ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 10 Meteors
ตอนที่ 10 Meteors
"เอ่อ ขอโทษนะ" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวทัก
"คะ" หญิงสาวอีกคนหนึ่งหันมาตามเสียงนั้น แววตาภายใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยมสีดำนั้นดูเย็นชา แม้ว่าใบหน้าของเธอจะดูอ่อนหวาน
"เห็น เฟส บ้างรึเปล่าเอ่ย" หญิงสาวคนเดิมที่สูงน้อยกว่าถาม
"เห็นครั้งสุดท้ายก็ช่วงเย็นของเมื่อวานหน่ะ"
"งั้นหรอ ขอบใจมากจ้ะ ไพน์" แม้ว่าเธอจะไม่พบคนที่ตามหา แต่เธอก็ขอบคุณไพน์ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
ไพน์ก้มศีรษะลงเล็กน้อยรับคำขอบคุณ ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้
"บี แล้วคาระล่ะ"
บีหุบยิ้มในทันทีและมีท่าสงสัย
"จริงด้วย ฉันยังไม่เจอคาระเลย เซตก็ด้วย"
"ลองหาที่ประตู10 หรือยัง"
"อ๊ะ! ลืมไปเสียสนิทเลย บ้านพักของเขาอยู่ในสายการอพยพที่ประตูนั้นนี"
"...หรือบางที..." ไพน์กล่าวนำ "ทั้งสองคนอาจจะอยู่กับเฟสก็ได้"
บีหน้าถอดสีในทันทีราวกับเกิดเรื่องที่เลวร้ายสุดขีด
"อา นั่นสินะ พึ่งเกิดเรื่องกับเฟสเมื่อไม่นานนี้เอง งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" บีกล่าวลา
"หากเจอตัวแล้ว ฝากแจ้งข่าวด้วยนะ"
"ได้จ้ะ" บีตอบรับและเดินจากออกไป
"จะทำอะไรกันแน่นะ บี งั้นหรือ" ไพน์ครุ่นคิด
"ไพน์ ชักรู้สึกแปลกๆกับเธอเสียแล้วสิ" บีกล่าวด้วยเสียงอันเบา
เพียงไม่นานบีได้เดินทางมาถึงประตูที่10ของค่ายผู้อพยพซึ่งอยู่ในเขตทหารอีกชั้นหนึ่ง ที่ค่ายนี้แบ่งเป็นพื้นที่อย่างมีระเบียบ แต่ละพื้นที่จะแทนด้วยประตูเรียงตามลำดับ มีเต็นท์ขนาดใหญ่ให้พักอาศัยชั่วคราว รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆอย่างครบครัน ทั้งห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ ร้านอาหาร ร้านเครื่องดื่ม แม้กระทั่งร้านคาราโอเกะและร้านอื่นๆอีกมากมาย
ส่วนหนึ่งที่ทำให้ค่ายอพยพที่มีคนมากมายแบบนี้เป็นระเบียบไม่มีความวุ่นวายอาจจะเป็นเพราะมีทหารติดอาวุธเดินตรวจตรา แต่ละชุดตรวตราจะเดินผ่านจุดหนึ่งห่างกันเพียงไม่กี่นาที ในบางครั้งจะมีเจ้าหน้าที่จากส่วนอื่นเดินตรวตราด้วย รวมถึงกำลังสำรองที่มีอายุมากกว่านักเรียนมัธยมปลายทั่วไป
บีไม่ลังเลที่จะเดินตรงไปยังจุดประชาสัมพันธ์ ซึ่งนอกจากจุดที่จะมีพนักงานเจ้าหน้าที่คอยให้คำตอบและคำปรึกษาแล้วในบริเวณนั้นจะมีเครื่องตรวจสอบรายชื่อของค่ายอพยพในพื้นที่นั้น เธอเข้าไปต่อแถวเพื่อใช้บริการในทันที
ผู้คนที่ใช้เครื่องตรวจสอบรายชื่อดังกล่าวก่อนหน้าบีนั้นมีทั้งคนที่แสดงความดีใจ โล่งใจออกทางสีหน้าหลายคน แต่มีบางส่วนที่มีสีหน้าที่วิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถึงทีของเธอ เธอใช้นิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์ที่หน้าจอ ค-า-ร-ะ และกดที่ค้นหา มีชื่อคาระขึ้นมาประมาณสามถึงสี่คน 'คาระ ฮาร์ทมาน' เธอสัมผัสไปที่ชื่อดังกล่าว
"...คาระ" บีกล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง
หน้าจอปรากฏคำว่า 'ไม่ได้ลงชื่อที่ค่ายอพยพ' นัยน์ตาของบีเบิกโพลง ลมหายใจของเธอหยุดชะงักชั่วขณะ เธอผละตัวออกจากหน้าจอนั้นในทันทีและมุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ในทันที
"คาระ ฮาร์ทมาน" บีกล่าวอย่างหนักแน่น
พนักงานที่บริการบีตื่นตกใจกับเสียงของเธอจนสะดุ้งโหยง แต่เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของบีที่แดงระเรื่อ ดวงตาของเธอที่เป็นประกายหักเหแสงต่างๆที่กระทบไปที่ดวงตาของบีเนื่องจากของเหลวใสที่กำลังจะเอ่อล้นออกมา พนักงานจึงรีบค้นหาชื่อนั้นในทันที
ระหว่างที่รอการค้นหาจากข้อมูลของพื้นที่อื่นๆ หญิงสาวอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องประชาสัมพันธ์เปลี่ยนบรรยากาศที่วุ่นวายภายในห้องนี้ให้เย็นยะเยือกชั่วขณะ ผมหน้าม้าที่ตัดตรงเสมอกัน ผมสีดำประบ่า เธอสวมแว่นกรอบสี่เหลี่ยมสีดำ บี รับรู้ได้ในทันทีถึงความเปลี่ยนแปลงนั้นจึงหันไป
"ไพน์ เธอมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันลองค้นหาข้อมูลจากประชาสัมพันธ์ที่ประตู6มาแล้ว ไม่พบการลงชื่อของคาระ"
"จริงสิ เราค้นจากที่นั่นก็ได้นีหน่า" บีปาดของเหลวใสที่ไหลมาอยู่ที่แก้มออก
"เธอใจร้อน กระวนกระวาย" ไพน์ยื่นผ้าฝ้ายสีขาวผืนเล็กๆผืนหนึ่งให้บี
"ขอบใจจ้ะ" บีรับไว้แล้วซับน้ำตาของเธอ
"ออกไปสูดอากาศข้างนอกกันก่อนเถอะ"
"อืม"
ทั้งสองคนออกมายืนรับลมในบริเวณจุดพักผ่อนที่ดูคล้ายกับสวนสาธารณะ ในมือของทั้งสองคนมีเครื่องดื่มกันคนละแก้ว สวนแห่งนี้ในเวลานี้มีผู้คนมาใช้ไม่มากนัก จึงเป็นที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ
หน้าปัดนาฬิกาที่อยู่บนยอดเสาหินมีเข็มสั้นชี้ระหว่างเลขสามกับเลขสี่เพียงเข็มเดียวแต่ทั้งบีและไพน์ก็สามารถประมาณเวลาคร่าวๆได้
"จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวจากทางราชการเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" บีเริ่มบทสนทนา
"ระหว่างทางที่มาที่นี่มีเสียงปืนและเสียงระเบิด แสงจากเปลวไฟ" ไพน์ยกแก้วขึ้นดื่ม
"พวกโจรเข้ามาโจมตีในเมืองงั้นหรอ"
"อาจจะใช่" ไพน์เหลือบตามองใบหน้าของบีเล็กน้อย "ตอนนี้เราอยู่กันเพียงลำพังแล้ว"
"หืม" บีสงสัย
"มีเพียงจันทราที่เห็นพวกเรา" ไพน์กล่าว
"นั่นสินะ" บีอมยิ้ม
"คลาร่า นั่นคือนามของ..." ไพน์ยังไม่ทันที่จะกล่าวจบกลับถูกขัดจังหวะด้วงแสงสว่างวาบจากท้องฟ้า
"อ๊ะ ดาวตกล่ะ" บีที่เห็นได้ทัน
แสงสว่างนั้นค่อยๆเลือนหายไป มีเสียงอื้ออึงดังมาจากค่ายของผู้อพยพ บีรีบประสานมือข้างหนึ่งกับมือที่ถือแก้วน้ำขอพรอย่างตั้งใจ ไพน์ที่เห็นดังนั้นจึงถอดใจจากเรื่องที่จะพูดถึงและหันหน้ายืนด้วยท่าทีสงบนิ่งไปทางทิศทางที่มีดาวตก
"ขอให้ทุกคนปลอดภัยๆๆ ขอให้คาระปลอดภัยด้วยเถิด" บีอธิษฐานอย่างรวดเร็ว
"..." ไพน์อธิษฐานในใจ
เมื่อท้องฟ้ากลับมามืดดั่งเดิมอีกครั้ง เสียงอื้ออึงก็เงียบลงไปด้วยเช่นกัน
"เมื่อสักครู่ เธอจะพูดถึงอะไรนะ" บีถาม
"ไว้คุยกันทีหลังเถอะ ตอนนี้เธอมีสิ่งที่ต้องทำอยู่" ไพน์ตอบ
"เอ๋"
"คุณหัวหน้าห้อง"
10 นาทีก่อนหน้านี้
ภายในห้องสั่งการของหน่วยSA
สำนักงานSA เขตที่ 6
"ธารา เจ้าหน้าที่SA ระดับที่20 ไม่สิ 11 เราจะนำทางให้ขบวนของคุณมาถึงที่นี่ให้เร็วทีสุด"
"รับทราบ" ธาราตอบกลับผ่านวิทยุ
"เอาล่ะ ส่วนหน่วยอื่นให้ไปสนับสนุนปฏิบัติการทางทหารกับกองทัพ ขอภาพจาก FOX 11ด้วย" เจ้าหน้าที่ผู้บังคับบัญชาออกคำสั่ง
"ค่ะ ทำการเชื่อมต่อ FOX 11 กำลังติดตามหน่วย Bravo 6 อยู่ค่ะ"
"มีรายงานอะไรจากหน่วยนั้นแจ้งมาด้วยนะ"
"ค่ะ"
"ท่านครับ หน่วยSA ที่ 5 รอคัสั่งอยู่ครับ" เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งรายงาน
"รอคำสั่งก่อน"
"ครับ"
ภายในห้องขนาดใหญ่นี้เต็มไปด้วยหน้าจอแสดงข้อมูลต่างๆมากมาย เจ้าหน้าที่ที่ประจำโต๊ะของแต่ละคนวุ่นอยู่กับการปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง ที่โต๊ะบางคนมีแก้วกาแฟเปล่าวางอยู่สองถึงสามแก้วและที่มีกาแฟเหลืออยู่ครึ่งแก้วอีกใบหนึง
แถวของโต๊ะทำงานหันไปทางกำแพงด้านหนึ่งซึ่งมีจอภาพขนาดใหญ่แสดงข้อมูลหลากหลายแบบอยู่เต็มไปหมด ที่ตรงกลางซึ่งเป็นส่วนของภาพที่ใหญ่ที่สุดนั้นมีภาพสีขาวดำถ่ายจากมุมสูงและเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ ในภาพมีกลุ่มสีขาวๆรูปร่างคล้ายคนตัวเล็กๆซึ่งกระพริบเป็นจังหวะหลายคนกำลังเคลื่อนที่ นั่นคือภาพจากโดรน FOX 11 ที่ติดตามหน่วยทหาร Bravo 6
ที่ตรงกลางห้องมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งยืนนิ่งสอดส่องข้อมูลทุกอย่างที่ขึ้นปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่เบื้องหน้าเขาและออกคำสั่งเป็นระยะคือผู้บัญชาการฝ่ายการรบซึ่งเจ้าหน้าที่ภายในห้องจะต้องถ่ายทอดคำสั่งนั้นไปยังเจ้าหน้าที่ภาคสนามอีกทอดหนึ่ง การบังคับบัญชาเจ้าหน้าที่ทั้งหน่วยงานจึงอยู่ที่เขาผู้นี้
ด้านหลังของผู้บังคับบัญชานี้เป็นห้องยกพื้นสูงกั้นด้วยกระจกใสที่สามารถกันกระสุนและเสียงได้นั้นเป็นห้องประชุมขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็เต็มไปด้วยหน้าจอที่แสดงข้อมูลมากมายเช่นกัน บนโต๊ะประชุมมีกองเอกสารมากมายและที่ปลายโต๊ะด้านหนึ่งมีชายที่รูปร่างบอบบางใบหน้าอ่อนหวานจนแทบจะแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงสาวนั่งรอรับข้อมูลที่สำคัญ
"ท่านคะ มีวัตถุบางอย่างเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง เป้าหมายไปยังเขตที่7ค่ะ"
"ทิศทางล่ะ" ผบ.ถามอย่างใจเย็น
"เอ่อ...จากท้องฟ้าค่ะ" เจ้าหน้าที่สาวรายงาน
"งั้นก็รีบตั้งระบบสกัดขีปนาวุธสิ"
"ท่านคะ! มันไม่ใช่ขีปนาวุธค่ะ"
"เอาภาพขึ้นจอใหญ่"
"ค่ะ"
ที่หน้าจอขนาดใหญ่ถูกแทนที่ด้วยกรอบสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เป็นภาพของระบบเรดาห์ในเขตนี้ บนภาพเป็นตารางสี่เหลี่ยม มีจุดกลมๆขนาดต่างๆระบุไว้บนนั้นและรูปสามเหลี่ยมสีแดงที่กระพริบอยู่กับที่ทับกับจุดวงกลมสีขาว ด้านข้างมีอักษรกำกับว่า 'โรงเรียนหลัก เขตที่7'
"เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิดบริเวณนั้น"
"ค่ะ"
จากภาพเรดาห์ได้เปลี่ยนเป็นภาพหน้าประตูโรงเรียนทางทิศใต้ซึ่งเป็นทางเข้าหลัก ในภาพดังกล่าวไม่สามารถมองได้ชัดเจนนักแต่พอที่จะระบุสถานที่ได้ มันถูกรบกวนด้วยสัญญาณบางอย่างทำให้ภาพบิดเบี้ยวไปมา
เจ้าหน้าที่ภายในห้องต่างพยายามเพ่งมอง จนกระทั่งเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งนำภาพนิ่งที่ไม่ถูกรบกวนขึ้นแสดงที่หน้าจอใหญ่แทน
ในภาพดังกล่าวปรากฏเพียงถนนหน้าโรงเรียนที่มืดและเงียบสงัด ประตูโรงเรียนถูกเปิดทิ้งเอาไว้
"เปลี่ยนตำแหน่งมุมกล้อง แล้วเอาภาพวัตถุบนท้องฟ้ามาเร็วเข้า"
ผบ.และเจ้าหน้าที่คนอื่นๆไม่ทันได้สังเกตชายที่อยู่ในห้องประชุมด้านบนเขามีท่าทีที่ตื่นตระหนกจนถึงกับลุกขึ้นมองภาพนั้นอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งภาพถูกตัดเป็นมุมกล้องที่หันขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือโรงเรียน
ภาพที่ได้นั้นคือวัตถุบางอย่างที่เสียดสีกับชั้นบรรยากาศจนลุกไหม้ค่อยๆพุ่งลงมายังเบื้องล่าง ทว่าตัวเลขที่วัดความเร็วยังอยู่ในระดับความเร็วที่สูงมากแม้ว่าสิ่งนั้นจะลดความเร็วลงแล้วก็ตาม
"หา! อุกกาบาตงั้นหรือ" ผบ.สงสัย
"น่าจะใช่ค่ะ"
"ส่งหน่วยที่ 5 และ 6 ปิดล้อมโรงเรียนไว้ก่อน" ชายที่อยู่ในห้องประชุมแทรกขึ้น
"ท่านเกรบ หมายความว่าอย่างไรครับ" ผบ.ถาม
"หากธารามาถึงแล้วให้ขึ้นมาที่นี่ทันที พร้อมกับหน่วยของเขา"
"ให้เรียกหน่วยที่ 13 กลับมาไหมครับ"
"ถ้าหากเป็นไปได้"
"รับทราบครับ" ผบ.ตอบรับและถ่ายทอดคำสั่งต่อไปในทันที
เกรบมีท่าทีวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้งและเลื่อนหาเบอร์ที่โทรออกล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น