หนทางช่างยาวไกล...

แสงนวลโสมส่องที่เฉลียง เด็กน้อยเมียงมองแสงจากฟ้า ย้อนหวนคิดเรื่องผ่านมา เรื่องเล่าครั้นอดีตกาล ลุงผู้จากไปได้เล่าไว้ พระโพธิสัตว์ได้ทักทำนายว่า มนุษย์นี้จะมีตา ทิพย์หูทิพย์ประดับกาย สิ่งใดไม่รู้ย่อมได้รู้ มนุษย์รู้ได้เพราะขวานขวาย ให้ได้ในสิ่งประดับกาย ให้เรียกว่าเป็นผู้จำเริญ ยิ่งทำให้ตัวเองหลงวัตถุ จิตแท้จริงจังยังห่างเหิน ยิ่งสร้างสิ่งให้เจริญ ทุกสิ่งยิ่งย้อนทำร้ายกาย อารมณ์มนุษย์ไม่แท้นั้นก็แปลก ทั้งรู้ว่าทำร้ายธรรมชาติก็ยังทำอยู่ได้ พระโพธิฯยังได้กล่าวต่อไป มนุษย์รุ่นต่อไปตัวเล็กไม่กี่เซน คงเป็นเพราะมลภาวะที่เป็นพิษ ต้องใช้ชีวิตนั้นแสนเข็น เดินบนทางที่แสนจะลำเข็น ท่านเห็นมนุษย์งามได้อย่างไร?

จิตใจที่เเปรเปลี่ยน บ้างเอนเอียงบ้างผ่อนผัน ละมุนม่อมยอมโอนตาม หรือกล้าแข็งทรนง น้ำใจช่วยนุเคราะห์ อีกหนึ่งเปาะด้วยสร้างสรรค์ ขวนขวายพยายามคือความงามของดวงใจ พวกหนึ่งเฝ้าทำลาย อีกพวกไซร้คอยถนอม น้ำใจเอื้ออาทรณ์ ฉะนี้หรือที่ไม่งาม?

---

PS.  [ศึกษาอดีต ถ้าเจ้าจะกำหนดอนาคต -ขงจื๊อ]

ต่างคนต่างมุมมองต่างความคิด ฟ้าลิขิตเส้นทางมนุษยชาติไว้ หากแม้นงามงดทางจิตใจ จึงใครชื่มชมยินดี หากโหดร้ายทางด้านวัตถุ ยังไม่รู้ทางเดินแนววิถี เส้นทางนี้คงดำเนินนานนับปี ให้ฟ้าชี้หนทางให้พ้นภัย