bombombom
@bombombom
ตอนนี้ยังไม่มีคำขอเป็นเพื่อน
มีเพื่อนๆ เล่น My.iD อีกเยอะเลย ลองไปดูกันเถอะ
dummyaliasname
@dummyusername
dummymsg
ตอนนี้ยังไม่มีข้อความลับ
ตอนนี้ยังไม่มีการแจ้งเตือน
เล่าเรื่องราวของคุณหรือสิ่งที่สนใจผ่านการตั้งกระทู้ ถ้ามีเพื่อนๆ มาตอบจะได้รับการแจ้งเตือนด้วยนะ
เพียงแค่ 3 ขั้นตอนง่ายๆ เพื่อรับแจ้งเตือนบทความมาใหม่ในหมวดที่คุณสนใจ
ตอนนี้ได้ติดตามบทความเรียบร้อย
เมื่อบทความที่ติดตามอัปเดตจะแจ้งเตือนทันที ขอให้สนุกกับการอ่านบทความนะครับ
คุณยังไม่ได้ตั้งรหัสผ่านในบัญชีของคุณ
ตั้งรหัสผ่านตอนนี้เพื่อให้สามารถเข้าสู่ระบบด้วยรหัสผ่านได้
ค่าเริ่มต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“เพราะกูมันคนเอาแต่ใจ...ห้ามกูไม่ได้หรอกเด็กน้อย...”
8
เพราะบอสมันเป็นคนเอาแต่ใจ
“ย่าห์! แจบอมอา...มันเลอะหมดแล้วนะ”ผมคว้าผ้าสะอาดขึ้นมาซับที่หน้าขาวใสของคนตรงหน้าเบาๆกับรอยคราบวิปปิ้งครีม ก่อนจะพอใจกับผลงานตัวเองเมื่อคราบนั้นหายไป “ทำอะไรก็ดูมั่งสิ เอาแต่ทำ...”
ปั้ก!
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเสียงมีดขนาดใหญ่ก็ดังขึ้นเมื่อมันไปปักอยู่บนเขียงที่วางอยู่ในครัวแถวนี้ ผมเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะสบเข้ากับดวงตาเรียวคมของบอสที่จ้องเข้าที่ผมกับแจบอมอย่างไม่วางตา อะไรของบอสก็ไม่รู้ ทำตัวเนอะ!
หึงก็บอกมาได้แล้วน่า เดี๋ยวแบ๋มคนนี้ก็หยุดเองแหละ!
อีเอื้อยขอเอาแต่ใจบ้างละกัน!!
“บอส ไม่ช่วยก็อย่ากวนดิ ใช่เรื่อง?”
“กูแค่ทดสอบมีดกับเขียง ทำไม มีปัญหาหรือไง?”
ยัง...ยังไม่เข็ดอีก
“บอส! แบ๋มชักจะโกรธแล้วนะเว้ย!”
“โกรธมึงก็โกรธไปสิ กูไม่ได้ห้ามให้มึงไม่โกรธกูนี่ ว่าไง จะทำเค้กต่อหรือไม่ทำ แฟนยืนมองตาแทบทะลุแล้วนั่นน่ะ”
“บอส!!!”
โอ๊ยยยยย ไม่มีวันไหนที่ผมโกรธบอสได้เท่าวันนี้มาก่อนเลย!
แม่มเอ๊ยยยย!
ผมเลิกสนใจกับไอ้ผู้ชายบ้าบอแล้วหันมาสนใจเค้กที่เริ่มเป็นรูปร่างตอนนี้ทันที ผมพยายามยิ้มให้มากที่สุด ร่าเริงให้แจบอมไม่รู้ว่าผมกำลังโกรธและหลายอารมณ์แปรปรวน ทั้งชวนพูดคุยหยอกล้อกันไปมาตามปกติประสาเพื่อนรักกัน(หรือมันรักผมก็ไม่แน่ใจ เฮ้อ)แต่ก่อนที่เราจะได้คุยเรื่องอื่นกันไปมากกว่านี้...
“หึ...แรดเนอะ บอกกูว่าไม่มีแฟนแต่ไปอ่อยเพื่อนขนาดนั้นน่ะ”
มารผจญผู้แสนปากแข็งอย่างท่านขุนยัง...ยังไม่เลิก
“นี่คุณมาร์ค ถ้าคุณไม่อยากให้แบมแบมอารมณ์เสียไปมากกว่านี้คุณช่วยหยุดพูดแล้วออกไปข้างนอกด้วยครับ ถ้าผมเป็นแบมแบมผมกระโดดเข้าไปเตะคุณแล้ว เหอะ”
แจบอมที่ดูจะเดือดๆก็พูดขึ้นบ้างในระหว่างที่ผมนำมือขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจ นี่บอสต้องการอะไรกันแน่วะ คือถ้าหึงก็พูดมาตรงๆได้มั้ย? ทำไม กลัวฟอร์มแตกหรือไง?
หรือที่จริง...บอสอาจจะไม่ได้คิดกับผมแบบที่ผมคิดก็ได้...
นั่นสินะ ที่ผ่านมาผมก็เป็นคนเข้าหาตลอด อะไรผมก็ต้องเอาหน้าตัวเองเข้าสู้ไว้ก่อนให้บอสได้รู้ใจตัวเองแต่อันที่จริงความพยายามที่ผมทำมาทั้งหมดนั้นอาจจะเป็นแค่ของพิเศษที่ไม่ได้เปลี่ยนใครคนหนึ่งไปเลย บอสคงไม่ได้ชอบผมแบบที่ผมชอบ ไม่ได้หึงผมแบบที่ผมเคยหึง ไม่ได้อยากแรดจะอ่อยใส่นักทั้งๆที่ผมทำมันมาตลอด...
ผม เป็นตัวอะไรวะ?
“บอสรู้สึกยังไงกับหนูวะ?”สิ้นเสียงผมทั้งห้องก็เงียบเหมือนไม่มีใครอยู่แจบอมเองก็อึ้งส่วนบอสเองก็เบิกดวงตาสีเข้มนั้นกว้างกว่าปกติเล็กน้อย “ตัวคั่นเวลา? หรือว่าอะไรที่ทำให้บอส? เอาแต่ใจ? ตัวน่ารำคาญ?”
ประโยคคำถามผมพ่นใส่หน้าไอ้บอสอย่างไม่ละเว้น ร่างสูงนั้นยังคงเงียบแตกต่างจากแจบอมที่นำมือหนามาบีบไหล่ผมเป็นเชิงให้ผมใจเย็น
“…”
“หนูรู้เว้ยว่าบางทีบอสอาจจะอึดอัด...แต่ก็นะ หนูเข้าใจบอสหมดทุกอย่างจริงๆเว้ย ทั้งความรู้สึกที่มีคนคอยตามตื๊อต่างๆนาๆแต่บอสช่วยบอกหนูได้มั้ย ว่าหนูเป็นอะไร…”
“หนูควรที่จะยืนอยู่จุดไหนในชีวิตของบอสตอนนี้ แต่ถ้าบอสไม่มีตำแหน่งให้หนู....หนูนี่แหละจะเดินออกไปเอง”
“เอาเท่าที่บอสต้องการเลย หนูพร้อมที่จะเดินและถอยหลังได้ทุกเมื่อถ้าบอสยังไม่ตอบคำถาม”
“แบ๋ม...”
“บอสไปถามตัวเองก่อนนะว่าบอสอยากจะตอบคำถามหนูในรูปแบบไหน…”
สิ้นประโยคนั้นผมก็มองเค้กที่ใกล้จะเป็นรูปร่างก่อนจะเพยิดหน้าให้แจบอมทำมันต่อให้เสร็จส่วนผมเองก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็วเพื่อออกจากห้องเจ้าปัญหาและแสนมาคุนี้ออกไป วิ่งขึ้นบันไดตึงตังโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น จุดมุ่งหมายเพียงหนึ่งเดียวคือห้องของอีแจ๊คซันนี่ที่ตอนนี้สามารถพังพิงได้มากที่สุด!
แบ๋มอยากจะบ้าตาย นี่กูทำแบบนั้นให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมวะเนี่ยยยยยยย!
“แล้วพี่ก็เดินออกมาเลย? โห่ โคตรป๊อด”อีแจ๊คซันนี่ขำร่วนเมื่อเห็นผมสีหน้าไม่ดีเข้าไป ปากมันก็เคี้ยวข้าวผัดหยับๆจนผมกลัวว่าแครอทในนั้นมันจะกระเด็นมาโดนหน้าหรือเปล่า “ไม่สมเป็นพี่เลยว่ะ พี่แบ๋มที่แท้จริงต้องแรด ต้องอ่อยให้ถึงที่สุดดิ ไม่มีทางมาพูดแบบนี้หรอก”
“คือตอนนั้นสถานการณ์แม่งอึดอัดเหี้ยๆ มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“จะมีใครเข้าใจพี่นอกจากตัวพี่เองล่ะ...เอ้า! เลิกซึมเป็นส้วมได้แล้ว เลิกงอแงกับผัวแล้วก็ไปให้เขาง้อด่วนๆ! ถ้าไม่อยากพลาดโอกาสนี้ผมแนะนำให้พี่กลับห้อง!”
จะว่าไปผมก็มานั่งนี่ได้สักสองสามชั่วโมงแล้วนะ...ผมเฝ้ามองกำแพงห้องอีแจ๊คซันนี่มาสองชั่วโมงเต็มเลยเหรอเนี่ย ทำไมไม่เอาเวลาไปง้อบอสวะ เดี๋ยวบอสเป็นเด็กใจแตกขึ้นมาไปหาชะนีนางใหม่มาคั่วแล้วอีเอยจิทำเยี่ยงไร! ไม่ได้การ! ผมลุกขึ้นจากโซฟาของอีแจ๊คซันนี่แล้วเพ่งมองไปที่นอกหน้าต่างที่เมื่อตอนก่อนที่ผมเข้ามายังสว่างจ้าเหมือนเอาพระอาทิตย์มาตั้งไว้แต่ตอนนี้มันกลับค่อนข้างมืดมากๆ...นี่ช่วงค่ำแล้วเหรอเนี่ย
ตอนนี้ท้องฟ้ามันก็มืดหมดแล้วด้วยแล้วทำไมผมต้องมานอนแอ้งแม้งเป็นนางเอกรอพระเอกฉุดกลับบ้านแบบนี้ด้วยวะ!
เออ เพิ่งคิดได้!
ฟิคเรื่องนี้ไม่มีดราม่านะเว้ยยยยยยย!!!
นางเอกแบบนั้นมันตายไปแล้ว!
อีเอื้อยคนนี้ไม่ยอมให้ท่านขุนคั่วนางชะนีอื่นหรอกกกกก!
อีแบ๋มคนเดิมตื่นขึ้นมาแล้ว!
วะฮะฮ่า!
“ขอบใจมากอีเงือกทะเลจีน แต๊งๆ!”
“ด้อนท์วอรี่ครับพี่สาว Good Luck!”
“You too!!!.”
ปัง!
แล้วประตูห้องมันก็ปิดขึ้นโดยฝีมือผมทันที ผมรีบวิ่งไปรอหน้าลิฟต์แต่มันก็ยังค้างที่ชั้นหนึ่งแล้วก็ไม่มาสักทีผมเลยวิ่งไปที่บันได ยอมเหนื่อยหน่อยก็ดีว่ะ! บันไดจากชั้นสามไปชั้นหกนั้นมีมากเหลือเกินแต่ผมกลับไม่เหนื่อยกับมันสักนิดเดียว ทันทีที่เห็นประตูห้องของบอสโผล่ขึ้นมาสู่สายตาผมก็วิ่งคว้ามันก่อนจะทุบประตูรัวๆ ออดเอิดกูไม่กดแม่งมันแล้ว อ๊ากกกก!!!
ปังๆๆๆๆ!
“บอส เปิดโว้ย! บอสสสสๆๆๆๆๆ!!!”
“เฮ้ย! เปิดด่วนเลยนะบอสสสส!”
แอด...
ประตูบานหนานั้นถูกเปิดโดยคนข้างในเป็นจังหวะเดียวที่ผมกำลังจะใช้มือทุบประตูอีกครั้งทำให้มือของผมถูกคว้าไว้อย่างพอดีไร้การขยับเขยื้อนใดๆทั้งสิ้น! ดวงตาสีเข้มเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อพบว่าผมมาเยือนที่นี่! ผมยิ้มร่าก่อนจะทักทายแบบที่ชอบทำ
“ไง บอส! แบ๋มคนนี้กลั...”
หมับ!
แล้วร่างผมก็โดนคนปากแข็งตรงหน้าเข้าสวมกอดทันทีไออุ่นจากร่างสูงนั้นทำให้ผมใจเต้นแรงกว่าเดิมร้อยเท่า กลิ่นเหล้าอ่อนๆที่เตะจมูกผมมานั้นทำให้ผมต้องยู่จมูกเล็กน้อย ริมฝีปากของบอสประทับลงเบาๆที่กลุ่มผมของผมก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงผู้ใหญ่ปลอบเด็กเวลาร้องไห้
“ไม่ต้องเสียใจไปนะที่มึงจะทิ้งกูไป...”เสียงนั้นเอ่ยขึ้นแผ่วเบาจนคนฟังอย่างผมต้องคิ้วขมวดกันเป็นปมโบว์น้อยของลูกหมาแสนน่ารัก (นี่กูโยงไปไหนเนี่ย)
“อะไรของบอสเนี่ย...”
“กูไม่ได้พูดกับมึง...”
“หา?”
“พูดปลอบตัวเองอยู่”
ประโยคนั้นทำเอาผมต้องหลุดคิกออกมาอย่างช่วยไม่ได้ บอสอ่า! จะมาตลกเกินไปแล้วนะ คนที่ไหนจะทิ้งบอสไปกัน! น่ารักที่สุดเลยท่านขุนนนนนน!!!
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวหนูปลอบบอสเอง”ผมผละร่างตัวเองออกจากบอสก่อนที่จะให้เรียวแขนของตัวเองเกี่ยวคอของบอสเข้ามาใกล้ๆและ...
จุ๊บบบบบ!
หอมแก้มทีนึง! ให้รางวัลคนปากแข็ง!
“ทำอะไรของมึงเนี่ยแบ๋ม”บอสหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ ใบหูที่เปลี่ยนเป็นสีแดงนั้นทำให้ผมรู้เลยว่าบอสเขินแค่ไหน
“ให้รางวัลคนหายปากแข็ง”
“อะไรของมึง...”
“วันนี้หนูเอาแต่ใจกับบอสเพราะว่าอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างแต่ถึงผลที่ออกมาจะไม่ค่อยคุ้มค่าเท่าไหร่แต่ก็โอเคนะ...บอสก็หายปากแข็งไปจิ๊ดนึง”
“นี่มึงแกล้งกูเหรออีแบ๋ม?”
“แฮ่...โดนจับได้ละ...”
#ประกอบท่าทำมือโอเค
แฮ่ๆ...แบ๋มไม่มีทางที่จะทิ้งบอสคนนี้ไปไหนหรอกน่า...
ก็คนมันรัก...แบ๋มรักคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องให้ใครมารัก!
โอเค้?
ฮริ้งงงงงง!
บอสยิ้มมุมปากแบบกลั้นขำก่อนที่มือไวปานแสงนั้นจะกระชากเอวผมเข้าไปในห้องและปิดประตูเสียงดัง ก่อนที่จะพลักผมเข้ากับกำแพงเย็นชืดของห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำนี้แขนแกร่งกักขังผมไว้ภายใต้ร่างนั้น ใบหน้าของบอสเลื่อนเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นจนผมได้กลิ่นเหล้ายี่ห้อดังมากขึ้น
“มึงเอาแต่ใจไปแล้วใช่มั้ย?”
“...อือ”
“งั้นตากูเอาแต่ใจบ้างแล้วนะ...”
เดี๋ยวนะเอาแต่ใจอะไร (;_;) ปรึกษาแบ๋มก่อนได้มั้ยคะที่รัก แบ๋มเปลี่ยนสีไม่ทัน ถุ้ยเถอะ! ช่างมัน! ครั้งนี้ไม่ได้กินบอสแบ๋มคนนี้แหละที่จะเอาปืนยิงตัวตาย!
แบ๋มคนก่อนมันกลับมาแล้วโว้ย! ไม่มีอาย! จบป่ะ!
ผมกลับยิ้มบางๆให้ตัวเองไม่ตอบคำถามที่บอสถามออกมาเมื่อกี้ มือเรียวของผมถูกส่งไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนั้นออกอย่างช้าๆเป็นเชิงยั่วยวน กัดริมฝีปากเล็กน้อย...
ไม่บอสก็ผมที่จะต้องคลั่ง! เชื่อมั้ยล่ะ!
แผงกระดุมถูกปลดออกจนหมด หน้าท้องที่ผ่านการออกกำลังกายอย่างดีเผยให้เห็นสู่สายตาผม ยังไม่ทันที่ผมจะมองมันได้ครบทุกส่วนมือของบอสก็เชิดปลายคางผมขึ้นก่อนจะบดริมฝีปากเข้ามาอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว
มือจอมซุกซนของบอสนั้นเลื่อนมาที่ไหล่ผมก่อนจะลากเสื้อคอกว้างที่ผมใส่ลงให้เห็นไหล่ของผม บอสใช้มือที่ว่างจับข้อมือผมแล้วยกขึ้นทาบไปกับกำแพงทั้งที่อากาศในห้องเย็นขนาดนี้ผมกับบอสกลับเกิดอากาศร้อนๆหนาวๆภายในใจเสียได้ ริมฝีปากของเรากลับไม่ห่างกันแม้แต่วินาทีเดียว บอสถอนริมฝีปากออกไปเพื่อให้ผมเอาอากาศหายใจจากข้างนอกได้
แฮกๆ...แฮก...
ลิ้นร้อนนั้นตวัดไล่จากซอกคอขาวของผมไล่จากต้นคอไปเรื่อยๆก่อนที่ผมจะเจ็บจี๊ดขึ้นมาจนต้องจิกเข้าไปที่เสื้อผ้าของบอสแน่น บอสกัดเบาๆที่ไหล่กลมของผมและเงยหน้าขึ้นมาบดริมฝีปากเข้ากับผมอีกครั้งราวกับกระหายมานาน...เสียงริมฝีปากนั้นยังดังขึ้นอยู่ประปราย ร่างของผมลอยสูงขึ้นก่อนที่จะโดนวางลงบนเตียงอ่อนนุ่มที่เดิมที่ผมเคยมานอนในวันก่อน เหตุการณ์เดิมๆก็ลอยเข้ามาในหัว อยากจะตบหัวตัวเองให้หายบ้า วันนั้นกูไม่น่าเล่นตัวเลย เหอะ...
เสื้อยืดของผมถูกเลิกขึ้นจนถึงเอว บอสที่อยู่บนร่างผมนั้นค่อยๆปลดเข็มขัดกางเกงที่ตัวเองใส่อยู่ก่อนจะเลื่อนมาปลดของผมเหมือนกัน...
แล้วเสื้อยืดของผมและเสื้อเชิ้ตของบอสก็ไปกองอยู่ที่พื้นห้องเรียบร้อย...
“อ่า...”ผมครางออกมาเบาๆจากการที่บอสขบเข้าที่ใบหูของผม
“กูจะไม่หยุดแล้วนะ...”เสียงทุ้มนั้นกระซิบแผ่วเบาอีกครั้ง
“อื้อ...บอสอ่ะ”
คนเอาแต่ใจมันเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไงนะ...
จะทำยังไงได้ล่ะเนี่ยแบ๋ม...
ก็คงเลยตามเลยล่ะมั้ง...
ตายคาคอมอย่างสงบ...รบกวนฝังให้เป็นพิเศษด้วยนะคะ T V T;;; คือคอนเซปต์อ่ะ
มันคือหึงแรงใช่มะแต่อีไรท์เองจ้าเขียนไปมาเป็นหื่นแรง 555555 เราไม่ใช่คนอย่างนั้นใช่มั้ยคะ เราใสๆ *O*
ฟิคเรื่องนี้มันมีอะไรที่เป็นสาระบ้างมั้ยเนี่ย กรี้ดดดดดด 5555555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด
อีบุ๊ก ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น