Til We Meet Again

ลำดับตอนที่ #3 : It's you

เคทกำลังง่วนอยู่กับการรีวิวชาร์ตผู้ป่วยอยู่ตรงเค้าเตอร์พยาบาล ขณะทีเธอเงยหน้าขึ้นจากแผ่นกระดาษที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นสายตาของเธอก็บังเอิญไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่ง....... ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน สวยมากเลย เธอเคยเจอที่ไหนมาก่อนรึป่าวนะ ปากเรียวสวย เคทจ้องไปยังที่ปากของเขาคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว แล้วค่อยๆเลื่่อนสายตาผ่านจมูกโด่งที่รับกับโครงหน้าสวยเป็นอย่างดี จนไปหยุดที่ดวงตาคมสวยของหญิงสาว คนถูกจ้องหันมาสบตากับเคทพอดี วินาทีนั้น เคทรู้สึกว่าจู่ๆหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นมาผิดปกติ ตึก ๆ ๆ ๆ ..... หญิงสาวคนที่โดนจ้องยิ้ม เดินมาทางเคทแล้วโบกมือให้ 

Oh my god เธอกำลังเดินมาทางนี้  หัวใจของเคทเต้นเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม เหมือนเสียงกลองที่กำลังถูกตีรัวๆ

"ซาร่า!" หญิงสาวทักทาย 

หาาาา

เคทหันไปเจอซาร่าที่กำลังเดินมาจากข้างหลังเธอ อ้าววว โบกมือให้ซาร่าหรอกเหรอ เคทรู้สึกหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ

"สวัสดีแซนดี้ มาทำอะไรที่นี่คะ" ซาร่าถามหญิงสาวที่ตอนนี้เดินมาหยุดที่ตรงหน้าเคทกับซาร่า

"ฉันมาเยี่ยมเพื่อนน่ะค่ะ เขาแอดมิทที่วอร์ดนี้ได้ 2-3 วันแล้ว" แซนดี้ตอบ

"อ่อเหรอคะ หวังว่าเขาคงไม่เป็นไรมากนะ ดีใจจังที่เจอคุณ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วเนอะ" ซาร่าตอบกลับ

"...เออ นี่คุณแซนดี้ เป็นสถาปนิกคนที่เคยตกแต่งอพาร์ตเม้นให้ชั้นไง" ซาร่ารีบแนะนำแซนดี้ให้เคทรู้จัก

"แล้วนี่คือหมอเค...." ซาร่ายังพูดไม่ทันจบก็โดนตัดบท

"หมอเคท" แซนดี้ชิงตอบ สร้างความประหลาดใจให้กับเคทไม่น้อย ซาร่าหันมองหน้าเคทสลับกับแซนดี้ไปมา

"อ้าว คุณสองคนรู้จักกันแล้วเหรอ" ซาร่ารีบถาม

"ฉันว่าเป็นการรู้จักอย่างไม่ตั้งใจนะคะ คุณเอากาแฟของฉันไป ส่วนฉันก็ได้กาแฟของคุณมา แม้รสชาติจะเข้มไปนิดก็ตามที" แซนดี้พูดติดตลก สายตาเธอจับจ้องอยู่ที่เคท

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของแซนดี้ก็ดังขึ้น 

"ฉันคงต้องไปแล้วค่ะ มีประชุมที่บริษัทด่วน แล้วเจอกันค่ะ" แซนดี้กล่าวลา แล้วกดรับสายโทรศัพท์ เคทกับซาร่ามองแซนดี้ที่เร่งฝีเท้าเดินออกไปจากตึกผู้ป่วย

"ว้าว อะไรยังไงไหนเล่าซิ" ซาร่าหันมาถามเคทที่กำลังยืนนิ่งอึ้ง เธอสังเกตว่าตั้งแต่เหตุการณ์เกิดขึ้นจบจบ เคทไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

"เรื่องกาแฟนั่นคืออะไรกันอ่ะ" ซาร่ายังคงถามต่อ 

เคทรีบดึงสติกลับมา แล้วตอบซาร่า "ฉันแค่สลับแก้วกาแฟกับเขาเมื่อวันก่อน ตอนไปซื้อกาแฟที่ร้าน" เธอยังนึกแปลกใจไม่หาย แซนดี้คือผู้หญิงคนนั้นนี่เอง เธอจำข้างหลังของเขาได้ ผู้หญิงที่เปิดประตูให้เธอที่ร้านดอกไม้ และคือคนที่มีชื่ออยู่บนแก้วกาแฟที่เธอหยับผิดมา It's you 

หลังเลิกงาน เคทแวะไปเอาเสื้อผ้าที่ส่งซักรีดไว้ที่ร้านซักรีด หลังจากที่เธอรับเสื้อผ้าเสร็จกำลังจะกลับไปที่รถ เธอก็หันไปเจอแซนดี้อย่างไม่คาดคิด ดูเหมือนว่าแซนดี้กำลังรอใครอยู่ จู่ๆใจเธอก็เต้นแรงและเร็วอีกแล้ว เคทไม่รู้จะทำยังไงดี จะเข้าไปทักดีมั้ย หรือไม่ทักดี แต่อยากคุยอ่ะ อยากเห็นหน้า แต่ถ้าเขาไม่อยากคุยกับเธอล่ะ ถ้าเขากำลังรีบล่ะ โอ้ยยย เป็นบ้าอะไรของฉันเนี่ย

แต่สุดท้ายเคทก็ตัดสินใจ

"แซนดี้" เคทกล่าวทัก

แซนดี้หันมามองเจ้าของน้ำเสียง "อ้าว คุณหมอเคท สวัสดีค่ะ มาทำอะไรที่นี่คะ" แซนดี้ถาม

"เรียกว่าเคทเฉยๆก็ได้ค่ะ" เคทตอบ คุณหมอเคทฟังดูห่างเหินจัง 

"ฉันมารับผ้าที่สังซักรีดไว้ค่ะ คุณรอใครอยู่เหรอคะ" นี่มันกงการอะไรของฉันเนี่ย ไปถามเขาทำไมว่ารอใครอยู่

"รอคนขับรถมารับค่ะ พอดีฉันเพิ่งคุยกับลูกค้าเสร็จ ไม่ได้ขับรถมาเองเพราะขี้เกียจหาที่จอด แต่นี่รอมาสักพักแล้ว ทำไมคนขับรถมาช้าจังนะ" แซนดี้ตอบ พลางเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ

"ให้ฉันไปส่งไหม ฉันกำลังจะกลับ" เคทโพล่งออกมา เด๋วนะ นี่ฉันพูดอะไรออกไป เคทเม้มปาก คิดว่ายังไงเสียแซนดี้คงตอบปฏิเสธ

แซนดี้รู้สึกประหลาดใจนิดๆ แต่ก็ตอบกลับไปว่า "ถ้าไม่เป็นการรบกวน ขอฉันติดรถไปด้วยนะคะ"

คำตอบของแซนดี้ทำให้เคทระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว 

"โอเค ไม่รบกวนเลยค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ รถฉันจอดอยู่ตรงนั้น" เคทเดินนำหน้าแซนดี้ไปยังรถ รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงไม่หายไปไหน

ขณะที่อยู่บนรถทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน มีเพียงเสียงเพลงของ The Killers เป็นแบคกราวน์เบาๆ สักพักแซนดี้ก็ถามขึ้นมา

"เคทคะ"

"หืมมม"

"คุณรู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ไหน" แซนดี้หันไปมองหน้าเคทที่ตอนนี้ใจลอยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

"อ๊าา ฉันลืมถามไปเลยว่าบ้านคุณอยู่ไหน" เคทตอบ แอบอายเล็กน้อยที่ลืมถามทางไปบ้านเขาทั้งๆที่จะขับรถไปส่งเขาแท้ๆ

"แล้วนี่คุณกำลังขับไปไหนคะ" แซนดี้ถาม

"นี่ทางไปบ้านฉัน" เคทตอบ

"บ้านฉันก็ทางนี้ แต่ขับไปอีกสักพัก" แซนดี้บอก

"โอเค งั้นคุณคอยบอกทางฉันนะ" บ้านเราอยู่ทางเดียวกันเหรอเนี่ย บังเอิญจัง

เคทแอบมองแซนดี้เวลาที่เธอเผลอ คนอะไรทำไมสวยจัง ใบหน้าคมเข้ม รูปร่างดี มีเสน่ห์ดึงดูดน่าค้นหา เคทไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่นิ้วนางข้างซ้ายของแซนดี้.....ไม่มีแหวน.....เคทดีใจอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันขอโทษนะ ที่วันนั้นหยิบกาแฟของคุณผิดไป" เคทพูดขึ้นมากลบความเงียบบนรถ

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันรู้ว่าคุณรีบ" แซนดี้ตอบ

"เด๋วเลี้ยวซ้ายตรงข้างหน้า ก็ถึงแล้วค่ะ" แซนดี้บอกเคท

เคทนึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากให้ถึงบ้านแซนดี้เลย อยากอยู่ด้วยกันอีกสักหน่อยได้ไหม 

และแล้วรถของเคทก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านสวยหลังหนึ่ง บ้านหลังใหญ่สีขาวตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่กว้างที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" แซนดี้กล่าวพร้อมยิ้มให้เคท เธอสังเกตเห็นสายตาเคทเศร้าลงเล็กน้อย

"เอิ่มม" เคทเอ่ยเบาๆ

"คะ?" แซนดี้ถาม ไม่แน่ใจว่าเคทต้องการจะพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า

"ฉันขอเบอร์โทรคุณได้ไหม.....เอ่อ เผื่อฉันอยากจะขอให้คุณมาช่วยตกแต่งอพาร์ตเม้นให้น่ะ" เคทพูดพร้อมมองไปที่ทุกอย่างยกเว้นหน้าแซนดี้ 

แซนดี้ควักนามบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอ แล้วยื่นให้เคท

"นี่ค่ะ มีทุกเบอร์ของฉันอยู่ในนั้น"

เคทรับนามบัตรมาจากแซนดี้ มือของทั้งสองสัมผัสกันเล็กน้อย หัวใจของเคทเต้นแรงอีกแล้ว

"ขับรถดีๆนะคะ บ๊ายบายค่ะ" แซนดี้กล่าวลา แล้วเปิดประตูออกไปจากรถ

เคทมองตามแซนดี้ที่เปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เธอยังคงนั่งอยู่ในรถ กลิ่นน้ำหอมของแซนดี้ยังอยู่ คราวนี้ฉันคงจะแย่จริงๆแล้วล่ะ  เคทบอกกับตัวเองเบาๆ