ก้าวสุดท้ายเพื่อเริ่มต้น...

   โลกเรานี้ กว้างใหญ่ กว่าเกินคิด

เกินพินิจ จะกล้า คำนวณหา

   จรัสแสง อรุณรุ่ง ของทิวา

แต่ดูฟ้า ราตรี ช่างมืดมน 

    เราดูดาว ดาวน้อยใหญ่ คอยพราวแสง

ให้ฟ้าแจ้ง แจ่มจรัส ยามสับสน

   ดูตะเกียง จรัสแสง ยามมืดมน

คอยนำคน สู่หนทาง ที่ตั้งใจ

   เราผ่านป่า พนาเขียว ใหญ่ไพศาล

ดูอ้างว้าง เมื่อแวบ ที่มองเห็น

   แต่ภายใน นั้นล้วน แต่อึงอล

สัตว์แสดง โกลาหล จนวุ่นวาย

   เราผ่านผา ภูใหญ่ ให้ประหลาด

น่าเกรงขาม องอาจ เหนือสิ่งอื่น

   หากแต่เพียง ลมวูบผ่าน ก็พังครืน

กลายเปนเพียง ธุลี ที่มลาย

   มีหลากเมือง สูงค่า อารยะ

แต่ไม่อาจ ชนะ โลภะไหว

   ล้วนชาวเมือง หยาบช้า แทบทุกราย

อนาจแทน แค้นใจ เสียแรงชม

  โอ้สมุทร ยิ่งใหญ่ เกินคาดคิด

โอ้ฟ้ากว้าง กว่าพินิจ คะเนไหว

  โอ้ผืนดิน ทอดยาว แสนกว้างไกล

โลกใบใหญ่ ยังรอคอย ข้าเดินทาง...

+_+__+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+__+_+

ดูฟ้าที่นี่สะอาดสดใส

แต่ที่ไกลออกไป คงมีใครสั่นเพราะฝนพรำ

เราเฝ้ามองสรรพสิ่งอยู่บนนี้

มอง... มองเบื้องหน้าเห็นสิ่งสารพัน

มอง... มองข้างหลัง เห็นหลากสิ่งล้วนปนเป

ดู... ได้แต่ดูโลกภายนอกที่กว้างใหญ่

ดูไปด้วยใจใฝ่ฝัน

กวีมีเพลงร้องเอ่ยถึง

ที่ที่รวงข้าวถักทอท้องทุ่งและผืนนา

หยาดน้ำเรียงรายพร่างพรายฟ้ายามเมฆหมอง

แดดประดับจับแต่งรุ้งให้ทอดยาว

และยามที่หมู่ดาวพราวแสงอวดความงาม

ดูฟ้าที่นี่สะอาดสดใส

แต่ใจเรากลับหมองหม่น...
+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+

โอ... ข้าเดินทางมายาวไกล

โอ... ข้าได้แต่ใฝ่ฝันจะออกไปจากที่นี่

ผ่านหุบผา นครา พนาใหญ่

ห้อมล้อมด้วยทรัพย์ แต่ยิ่งทวีความอยากรู้

เหน็ดเหนื่อย... เหน็ดเหนื่อยอาดูร

ใฝ่ฝัน ใฝ่ฝันจะนำพาไป

ที่ขอบโลกข้าจะพัก

ที่ขอบโลกข้าจะไป

พัก... พักกายที่โรยแรง

ไป... ไปสู่ฝันที่รุ่งเรือง

ข้าปรารถนาสู่ขอบฟ้าปลายสมุทร...

+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+