[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #16 : Destinesia (16) ความผิดหวังในความต้องการ

Destinesia (16) ความผิดหวังในความต้องการ

แฮรี่บอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่เคยฉลาดมากไปกว่าคนใกล้ตัวเขาเลย เพราะงั้นเขาเลยต้องพยายามมากขึ้นเป็นเท่าตัว เพื่อจะได้ไม่น้อยหน้าพวกเขา .. เพื่อให้พวกเขาไม่ต้องกังวลและเป็นห่วง

แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นเพียงแฮรี่ พอตเตอร์ ที่มีดวงกับความโชคร้ายและมีความสามารถพิเศษติดตัวเต็มไปหมด .. ห่างตาหน่อยก็บาดเจ็บ เผลอหน่อยก็หาเรื่องใส่ตัว หนักหน่อยก็ไปพัวพันกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้

ซึ่งแฮรี่เองก็ได้แต่หนักใจกับความโชคร้ายของตัวเองในแต่ละวัน..

ช่วงเวลาที่ผ่าน เขาก็มักจะนึกเหตุการณ์ในอดีตควบคู่ไปด้วยเสมอ .. เขาอยากรู้ว่าการที่เขาตัดสินใจเล็กๆน้อย มันจะส่งผลต่ออนาคตแค่ไหน .. แต่เขาก็ไม่กล้าจะออกนอกเส้นทางที่เคยเดินเลย..

ถ้าเขายังคงเดินต่อเส้นทางเดิม.. เขายังคงได้เจอพี่สาวที่เป็นคนเปิดเผยทุกข้อสงสัยให้เขาอย่างในอดีตรึเปล่า .. เขายังคงสามารถก้าวเข้าห้องทำงาน เพื่อมองเซเวอร์รัสนั่งทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนเดิมมั้ย.. หรือแม้แต่พ่อบุญธรรมตั้งแต่ยังเป็นแค่วิญญาณในสมุด ที่พยายามจะแต่งพ่อทูนหัวเขาเข้าบ้าน… มันยังเหมือนเดิมใช่มั้ย..

เขาหวาดกลัว อนาคต... กลัว ความไม่แน่นอน

ช่วงที่เขาก้าวเข้าสู่โลกเวทยมนต์ ในคราแรก.หลังจากรับรู้เรื่องทุกอย่างที่ประดังเข้ามา.. เขากลัวการหักหลังและการหลอกใช้ ไม่ว่าจะเพราะเหตุการณ์ในคำทำนายหรือการกระทำอะไรของใครก็ตามแต่… ทำไมนะ..ตอนนี้เขาสามารถบอกได้เลยว่า ตอนนี้เขา..

เขากลัวการสูญเสียมากกว่าสิ่งใด ทั้งที่เขายังไม่มี. อีกทั้งเขากลัวที่จะไขว่คว้า ทั้งที่เขาก็ยังไม่ได้ลอง.. เขายังคงสับสนและหลงเส้นทางอีกครั้งและอีกครั้ง ไม่เปลี่ยนตั้งแต่อดีต.

ตอนนั้นเขามี..แต่กลับรู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัว เมื่อมีแล้ว กลับไม่อยากจะสูญเสีย .. และเมื่อยังไม่ได้มันมา… ความคิดเขากลับสั่งให้ตามหามัน ..สั่งให้ครอบครองมา..

แต่มันจะง่ายอย่างที่คิดงั้นหรอ..

ร่างเล็กในผ้าคลุมล่องหนย่างกายเข้าสู่ห้องโล่งและทึบแห่งหนึ่ง มีเพียงสิ่งเดียวที่วางอยู่ในห้องนั้นอย่างโดดเดี่ยวแต่ก็โดดเด่น .. กระจกเงาบานใหญ่ตั้งตระหง่านสูงจดเพดาน ด้วยรูปทรงที่โบราณและเก่าโทรม แต่มันกลับเรียกร้องให้เข้าไปสัมผัส

ใจที่สั่นไหวแต่ก็เต็มไปด้วยความหวัง.. แม้ความคิดที่สับสนแต่ไม่ได้ทำให้หยุดก้าวไปหา

แฮรี่ยังคงสนใจในกระจกเงาแห่งแอริแซด.. เขาอยากรู้ว่ามันจะฉายภาพอะไรให้เขาเห็น ความปราถนาลึกๆในใจของเขาในตอนนี้ มันคือสิ่งใด .. ลมหายใจแผ่วเป็นควันขาวจากริมฝีปากเล็ก แม้ในห้องจะเหมือนไร้ผู้คน .. แต่กลับมีเสียงหายใจของหนึ่งคน

เด็กชายปล่อยผ้าคลุมลงกับพื้นอย่างไม่แยแส.. ก้าวเข้าหากระจกเงาด้วยความรู้สึกมากมาย.. แม้มันจะเป็นเพียงแค่ความปราถนาลึกๆในใจ  แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจ ว่ามันจะต้องเป็นความผิดหวัง .. เขาก็อยากจะเห็นมัน … ได้โปรดให้เขาเห็นมัน…

เงาในกระจกเคลื่อนไหวเป็นภาพ ภาพแรกที่เห็นคือโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ที่มีบุคคลที่นั่งและยืนรายล้อมไปด้วยคนที่เขาคิดถึง .. คนสำคัญ .. เหนือสิ่งอื่นใด ทุกคนมองมาที่เขาผ่านบนกระจกด้วยรอยยิ้ม ..

รอยยิ้มแสนอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่น รอยยิ้มที่เปี่ยมสุข .. รอยยิ้มที่แสดงความยินดี ..

หญิงสาวหนึ่งในสองคนในภาพ รอยยิ้มแสนอ่อนโยนมอบให้เขา โดยมีเดรโกยืนอยู่ข้างเธอ .. อย่างที่เขาคิดเสมอมา มัลฟอยอยู่ที่ไหน พี่เขาต้องอยู่ที่นั้น .. และแม้เพียงความคิดเขา พวกเขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ..

‘ฉันไม่ปลอบนายหรอกนะ ตัวฉันก็เย็น นายคงไม่อยากจะใช้มันซับน้ำตาหรอกนะ’ แน่นอนว่าเขาก็ยังดึงดันจะกอดอยู่ดี

‘นายมันน่ารำคาญ พอตเตอร์ .. ลูกฉันคงมีพ่อทูนหัวก็เหมือนไม่มีนั้นแหละ ’ อีกฝ่ายคิดจะใช้ฐานะพ่อทูนหัวเขาเป็นข้ออ้าง จะได้ไม่ต้องไปถึงเซนต์มังโกไงละ .. น่าหมั่นไส้ชะมัด เขาก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาจะต้องมาเถียงอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วย

แต่เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า บางครั้งระหว่างพวกเขาอาจจะเรียกว่าความผูกผันที่ผ่านคนหนึ่งคน.. อดีตเป็นทั้งศัตรู เป็นทั้งคู่แข่ง .. หงุดหงิด น่ารำคาญและน่าโมโห อนาคตก็ไม่ต่าง .. และยังเรียกความสนใจของครอบครัวเขาไปอย่างน่าหมั่นไส้

รอนและเฮอร์ไมโอนี่โบกมือเรียกเขาให้ไปร่วมโต๊ะ ซีเรียสที่นั่งอยู่ที่พื้นยกแก้วเบียร์ชนกับแก้วของลูปินที่ยืนอยู่ หัวเราะร่ากับพ่อและแม่ของเขา ที่เขาแทบจะจดจำไม่ได้แล้ว ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ปรากฏเด่นชัดอีกครั้ง.. แม้จะเป็นเพียงภาพขาวดำ แต่นั้นไม่ได้ทำให้รอยยิ้มอบอุ่นของพวกเขาจางหายไปได้เลย

‘เร็วเข้า แฮรี่! ไม่งั้นส่วนของนายจะหมดก่อนนะ’เพื่อนสนิทที่แสดงความเร่งรีบ แต่ถึงจะพูดมาแบบนั้น ก็เป็นเพื่อนเขาเนี่ยแหละ ที่ซัดเรียบจนเหลือแค่นิดเดียว ... จนเขาก็ได้แต่โวยวายเอาเรื่องเพื่อนทั้งคู่

‘ลูกชายใครเนี่ยน่ารักที่สุด เป็นโชคดีของพ่อที่ได้ลูกชายแบบนี้’ แม้ซีเรียสจะไม่ต้องเอ่ยปาก แต่อีกไม่นานเขาก็คงจะบอกว่า ‘โอ๊ะ ลืมไป ฉันเองนี้หน่า ฮ่ะๆๆๆ’

นึกเห็นภาพพ่อทูนหัวที่เต็มไปด้วยของฝากจากทั่วประเทศ หาของที่เขาสนใจมาให้เขาได้ทุกครั้ง … มาทั้งความคิดถึงผ่านคำพูดและการกระทำ จนเขาไม่เคยห้ามปรามอะไรซีเรียสได้เลยสักครั้ง ..

..คิดถึง คำนึงหา มันมากกว่าที่เขาอยากจะอธิบาย..

ทอมยิ้มบางแม้ไม่ถึงดวงตา ยังคงแฝงไปด้วยความสงบและสง่าเช่นเดิม ชุดสีดำเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เหมือนกับคนที่นั่งข้างตัวอีกฝ่าย.. เซเวอร์รัสมีเพียงใบหน้านิ่งสงบ ถ้าไม่ดูให้ดี มุมปากของอีกฝ่ายเลิกขึ้นเพียงนิดเดียวจนแทบสังเกตไม่ได้ ..

‘อ่า ฉันต้องตามใจเธอยังไงดีนะ เธอถึงจะเป็นเด็กดี หรือว่าฉันควรจะยึดทุกอย่างมาให้เธอคนเดียวดีละ’ คำพูดกึ่งจริงกึ่งเล่นของชายที่มีดวงตาสีเลือดยังคงน่าหวาดหวั่นทุกครั้ง และเขารู้ดีว่า ไม่มีอะไรที่อีกฝ่ายทำไม่ได้ .. แค่เอ่ยปากทุกอย่างคงเต็มใจมากองตรงหน้าเขาด้วยคำสั่งของทอม

แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการอะไรเลยในตอนนั้น ..

‘ไม่ว่าจะกี่ปี เธอก็ทำตัวอวดดีได้ตลอด พอตเตอร์ ช่วยอย่าสรรหาความลำบากและความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นสักทีจะได้มั้ย .. คิดว่ากี่ครั้งที่ฉันจำเป็นต้องมานั่งดูแลเธอ’

ชายชุดดำกล่าวอย่างเหนื่อยหน่ายใจในความทรงจำ ก็เป็นเพียงแค่ เขาเล่นสนุกจนได้แผลเท่านั้นเอง และทุกครั้งเขาก็อยากจะวิ่งเข้าห้องเซเวอร์รัส มากกว่าห้องพยาบาล.. ที่ถึงจะพูดเย้ยหยันเขาแค่ไหน แต่ก็ยอมสละเวลางานมาหายาและทำแผลให้เขาเสมอ

แฮรี่ยกยิ้มเศร้าให้กับภาพที่เกิดขึ้นได้เพียงแค่ในความฝัน .. มือเขาสัมผัสไปกับกระจกที่หนาวเย็นเบื้องหน้า .. ดวงตาคู่สวยที่หลายคนหลงใหลเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลกระทบพื้นที่เย็นไม่ต่างกับใจเขา… และเขารู้ตัวดี .. ว่ามันมาจากสาเหตุใด

ไม่ว่าจะหวัง ต้องการและปราถนาแค่ไหน .. เขากลับก้าวเข้าไปหาพวกเขาไม่ได้.. ความเข้มแข็งตลอดมาพังทลายลงอย่างง่ายดาย.. ภาพที่ไม่อาจโอบกอดคนสำคัญได้แม้แต่คนเดียว .. แม้แต่จะเอื้อมมือรับมือของพวกเขาที่ส่งมาก็ทำไม่ได้ ..

เพื่อน .. คู่แข่ง .. พ่อแม่.. เหนือสิ่งอื่นใดที่จะใช้คำเรียกขาน...

ครอบครัว….

น้ำตาหลั่งไหลลงสู่พื้นเบื้องล่างผ่านใบหน้าซีดขาว เสียงสะอื้นยังแผ่วเบาแทบแหลกสลาย..แม้จะอยากละสายตาแต่ก็ทำไม่ได้ ฝ่ามือที่เล็กลงแต่อยากสัมผัสทะลุผ่านกระจกบานใหญ่ ไร้ซึ่งเสียงปลอบโยนและเสียงตอกย้ำ.. แต่กลับเป็นภาพเบื้องหน้าที่พร่ามัวจากน้ำตา แม้จะไม่ชัดเจนในสายตา

แต่กลับฝังลึกในความทรงจำ..

เขาปราถนาไม่สูญเสีย … แต่แม้เพียงความผูกผันก็ไม่เหลือแม้เพียงเส้นด้าย … โชคชะตากลับมอบความหวัง แต่เต็มไปด้วยความผิดหวัง แสดงสิ่งที่เขาต้องการ แต่กลับเป็นสิ่งที่ไม่ต้องการ..

แฮรี่รู้ดี .. ภาพตรงหน้าไม่มีวันเป็นความจริง ..

มันเป็นเพียงความปราถนาลึกๆ ที่ไม่มีทางสมคำปรานถนา..

โชคชะตา… ท่านเล่นตลกกับผมเหลือเกิน..

ได้เพียงโอบกอดตัวเองผ่านค่ำคืนที่เหน็บหนาว… ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจมอยู่ในความฝันแบบนี้ ก่อนที่จะตื่นมาพบความจริงที่ทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิม… แฮรี่แม้จะร้องไห้ แต่ก็ยังคงยิ้มให้กับภาพเบื้องหน้า ..

หวังให้ภาพตรงนั้นเป็นหนึ่งในความทรงจำที่ดี .. พรุ่งนี้เขาจะต้องกลับมาเข้มแข็ง .. ก้าวเดินหน้าต่อไปอย่างที่เคย .. เดินไปตามที่หัวใจต้องการ .. โดยไม่รู้ว่าหนทางเบื้องหน้ามันจะเหมือนเดิมมั้ย..

แต่มันคงไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่ความคิดของเขาแล้ว

เป็นบทกระตุ้นให้น้องเดินหน้าต่อค่ะ

ให้เห็นว่า น้องเขาก็เป็นคนอ่อนไหว ที่มีหัวใจ

ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหน เรื่องบางเรื่องก็ใช่ว่า

ตัวเขาเองจะตัดสินคนเดียวได้

น้องมีคนมากมายที่คอยผลักดัน

คอยตอกย้ำ ให้กำลังใจ แม้แต่เตือนสติก็ตาม…

อยู่ๆมันหายไปทุกอย่าง ก็เหมือนโลกมันพังนั้นแหละ

ถ้ามาแบบคนไม่เหลืออะไรมันก็ว่าไม่อย่าง

น้องเขามาแบบยังคงมีทุกอย่าง มีทุกคนสำคัญให้คิดถึง

มาอยู่นี้ กลายเป็นว่าทุกอย่างก็แค่ฝัน เหมือนภาพลวงตา

ไม่มีอะไรพิสูจน์ว่า ที่ผ่านมาเป็นเรื่องจริง นอกจากความคิดตัวเอง

คนเราเข้มแข็งแค่ไหน ก็อ่อนแอบ้างแหละ

ปล.

เหมือนมันกลับกันนะ

พี่นางมาแบบไร้ความรู้สึก ก่อนจะกลับมารู้สึก

น้องเขามาแบบมีความรู้สึกมากมาย ก่อนจะไร้ความหวังซะงั้น

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?