Mysterious Detective

ลำดับตอนที่ #12 : เหตุผลง่ายๆ

                        

              ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หลังจากที่มัยเผลอตัวหลับไปที่เต้นท์พยาบาล   แต่เธอก็ตื่นขึ้นจนได้เนื่องมาจากเสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังมาจากข้างนอกเต้นท์  ฟังจากเสียงดูท่าจะมีใครกำลังโต้เถียงกันอยู่และเสียงของแต่ละคนก็คุ้นๆเหลือเกิน   มัยคิดจะออกไปดูแต่ทว่าแค่จะลุกยืนก็ยืนแทบไม่ไหว  เธอจึงมองหาสิ่งที่พอจะช่วยได้และก็เจอ..

               \" ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ  และก็กรุณาอย่ามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น ! \" เสียงของแก้มดังขึ้น  มัยค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากเต้นท์เงียบๆ  ข้างนอกสถานการณ์ดูจะไม่ค่อยดีนัก  ดูเหมือนคนอื่นๆกำลังกล่าวโทษประธานนักเรียนอยู่และท่าทางเธอก็ไม่ชอบอย่างมาก

              \" ครูก็ไม่ได้ว่าเธอแก้ตัวหรอกนะ  แค่บอกว่าเหตุผลของเธอไม่มีน้ำหนักพอเท่านั้น  การทำร้ายเพื่อนนักเรียนด้วยกันทั้งยังเป็นคณะกรรมการนักเรียน  และก็ยังทำให้เด็กรุ่นน้องอีก 2 คน  ต้องได้รับอันตรายอีก   ทั้งๆที่เธอเองก็เป็นประธานนักเรียนแท้ๆ   จะให้พูดว่าเหตุผลที่เธอพูดน่ะสมเหตุสมผลได้เหรอ \" ผอ.เดือนศิยาพูดด้วยเสียงราบเรียบแต่ทว่าเต็มไปด้วยความรู้สึกกล่าวร้าย   ยิ่งทำให้แก้มเดือดดาลมากขึ้น  ข้างๆมีพวกกรรมการนักเรียนคนอื่นๆมุงอยู่รอบๆคล้ายจะควบคุมตัว  นอกจากนั้นพวกเม  ก้อย  พิม  และนาที่ดูทีท่าตกใจมากก็อยู่ด้วย  แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นมัย

              \" ผอ.ว่าฉันไม่มีเหตุผลเหรอคะ  ที่ฉันโกงข้อสอบเพราะมัวแต่ทำงานกรรมการนักเรียนจนผลการเรียนตกนี่หาว่าไม่มีเหตุผลพอเหรอคะ !! \" แก้มเริ่มสูญเสียการควบคุมตัวเองแล้ว  เธอตะเบ็งเสียงดังขึ้นแข่งกับเสียงวิจารณ์ของคนรอบข้าง  ผอ.ส่ายหน้าอย่างระอาใจ

              \" ครูแค่พูดว่าเหตุผลของเธอไม่เพียงพอเท่านั้นนะไม่ได้พูดว่าเธอไม่มีเหตุผล   แต่ถ้าเธอจะยังยืนยันให้ตัวเองเป็นคนไม่มีเหตุผลอีกก็ตามใจเธอนะ  แต่เกรงว่าครูคงจะยอมให้เธอนั่งเก้าอี้ตำแหน่งประธานนักเรียนอีกต่อไปไม่ได้ \" ผอ.พูดเสียงเรียบแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้แก้มตกตะลึงได้

              เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ  ทั้งครูทั้งนักเรียนต่างไม่มีใครขยับตัวหรือพูดอะไร  ชั่วครู่หนึ่งดูเหมือนธรรมชาติรอบตัวต่างก็เงียบเสียงลงเพื่อที่จะเงี่ยหูฟังสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเช่นกัน  ในที่สุดแก้มก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา

              \" ดี !! \" เธอว่า  พร้อมกับหัวเราะอย่างคนวิกลจริต   \" ดีจริงๆ  ฉันอยากได้ยินคำนี้มากที่สุดเลยล่ะ  \' ฉันจะไม่ให้เธอเป็นประธานนักเรียนแล้ว \'  นี่แหละคำพูดยอดปรารถนาเลยล่ะ  ในที่สุดฉันก็จะได้หันไปเรียนอย่างเต็มที่เสียที   เป็นแก้มผู้เป็นที่หนึ่งในทุกวิชาที่ใครๆต้องชื่นชม   ไม่ต้องกังวลเรื่องผลการเรียนตกต่ำอีกแล้ว !  ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ \" ว่าแล้วแก้มก็ยังคงหัวเราะต่อไปขณะที่คนอื่นทำหน้าสะอิดสะเอียน   และเกินที่ใครจะคาดคิดได้   นาที่เคยยืนตัวสั่นงันงกอยู่ดีๆก็เดินตรงเข้ามาหาแก้ม   และก่อนที่แก้มจะหันมาเห็นเธอซะอีก   ฝ่ามือของนาก็ฟาดดังเพียะที่ใบหน้าของแก้มที่หยุดหัวเราะทันที

              \" นา.. \"  แก้มดูจะตะลึงเล็กน้อยกับการกระทำของนา

              \" แค่นี้เหรอที่พี่อยากจะพูด..\" นาพูดเรียบๆแต่ความเงียบก็เกิดขึ้นทันทีหลังจากประโยคแรกที่เธอพูด

              \" เหตุผลง่ายๆ แค่นี้น่ะเหรอที่ทำให้พี่ทำเรื่องแบบนี้   นี่คือสิ่งที่พี่ต้องการทำมาตลอดงั้นสิ   ทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่เดือดร้อน  ไม่คิดเลยว่าเรื่องเห็นแก่ตัวนี่จะเป็นการกระทำของพี่ที่หนูเคยนับถือ   หนูเสียใจที่เคยนับถือชื่นชมพี่  เสียดายเวลาที่เคยรู้จักกัน  ไม่น่าเลย  หนูมองพี่ผิดไปจริงๆ \" นาพูดเสียงสั่นเทา  แก้มเริ่มหน้าเสีย

              \" ไม่ใช่นะนา..พี่แค่..มันก็เรื่องแค่นี้เอง  ไม่มีใครเป็นอะไรสักหน่อย  ยัยฟางก็เส้นประสาทอยู่ลึกจะตายโดนตีหัวแค่นั้นคงไมใป็นไรหรอก  แถมเด็กสองคนนั่นเป็นเพื่อนเธอใช่ไหม  ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่  ยังอยู่รอดปลอดภัยครบสามสิบสอง.. \" แก้มพยายามคิดหาคำแก้ตัว   แต่เหตุผลที่ผุดเข้ามาแต่ละเหตุผลก็ต่างฟังไม่ขึ้น  เป็นแค่ \' เหตุผลง่ายๆ \' เท่านั้นเอง

              \" มัยน่ะไม่ใช่คนที่แข็งแรงมากนักหรอกนะ... \" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบแต่ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนได้ยินเสียงของเธอชัดเจน

              \" เธอน่ะป่วยบ่อยออกจะตาย  เมื่อก่อนน่ะแค่เป็นหวัดพี่แพรก็ต้องพาไปโรงพยาบาลแล้ว  แล้วตอนนี้ก็ยังมีโรคประจำตัวตั้งหลายอย่างไหนจะทั้งความดันต่ำ  โลหิตจางแล้วยังโรคหัว... \" นายังไม่ทันจะพูดจบคำพูดที่เหลือของเธอก็ถูกขัดจังหวะกลางคันด้วยเสียงของ..

              \" พอแค่นั้นแหละนา ! \" มัยพูดเสียงเฉียบขาด   ทุกคนหันมาตามเสียงของเธอ   มัยกำลังยืนอยู่โดยใช้ไม้เท้าที่ครูวิเคยใช้ตอนที่หาหักเพราะตกบันไดแต่ดูท่าทางเธอก็ยืนโงนเงนเต็มที   นากับเมเห็นเช่นนั้นก็ปราดเข้าไปช่วยประคอง   ทั้งสองพามัยโขยกเขยกมาจนถึงจุดที่นายืนอยู่เมื่อครู่นี้

              \" หนูมีเรื่องที่จะถามพี่แค่คำถามเดียว   ตอบมาคำเดียวเท่านั้น  ได้ไหมคะ \" มัยพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่เมก็จับความตึงเครียดได้จากแววตาของมัย

              \" อะ..อะไรล่ะ \" แก้มออกจะตะลึงเล็กน้อย  ดูเหมือนใจเธอจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตั้งแต่ได้ยินคำพูดของนา

              \" เสียใจ..บ้างไหมคะ  ตอนนี้น่ะ \" มัยพูดเรียบๆ   แก้มชะงัก

              \" ใช่ค่ะ  พี่เสียใจไหมที่ได้ทำเรื่องนี้ลงไป  แล้วก็เสียใจไหมที่เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ \" มัยพูดด้วยเสียงราบเรียบเช่นเคย   แต่เมสังเกตเห็นว่ามือของเธอกำลังสั่นอยู่  สั่นมากเสียด้วย

              \" เสียใจสิ.. \" แก้มตอบในที่สุดหลังจากที่นิ่งเงียบไปนาน   มัยทำท่าทางเหมือนจะคาดไว้แล้ว

              \" เสียใจที่ฉันทำอะไรโง่ๆ  ทั้งที่ทำร้ายฟาง  เพื่อนที่ไว้ใจและนับถือฉันในฐานะประธานนักเรียนมาตลอด   และก็เสียใจด้วยที่ทำเรื่องแบบนั้นนั้นกับพวกเธอไป  ขอโทษนะ  ตอนนั้นเหมือนมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย \" แก้มละล่ำละลักพูด   แต่ละคำคำที่พูดออกมายิ่งทำให้เสียงเธอสั่นและแตกพร่ายิ่งขึ้น

              \" และที่เสียใจที่สุดก็คือ  นาพี่ไม่น่าจะให้นารู้เรื่องนี้เลย  พี่เสียใจมากนะนา  รอยยิ้มที่เคยมีให้  ความรัก  ความชื่นชมนับถือของเธอที่มีให้พี่คงจะหมดไปแล้วใช่ไหม   ขอโทษนะพี่ผิดเองที่ทำอะไรโง่ๆเพียงแค่ผลการเรียนไม่กี่วิชา \" เธอพูด   มัยพยักหน้าอย่างเข้าใจ  นาเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้งเธอสะอื้นลงบนไหล่ของมัย

              \" แล้วทีนี้ลองคิดสิว่าเหตุผลครั้งแรกที่ทำให้เธออยากทำงานกรรมการนักเรียนคืออะไร  ทำไมเธอถึงอยากได้ตำแหน่งประธานนักเรียน \" ผอ.เดือนศิยาพูด  เธอก้าวเข้ามาหาแก้มที่ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นหญ้า

              \" ถ้าเธอยังสามารถบอกเหตุผลนั้นได้เหมือนที่เธอพูดกับครูครั้งแรกในวันที่ได้รับเข็มตราประธานนักเรียนต่อหน้าคนที่ชื่นชมเธอล่ะก็  ครูก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ \" ผอ.พูด  แก้มที่ได้แค่สะอื้นกับพื้นหญ้ามาครู่หนึ่ง  เงยหน้าขึ้นมองผอ.อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

              \" ถึงยังไงเธอก็เคยเป็นประธานนักเรียนระดับมัธยมที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่ง  ฉันเคยชื่นชมในตัวเธอนะ   ว่าไงล่ะ \" ผอ.พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนขึ้น   แก้มลุกขึ้นและยิ้มทั้งน้ำตา

              \" เพราะดิฉันอยากจะทำงานเพื่อตอบสนองความต้องการของทุกคนค่ะ   ไม่ว่างานที่ได้ทำจะหนักแค่ไหนหรือจะเป็นไปไม่ได้เพียงใดก็ตาม   ฉันจะไม่โกรธคนที่ไม่ลงคะแนนเสียงให้ดิฉัน  เพราะเมื่อดิฉันได้รับเลือกมาฉันก็จะทำสิ่งที่ทำได้อย่างดีที่สุดค่ะ \" แก้มพูดประโยคแรกในความทรงจำวันที่เธอได้รับเข็มตำแหน่งประธานนักเรียนจากท่านผอ.และได้รับตำแหน่งนี้เป็นวันแรก   ผอ.ยิ้มออกมาในที่สุด

              \" ถ้างั้นครูก็หวังว่าจะได้รับรายงานเกี่ยวกับกิจกรรมการทัศนศึกษาของเธอหลังจากที่พวกเรากลับไปถึงโรงเรียนนะ  อย่าลืมงานของเธอล่ะ  ประธานนักเรียน \" เอพูดแล้วเดินจากไปมีครูรัตนาเดินตามไปด้วย  ชั่วขณะหนึ่งที่ไม่มีใครพูดอะไร  ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง

              \" ขอบใจนะมัย  ที่เธอทำให้พี่คิดได้ \" แก้มพูดในที่สุด   เธอก้าวเดินมาหามัยที่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง

              \" หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ \" มัยว่า  เมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ  มไนะมัยถึงชอบทำแบบนี้  ตอนอยู่ที่บ่อน้ำก็เหมือนกัน

              \" เธอทำให้พี่นึกถึงเหตุผลที่ว่าอยากจะทำงานเพื่อตอบสนองความต้องการของทุกคนขึ้นมาได้น่ะ   บ้าจริงๆเลยนะที่พี่ลืมสนิทเลย  เหตุผลที่พวกเธอลงคะแนนเสียงเลือกพี่เป็นประธานนักเรียนน่ะไม่ใช่เพราะผลการเรียนเป็นที่หนึ่งทุกวิชา   แต่เพราะที่แสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าจะทำสิ่งที่ทุกคนต้องการให้ดีที่สุด.. \" แก้มพูด  เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับมัยและยิ้มอย่างเศร้าๆให้กับเมและนา

              \" ต้องขอบใจเธอด้วยที่ทำให้พี่ได้คิดนา  และก็ขอโทษพวกเธอด้วย  ทั้งสามคนเลย   ต่อไปพี่จะไม่ลืมคำพูดคำนั้นอีกเลย  ที่พี่ได้ให้สัญญาพวกเธอไว้ตอนรับตำแหน่งน่ะ  ขอบใจจริงๆนะ \" แก้มพูดอีกครั้ง  นายิ้มออกในที่สุด  เธอได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้กับแก้มอย่างเข้าใจแต่ก็พูดไม่ออก

              \" ดีแล้วล่ะ  ที่พี่คิดได้  \" มัยพูดอย่างแผ่วเบา   เธอเกิดความรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเหมือนเดินผ่านม่านน้ำตก   ร่างของมัยเริ่มโงนเงนและสูญเสียการทรงตัว  และแล้ว

              \" ดีจริงๆนะ.. \"

              มัยพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะไร้เรี่ยวแรงที่จะใช้ทรงตัวอีกต่อไป   เธอปล่อยตัวลงสู่ความรู้สึกว่างเปล่าเหมือนห้วงเหวลึกที่คอยจะดึงตัวเธอลงไปอยู่ตลอดเวลา

              ขณะนั้นร่างของเธอได้ล้มลงอย่างอ่อนแรงต่อหน้าต่อตาทุกคนนั่นเอง...