เตะภูเขา เผากระท่อม ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #37 : แตกสองสวยพี่สวย

"นะ..นี้..จะ..เจ้ากล้าดียังไง ถึงมะ..มาแตะต้องตัวข้า.."ลินเซ้ที่พึ่งรวบรวมสติได้ก่อนจะชักมือกลับมา

"ทหาร!!จับตัวเจ้าองค์ชายขอทานนี้ไว้!!"ลินเซ้ที่สั่งให้บรรดาทหารเข้าไปจับตัวของลีโอ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปจับเพราะเหล่าทหารที่ยืนอยู่ทั้งหมดคือพวกเหล่าทหารที่รอดชีวิตจากการเดินทางผ่านป่าปีศาจทั้งหมด จึงรู้ถึงพลังของลีโอเป็นอย่างดี

"พะ..พวกเจ้าอยากถูกประหารหรือไง!!ถึงไม่ฟังที่ข้าสั่ง"ลินเซ้ตะโกนอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใครที่จะกล้าก้าวเท้าออกไปโดยที่ชายหนุ่มได้แต่ยืนยิ้มด้วยท่าทีกวนประสาท

"พอเถอะลินเซ้!! เจ้ากำลังเสียมารยาทกับท่านมหา...เอ่อ อะ.. องค์ชายลีโออยู่นะ"ราเอลที่หันไปกล่าวกับลินเซ้แต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูดเพราะชายหนุ่มหันมาจ้องหน้าเขาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มหวานให้แบบแปลกๆ

"ท่านพ่อ!! แต่เจ้าองค์ชายบ้านี้มันกล้าแตะต้องตัวข้าเลยนะ!!"ลินเซ้ที่ไม่ยอมก่อนจะกล่าวออกไปด้วยโทสะ

"นี้ราเอล..! ข้าชักจะถูกใจลูกสาวของเจ้าแล้วสิ"คำพูดของลีโอนั้นถึงกับทำให้ราเอลหน้าถอดสีด้วยความกลัวว่าลินเซ้จะถูกบุรุษตรงหน้าเอาตัวไป

"คะ..คือว่าท่านมหา.."

"ท่าน?"ลีโอเอียงตอ

"คะ..คือว่าองค์ชายลีโอ ข้าขออภัยแทนลินเซ้ที่เสียมารยาทด้วย..ดะ..ได้โปรด.."ราเอลตอบไปพลางก้มหัว

"ท่านพ่อ!!นี้ท่านถึงกับต้องก้มหัวให้เจ้านี้เลยหรอ? กับอีแค่องค์ชายต๊อกต๋อย ถ้าเป็นท่านพ่อก็แค่ยกกองทัพไปถล่มอาณาจักรของมันให้เละก็จบแล้วนี้"ลินเซ้ที่ตะโกนออกไปด้วยความโมโหกับการกระทำของผู้เป็นพ่อโดยหารู้ไม่ว่าคำพูดของตัวเธอเองนั้น เป็นการขุดหลุมฝั่งคนทั้งอาณาจักรซาเนียรวมถึงตัวของเธอด้วย

"โอ๊ะโฮ้ววว จากที่ตอนแรกข้าแค่ชอบ แต่ตอนนี้ข้าเริ่มรู้สึกอยากที่จะได้ตัวนางมาแล้วสิ...เจ้าสอนลูกมาดีหนิ้ราเอล" ลีโอที่พูดก่อนที่จะหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ราเอลอีกครั้ง แต่รอยยิ้มนั้นมันก็อ่อนโยนแบบแปลกๆ ก่อนที่ราเอลจะตวาดลินเซ้จนหน้าเสีย

"ลินเซ้!! ถ้าเจ้ายังเป็นลูกข้า เจ้าเลิกทำกริยาสามหาวกับองค์ชายเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า" ลินเซ้ที่หน้าเสียและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออก ก่อนจะกล่าวกับลีโอ

"จะ...เจ้าทำให้ท่านพ่อต้องตวาดข้า..ข้า ฮึก..ขอท้าประลองกับเจ้าองค์ชายแห่งอาซุส" ลินเซ้ที่หันไปตวาดใส่ลีโอพร้อมสะอึกด้วยความเจ็บปวดเพราะราเอลไม่เคยตวาดเธอเลยตั้งแต่เล็ก ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มที่มุมปากด้วยความรู้สึกสนุก ก่อนจะตอบหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าหน้าไป

"ได้เสีย...ถ้าเจ้าชนะข้าหละ"ลีโอถามพร้อมยิ้มหวานกระชากใจสาว แต่ไม่ได้ผลกับองค์หญิงลินเซ้ที่หยิ่งผยองในศักดิ์ศรี ก่อนที่หน้าจะประกาศลั่น

"เจ้าต้องมาจูบเท้าของข้า และยอมมอบหัวของเจ้าให้กับข้า"ลินเซ้ตอบไป

"ลินเซ้!!นี้เจ้ากล้าขัดคำสั่..."ราเอลตวาดออกไปอีกครั้งแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อลีโอยกมือห้ามก่อนจะหันไปพูดต่อ

"ราชาแห่งซาเนีย..ข้ากำลังสนุกอยู่..อย่าให้ข้าต้องอารมณ์ไม่ดี.."ลีโอหันไปพูดซึ้งน้ำตาของราเอลที่เริ่มคลอเบ้า ด้วยความกลัวและจะเสียรู้สาวของตนไป ก่อนที่ลินลี่จะพูดขึ้นด้วยท่าทีอ้อนว้อน

"เราขอร้องท่านซักครั้งได้มั้ย ได้โปรดอภัยให้พี่สาวที่โง่เขลาของเราด้วยเถอะ"ลินลี่กล่าว ก่อนที่ลินเซ้จะตะโกนขึ้น

"นี้เจ้ากล้าว่าข้าโง่หรอลินลี่!!"ลินเซ้ตวาดใส่ผู้เป็นน้องก่อนที่ลินลี่จะก้มหน้าไวอาลัยให้แก่ผู้เป็นพี่

"เจ้าไม่ต้องห่วงองค์หญิงลินลี่ เห็นแบบนี้ข้าไม่เคยเตะผู้หญิงหรอกนะ "ลีโอกล่าว พร้อมๆกับสีหน้าที่โล่งอกของลินลี่

"ถึงจะเคยเกือบๆโดนก็เถอะ"

ตุบ

ลินลี่ที่สลบไปกับคำพูดของลีโอทันทีโดยที่ราเอลพุ่งตัวไปรับร่างของลูกสาวเอาไว้ทัน ก่อนที่ทุกคนจะเดินทางไปยังลานที่ลีโอได้เคยทำลายเอาไว้ เมื่อถึงลินเซ้กับลีโอได้เดินขึ้นไปบนลานประลองโดยมีสายตาที่เป็นกังวลแบบสุดๆอยู่จับจ้องไปทางทั้งสองนั้นก็คือราเอลนั้นเอง ก่อนที่ลีโอที่ยืนประจันหน้ากับสาวน้อยโลลิจะกล่าวถามขึ้น

"ข้าลืมถามแล้วถ้าข้าชนะเจ้าหล่ะ"ลีโอที่กำลังยืน ยืดเส้นยืดสายบิ่ดตัวไปมากล่าวถามขึ้น

"หึ...ไม่มีวัน ขนาดอาวุธเจ้ายังไม่มะ..."

"3%"

ฟุบ ตู้ม

ลีโอที่พุ่งตัวออกไปโผล่ตรงหน้าของลินเซ้ก่อนจะงอเข่าเข้าหาลำตัวและปล่อยลูกถีบออกไปที่ใบหน้าของหญิงสาว แต่ลูกถีบนั้นไม่ได้โดนเข้าไปที่ใบหน้าของหญิงสาวแบบจังๆ แต่ฝ่าเท้ากับถูกหยุดอยู่กลางอากาศโดยที่ห่างจากใบหน้าของหญิงสาวเพียง 10 เซนติเมตร ก่อนที่จะเกิดคลื่นอากาศทะลุออกไปทางด้านหลังของลินเซ้โดยคลื่นอากาศนั้นแผ่รัศมีทำลายล้างไปไกลจนไประเบิดที่กำแพงเสียงดังสนั่นไปทั่วพระราชชาวัง โดยที่คนที่ช็อคที่สุดคงจะเป็นราเอลที่หัวใจหล่นหายไปไหนก็ไม่รู้กับการกระทำของลีโอ โดยที่ลินเซ้ที่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวก็งุนงงก่อนเธอจะค่อยๆหันหลังไปมองทางด้านหลังของตน ก็พบว่าพื้นดินทางด้านหลังนั้นถูกถางออกเป็นวงกว้างพร้อมๆกับกำแพงที่เป็นรูโหว่ ลินเซ้ที่เบิกตากว้างก่อนจะค่อยๆหันกลับมาด้วยน้ำตาที่คลอไม่ใช่เพราะความโกรธแต่เป็นความกลัว

"เจ้าแพ้ข้าแล้ว!!"สิ้นเสียงของลีโอ ลินเซ้ที่ค่อยๆหันหลังกับมาทางต้นเสียง ก่อนที่จะโดนชายหนุ่มกระชากแขนตัวลอยขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกโดยลีโอได้สอดมือไปโอบเอวของลินเซ้ไว้ ตามด้วยค่อยๆประกบริมฝีปากลงไป โดยที่ลินเซ้ที่ยังไม่ได้ตั้งตัวถึงกับตาเบิ้กกว้างตามด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา ก่อนที่จะดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ภายในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

"อื้อออ!!! อื้ออออ!!" ลินเซ้ที่พยายามขัดขืนพลางดิ้นไปมาก่อนส่งเสียงออกมาจากลำคอ พร้อมๆกับใบหน้าที่แดงก่ำทั้งโกรธทั้งอาย ก่อนที่ลีโอจะยอมถอนริมฝีปากออกและกล่าวกับเธอว่า

"หลังจากนี้เจ้าเป็นของข้า!! บุรุษผู้ใดคิดจะแย่งต้องข้ามศพข้าไปก่อน"ลีโอที่กล่าวประกาศลั่นพระราชวัง ก่อนจะค่อยๆดึงมือที่โอบเอวของลินเซ้กลับมา

ตุบ

หญิงสาวร่างเล็กได้ทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงในท่าคุกเข่า น้ำตาที่ไหลลงมาอาบไปทั่วแก้ม ก่อนจะกัดฟันด้วยความเจ็บใจและตะโกนไล่หลังของลีโอที่กำลังเดินไปยังราเอลและทหารทุกคนที่กำลังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

"องค์ชายของอาซุสไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ได้แน่!!เจ้าเป็นใครกัน!! ฮื้ออ"ลินเซ้ที่ตะโกนออกไปพร้อมกับน้ำตา ก่อนที่ลีโอจะค่อยๆหันหน้ากลับมา

"ข้าคือมหาผู้กล้าในตำนานคนที่สอง ลีโอ!!ผู้ที่จะมาเป็นสามีของเจ้า" พูดจบลีโอก็เดินไปทางราเอลโดยทิ้งให้หญิงสาวที่กำลังอาปากช็อคกับคำตอบของเด็กหนุ่ม

"นี้ราเอล เจ้าบ้าราชาของอาณาจักรข้ามันให้เอาสาน์สนี้มาให้กับเจ้าอ่ะ"ลีโอพูดพลางยื่นม้วนกระดาษไปให้ราเอล ก่อนที่เขาจะคืนสติและค่อยๆรับมันมาเปิดอ่าน พร้อมๆกับตะลึงนิดหน่อยก่อนจะม้วนมันกลับคืนไปดังเดิม

"ข้าตกลง!!"ราเอลกล่าว

"เรื่องอะไรของเจ้า?!" ลีโอถามไปด้วยความงุนงง

"ก็เรื่องกองกำลังสนับสนุนในการออกศึกกับโคเนียในสาน์สที่ท่านให้มา และเรื่องที่ข้าจะยอมยกลินเซ้ให้กับท่าน"ราเอลกล่าวออกไปด้วยใบหน้าที่ปั่นยิ้ม เพราะถ้าลินเซ้กับลีโอได้ตบแต่งกันจริงๆ อาณาจักรทั้งสองก็จะเชื่อมไมตรีกันอย่างสมบูรณ์และอีกอย่างเพราะเป็นลีโอ ราเอลถึงยอมตกลงไปโดยเหตุผลมาจากลีโอนั้นคู่ควรและต้องปกป้องลินเซ้ได้แน่

"ฮ้ะ..เฮ้ยใครบอกว่าจะเอาตัวลูกเจ้ามาจริงๆ ข้าแค่พะ..พูดเล่น เฉยๆ และอีกอย่างข้ามีภรรยาอยู่แล้ว" คำตอบของลีโอทำให้ราเอลถึงกับหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธจนลืมสถานะภาพของตนเอง โดยสาเหตุไม่ใช่จากการที่ลีโอมีภรรยาอยู่แล้วแต่เป็นการกระทำที่กลับกอกไปมาของชายหนุ่มที่จะไม่รับผิดชอบกับเรื่องทั้งหมด ก่อนที่ราชาแห่งซาเนียจะชักดาบออกมา

"แก..ถึงข้าจะต้องตายในวันนี้ข้าก็ไม่เสียดาย....ขะ..ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ..ย้ากกก"ราเอลพูดจบก็ชักดาบฟันไปที่ลีโอทันที

"ฮะ..เฮ้ย..ราเอลใจเย็น"ลีโอร้องออกมา

เพล้ง

ตุบ

ราเอลที่วาดดาบไปที่คอของลีโอก่อนที่ดาบจะแตกกระจายออกเมื่อสัมผัสกับกายของชายหนุ่ม ตามด้วยร่างของเขาที่ยอมรับความพ้ายแพ้ก่อนจะทรุดเข่าลง

"ฆ่าข้าซ่ะ!!เจ้านี้มัน !! ...ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าจะเป็นบุรุษที่พลิกลิ้นได้อย่างง่ายดาย"ราเอลกล่าว

"ขะ..ข้ายอมรับนางมาเป็นภรรยาก็ได้..แต่เจ้าคิดว่านางจะยอมหรอเพราะข้าก็มีภรรยาอยู่แล้ว"ลีโอที่กล่าวออกไปก่อนที่ราเอลจะกระโดดเด้งขึ้นมาพร้อมกับเขย่าร่างของลีโอด้วยความดีใจ

"จะ..เจ้า..เอ๊ยท่านพูดจริงๆนะ "ราเอลกล่าวก่อนจะหยุดเขย่าร่างของลีโอ โดยที่ชายหนุ่มก็พยักหน้าก่อนจะกล่าวย้ำอีกครั้ง

"เรียกตามสบายเถอะ งั้นข้าขอย้ำอีกครั้งข้ามีภรรยาอยู่แล้ว..อีกอย่างนางก็ดูจะเกลียดๆข้าอยู่ด้วย"

"หืม..เจ้านี้พูดจาแปลกๆต่อให้มีแล้วมันยังไงหละ ข้าก็มีเหมือนกันแถมมีตั้ง 10 คนด้วย แต่มีบุตรแค่ 3 คนเท่านั้น" ราเอลกล่าวอย่างภาคภูมิใจโดยที่ลีโอถึงจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วแต่ก็อดที่จะเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผากไม่ได้เหตุผลเพราะถ้าฟีน่ารู้นี้คงจะโดนบังคับจับปลดพลังและลงมือซ้อมเป็นแน่ ก่อนที่ลีโอจะค่อยๆหันไปขอความคิดเห็นจากลินเซ้ที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง

"เจ้าคงจะปฏิเส.."

"ข้าตกลง ถ้าขืนปล่อยให้เรื่องที่เกิดขึ้นแพร่งพายออกไปมีหวังราชวงค์ข้าได้ตกอับเป็นแน่...อย่าเข้าใจผิดหละ ข้ายังไม่ได้ชอบหรือพิศวาทเจ้าซักนิด"ลินเซ้ที่อธิบายยืดยาวก่อนสบัดหน้าหนีแล้วทำแก้มป่อง โดยที่ลีโอทำได้แต่ค่อยๆหันหลังไปมองและยิ้มแห้งๆก่อนกล่าวต่อ

"ฝากตัวด้วยขอรับท่านพ่อตา!!~"




.



.


ณ ตระกูลอาคาเดีย

ในห้องที่มืดมิดได้มีแสงสว่างจากสายฟ้าสีทองพุ่งตรงเข้ามาทางหน้าต่าง ก่อนจะพุ่งเข้าไปยังก้อนหินสีดำสนิดตามมาด้วยแสงสีครามอมม่วงที่เปล่งประกายออกมาจากก้อนหิน โดยที่หญิงสาวผมเงินที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงจะค่อยๆลืมตาขึ้น.
.
.

.


ไรต์:กราบขออภัยไว้เนื้อจะมาตอนหน้าขอรับเอาน้ำไปดื่มก่อน







.


.