นิทานก่อนนอน(ไม่หลับ)๒

    กาลครั้งหนึ่งมีเด็กหญิงคนหนึ่ง หอบตุ๊กตาของเธอไปหาจอมมาร...

     เสียงใสเอื้อนเอื่อยถามท่านกลางเสียงอึกทึกของเหล็กและควันไฟ

   "เหตุใดท่านถึงอยากทำลายล้างโลกนี้นักเล่า?"

      สรรพเสียงหยุดดังไปชั่วขณะ แล้วกู่ร้องก้องด้วยความขัน

   "ก็เหตุที่โลกนี้มันโสมมอย่างไรเล่า เด็กน้อย โดยเฉพาะมนุษย์เช่นเจ้า ข้าจะทำลายล้างโลกแสนโสโครกนี่ทิ้ง แล้วสร้างโลกขึ้นมาใหม่!!"

     เด็กน้อยเอียงคอนิ่งฟัง ปากกัดนิ้วเล็กๆด้วยความสงสัย

   อ้าปากแล้วขอความไขอีกหน...

     "แล้วท่านมั่นใจหรือว่า โลกใบใหม่จะดีกว่าเก่า?"

          กระดาษแผ่นสุดท้ายของนิทานถูกดึงขาดไป...

    "โลกนี้แสนโสมม?"

         นักเดินทางเลิกคิ้วเมื่อถูกเด็กชายถาม

    "ใครสอนเจ้าเช่นนั้นกันหนอเด็กน้อย?"

        "ไม่มีเหตุจำเป็นต้องบอก แต่ท่านจำเป็นต้องตอบคำถามข้า"

      นักเดินทางหัวเราะ ถอดหมวกออกแล้วนั่งเก้าอี้ เรียกร้องข้อเสนอให้เลี้ยงน้ำเมาสักเหยือก

          ดื่มล้างคอแล้วเตรียมเล่า...

      "ดังเจ้าว่า โลกนี้มันโสมม ไม่เช่นนั้นคงไม่มีสงคราม โรคระบาด ภัยธรรมชาติดอก" ยกแก้วขึ้นดื่มอีกอึกหนึ่ง "แต่กระนั้นความงามก็ยังคงอยู่ ต้นไม้ สายน้ำ ความรัก อา~ ข้าชักอยากแต่งเพลงเสียแล้วซี"

           เด็กชายมุ่นคิ้ว

       "แล้วสรุปว่าอย่างไรกันแน่?"

             "ไฮ้~ จะใจร้อนเร่งสรุปไปใย มีนักบวชคนหนึ่งกล่าวว่า หายนะสอนให้รู้จักมนุษยธรรม ดอกไม้จะงามต้องขึ้นกลางพงหญ้าหรอก เจ้าหนู"

        ว่าเสร็จก็ชักดาบค่าเหล้าโผออกนอกประตูไปพลัน...

   "มนุษย์ไม่มีดี?"

        สังฆราชฉงนสงสัยนัก เมื่อแขกยามวิกาลที่เข้ามาขอที่พักพิงเอ่ยถามขึ้นเช่นนั้น

    "ฟังดูไม่ค่อยดีเลย อะไรดลใจให้ลูกคิดเช่นนั้นกัน?"

       "ไม่รู้สิ่งใด แต่ข้าเห็นเป็นเช่นนั้นดังคำกล่าว"

    "ก็เช่นไรเล่า?" นักบวชว่าพลางจุดเทียนเร่งแสง

        "มนุษย์ทำลายเพื่อนร่วมโลกด้วยการฆ่าล้างอ้างว่าด้วยอาหาร ทำลายธรรมชาติทั้งขุดเหมืองโค่นป่าสนองความโลภไร้ก้นบึ้ง ห้ำหั่นชีวิตแม้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง เช่นนี้แล้ว จะเอาความดีที่ไหนมาแทนได้?"

    นักบวชแหงนมองเพดานโบสถ์ กระจกโมเสกส่องแสงงามเมื่อยามจันทร์นวลประทับเข้าตรงกลางแผ่นพื้น

       "อาจจริงดังลูกว่า" ถอนหายใจแล้ววกกลับมา "กระนั้นลูกต้องไม่ลืมว่าฟ้าเบื้องบนสร้างสรรค์ให้มนุษย์เรามีสองสิ่งที่แตกต่างจากสรรพสิ่งทั่วไป... เรามีวัฒนธรรม แลจิตใจที่ลึกซึ้ง"

     คนจรแค่นหัวเราะ

         "ก็ไม่ใช่เพราะสองสิ่งนั่นดอกหรือ ที่ทำให้มนุษย์มีกิเลส?"

      "ใช่แน่ แต่อย่าลืม อย่าลืมว่าสิ่งเหล่านั้นก็รังสรรค์ให้คนเรารู้จักก่อร่างสร้างตึก รักสิ่งสวยงาม ความมีระเบียบ ความสามัคคี สุขเศร้า เห็นใจ และมีความเอื้ออาทรณ์แก่กัน"

           "มนุษย์อาจไม่ได้ดีประเสริฐเลิศล้ำ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายดุจผีร้ายดอก..."

       คนจรนิ่งเสียงไป... เมฆบังดวงจันทร์เพียงครู่ ในวิหารก็คงแต่ร่างของสังฆราชา...



          "แล้วท่านมั่นใจหรือว่า โลกใบใหม่จะดีกว่าเก่า?"

      เสียงเด็กหญิงว่า ฝูงมารนิ่งอึ้งงัน

          "แน่นอนอยู่แล้ว" จอมมารว่า แต่น้ำเสียงไม่เป็นดังคำยืนยัน

      "ท่านมั่นใจหรือ ท่านรู้ได้อย่างไรในเมื่อท่านยังไม่ได้อยู่มาเสียหน่อย"

           "ข้าจะทำให้มันเป็นไปตามอุดมคติของข้าน่ะสิ!" จอมมารคำราม ปิศาจโดยรอบส่งเสียงชอบใจ...

     เด็กหญิงยังคงเอียงคอสงสัย

             "แต่อุดมคติของท่านจะดีต่อคนอื่นหรือ คนอื่นจะคิดว่าเหมาะหรือ แล้วเขาจะไม่คิดสร้างโลกใบใหม่ของโลกใบใหม่ของท่านหรือ?"

     เสียงเงียบไปพลัน

            "นี่ ตอบข้าสิๆๆๆๆๆ"

    "ข้าว่า มีทางเดียวที่จะรู้ คือเข้าไปเองเลยดีกว่า ที่โลกใบใหม่!"

           คมดาบวาดลงมา เลือดแดงก็สาดกระจายโดยทั่ว...

          ตุ๊กตาหล่นลงยังพื้นเจิ่งเลือด นายของมันคงได้พบคำตอบแล้ว...

นิทานก่อนนอน(ไม่หลับ)๒

ความคิดเห็น