งานสีดำ
เขียนโดย
QCON
เรื่องที่เราไม่ได้คาดหมายมีอยู่หลายอย่าง...
คนที่เรายังเห็นอยู่เมื่อเย็นวันวาน บางทีวันนี้อาจไม่ได้พบหน้ากับเราอีก...
การเตรียมใจไว้ทุกขณะจึงเป็นสิ่งสำคัญ...
ที่บ้านผมเพิ่งเสร็จงานสีดำมาครับ...
มันเร็วแทบไม่ได้ตั้งใจเตรียมใจไว้เลย เพราะผมเพิ่งไปเยี่ยมคุณย่ามาไม่กี่วันก่อนท่านจะไม่มี จู่ๆอีกวันมา ป้าท่านก็โทรศัพท์มาบอกว่า ย่าไม่มีแล้ว ให้เตรียมรื้อห้องท่านไว้เลย...
ไม่มีใครได้เตรียมตัวแม้แต่น้อย ทุกอย่างต้องทันเวลา แต่เคราะห์ดี ที่แถบบ้านผมเขามีประเพณีช่วยบ้านงานศพกัน...
ทุกคนในหมู่บ้านร่วมด้วยช่วยกันเตรียมข้าวของเครื่องใช้และอาหารต้อนรับแขก เพื่อช่วยงานเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับผู้ตาย
คุณย่าผมเป็นชาวพุทธ และตามประเพณีพื้นบ้าน ร่างต้องตั้งไว้ในบ้าน ผมเองก็เคยไปงานสีดำของชาวพุทธในตัวเมืองมาหลายครั้ง(ไปช่วยเป่าขลุ่ย) แต่เขามักจัดกันที่วัด
คงมีแต่รอบนอกกระมัง ที่จัดแบบนี้...
แขกที่มีมานั้นเยอะมาก ทั้งกลุ่มหมู่บ้าน ผู้อาวุโส ญาติสนิทมิตรสหายของลูกๆคุณย่า(ท่านมีลูก8คน หลาน10 เหลนอีก3 แล้วก็มีครอบครัวที่เกี่ยวดองกับลูกหลานและเพื่อนร่วมงานของลูกๆท่านมาอีก)
ที่วันสุดท้ายนั้น เราไปที่ป่าช้า... ที่นั่นไม่มีเมรุเหมือนอย่างในตัวเมือง แต่ก่อเป็นแท่นเชิงแล้วยกหีบ ดอกไม้ พวงหรีดขึ้นเผาเลย...
หลายคนน้ำตาซึม แต่ไม่ร้องไห้ออกมา ผมเองก็พอจะเข้าใจความรู้สึก...
วันที่ย่าเสีย ป้าบอกว่า ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่ ท่านหลับแล้วก็ไปเลย...
ท่านไม่ทรมาณตอนสุดท้าย...
ทุกคนไม่ร้องไห้ ไม่อยากให้ท่านต้องเป็นห่วงอาวรณ์กับทางนี้ อยากให้ท่านไปมีความสุขบนสวรรค์
ที่ที่ควันไฟเป็นสะพานไปสวรรค์ คุณย่าขึ้นไปอยู่กับคุณปู่บนวิมานเมฆแล้ว...
บางที ที่ที่บนพื้นโลกวุ่นวายชุลมุนแบบนี้ คนที่ไปอยู่บนสวรรค์นั้น อาจจะโชคดีกว่าก็ได้?
ที่หน้าสุดท้ายของหนังสืองานสีดำ มีสุภาษิตคำเมืองเขียนเอาไว้ว่า...
อายุสิบปี๋อาบน้ำบ่หนาว(อายุสิบปีอาบน้ำไม่หนาว)
อายุซาวปี๋แอ่วสาวบ่ก้าย(อายุยี่สิบปีเที่ยวหญิงไม่มีเบื่อ)
สามสิบปี๋บ่หน่ายสงสาร(สามสิบปีไม่หน่ายสงสาร(ยังสนุกสนานเฮฮาอยู่))
สี่สิบปี๋ยะก๋านเหมือนฟ้าผ่า(สี่สิบปีทำงานเหมือนฟ้าผ่า(รวดเร็ว))
อายุห้าสิบปี๋สาวด่าบ่เจ๊บใจ๋(อายุห้าสิบปีสาวด่าไม่เจ็บใจ)
หกสิบปี๋ไอปั๋นฟานโขก(หกสิบปี ไอเหมือนเก้ง)
เจ็ดสิบปี๋บ่าโหกเต๋มหัว(เจ็ดสิบปีหงอกเต็มหัว)
แปดสิบปี๋ไค่หัวเหมือนไห้(แปดสิบปีหัวเราะเหมือนร้องไห้)
อายุเก้าสิบปี๋ไข้ก่อต๋าย บ่ไข้ก่อต๋าย...(อายุเก้าสิบปี ป่วยก็ตาย ไม่ป่วยก็ตายอยู่ดี)
สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ต้องได้รับการพิพากษาครั้งสุดท้ายสินะ...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
16 ต.ค. 51
480
2
ความคิดเห็น
งานของลุงเขยเราก็เพิ่งเผาเมื่อวานนี้เอง เหมือนจะวันเดียวกันแหะ
คิดถึงแต่สิ่งดีๆ คุณย่าคงไม่ต้องการให้ลูกหลานเหลนร้องไห้เพราะท่านนะคะ คุณย่าไปสบายมากๆเลย เป็นการจากไปที่สงบ
เขาบอกว่าหลับแล้วตายไปเป็นการตายของคนมีบุญค่ะ ไม่ทรมาณ ^^
PS. การร้องไห้กับใครสักคน มีค่ามากกว่าการหัวเราะเพียงคนเดียวมากมาย.. และเราจะได้รู้ว่าสิ่งใดมีค่า ก็ต่อเมื่อเราเสียมันไปแล้ว เมื่อรู้ว่าจะเสีย เรารู้สึกหวงแหน แม้ความรู้สึกนั้นจะไม่ช่วยอะไรดีขึ้นก็ตาม..
ขออวยพรให้เธอมีความสุข จากโลกอีกฟากหนึ่ง
Kokoro no naka de ikite itai basho ga aru
Chiisana sekai
Mou todokanai kako no hi wa
Sono mama no watashi to sono mama no anata ga
Itsumo waratte ita
Wasurenai shizuka ni mimamotteru wa
Ima demo saikou ni ai shiteru to
Wakatteru hazu yo
Doushitemo aitaku nattara
Sotto aisatsu ni iku wa
Tooku shiawase negau kanata kara
Ushinatte kara yatto kizuku taisetsusa
Watashitachi no te
Genjitsu dewa hanaretemo
Natsukashiku watashi ga natsukashii anata wo
Zutto tsukamaete iru
Itazura na kamisama ga tameshiteru no?
Doko made tsuzuku no ka
Nanseiki mo kawari wa shinai wa
Shinjiteru kaeru mune wa hitotsu dake
Zutto machitsuzukemashou
Kanarazu meguriau toki wo
Nee, kanashii to iwanaide
Eien