อะเระ?

   ไกอา... ดาวเคราะห์ผู้เป็นพี่น้องร่วมกับหมู่ดาวทั้งเจ็ด งามที่สุดในบรรดาดาวเคราะห์หิน เพราะทั้งรูป ทั้งลักษณ์ ทั้งความงามของตัวไกอาเอง และความตระการตาของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใต้การอนุเคราะห์ของเธอ ดังว่า พระผู้สร้างจะทรงลำเอียงประดับพรให้ไกอามากเสียยิ่งกว่าพี่น้องดวงใด...

..........................................

................................

........................

.....................

..........

......

...

.

   ‘สถานีต่อไป ดาวเคราะห์โลก สถานีต่อไป ดาวเคราะห์โลก ดาวเคราะห์อันดับสามของสุริยจักรวาล ท่านผู้โดยสารที่จะลงพักกลางทาง กรุณาเตรียมตัวให้เรียบร้อยด้วย’

   เสียงประกาศของคนคุมรถดังก้องไปทั้งตู้ขบวน ข้าปิดหนังสือลงพลัน ละสายตาจากปกหนังสือคู่มือแนะนำเล่มหนา ผินหน้าไปยังหน้าต่างบานใส หมู่ดาวระยิบระยับเริงระบำบนฉากหลังสีดำ ไม่รู้จะประกาศเสียงดังไปเพื่อการอันใด ในเมื่อรถไฟทั้งขบวนนี้มีเพียงคนขับ นายตรวจตั๋ว และข้าผู้เป็นผู้โดยสารเพียงหนึ่งเดียวที่ท่องไปยังอวกาศ...

   ใช่แล้ว ขบวนรถจักรไอน้ำเก่าคร่ำคร่าขบวนนี้กำลังเดินทางอยู่ในห้วงอวกาศ จากดาวดวงหนึ่งสู่อีกดวงหนึ่ง จากดาราจักรหนึ่ง สู่อีกดาราจักรหนึ่ง หรือกระทั่งจากมิติหนึ่ง สู่อีกมิติหนึ่ง ผู้โดยสารซึ่งเดิมทีอยู่เต็มขบวนรถ ต่างแวะลงสถานีนั้นบ้าง สถานีนี้บ้าง จนในที่สุดเหลือแต่เพียงตัวข้าเองที่ไม่มีพันธะติดกับสถานีอันเป็นดาวเคราะห์ดวงอื่น

   จุดหมายของข้าคือดาวโลก ดาวที่ที่ข้าจากมา นานหลายปีเหลือเกิน นับจากที่ข้าขึ้นรถขบวนนี้ นายตรวจตั๋วบอกข้าว่า ต้องใช้เวลานานกว่าจะไปถึงสถานีปลายทางที่ข้าต้องลง ข้ามารู้ทีหลังว่าคือโลก นึกความขบขันตอนนั้นยังได้อยู่เลย

   เมื่อครั้งที่ข้าจากมา โลกนั้นสดสวยงดงามและมีอารยธรรมอันเจริญรุ่งเรือง แต่กระนั้นก็ยังมีสิ่งระแคะระคายใจหลายอย่างที่ข้าไม่ชอบ เมื่อครั้งที่รถไฟมารับข้า ข้าดีใจนักที่จะได้ออกไปเสียจากโลกใบนี้ แต่เมื่อเดินทางไปยังดินแดนต่างๆ นานวันเข้า ข้ากลับคิดถึงแต่โลกใบเดิมที่ข้าจากมา...

   ไม่มีที่ใดที่ต้นไม้จะชูช่อเขียวสดสะพรั่งดังโลกเรา ไม่มีที่ใดจะมีสมุทรสีครามดังโลกเรา ไม่มีที่ใดที่ฟ้าจะสดใสดังโลกเรา ไม่มีที่ใดเลย... จะสุขใจไปกว่าโลกของเรา..

   เสียงหวูดของจักรไอน้ำเรียกภวังค์ให้คืนมา ข้าเลื่อนกระจกใสที่กางกั้นหน้าต่างไว้ออก ยื่นใบหน้าลงมองดาวโลกที่ข้าจากมา

   ตาหลุบลงเพราะผ่านหมู่เมฆ ถ้าหากพ้นเขตตรงนี้ไปแล้วก็จะถึงพื้นโลก!

   เสียงหวูดกระชั้นขึ้นอีกสองหน ข้าสูดลมหายใจลึก ค่อยๆเปิดตาให้กว้าง คอยรับความงามแห่งไกอา!

   หากแต่...

   หากแต่...

   นี่ไม่ใช่โลกที่ข้าจากมา!?

   หัวจักรรถไฟกระแทกลงพื้นจนเอียงกระเท่เร่ฝุ่นฟุ้งตลบ ตัวตู้ขบวนที่ตามมาก็เอนเอียงล้มครืนลงไปตาม หากแต่เพราะพื้นเป็นทราย ความเสียหายจึงไม่มากดังพื้นแข็ง...

   พื้นทราย... ใช่ พื้นทราย...

   บนโลกเต็มไปด้วยทราย! ถัดไปก็เป็นน้ำเค็มดำมะเมื่อมที่กินบริเวณลึกเข้ามา โลกที่เคยเป็นอัญมณีสีฟ้าเขียวกลายเป็นก้อนกรวดธรรมดาที่เปื้อนโคลนตมไปเสียแล้ว...

   นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?

   ก่อนจะได้ถามอะไร เสียงโหวกเหวกโวยวายก็ชักให้ข้าตวัดหน้าไปทางต้นเสียง...

   ที่ผืนทรายเวิ้งว้าง ยังคงมีไม้ใหญ่ยืนต้นอย่างทระนงองอาจผลิใบสีเขียวสดตัดกับท้องฟ้าสีหม่นอยู่ต้นหนึ่ง...

   เพียงต้นเดียว...

   รอบลำต้นนั้น มีกลุ่มคนชุมนุมอยู่มากนัก หากแต่เสื้อที่ใส่บ่งบอกสังกัดกรมกองไว้ชัดเจนยิ่ง

   พวกหนึ่งใส่เสื้อโทนเขียวยืนห้อมล้อมต้นไม้ใหญ่ไว้

   อีกพวกหนึ่งสวมผ้าเทาล้อมกรอบกลุ่มเสื้อเขียวนั้นอีกที

   ใบหน้าแต่ละคนจ้องกันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ในมือถืออาวุธอย่างง่ายๆไม่ว่าจะท่อนเหล็ก มีด จอบ เสียม หอกที่ทำจากโครงเหล็ก โล่ กระบอง แม้กระทั้งก้อนหินก็ยังถือไว้ แต่ที่ดูจะรุนแรงสุดเห็นจะเป็นปืนปลายดาบสมัยโบราณที่ข้าเคยเห็นในพิพิธภัณฑ์เมื่อครั้งกระโน้นรู้สึกจะเรียกกันว่าปืนคาบศิลา

   ข้าฉงนใจนัก ใยพวกนั้นจึงใช้อาวุธพวกนี้ ทั้งๆที่ข้าจำได้แม่นยำว่าเราเคยมีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าล้ำสมัยยิ่งนัก

   และฉงนใจยิ่งกว่า ว่าเหตุใดพวกเขาต้องมารุมล้อมต้นไม้ต้นนี้...

   แล้วคำถามทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกเฉลย...

   “ข้าจะไม่ยอมให้ ต้นไม้ต้นสุดท้ายของดาวเคราะห์ดวงนี้ ตกไปอยู่ในมือคนอย่างพวกเจ้า!” เสียงประกาศกร้าวจากชายสวมชุดเขียวซึ่งดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม

   “ข้าก็ไม่ยอมให้อนาคตของมนุษยชาติกลุ่มสุดท้ายต้องสูญสิ้นไปเพราะความหัวรั้นของพวกเจ้าดอก!” ชายสวมเสื้อเทาสวนกลับบ้าง แต่เมื่อครู่เขาว่าอย่างไรนะ?

   มนุษย์กลุ่มสุดท้ายกระนั้นหรือ?

   “ก็สมควรให้ล่มสลายอยู่ดอก” หนึ่งในกลุ่มเสื้อเขียวแถวหน้าพลางกระตุ้นให้พวกพ้องยกโล่ทำจากถังยางมะตอยขึ้นกั้น หอกและดาบปลายปืนแทรกมาระหว่างรอยแยกพอดี “ในเมื่ออารยธรรมมนุษย์ต้องนับถอยหลังก็เพราะความอวดดีของพวกเจ้าเอง!”

   เสียงเฮตอบรับจากบรรดาสาวกเสื้อเขียว

   “มีเหตุผลหน่อยพวกท่าน เราไม่ได้จะทำลายต้นไม้ต้นนี้เสียหน่อย แต่จะนำไปทดลองและเพาะขยายพันธุ์ต่างหากเล่า” ชายชราชุดเทาว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ แต่พวกเสื้อเขียวก็สวนขึ้นเสียงดัง

   “ดังที่เจ้าทำกับต้นไม้สองต้นก่อนจนเฉาตายใช่ไหมเล่า!?”

   ต่อจากนั้นคือเสียงโห่ไล่และคำสบถผรุสวาทที่มั่วปนกันจนฟังไม่ออก พวกชุดเทายกโล่ขึ้นดันกับพวกเสื้อเขียว จู่ๆก็มีก้อนหินจากแห่งหนใดไม่ทราบได้ปลิวหวือเข้ามา...

   หินแข็งกระทบกับหัวผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่ง เลือดไหลซิบซึมออกมา...

   ทุกอย่างนิ่งงันราวกับหยุดเวลาไว้... แต่เพียงชั่วขณะ

   เสียงเฮลั่นแลสาปส่งดังระงม ตามมาด้วยเสียงกระทบกันของเหล็ก ก้อนหินและดินปืนปะทุ ต่างฝ่ายต่างประจัญบานเต็มที่ ไม่มีใครคิดอีกแล้วว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนมนุษย์กลุ่มสุดท้ายเช่นเดียวกับตน

   ข้ามองอย่างไม่เชื่อสายตา พลัน จู่ๆกระสุนสีดำของลูกปืนก็พุ่งตรงมายังข้า....

   ลูกเหล็กพุ่งทะลุเจาะเข้ากลางหน้าผาก เลือดแดงสดค่อยๆทะลักพรั่งพรู...

   ทุกอย่างมืดสนิทลง...

..........................................

................................

........................

.....................

..........

......

...

.

   ผมสะดุ้งตื่นขึ้น เหงื่อผุดขึ้นเต็มตัวจนชุดที่ใส่เปียก มือคลำไปยังหน้าผากของตน

   ไม่มีรู  ไม่มีกระสุนไม่มีเลือด...

   รอบตัวยังเป็นห้องรกๆของเด็กมัธยมอย่างผมเองอยู่ ที่หัวเตียงมีหนังสือการ์ตูนและโมเดลของเล่นครบทุกชิ้นไม่ขาดไม่หาย

   ถอนหายใจอย่างโล่งอก ฝันบ้าฝันบออะไรก็ไม่รู้...

   ปาดเหงื่อที่เกาะเต็มหน้าผาก อากาศร้อนชะมัด ผมลุกลงจากเตียง เดินไปเปิดหน้าต่าง

   อากาศบริสุทธิ์และลมเย็นเพราะต้นไม้มากมายฝั่งตรงข้ามบ้านพุ่งปะทะเข้ากับใบหน้า ผมสูดหายใจรับอากาศแสนสดชื่นเข้าเต็มปอด

   โลก คงไม่มีทางเป็นอย่างที่ฝันแน่ๆ

   บิดขี้เกียจแล้วเดินขึ้นเตียงอีกหน

   แต่ไม่ทันหลับตา ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงฟ้าสนั่นดินสะเทือน

   ผมเร่งไปเกาะขอบหน้าต่างห้อง เกิดอะไรขึ้น!?

   ที่ป่ารกตรงข้ามบ้าน

   ต้นไม้ใหญ่ ค่อยๆถูกเลื่อยไฟฟ้าบั่นชีวิตไปทีละต้น...