เขาว่าเวลามี2แบบ...
แบบแรกจะผ่านไปรวดเร็วเมื่อยามอยู่กับความสุข...
แบบที่สอง มักผ่านไปอย่างเชื่องช้าเมื่ออยู่กับความทุกข์...
ทีนี้มีคำถาม...
เวลายุ่งๆทำงานอยู่มันทุกข์จริงๆ แต่ทำไมเวลาผ่านไปเร็วนักเล่า?
แล้วเวลาที่มีความสุขอยู่กับการจดจ่อในการทำสิ่งที่ชอบ บางทีเวลาก็เลื่อนอืดอาดเหมือนกันมิใช่หรือ?
บางทีคงไม่ใช่เข็มนาฬิกากระมังที่กำหนดเวลาของพวกเรา....
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเดินไปมาหวังหาน้ำดับกระหาย
กลางทะเลทรายร้อนระอุยากจะหาได้ แต่ทันใดเงาร่างจางๆก็ปรากฏ ณ อีกฝั่งของเนินทราย
จิ้งจอกวิ่งไป ใช่แล้ว นั่นคือนักเดินทางที่นามระบือไปไกล
"โอ ท่านนักเดินทาง โปรดมอบน้ำให้ข้าดื่มดับกระหายด้วยเถิด แล้วข้าจะบอกแหล่งธารข้างหน้าให้ท่านเป็นการตอบแทน" จิ้งจอกเล่นเล่ห์
นักเดินทางนั้นรู้ทั้งรู้ นิทานก็เคยขานไขไว้ อย่างวางใจจิ้งจอกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากเพราะความปราณีมือจึงยื่นถุงหนังบรรจุน้ำของตนไว้ จอมเจ้าเล่ห์คว้าไว้โดยพลันเปิดถุงหนังกรอกน้ำเข้าปาก มิฟังคำห้ามของนักเดินทางที่ให้ดื่มเพียงครึ่งเดียว
"เจ้าตกลงจะบอกแหล่งน้ำแก่ข้า" นักเดินทางทวงสัญญา หมาจิ้งจอกแค่นหัวเราะกระโดดเเพล็วไปยอดเนินทราย
"ท่านพลาดเสียแล้ว ไม่เคยได้ยินตำนานเล่าไว้หรือไร อย่าไว้ใจจิ้งจอก อสรพิษ และตัวบ่าง?"
"เป็นดังเช่นนิทานจริงๆหรือ?"
"ใช่ ดังนิทานเล่า"
พลาดท่าเสียแล้ว... ใช่ พลาดท่าเสียแล้ว
ไม่ใช่เพียงนักเดินทางที่หลงกลสุนัข หากแต่เจ้าจิ้งจอกเองก็พลาดท่าด้วย...
มันเป็นสัตว์เดียวดาย อยู่อย่างโดดเดี๋ยว หากไม่ใช่ฤดูกาลแล้วย่อมไม่มีการรวมตัว
และทุกครั้ง มันไม่เคยต่อประโยคกับผู้ใดเกินสอง
แต่ครั้งนี้มันพูด และแน่นอน มันเกิดความผูกพันธ์เสียแล้ว...
นับแต่นั้นทุกคืนที่สายลมพัด เสียงหอนก็แว่วไปตามลม...
เขียนนี่ใช่นิทานคิดเอง แต่เป็นนิทานย้อนความจากนิทานของเพื่อนกระผมเอง
นิทานที่เขียนลง"ฝั่งน้ำน่านเล่มพิเศษ" หนังสือรวบรวมผลงานของนักอยากจะเขียนชาวฝั่งน่านและนักเขียนอีกจำนวนหนึ่ง เพื่อเป็นที่ระทึก เอ๊ย ระลึกครบรอบ5ปีชมรมฝั่งน้ำน่าน
งานคราวนี้ได้ไปเปิดตัวที่หอศิลป์ริมน่าน ประจวบเหมาะกับเวลาที่หอศิลป์จัดงานย้อนรอยสู่อดีตและThaicomicได้ไปจัดงานการ์ตูนไทยสัญจรพอดี ได้เจอเทคนิควาดรูปดีๆและประสบการณ์มากมาย (พี่เต่ากับ บ.ก.วุฒิให้การ์ตูนมาตั้ง2เล่มแน่ะ หุหุ) ได้ประสบการณืดีๆ คุ้นเคยกับเพื่อนต่างรุ่น เรื่องราวดีๆบางทีคำพูดคงบรรยายออกมาไม่หมดกระมังขอรับ?
แต่บางทีคนเราก็สุขสลับทุกข์ หลังจากเฮฮาปาท่องโก๋แล้วกลับมาก็เจอแต่งานกับสอบ
ยิ่งสอบปลายภาคสิเร่งเอ๊าเร่งเอา เพราะต้องเสร็จก่อนงานรับเสด็จ
บางทีความภาคภูมิใจมันก็ต้องแลกมากับความเหนื่อนสินะ! โอ๊ส สู้ตาย เพื่อครั้งหนึ่งในชีวิต!
ป.ล. ตอนนี้คิวคอนกำลังติดการ์ตูนเรื่องนี้ละ
ความคิดเห็น