The New Eden สงครามเทวทูตแห่งสวนศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 The Angel. (rewrite)

บทที่ 1 The Angel  (Rewrite)

     ท้องฟ้าสีคราม หมู่เมฆ และนกกลุ่มหนึ่งที่กำลังบินผ่านไป ความเจ็บปวด กลิ่นเลือด ร่างกายของชายวัยรุ่นนอนแผ่หลาบนพื้นกระเบื้อง

ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าพื้นที่ทำจากปูนและแผ่นกระเบื้องมันนอนสบายเช่นนี้

        "คาระ ลุกขึ้นมาได้แแล้ว!" เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งได้ดังขึ้น

        "โอย เจอแบบนี้ใครจะลุกไหวกัน" คาระตอบออกไปด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด "วันนี้พอก่อนได้ไหม ขอเถอะ"

     เขาพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง แต่เหมือนจะล้มเหลว เขาจึงทิ้งร่างกายของตนเองนอนลงไปอีกครั้ง

        "งั้นตามสบายรึกัน" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยเหมือนกับลมที่สงบก่อนพายุจะมา

 เธอเดินเข้ามาใกล้ตัวคาระมากขึ้น ในมือเธอถือดาบที่ขนาดไม่สมดุลกับร่างกายของเธอแม้แต่นิดเดียว ดาบของเธอมีใบดาบที่แยกออกจากกันทำให้เกิดช่องว่างตรงกลางประมาณหนึ่งนิ้ว แต่ปลายดาบทั้งสองข้างยังคงแหลมคมพอที่จะแทงทะลุเกราะอัศวินหนาๆได้ น่าแปลกทั้งที่ความยาวดาบเกือบเท่าครึ่งหนึ่งของความสูงของเธอ แต่เธอกลับกวัดแกว่งมันได้อย่างคล่องแคล่ว

เมื่อคาระรู้สึกตัวอีกครั้งเธอก็มายืนอยู่ทางด้านขวาของเขา เธอมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาและเธอยกดาบขึ้นด้วยมือทั้งสอง    ปลายดาบชี้ลงตรงไปที่ร่างของเขา

       "เอ่อ ฟาเรนไฮต์ เธอจะทำอะไร"

       "ข้าว่า เจ้ายังมีแรงเหลือเฟือเลยล่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

เธอใช้แรงทั้งหมดแทงดาบลงมา เพียงเสี้ยววินาทีนั้นคาระได้ทุ่มแรงเฮือกสุดท้ายกลิ้งออกทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว

       "นี่! จะฆ่ากันรึไง แฮ่ก แฮ่ก" คาระพูดในขณะที่กำลังหอบเพราะความตกใจและเหนื่อยอย่างที่สุด

"เจ้ายังมีแรงอยู่ มาฝึกกันต่อเถอะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม  

     ไม่กี่นาทีต่อมาคาระได้กับลงไปนอนที่พื้นอีกครั้ง แต่ในคราวนี้เลือดกำเดาของเขาไหลออกมาด้วยเพราะหมัดตรงเข้าที่จมูกอย่าง   แม่นยำ

                คาระ ฮาร์ทมาน นักเรียน ม.ปลาย อายุสิบเจ็ดปี ตอนนี้ได้ถูกฝึกการต่อสู้อย่างหนักและโดนหมัดของนางฟ้ากระทบเข้าที่ ใบหน้า จนลงไปกองกับพื้นซึ่งเป็นดาดฟ้าที่ทีคาระอาศัยอยู่

              ฟาเรนไฮต์ นางฟ้าที่อยู่ในสังกัดอิทธิเทพหรือ "The Power" ผู้ที่ได้รับคำสั่งมาให้ปกป้องคาระจากปีศาจที่ต้องการชิงวิญญาณของเขาไป และตอนนี้เธอฝึกให้คาระพร้อมสู้กับปีศาจที่จะเข้ามาได้ทุกเวลา

       "คาระ พรุ่งนี้ข้าจะฝึกให้เจ้าใช้ดาบ" เธอพูดพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก

       "ว่าไงนะ! ดาบไปสู้เขี้ยวและกรงเล็บของมันเนียนะ! ไม่มีพวกอาวุธระยะไกลบ้างหรอ เช่น ธนูหรือปืนก็ได้" คาระนึกถึงตอนที่พวกปีศาจใช้กรงเล็บกรีดลงบนร่างกายของเขา มันช่างเป็นความรู้สึกที่สยดสยองเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรมาน

        "เจ้าไม่เหมาะจะใช้ของพวกนั้น จิตใจเจ้ายังไม่มั่นคงพอ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอีกครั้ง

        "ฉันขอกลับไปเป็นมนุษย์ปกติได้ไหม"

         "คงจะไม่ได้" เธอตอบด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์

         "ฉันไม่อยากโดนฉีกร่างเป็นชิ้นๆนะ"

         "ข้าก็จะปกป้องเจ้าไง" เธอพูดด้วยท่าทีเช่นเดิม

         "เพียงแค่เธอน่ะหรอ"

         "  นั่นสินะ..." เธอครุ่นคิด

          "แล้ว ใครจะปกป้องข้ากันล่ะ" เธอพูดด้วยท่าทีที่ใสซื่อพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย

คาระไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้เพราะการพูดด้วยท่าทางสงสัยของเธอ ทำให้คาระเผลอใจไปครู่หนึ่งด้วยท่าทีที่น่ารักแบบนั้นและคำพูดที่เหมือนหญิงสาวทั่วไปที่ต้องการการปกป้องจากใครสักคน

"เฮ้อ ก็ได้ข้าจะฝึก"      คาระถอนหายใจและยอมรับการฝึกจากเธอ

เอ๋...ใช้คำว่าข้างั้นหรอ อาจจะติดการใช้สรรพนามมาจากฟาเรนไฮต์

         "...." เธอไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยและเดินไปที่ขอบระเบียงดาดฟ้าแล้วมองไปยังทางทิศตะวันตกใน  ขณะที่พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

"ข้าว่า มองท้องฟ้าจากมุมของมนุษย์ก็สวยไปอีกแบบนะ" เธอพูดโดยที่ยังคงหันหลังให้ คาระมองไปยังทิศเดียวกับเธอ และพยายามมองในสิ่งที่เธอได้เห็นแต่แผ่นเกราะที่เข้ารูปกับเรือนร่างและผมสีเงินของเธอดึงความสนใจของคาระไปโดยอัตโนมัติ ส่วนโค้งเว้าบนร่างกายของเธอที่ถูกแสงอาทิตย์สุดท้ายของวันสาดส่องด้วยแสงสีส้มอ่อน ทำให้ร่างกาย ปีก และวงแหวนบนศีรษะของเธอส่องประกายงดงาม จนทำให้คาระละสายตาจากภาพนั้นไม่ได้ เมื่อแสงสีส้มหมดลง ท้องฟ้าก็ถูกแทนที่ด้วยแสงระยิบระยับสีเงินจากดวงดาว สีเหลืองนวลที่ดูทรงพลังของดวงจันทร์ และแสงไฟจากตัวเมืองที่มีหลากหลายสีเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต

        เมื่อคาระรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอก็หันกลับมาและพูดขึ้น

        "พรุ่งนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะนะ" เธอพูดและยิ้มเล็กน้อย ทำให้คาระลืมความเหนื่อยล้าและเจ็บช้ำที่เกิดจากการซ้อมที่มีมาทั้งวัน

        "ขอความกรุณาด้วยครับ" เขาตอบด้วยความจริงใจ

        บางทีเป็นวัยรุ่นมันเหนื่อยมาก แต่ก็ดีเหมือนกัน หวังว่า"ความผิดหวัง"ตอนนั้นจะได้รับการปลดปล่อยด้วยนะ