bombombom
@bombombom
ตอนนี้ยังไม่มีคำขอเป็นเพื่อน
มีเพื่อนๆ เล่น My.iD อีกเยอะเลย ลองไปดูกันเถอะ
dummyaliasname
@dummyusername
dummymsg
ตอนนี้ยังไม่มีข้อความลับ
ตอนนี้ยังไม่มีการแจ้งเตือน
เล่าเรื่องราวของคุณหรือสิ่งที่สนใจผ่านการตั้งกระทู้ ถ้ามีเพื่อนๆ มาตอบจะได้รับการแจ้งเตือนด้วยนะ
เพียงแค่ 3 ขั้นตอนง่ายๆ เพื่อรับแจ้งเตือนบทความมาใหม่ในหมวดที่คุณสนใจ
ตอนนี้ได้ติดตามบทความเรียบร้อย
เมื่อบทความที่ติดตามอัปเดตจะแจ้งเตือนทันที ขอให้สนุกกับการอ่านบทความนะครับ
คุณยังไม่ได้ตั้งรหัสผ่านในบัญชีของคุณ
ตั้งรหัสผ่านตอนนี้เพื่อให้สามารถเข้าสู่ระบบด้วยรหัสผ่านได้
ค่าเริ่มต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ทำไมกูต้องหวง? เป็นเมียกูป่ะละ?”
7
บอส VS แบ๋ม
วันต่อมา~
“นี่พี่ได้นอนบ้างป่ะวะ หน้างี้ดำเชียว”
“เสือก”
“เออ ก็ได้วะ...”อีแจ๊คซันนี่ผู้ไร้มารยาทเบ้ปากหนักมากตอนที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป มันแจ้นมาปลุกผมตั้งแต่หกโมงสิบนาทีซึ่งผมได้นอนตอนตีสี่สามสิบห้า! นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงตัวเองอย่างไร้ชีวิตชีวาจนตื่นขึ้นมาก็เพิ่งรู้ว่าขอบตาตัวเองงี้ดำเป็นหลินปิงเวอร์ชั่นสองแตงกวาจำนวนหลายชิ้นเลยถูกแปะอยู่บนหน้าผมเรียงราย “สรุป? โอเคป่ะ?”
“ไม่”ผมปฏิเสธเสียงแข็งจากการขอร้องของมัน หยิบแตงกวาที่เหลือจากการแปะหน้ามากินหยึบหยับแก้เครียด "กูไม่ใช่เบ๊มึง เค้กห่าไรกูไม่ทำ!”
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหญิงแตงจ้า! อีแจ๊คซันนี่เลยร้อนใจอยากจะพาชะนีบอบบางไปเที่ยวสวนสนุกในวันพรุ่งนี้ส่วนวันนี้นางจะไปจองตั๋วซึ่งคนเยอะมากกกกก! ไม่มีเวลาทำเค้กอะไรเลยนางเลยบอกให้ผม! แบ๋มสวยสุดยั่วสวาทคนนี้ทำเค้กให้!
บ้าเหรอออออออ กับข้าวทุกวันนี้ก็จะไปไม่รอดเลยจ้า!
ฝันไปเถอะ แห้วแดกไปเถอะอีเงือกทะเลจีนนนนนน!
อิอิ (ยิ้มคนเดียวกับปากที่เคี้ยวแตงกวาไปด้วย)
“พี่แบ๋มอ้ะ! หนู...เอ้ย…ผมจริงจังนะเว้ย! สถานะหญิงแตงก็ว่างด้วยอ่ะอยากได้อ่ะอยากด้ายยยยย! ~” เออ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคนใจตุ๊ดอย่างมันจะกลายเป็นผู้ชายใจแมนเทคแคร์เก่งขนาดนี้ ผมนี่ร้องเหยดเข้เลย...
“แรดเชี่ยๆเลยเนอะ”
“ก็เหมือนพี่แบ๋มอ่ะ แรดกว่าหนูสิบเท่า!” แตงกวาในมือผมถึงกับปลิวไปแปะอยู่ที่หน้าอีเงือกทะเลจีนนั่นทันที!
“เค้าเรียกว่าหาเนื้อคู่ที่แท้จริง! แล้วก็นะถามจริงเหอะถ้ากูฝืนไปทำเค้กบ้าบอเนี่ยจะได้อะไรตอบแทนวะ?”
คนอย่างแบ๋มไม่มีทางที่จะทำอะไรให้ฟรีหรอก แฮ่!
ฮริ้งงงงง!
“ก็...งั้นเอางี้ หนูจะให้ตั๋ววีไอพีตะลุยของเล่นคู่กับบอสเลยเอ้า!”
แค่ได้ยินชื่อบอสภาพเมื่อคืนก็ลอยเข้ามาในหัวของผมทันที (-///-) เชี่ย...เขินเลย บิดไปมาแรงมาก...ผมหยิบแตงกวาบนเปลือกตาออกสะบัดผมสองสามทีก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียว...วันพรุ่งนี้ผมบอสจะอยู่ในชุดลำลองเท่ๆ...ทำผมทรงฟรุ้งฟริ้ง...เท่เหี้ยๆ!
ตะลุยของเล่น...
ตะลุยบ้านผีสิง...
แล้วบอสเผลอก็ฉวยโอกาสจุ๊บแม่งเลย!
อรั้ยยยยยย! @$@!$!#$@%
“แหน่ะ หน้าแดงเป็นตูดลิงเลย ยัง...ยังไม่พอนะพี่ หนูจะแถมตั๋วเข้าฟรีฮันนีมูนเลิฟลี่ที่คู่รักเข้าไปกันเยอะๆให้ด้วยเลย! เอาให้อ่อยจนเบื่อเลย!”
“อะ...ไม่”
“ไม่เอา?”
“ไม่ปฏิเสธโว้ย! อีแจ๊คมึงไปเตรียมส่วนผสมม้า!!!”
“รับทราบคร้าบบบบ!”
ณ ครัว (เออ มันก็ต้องครัวดิวะ)
ตอนนี้ผมอยู่ในครัวภายในบริษัทที่เชื่อมทางระหว่างบันไดที่จะขึ้นไปชั้นบน ส่วนผสมก็เตรียมมาเรียบร้อยทุกอย่างไม่มีขาด แป้ง น้ำตาล เครื่องตี ท็อปปิ้ง อ้อ แล้วก็เชอรี่! (อีแจ๊คบอกว่าหญิงแตงชอบเชอรี่มากๆ) แล้วก็ถามว่าอีแบ๋มคนนี้ทำเค้กเป็นไหม
ขอยืดอกแล้วยิ้มโปรยเสน่ห์ใส่วิ้งๆว่า...
ไม่
ตอนนี้ผมอยู่ในชุดผ้าคลุมลายหมีน้อยแสนน่ารักคุขิอาโนเนะ อ้อ...ผมว่าตอนนี้ทุกคนสงสัยใช่มั้ยล่ะว่าไอ้คนที่ผมตื๊อๆทุกวันเนี่ยอยู่ไหน...
บอสประชุมกับฝ่ายบริหารต่างประเทศอยู่ที่ห้องประชุมใต้ดิน ผมที่เป็นมือซ้ายเลยไม่สำคัญอะไรมากเลยให้จินยองนั่นไปแทน เฮ้อ ไม่มีบอสแล้วมันก็อดคิดถึงไม่ได้เนอะ...
คิดถึงงงงอ่ะ คิดถึงงงงง (*^*)
อีแบ๋มจะงอแงแล้วเนี่ย...
แต่อีเอื้อยรอได้ค่ะ อีเอื้อยรอได้...
เอาละ โฟกัสกับเค้กกันดีกว่า! ก่อนอื่นก็ต้องเคาะแป้งไม่ให้แป้งจับตัวกันเป็นก้อนใช่มั้ยอะ...เออ ก็ต้องใช่แหละ ไม่ใช่ชะนีบอบบางคนนั้นก็ไม่ต้องกิน จบปริ้ง!
ผมเทแป้งใส่ไอ้ตะแกรง(มั้ง)แล้วค่อยๆกะเทาะมันเบาๆ ไม่ให้แป้งมันฟุ้ง เคาะไปเรื่อยๆแป้งที่ออกมาก็เท่าขี้ของบรรพบุรุษมด -_- โอ๊ย มันไม่ทันใจ!
เคาะๆๆๆๆ!
เท่านั้นแหละผมก็เคาะรัวเหมือนตีกลองซึ่งผลรับที่ได้ก็คือแป้งมันฟุ้งออกมาทั่ว เข้าปากผมไปอีก แหยะ...รสชาติเหี้ยมาก...
ไม่ยอมเว้ย! ทนอีกนิด!
เคาะๆๆๆๆ!!!
“แค่กๆๆ! แอ้ะ!”
มันฟุ้งไปหมดแล้วววว! ผมวางตะแกรงแป้งลงแล้วก็วิ่งออกมาจากครัว ไอแรงๆเพื่อคายแป้งออกมาจากปากให้หมด โอ๊ย! นี่กูไปรับปากอีเชี่ยแจ๊คมาทำไมวะ! เชี่ย...
แค่กๆ!
ฟึ่บ
ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนถูกยื่นมาให้ผมที่ก้มหน้าก้มตาไอด้อกแด้กอยู่ ผมเงยหน้ามองผู้มาเยือนรายใหม่ที่อยู่ในชุดสูทอย่างเท่ ดวงตาก็คมกริบเชือดเนื้อขาดทะลุถึงเขียง ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กๆนั่นมาให้ผม ผมยิ้มตอบแทน...
พ่อคนนั้นก้มหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนทำท่าจะเดินออกไปตอนที่ผมเช็ดปากเสร็จแล้ว แต่อะไรบางอย่างทำให้ผมคว้าเสื้อสูทนั่นไว้ พิจารณาเบ้าหน้าหล่อๆนั่นอย่างถี่ถ้วน...
แต่...หน้ามันคุ้นๆ...
เอ๊ะ!
“อ่า...ยูๆ ยูเนมอิส อิม แจบอม เยส?”แล้วในที่สุดผมก็เอ่ยถามออกไป คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หรือว่าแม่งผิดคนวะ...แต่กูมั่นใจอ่ะ คนนี้แน่ๆ!
เบ้าหน้าเมื่อก่อนมันเป็นแบบนี้แหละ! กลมๆแบนๆ! ฉายามันคือ งิ้วเจ็ดสี!!!
เพื่อนทั้งห้องสมัยมัธยมเรียกมันว่าอีบ้อม เพราะแจบอมมันไฮโซเกินไป หมอนั่นเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากเกาหลีแล้วก็มาสนิทกับผม พอเราขึ้นม.5มันก็กลับประเทศเกาหลีไปเพราะว่ามันได้ทุนโรงเรียนทำอาหารระดับชาติ!
เป็นแงะ เพื่อนแบ๋มนี่ได้ดีทุกคน!
ยกเว้นกูไง ดอกส์...
“เยส...ไอแอมแจบอม...”เสียงเข้มๆนั่นพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
โฮ่วววววววววว!!! ผมอ้าปากค้างกับเบ้าหน้าดีๆของมันสองวิก่อนจะดึงกรามของตัวเองขึ้นมาปิดปากสนิท เท่านั้นแหละผมก็โผกอดเพื่อนรักเพื่อนตายด้วยกันทันที!
ไอ้เชี่ยยยย คิดถึงว้อยยยย!!!
“ไอแอมแบมแบม กันต์พิมุกเซเยส ดูยูรีเมมเบอร์มี้? อ่า...แอมอิสมายเบสต์เฟรนด์วิทยู ยูโน้ว? ออลเวย์ยูเซย์ ไอเลิฟยูกันต์พิมุก!!!”
ภาษาอังกฤษที่โคตรสำเนียงไทยถูกพ่นใส่หน้าอีบ้อมทันทีมันทำหน้างงเต้กแต่ก็ยิ้มกว้างออกมาเป็นจานบินเหมือนเดิม ก่อนที่มันจะกอดผมกลับแล้วเหวี่ยงร่างกายเราสองคนเป็นวงกลม! พอมันวางผมลงกับเพื้นเราก็แชะมือกันหนึ่งทีทักทายมิตรภาพที่จางหายไปนาน
“แบมแบม ไอไม่รู้เลยว่ายูสบายดีตอนไอย้ายมาอยู่ที่เกาหลีไอก็พยายามติดต่อยูแต่ยูไม่ติดต่อไอกลับมาเลย ไอมิสยูเวรี่ๆ”มันพูดกับผมโดยไม่วายเอามือหนานั่นมาขยี้หัวผมจนฟูฟ่อง
“ไอมิสยูทู ไอไม่ค่อยได้ติดต่อกับใครหรอก ตอนนี้ก็ทำงานอยู่ที่นี่มาได้สักพักละ เอ้อ! แล้วยูมาทำอะไรที่นี่อ่ะ”
“มาประชุมงานกับฝ่ายเชฟน่ะ เขานัดมาที่นี่ว่าจะเปิดสาขาใหม่โดยมีคุณมาร์คค้ำชูอยู่ พอดีว่าตอนนี้พวกหนอนบ่อนไส้มันเยอะพวกคุณมาร์คก็เลยบอกจะช่วยให้”
แหม่ ก็แน่นอนสิ สามีแบ๋มเป็นคนใจดี อิอิ!
ทำงานเพื่อครอบครัวขนาดนี้ รักตายเลย...#มโนเท่านั้นที่ครองโลก
ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้ดูดีกว่าตอนมัธยมสิบเท่า จากเด็กหน้าดำเต็มไปด้วยสิวตอนนี้กลับบริ๊งค์โคตร สิวสักเม็ดนี่ไม่มี แลกหนังหน้ากันมั้ย แลเอื้อยอิจฉาหนักมาก ผมปรายตามองตะแกรงแป้งในครัวที่แอ้งแม้งไว้ก่อนที่ผมจะคิดอะไรออก!
เอ๊ะ อีบ้อมมันเป็นเชฟนี่หว่า...
เสร็จล่ะ!
“ยูทำงานที่นี่เหนื่อยมั้ย อันตรายมากเลยนะ”
“ไม่หรอก แก๊งของบอสไม่ค่อยมีเรื่องกับใครเท่าไหร่ ส่วนมากจะอยู่อย่างสงบๆแต่ถ้าลองให้พยศขึ้นมานะ...หึ ลุกเป็นไฟ”
งั่มๆๆ
ลูกเชอรี่เม็ดที่ห้าถูกยัดเข้าปากผมในระหว่างที่ผมนวดแป้งไปด้วย แม่ง หวานสัสเลย อีแจ๊คไปซื้อที่ไหนมาวะเนี่ย ไม่ได้เรื่อง!
ส่วนแจบอมก็ตีแป้งเนื้อเค้กให้เข้ากันอย่างมือโปรอยู่ข้างๆผม ไม่แปลกใจเลยว่าเป็นเชฟได้ยังไง หน้าตาก็ดี ฝีมือก็โคตรเทพ จ้างมาเป็นเชฟส่วนตัวได้ป่าววะ อิอิ อันที่จริงแป้งที่ผมนวดมันใช้ได้ตั้งนานแล้วแหละแค่ไม่อยากทำอย่างอื่น กูจะนวดจนกว่าแป้งมันสลายไปกับมือเลย!
#ข้ออ้างของคนทำเค้กไม่เป็น
งั่ม...
แอร๊ หวาน!
“นึกถึงตอนเข้าค่ายม.4เลยเนอะ ตอนนั้นก็ทำกับข้าวกินกันเอง”
“นี่เท้าความไปยันนู่นเดี๋ยวก็คุยไม่จบหรอก”
“ไอมีเวลาคุยกับแบมแบมทุกวันนั่นแหละ”
“ฮึ แฟนหึงป่ะเนี่ย?”
“ไม่มีหรอกแฟนอ่ะ”
คนอย่างอีบ้อมเนี่ยนะจะไม่มีแฟน! นี่อ่อยกูป่ะ? แรดใส่กูป่ะ? คือกูตามมึงไม่ทันครับบ ถ้าหน้าตาดีแล้วเพียบพร้อมขนาดนี้ไม่มีแฟนคนอย่างกูก็ขึ้นคานรอเลยได้มั้ย (;_;)
ร้องเหี้ยหนักมาก...
“โม้ คนมาจีบยูเยอะแน่ ไอเชื่อ”ผมเคี้ยวลูกเชอรี่เม็ดที่หกไว้ในปากอีกครั้ง มือก็นวดแป้งไปเหอะเหล่มองคุณเชฟที่อึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ แจบอมละมือจากน้ำตาลไอซ์ซิ่งแล้วมาจ้องหน้าผมอย่างจริงจังจนเม็ดเชอรี่แทบติดคอ
“มีน่ะมี แต่ไอแค่รอใครสักคนอยู่”
กูว่าแล้ว! เม็ดเชอรี่เข้าคอเลยสึส!
“นี่บอกรักป่ะ จะได้เขินถูก”
ปากก็พูดไปงั้นแหละ แต่ใจโคตรเขินเลย ฮริ้งงงง!
แบ๋มมันเสน่ห์แรงไง เข้าใจป่าววววว!
“ไม่ได้บอกรัก...”
“อ่อ”
“แค่บอกว่าคบกันมั้ย?”
พรวด!
เนื้อเชอรี่เละๆถูกพ่นพรวดออกมาทีเดียวจนหมด ทุกอย่างดูขมคอไปหมดสำหรับผม เปิดก๊อกน้ำประปากรอกใส่ปากก่อนจะกลั้วมันเบาๆและพรวดออกมาเพื่อล้างความขมคอ ผมเช็ดปากตัวเองลวกๆ ละมือจากแป้งมันที่ถูกนวดจนเละออกมา แจบอมยังคงยืนอยู่ที่เดิมและมองด้วยสายตาเดิมๆที่ผมเห็นแล้วใจก็วูบไหว ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
กูควรปรบมือมั้ย หรือกูควรพูดออกไปว่ามีผัวแล้ว...
บอกกูทีเถ๊อะ!
“ยูกวนตีนไอป่ะ ทำแบบนี้ไอคิดจริงแล้วจะแย่นา อิอิ!”ผมพยายามเอาใจดีสู้เสือแต่แจบอมกลับไม่มีท่าทีที่เปลี่ยนไปแววตานั้นวูบไหวเพียงเล็กน้อยก่อนที่มือหนาจะคว้าเข้าที่ต้นแขนผมและกระชากสุดแรงจนผมเสียหลักเซไปอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า กลิ่นน้ำหอมราคาแพงเตะจมูกอยู่เรื่อยๆจนผมฉุน
อึดอัด...
เชี่ยไรวะเนี่ย!
“ยูไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ”
หน้าผมที่ฝังเข้ากับชุทสูทนั้นต้องขยับและดินพล่านกับอาการหายใจไม่ออกแจบอมไม่ปล่อยผมไปง่ายๆกลับยืนกอดอยู่แบบนั้น
“ไอไม่ได้คิดอะไรกับยูจริงๆ...ปล่อยไอก่อน หายใจไม่ออก”
ได้ผล...อ้อมกอดนั้นคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้ากลมแต่เรียวเลื่อนลงมาหาผมที่ตัวเล็กกว่า ผมพยายามจะผลักร่างแจบอมออกไปแต่มือนั้นก็คว้าข้อมือผมไว้ทั้งสองข้างเพื่อ พันธนาการอย่างไม่มีช่องโหว่! ดวงตาสีดำสนิทกลับจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผมจนผมเองชักจะกลัวบ้างแล้ว...
“เราเป็นเพื่อนสนิทกันไง ยูไม่รู้เหรอ เราคือเพื่อนกันไง!” ผมยังคงใช้ไม้เดิมเข้าสู้ ขืนใช้ไม้แข็งทำร้ายร่างกายมันก็เพื่อนผม ผมจะทำลงได้ยังไง...
“ไอคือเพื่อนสนิทยู...ไอรู้”เสียงเข้มนั้นกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูผมจนขนลุกซู่ ร่างหนาเบียดเข้ามาหาผมเรื่อยๆจนเราสองคนไม่มีช่องว่างต่อกันและกัน
“…”ผมกัดฟันแน่นพยายามระงับอารมณ์ที่ตอนนี้เริ่มขุ่นมัวขึ้นบ้าง! บอกว่าเพื่อนสนิทก็เป็นได้แค่เพื่อนเปล่าวะ!? ให้กูดีใจที่มึงมาขอคบมันก็ไม่ใช่แล้ว ฟัคคคค!
“แล้วยูได้เรียนรู้ประโยคนี้บ้างมั้ยประโยคที่ว่า...”
“…”
“เพื่อนสนิท...มันมักจะคิดไม่ซื่อน่ะ…”
บอกกูเถอะ! กูควรกระโดดถีบมันหรือปล่อยให้มันแทะโลมแบบนี้ต่อไป! เชี่ยยยย!
.
“ปล่อยคนของผมครับคุณอิมแจบอม”
เสียงนุ่มของใครบางคนเอ่ยขึ้นในความเงียบระหว่างผมและแจบอม เสียงนั้นผมจำมันได้ดีแต่ผมก็รู้ว่าเขาคือใคร บุคคลคนหนึ่งที่ผมเฝ้ารอการเลิกประชุมของเขา! ปรากฏตัวอยู่ที่มุมห้องนี้!!!
บอส!!!???
เยสเข้!
มาช่วยภรรยาเร็วที่รัก (;_;)
แจบอมละจากการกอดผมออกไปจนผมเป็นอิสระ บอสที่ทำหน้าตานิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรนั่นทำให้ผมหงุดหงิดบ้าง นี่แบ๋มโดนลวนลามเลยนะเว้ย! เข้าข้างบ้างดิวะ! เชี่ย!
หึงบ้างก็ดีนะครับท่านขุน อีเอื้อยขอเตือน...
บอสมองส่วนผสมทำเค้กที่กองอยู่บนเคาท์เตอร์ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“แบ๋ม มึงทำอะไร”
“ทำเค้ก”ส่วนผมก็ตอบโดยประชดประชัน งอน!
"งั้นก็ทำต่อไป เดี๋ยวผมจะรอดูแล้วกันนะครับ พวกคุณทั้งสอง ตั้งใจกันด้วยล่ะ ไฟท์ติ้ง!"
บอสพยักหน้าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวและพอใจในการกระทำของตัวเองเป็นที่สุดก่อนจะพิงตัวเองเข้ากับผนังห้องอย่างสบายๆ กอดเข้าที่อกตัวเองเหมือนกับจะพิจารณาอะไรบางอย่าง แววตากวนๆนั่นทำให้ผมและก็แจบอมหงุดหงิดขึ้นมาสิบเท่าแห่งความทวีคูณ! ไอ้ท่าทีสบายๆนั้นมันหมายความว่าไงฮะ!?
“บอส นี่ไม่คิดจะแบบหวงหนูบ้างแงะ โห่”
บอสหัวเราะเบาๆก่อนจะยิ้มกว้างแบบที่ผมชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกสองเท่าตัว!
........
ด้ายยยยยย! ด้ายยยยเลยยยยยยย!
ไม่คิดอะไรใช่มะ? ไม่หึงอะไรเลยใช่ป่ะ?
เดี๋ยวรู้เลย!
“แจบอม ทำเค้กต่อกัน แบมแบมอยากกินเค้กเร็วๆแล้ว”
ผมทำท่าทางเหมือนเด็กสามขวบให้แจบอมเห็น หมอนั่นหัวเราะน้อยๆก่อนจะส่งมือหนามาลูบกลุ่มผมของผมอีกครั้ง ส่วนผมก็ทำหน้าเคลิ้มไปโดยปริยายหวังว่าบอสที่มองมานั้นจะสะกิดใจขึ้นบ้าง
“อือ งั้นก็เขยิบเข้ามาใกล้ๆหน่อย”แจบอมโอบเอวผมเข้าไปใกล้มากขึ้นจนได้ยินเสียงลมหายใจ แต่ผมก็กัดฟันสู้ ท่องไว้นะอีแบ๋ม...มันไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่บอสเฉยชาแบบนี้หรอก เฮอะ!
สุดท้ายก็ไม่คิดจะหึงอีแบ๋มคนนี้ใช่ป่ะ?
หึ...
โอเค...
แบ๋มจัดให้!!!!
เดี๋ยวนะ! ใจเย็นสิแบ๋มเอ๊ยยยย!!! เมนส์หนูไม่มาเหรอคะ//โดนตรบ แต่บอสก็หึงแล้วนะแก
ลองอ่านดีๆแล้วเดาใจผู้ชายปากแข็งคนนี้หน่อยเร็ว! แบ๋มมันซื่อ เข้าใจมันหน่อยนะบอส 555555
รักบอสก็เมนท์ รักไรท์ก็เมนท์ รักแบ๋มก็เมนท์ รักอีบ้อมตัวละครใหม่ก็เมนท์ อิอิ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด
อีบุ๊ก ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น