผุยผง นี่สามต่อหนึ่งผลัดกันรุกจนร่างบางสั่นสะท้าน เหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีความปราณีใดๆให้เห็น มีแต่ความป่าเถื่อน และเลวระยำ จนร่างกายบอบช้ำอย่างหนัก

คนชั่วช้ายังไม่หยุดการกระทำ หนึ่งคนรวบรัดข้อมือไว้เหนือคน อีกคนสอดใส่แก่นกายลุกล้ำเข้าไปกลางใจหญิง อีกคนบินป่ายอยู่กับร่องอก ที่ชูชันด้วยมือหนา หยาบกระด้าง บีบคลึงดึงเร้าปลายถันให้ปวดช้ำ คนสุดท้ายถือกล้องถ่าย เก็บภาพอุจาดนั้นเต็มม้วนฟิล์ม

น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะเต็มใบหน้า แม้จะร้องขอความปราณีคนใจชั่วก็ไม่สน ยังคงสนุกกับเรือนร่างแสนเย้ายวน จนร่างบางสั่นสะท้านเพราะความกลัว แรงกระแทกของกายหยาบไม่อ่อนหวาน มันหยาบคาย หยาบกระด้าง จนกลางใจสาวแทบปรี่แตกแหลกสลาย ลินลณีนอนนิ่งรับสัมผัสปานจะขาดใจ ใบหน้าบวมช้ำ ปากสวยบวมเจ่อ เพราะคนใจมารลงทัณฑ์ยามขัดขืน

แต่ร่างกายที่เร้าร้อนเพราะฤทธิ์ยาก็ไม่อาจทนฝืน แม้ใจจะขาดรอนเพราะเจ็บแค้นกับการกระทำที่โหดร้ายไร้ความปราณี แต่ร่างกายกับทรยศให้พวกมันเสพสุข อารมณ์หมายครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อนายใหญ่สูขสมกันไปอีกรอบ พวกมันก็สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปตามนั้น นานนับชั่วโมง

ร่างกายอ่อนล้าเพราะแรง หื่นกามจากคนชั่ว พวกมันทิ้งร่องรอยความบอบช้ำให้กายลินลณีแทบทุกจุด ปากที่บวมเจ่อมีคราบเลือดไหลออกมาซิบๆ ดวงตาที่เคยคมสวย ตอนนี้บวมเปล่งและเขียวช้ำแทบจะไม่หลงเหลือเคล้าลางแห่งความสวย ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยเขี้ยวเล็บ และรอยขบกัดเป็นจ้ำๆ กลางใจหญิงแดงช้ำ เพราะต้องรองรับอารมณ์ดิบจากพวกชั่วช้าจนฉีกขาด

หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาจนไม่สามารถมองสิ่งรอบตัวได้ถนัดถนี่ ยังพรั่งพรูออกมาไม่ได้ขาดสาย ทำไมต้องเป็นตนเอง ทำไมไม่ใช่นังพริริสา ยิงคิดก็ยิ่งแค้น อยากจะฆ่าคนที่ได้ชื่อว่าน้องสาวน้องไส้ให้ตายยิ่งนัก หล่อนผิดตรงไหนที่อยากได้ใคร่มี ผิดตรงไหนที่ทะเยอทยานอยากได้อยากมีเป็นของตนเอง ในเมื่อตั้งแต่พริริสาเข้ามา เธอก็เกิดมาแย่งทุกอย่างไปจากหล่อน

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นตามความต้องการของคนโฉด พวกมันทั้งสี่ก็จัดเตรียมเก็บข้าวของเพื่อเตรียมหนี ถ้าขืนอยู่เสพสุขเรือนร่างเย้ายวนนานกว่านี้ มีหวังหนีไม่รอดและไม่พ้นคุกตาราง

 “ไอ้ยศ มึงเก็บภาพได้ทุกช็อคไว้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” นายใหญ่ถามขึ้นในขณะที่มันกำลังจัดการสวมกางเกงตนเองอยู่

“เรียบร้อยแล้วพี่ งานนี้ลูกค้าสั่งเยอะแน่ๆ เสียดายข้าไม่น่ามาโดนยิงเลยไม่อย่างนั้นคงได้จัดหนักกับเจ๊คนสวยอีกคน” ไอ้ยศบ่นอย่างเสียดาย ที่ไม่ได้มีส่วนร่วมกับบทรักอันทารุณนั้น

“เออ เอ็งไม่ต้องพูดมากเลยไอ้ยศ รีบๆเก็บของเข้า เดี๋ยวพ่อเอ็งก็ตามมาทันหรอก” คราวนี้เป็นไอ้เลิศที่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าไอ้ยศมีท่าทีชักช้าอยากให้ไปร่วมแจมกับพวกมัน

“ข้ารู้แล้ว ข้าเสร็จนานแล้ว เอ็งมาช่วยพยุงข้าออกไปเลย”

“พี่ใหญ่แล้วเอาไงกับนังผู้หญิงคนนี้ “ไอ้คมนั้นเองที่เป็นคนถามขึ้น

 “ปล่อยมันไว้ที่นี่แหละ มันลุกได้ เดี๋ยวมันก็หาทางกลับของมันเอง”นายใหญ่ หันไปมองร่างที่นอนเปลือยเปล่าขดตัวเข้าหากันอย่างน่าสมเพช

 “มันจะดีหรือพี่ เดี๋ยวมันก็วิ่งโร่ไปแจ้งความ มันจะยุ่งกันไปใหญ่นะ”

“มันไม่กล้าหรอกเชื่อข้าสิ เอ็งอย่าลืมว่าพวกเรามีคลิปวีดีโอ ขึ้นมันบุ่มบ่ามทำอะไร มันเองนั้นแหละจะเสียหาย”

 “ไป พูดมากเดี๋ยวพ่อมึง ได้แห่กันมาเต็มบ้าน” นายใหญ่เอ่ยอีกครั้ง ก่อนที่พวกมันจะตามกันออกไปจากบ้านในค่ำคืนที่มืดสนิท

            “พวกมันยังอยู่หรือเปล่า ไอ้เสือ” ต้นน้ำถามขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามาสมทบกับพวกของตำรวจหลายนายที่มารอดักจับนายโฉดทั้งสี่อยู่รอบบ้าน

            “ยังอยู่พวกมันยังไม่ได้ไปไหน ตอนนี้มีผู้หญิงอยู่กับพวกมันด้วย เห็นลูกน้องของคุณนิพนธ์รายงานว่า เธอเข้าไปนานแล้วยังไม่ออกมา”

            ร้อยตำรวจเอก พยัคฆ์ อัศวมนตรี นายตำรวจหนุ่มไฟแรง สังกัดหน่วยปราบปรามพิเศษ ได้รับมอบหมายเข้ามาดูแลงานนี้ แทนพี่ชาย ร้อยตำรวจเอก ไกรสีห์ อัศวมนตรี หรือสิงโต นายตำรวจหนุ่ม เพื่อนสนิทของนายหัวชาร์ล ผู้ที่เจ้าพ่อเหมืองไหว้วาน ให้ใช้เส้นสายขอตรวจดูกล้องวงจร ของผับที่ลินลณีล่อลวงพริริสาไป และตอนนี้ถูกส่งตัวไปทำงานพิเศษอยู่ที่จังหวัดภูเก็ต 

            “ฉันไม่ยักรู้ว่าแก ก็มีส่วนรู้เห็นกับคดีนี้ด้วย” พยัคฆ์เหลียวหน้ามาถามเพื่อนที่แอบซุ่มอยู่ด้านหลังของตน                     

“แกสงสัยอะไร” ต้นน้ำ เอ่ยถามเพื่อน

“ก็งานนี้ พี่สิงห์โทรมาขอความช่วยเหลือจากฉัน ฉันไม่คิดว่าจะเป็นงานเดียวกัน กับของแก” พยัคฆ์กระชับปืนในมือหันมาพูดกับเพื่อนอีกครั้ง 

“ว่าแต่แก พร้อมหรือยัง” นายตำรวจถามเพื่อน ต้นน้ำเพียงพยักหน้ารับ ก่อนที่พยัคฆ์จะส่งสันญาณให้ลูกน้องบุก

“งานนี้ฉันขอสับหน้าไอ้พวกหน้าตัวเมีย พวกนี้ด้วยแล้วกัน” ต้นน้ำพูดพร้อมย่องตามหลังพยัคฆ์เข้าไป

“ตามสบาย จัดให้หนักละ” พยัคฆ์หันมาพยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะส่งยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“ไอ้เลิศ ไอ้ยศ เร็วสิวะ” 

“เอ็งรีบ เอ็งก็มาช่วยข้าขนของสิวะ ไอ้คม”

“พวกเอ็ง อย่ามั่วมายืนเถียงกัน จะรอให้พ่อเอ็งตามมาจนเจอหรือยังไง รีบๆเข้าเดี๋ยวก็ได้ไปนอนกินข้าวแดงในตารางหรอกมึง“ เมื่อเห็นว่าลูกน้องยังคงยืนเถียงกันไม่เลิก นายใหญ่ก็พูดสวนขึ้นทันที

แต่ยังไม่ทันที่พวกมัน จะขนของขึ้นรถเสร็จ ร่างใหญ่กำยำของนายตำรวจหนุ่มและต้นน้ำก็ออกมายืนจังก้า อยู่ต่อหน้า

 ”ทำความผิดและคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆหรือไอ้วะพวก” ต้นน้ำเอ่ยขึ้น

               “หยุด!! อย่าขยับไม่งั้นไอ้ด้ามทองของกูเป่ากบาลพวกมึงแน่”  เสียงพยัคฆ์ ก็เด็ดขาดและหนักแน่นเช่นกัน

“ข้าว่าแล้วไง พ่อพวกเอ็งตามมาแล้วเผ่นสิวะ” นายใหญ่เป็นคนเอ่ยขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถและสตาร์อย่างรวดเร็ว โดยที่ให้ลูกน้องทั้งสามกระโดดขึ้นจากท้ายรถ

“ฉิบหาย!! แล้วไง ไอ้ยศขึ้นรถเว้ย พ่อเอ็งมา”

“พวกมึง คิดว่าจะหนีพวกกูพ้นหรือ?? ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นสองนัด ก่อนที่รถตู้จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว

 “แน่จริงก็ตามมาสิวะ ไอ้เลิศร้องตะโกนออกมาจากหลังรถ “เร่งเครื่องเลยพี่ใหญ่ เดี๋ยวทางนี้ฉันกันให้” ไอ้เลิศหันไปบอกลูกพี่ของมัน

“เอาไงต่อไอ้เสือ“ ต้นน้ำถามขึ้นเมื่อเห็นพวกมันขับรถออกไป

“แกคิดว่า คนอย่างพยัคฆ์จะปล่อยให้ไอ้พวกสวะนี้หนีไปได้ง่ายๆหรือวะ ถอย!! เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พยัคฆ์ผลักเพื่อนออกเล็กน้อย ก่อนจะเล็งปลายกระบอกขึ้นและเพ่งไปที่รถตู้คันใหญ่ที่กำลังขับเคลื่อนออกไป

ปัง! ปัง! สองนัดพิฆาต ไม่พลาดเป้า รถที่ขับเคลื่อนอยู่ซวนเซทันที ที่เสียงปืนดังขึ้น ยางหลังแตกกระจาย จนไม่สามารถขับต่อออกไปได้ 

“พยัคฆ์ปืนพิฆาต สมฉายาแกเลยวะไอ้เสือ” ต้นน้ำ เข้ามาตบบ่าเพื่อน ก่อนจะวิ่งเข้าไปจัดการกับพวกมัน

“จับพวกมัน อย่าให้หนีไปได้” พยัคฆ์หันมาสั่งลูกน้อง ก่อนจะวิ่งตามหลังต้นน้ำไป

“เผ่นลงจากรถเว้ย ตอนนี้ตัวใครตัวมัน” นายใหญ่ของมันพูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูรถและวิ่งหายเข้าไปในป่ารกร้าง ปล่อยให้ลูกน้องอีกสามคนหาทางเอาตัวรอดกันเอง และคงจะมีอยู่คนเดียวที่หนีไปไหนไม่ได้เร็วเหมือนคนอื่น นั้นก็คือไอ้ยศ ซึ่งก่อนหน้านี้ถูกต้นน้ำยิงเข้าให้ที่ต้นขา

“ไงมึง เจอกันอีกจนได้นะ ต้นน้ำเล็งปลายกระบอกปืนไปหาไอ้ยศ ก่อนจะมองอย่างเหี้ยมเกรี้ยม กูว่างานนี้มึงเจอหลายกระทงแน่” ต้นน้ำเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้เท้าตนเองถีบไปตรงยอดอกของมัน จนล้มลงไปเกลือนกลิ้งกับพื้น

“จัดการใส่กุญแจข้อมือมันซะ ต้นแกกับพวกไปทางโน้น ส่วนฉันจะไปอีกทาง รวบตัวพวกมันได้มาเจอกันที่นี่” พยัคฆ์สั่งอีกครั้ง ก่อนจะแยกย้ายกันออกไป

การไล่ล่าผู้ร้ายเป็นไปอย่างดุเดือด ในที่สุดต้นน้ำกับพวกของนิพนธ์และตำรวจอีกหลายนายก็สามารถล้อมจับไอ้เลิศ กับไอ้คมได้ คงเหลือแต่นายใหญ่ของพวกมัน ที่กำลังหนีการตามล่าจากพยัคฆ์

“มอบตัวเถอะนายใหญ่ แกนี่ไม่ไหนไม่พ้นหรอก”  พยัคฆ์ที่ลอบอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่เอ่ยขึ้น

 “มอบตัวให้โง่สิวะ  ปัง! ปัง! นายใหญ่ตอบส่วนเข้ามาพร้อมสาดกระสุน

 “กระสุนแกคงหมดแม็ก แล้วสินะ” เสียงคำรามของใครอีกคนเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังของมัน ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ดุดันจนตัวมันเองยังขาสั่น เพราะรู้สึกเหมือนจะมีปลายแหลมของปืนด้านใหญ่เล็งอยู่เหนือศีรษะ

“แกเป็นใครวะ”   

   “เป็นคนที่จะพามึงไปลงนรกไง ไอ้ชั่ว ผลั่ก!! เสียงเท้าใหญ่กระทบลงไปบนแผ่นหลังของมัน ก่อนที่ปืนในมือ จะกระเด็นกระดอนออกไปจากตัว

อ๊าก!! ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมๆกับเสียงครวญของนายใหญ่ เมื่อลูกกระสุนเฉียดเข้าไปกับหน้าแข้งมันอย่างจัง

 “นัดนี่ฉันถือว่าแค่สั่งสอน แต่นัดนี่มันคงไม่พลาด”ชายหนุ่มนิรนามกำลังจะเล็งปืนขึ้นอีกนัด แต่ยังถือว่ายังเป็นโชคดีของนายใหญ่ เมื่อพยัคฆ์รีบเข้ามาห้ามทันซะก่อน

“อย่าครับคุณสกาย ให้มันเข้าไปชดใช้ความผิดในตารางดีกว่า”  พยัคฆ์เอ่ยขึ้น พร้อมกันนั้นก็โค้งศีรษะให้สกายเล็กน้อย

   “แต่ไอ้ชั่วนี่มัน ทำร้ายเมียพี่ มันต้องรับการการชดใช้อย่างสาสม”  ไม่พูดเปล่าเจ้าพ่อเหมืองตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของมัน แล้วปล่อยหมัดใส่หน้าไม่ยั้ง ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำกับพริริสา

“อย่าครับมันตายไปก็ตายเปล่า ให้พวกมันไปชดใช้ความผิดในคุกดีกว่า” พยัคฆ์รีบเข้ามาห้าม เมื่อเห็นว่าเจ้าพ่อเหมือง ลงมือทำร้ายมันอย่างสาหัส

“แค่นี้มันก็อ่วมแล้ว ผมไม่ยอมปล่อยให้พวกสวะพวกนี้ ออกมาลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคมง่ายๆหรอก เชื่อผมนะครับ” พยัคฆ์ยังเกลี่ยกล่อมให้เจ้าพ่อเหมืองหยุด เพราะไม่อย่างนั้นนายใหญ่คงตายคาเท้าของเขาแน่ๆ

เจ้าพ่อเหมือง มองร่างที่นอนดิ้นครวญครางด้วยสายตาวาวโรจน์ อยากใช้ปืนยิงกบาลมันให้สาสมกับความผิดที่มันได้ก่อขึ้น แต่เพราะคำพูดของชายอีกคนที่ขอไว้ จึงทำให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนั้นลง แต่ก็ไม่วายหันมาถามคนชั่วด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อตัวการจ้างวานยังหาไม่เจอ

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน!! ฉันถามว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน”

“อยู่... ใน... บ้าน... นายใหญ่ตอบเสียงสั่น แถบจะไม่มีแรงพูด

สกายไม่รอช้าเมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการ ชายหนุ่มเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้พยัคฆ์และลูกน้องที่วิ่งสวนเข้ามาจัดการกับพวกมันต่อ

“หาผู้หญิงเจอมั้ยคุณนิพนธ์”  ต้นน้ำถามขึ้น

“ยังครับคุณต้นน้ำ แต่พวกตำรวจบอกว่า เธอก็ยังอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะรถเธอยังอยู่ แถมตำรวจก็ล้อมบ้านไว้จนหมด ไม่มีทางที่เธอจะหนีรอดออกไปได้” นิพนธ์รายงาน เมื่อทั้งหมดยังหาตัวลินลณีไม่เจอ

“นายครับ ทางโน้นมีห้องใต้ดินครับ”ลูกน้องของนิพนธ์วิ่งเข้ามาบอกหน้าตาตื่น

ต้นน้ำ และนิพนธ์ พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินออกไปตามทางที่ลูกน้องของนิพนธ์บอก และภาพที่ทุกคนเห็น และต้องยืนนิ่งกับสิ่งที่เจอทำให้สลดใจยิ่งหนัก  ลินลณีนอนเปล่าเปลือย หดตัวเข้าหากัน แผ่อยู่บนฟูกหนา ตามเนื้อตามตัวเขียวช้ำ และบวมเปล่ง ใบหน้าโหนกนูน ไร้เคล้าลางความสวย ตรงหน้าขามีเลือดไหลออกมาให้เห็น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เธอโดนอะไรมา

ต้นน้ำถอดเสื้อเชิ้ตคลุมกายให้หล่อนอย่างสลด แม้จะไม่ชอบใจในการกระทำของหล่อนที่พึ่งกระทำต่อพริริสา แต่สิ่งที่หล่อนเจอก็เลวร้ายพออยู่แล้ว เขาคงไม่กล้าจะเอ่ยเอื้อนอะไรออกมาให้หล่อนเสียใจอีก อย่างน้อยครั้งหนึ่งหล่อนก็เคยให้ความสูขแกเขา แม้จะเพียงชั่วครั้งชั่วคราว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า หล่อนเคยทำให้เขาสูขกาย

“ลิลลี่ ลิลลี่ ได้ยินผมมั้ย” ต้นน้ำนั่งลงยองๆ เข้าไปเขย่าร่างของลินลณีอย่างเบามือ หล่อนทำเพียงแค่ ปรือตามองคนที่มาเขย่าร่างกายเท่านั้น ร่างกายปวดร้าวจนไม่มีแรงจะลุกไหว

“คะ.....  คุณ ต้น ช่วย ลิลลี่ด้วย”  น้ำเสียงเบาแผ่ว คลายคนละเมอถูกเปล่งออกมาจากปากที่บวมเจ่อ พร้อมๆกับสติที่ดับวูบลงไป

“เรียกรถพยายามเร็ว”  ต้นน้ำ หันมาสั่งลูกน้องของนิพนธ์ ก่อนจะช้อนร่างที่สติดับวูบขึ้นมาแล้วเดินออกไป

“ลินลณี ผมอโหสิกรรมให้คุณ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ผมจะถือว่าเราไม่รู้จักกัน” ต้นน้ำพูดกับร่างที่ไร้สติของลินลณีก่อนจะเดินผ่านเจ้าพ่อเหมืองที่ยืนนิ่ง จ้องมองกับภาพที่ได้เห็น

  แม้จะโกรธจะเกลียด หญิงสาวที่ต้นน้ำกำลังโอบอุ้ม แต่ภายในหัวใจก็ยังไม่ได้ชั่วช้า ถึงกับต้องลงมือทำร้ายคนที่ได้รับกรรมอย่างสาสมกับสิ่งที่ตนเองก่อขึ้น เจ้าพ่อเหมืองมองตามร่างที่ไร้สติ แล้วต้องผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรง หวังว่าคราวนี้ลินลณีคงเข็ดหลาบ และหลาบจำไม่ตามมาราวีพริริสาอีกต่อไป

“ขอบคุณเรามากนะพยัคฆ์ที่เข้ามาช่วยในเรื่องนี้”  หลังจากรวบตัวผู้ร้ายได้หมดแล้ว สกายก็เดินเข้ามาขอบคุณพยัคฆ์พร้อมใช้มือตบไปที่บ่าของชายหนุ่มเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับคุณสกาย มันเป็นหน้าที่ของผู้พิทักษ์สันติราษฏ อย่างพวกผมอยู่แล้ว”  พยัคฆ์ยกยิ้มที่มุมปาก

 “ถึงอย่างนั้นก็ เถอะขอบใจจริงๆนายด้วยต้นน้ำ ถ้าไม่ได้นายป่านนี้ไม่รู้เมียฉันจะเป็นยังไง

ต้นน้ำเพียงพยักหน้ารับคำขอบคุณจากเขา  ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ เจ้าพ่อเหมืองยังต้องกลับไปดูแล คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงนุ่ม ถ้าเธอตื่นมาเห็นผลงานที่ฝากไว้บนเนื้อตัวเขา เธอจะทำหน้าแบบไหน เขาอยากรู้

ต้นน้ำกลับไปที่รถ ในหัวใจยังว้าวุ้น คิดหาคำตอบให้ตนเองไม่ได้ ทำไมถึงรู้สึกห่วงใยในตัวพริริสาเป็นหนักหนา  ความรู้สึกที่มีให้คือรักจนเปี่ยมล้นในหัวใจ แต่ที่ยังกังขา คือรักที่ไม่ใช่ชู้สาว เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่มันเกิดขึ้นแล้วกับหัวใจดวงโต

พยัคฆ์ยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อาชีพปกป้องประชาชนจากเหล่าร้ายคืองานที่เขารัก หมดงานนี้คงต้องลางานยาว ไปพลอดรักกับสาวน้อยหน้าหวาน ที่เพิ่งพบเจอที่ไนต์คลับเมื่อสองวันที่แล้วให้ช่ำปอด