คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Destinesia (32) ความจริงมักมีความลับซ่อนอยู่
Destinesia (32) ความจริงมักมีความลับซ่อนอยู่
“พอแค่นี้ละกัน ทอม หวังว่าเราจะได้คุยกันอีก” แฮรี่ว่าประโยคบอกลาในเวลาไม่นาน เด็กชายเริ่มจะง่วง แต่ต้องไม่ลืมจะเอาหนังสือไปคืนที่เดิม .. ไม่งั้นทอมจะเอาพลังที่ไหนมาใช้กัน..
“ยังไม่ทันข้ามวัน เธอจะทอดทิ้งฉันแล้ว?” ตัวอักษรปรากฏค้างไว้ แฮรี่ต้องพูดยังไงเนี่ย .. เขายังไม่ได้เป็นอะไรกับทอมสักหน่อย จะหมายความว่าเขาทอดทิ้งได้ยังไง..
ถ้าเขาเป็นผู้หญิงจริง ตอนนี้เขาคงรู้สึกผิดไปแล้วแน่เลย..
“ฉันแค่คืนคุณที่เดิม อย่างน้อยฉันควรเล่นตัวหน่อย คุณว่ามั้ย?” แฮรี่เขียนอย่างสนุกสนานจนอีกฝ่าย ถึงกับเงียบจนกระดาษว่างเปล่าเป็นนาที ให้แฮรี่หัวเราะกับตัวเองจนตัวงอ..
“......” จะเล่นตัวต้องบอกตรงๆแบบนี้รึเปล่า..
แฮรี่ยังคงว่าต่อประโยคสุดท้าย..
“ฉันจะรอคุณทุกๆสามวัน เรารู้จักกันเร็วเกินไป มันก็ไม่สนุกนะสิ” ก่อนจะปิดสมุด เห็นประโยคสุดท้ายของทอมที่เผยขึ้นมาพอดี แฮรี่ยิ้มบาง สงสัยทอมคงเดาได้ว่าเขาแอบหัวเราะอยู่แน่เลย
“เธอคงสนุกไม่น้อยเลยนะ”
เขาก็สนุกจริงๆนั้นแหละ.. สมุดปกดำถูกปิดลงอย่างเบามือ ตบฝุ่นออกจากขอบสมุด ก่อนที่แฮรี่ดับเทียนไขที่ส่องสว่างจุดเดียวภายในห้อง ก่อนจะคว้าผ้าคลุมล่องหน ค่อยๆเดินออกจากห้องไป..
ก็ตามที่แฮรี่ว่าไว้ เด็กชายแอบเอาสมุดไปคืนในตอนกลางคืนก่อนจะกลับมานอนตามปกติ เขาคิดว่าจะปั่นหัวทอมเล่นสักหน่อย มันก็สนุกดีนะ และเขาก็ไม่ค่อยได้แกล้งทอมในสภาพแบบนี้สักเท่าไหร่
ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกทอมนะ แต่เขาอยากรู้ว่าทอมในร่างนี้จะทำอะไรต่อไปได้ ..
จินนี่ที่คงมาตามเก็บสมุดกลับในตอนเช้า ตามการกระตุ้นของทอมคงจะแปลกใจน่าดูที่หาเขาในฮอกวอตส์ไม่เจอ ยิ่งไม่ต้องคิดกับที่เขาปลอมตัวเองเป็นผู้หญิงพูดหยอกล้ออีกฝ่ายด้วยแล้ว ..
เขามั่นใจว่า แม้จะเป็นทอม แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อยในการตามหาตัวเขา…
แน่นอนทุกสามวัน เขาก็แอบคว้าผ้าคลุมล่องหนไปหยิบสมุดสีดำ ที่ดูจะวางเด่นให้เขาหยิบจับโดยเฉพาะ แม้แต่เมอร์เทิลยังไม่ออกมาคร่ำครวญให้เขาได้เห็น นอกจากทอมจะให้จินนี่แอบสืบเรื่องเขา ยังให้แอบตามเขาตั้งแต่ตอนยังไม่จับสมุดเลยหรอ?
แย่หน่อยนะ ที่เขาดันมีผ้าคลุมล่องหน ที่ถ้าเขาไม่คิดจะเผยตัวจริงๆ ก็คงทำไม่ได้ ..
เขาไม่ใช่เด็กปีสองปกติสักหน่อย ทุกคนก็รู้…
“เล่าเรื่องตระกูลเธอให้ฟังหน่อย มันน่าสนใจดี”
แย่หน่อยนะทอม ที่เด็กชายกำลังฮัมเพลงอารมณ์ดี พลางเล่าเกี่ยวกับเพฟเวอเรลล์แบบไม่มีผิดเพี้ยนเลย แถมยังบอกเรื่องราวบางอย่างที่เป็นเฉพาะเจาะจงได้อีกด้วย .. แน่นอนว่า ถ้าทอมหาเขาไม่เจอ อีกฝ่ายก็จะเริ่มคิดว่าเขาอาจจะโกหก หรือแสดงเป็นใครสักคน…
ทอมเริ่มพยายามพูดหว่านล้อมเขาให้เปิดโปงตัวเองด้วยการถามอะไรแปลกๆและให้หลุดพิรุธ นอกจากเขาจะยังสวมบทบาทเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิต ยังต้องสวมบทบาทเป็นเด็กสาวผู้ไม่มีตัวตนอีกต่างหาก
ก็นะ คนเราเวลาจะแสดงเป็นใครสักคน ก็ต้องมีต้นแบบและเรื่องราวพื้นฐาน อย่างเช่น พี่เขาสวมผ้าพันคอผืนใหญ่ตามสีแบบฉบับบ้านงู ท่าทีสง่าและดูสูงส่งไม่อาจแตะต้อง เพื่อไม่ให้เสียชื่อพี่เขา แม้จะไม่รู้ว่าพี่เขาจะมีตัวตนจริงๆรึเปล่า
แต่เขาก็จะทำไม่ให้มีข้อครหา..
“เธอนี้ลึกลับและน่าค้นหาเหมือนชื่อเธอไม่มีผิด” ทอมบอกเป็นนัยๆว่าเขาเริ่มจะสงสัยในตัวตนของเขาซะแล้ว เพฟเวอเรลล์นั่นหายสาบสูญ และด้วยชื่อนี้ เขาก็ดันไม่มีตัวตนอย่างที่เขาว่าเอาไว้ ..
ถ้าเขาเป็นทอมนะ เขาคงเคืองเป็นแน่ โดนเด็กรุ่นลูกหลอกลวงตั้งแต่ในสมุดเนี่ย ฮ่าๆๆ
และทอมก็เหมือนจะเริ่มออกอาการจับผิดมากขึ้นทุกครั้งที่เราคุยกัน..
“ฉันนับว่ามันเป็นคำชม มีคนเคยบอกว่า ความลับจะทำให้ผู้หญิงมีเสน่ห์” แฮรี่ก็อยากจะตบปากตัวเองเหมือนกันนะ บางทีเขาก็โกหกเนียนเกินไป จนเขาเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่า เขาเป็นผู้หญิงรึเปล่า..
ถ้าเป็นพ่อทูนหัวเขา คงได้แต่ตบบ่าเขาหัวเราะชอบใจที่เขาแสดงได้อย่างแนบเนียนจนเขาถึงบทบาท มีความสุขที่เห็นเขาเป็นผู้ใหญ่?ขึ้นเป็นแน่..
แต่กับพ่อบุญธรรมเขานะหรอ…
“ฉันเชื่อใจเธอนะ เธอจะทำให้ฉันผิดหวังด้วยการไม่จริงใจต่อกันหรอ?”
แฮรี่แทบจะปล่อยปากกาลูบหน้าตัวเอง .. ก็จริงที่ทอมว่า ตั้งแต่เขาคุยกับทอมด้วยตัวตนของพี่สาวตัวเอง ทอมไม่ได้คุยนอกเรื่องในเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกเลย
สิ่งที่ทอมคุยมาเอ่ยเจตนารมณ์ของตัวเอง..
คือต้องการรู้จักเขา ตัวตนเขาตามที่อีกฝ่ายบอก ..
ทอมมักจะทำให้เขารู้สึกผิดด้วยคำพูดที่มีพลังบางอย่าง เหมือนมันตีตื้นเค้นความผิดเขาออกมาประจานต่อหน้าด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำ รู้หรอกว่า อาชีพจอมมาร ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ
แต่ทอมเริ่มกดดันคนอื่นเป็นตั้งแต่เป็นแค่วิญญาณเลยหรอ..เฮ้ออออออ
“ฉันไม่ได้ขอให้คุณเชื่อใจ ทอม การทำบางอย่าง มันทำให้ฉันมีความมั่นใจมากขึ้น” หมายถึงว่าเขาโกหกเพื่อเพิ่มความมั่นใจและระยะห่างของตัวเองออกจากอีกฝ่าย
และทอมฉลาดพอจะเข้าใจว่า การทำบางอย่าง หมายถึงอะไร…
“ฉันอยากรู้จักเธอจริงๆนะ อันที่จริงมันก็สิทธิ์ของเธอที่จะแสดงออกแบบนี้” สำหรับคนอื่น มันคงเหมือนคำขอร้อง แต่สำหรับทอม … มันเหมือนคำขาดที่ให้เขาเลิกโกหกอีกฝ่าย แล้วเผยความจริงเสียที ทอมแสดงออกเลยว่ารับรู้ แม้จะเข้าใจยาก แต่อย่างน้อยทุกคนก็ต้องครุ่นคิดกับประโยคนี้..
แน่นอนว่าคงให้เขาเลิกเล่นสนุกสักที..
“ความลับเป็นเรื่องธรรมชาติ คุณไม่รู้หรอ?”
“ความลับไม่มีในโลก
หากมันยังคงสร้างมาจากความจริงที่ถูกปิดบัง
คนอื่นไม่รู้ แต่ใช่ว่ามีคนไม่รู้..”
ประโยคค่อยๆขึ้นมาทีละประโยคให้เขาอ่านมันได้อย่างชัดเจน ความลับจะเรียกว่าความลับได้ยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง และเจ้าตัวก็รู้ว่ามันคือคำโกหกที่กลบกลืนปิดซ่อนเอาไว้ ..
และทอมก็ชอบค้นหาความลับที่หาคำตอบแบบนี้ได้อยู่แล้ว..
“คุณก็รู้สึกสนุกเหมือนกันนั้นแหละ ความจริงมีไว้ให้ตามหา หวังว่าคุณจะชอบความท้าทายที่ฉันมอบให้ .. ทอม มาร์โวโล ริดเดิ้ล” แฮรี่ว่าประโยคสุดท้ายไว้ ไม่รอฟังคำตอบที่อีกฝ่ายบอก พลางปิดสมุดดังพรึ่บ และทำเช่นทุกครั้ง คือเอาสมุดไปคืนที่เดิม …
เหมือนทอมจะรับคำท้าเขาไปแล้ว วิญญาณทอมไม่ถามเขาถึงเรื่องตัวตนของเขามากเท่าครั้งก่อน แต่ก็ยังชวนเขาคุยสม่ำเสมอในช่วงระยะเวลาหนึ่งในช่วงกลางคืนของทุกๆสามวัน
จนผ่านไปผ่านมา .. มันก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว .. น้ำยาเขาหมดไปเป็นหม้อ เขาต้องแอบหยิบสมุดและแอบคืนสมุดในช่วงกลางคืนจนจะกลายเป็นกิจวัตรแล้ว ..
“พรุ่งนี้ได้ยินว่าจะมี ชมรมการต่อสู้ น่าเสียดายที่ในปีการศึกษาของฉัน มันไม่ได้รับการสนใจ ”
ไม่ได้รับการสนใจหรือว่าคุณไม่สนใจ ทอม.. แฮรี่ก็อยากจะถามไปแบบนั้น แต่เขาก็เลือกจะเปลี่ยนคำถามที่มันดูดีกว่านี้..
“ตอนนั้นคุณสนใจอะไร เห็นว่าหนังสือในรุ่นของคุณก็เปลี่ยนไปจากตอนนี้ไม่น้อย” ต้องบอกว่าเมื่อก่อนมันยังคงผิดๆถูกๆอยู่ กว่ามันจะลงตัวก็หลังจากรุ่นเขาหลายปีเลยนะ
ก็… ตั้งแต่ทอมยึดกระทรวงอยู่เบื้องหลังนั้นแหละ..
“ฉันสนใจศาสตร์มืด ตอนนั้นมันไม่ปิดกั้นเหมือนรุ่นของเธอ แต่ตอนนี้”
“ตอนนี้?”
“ฉันสนใจเธอ” แฮรี่แทบจะวางปากกาลงข้างสมุด คุยกันทุกครั้งก็ต้องมีหยอดเขาสักประโยคสองระโยคทุกครั้ง … เขาก็ไม่เข้าใจว่า ทอมจะแกล้งเขาแบบนี้ทำไม ถ้าเขาเป็นผู้หญิงเขาอาจจะหวั่นไหวจริงๆก็ได้ …
“ตาแก่”
“ความรักไม่เกี่ยวเรื่องอายุ”
ขอบคุณ!!! ก็ลืมไปว่าพ่อบุญธรรมเขาเป็นคนตลกร้าย..
หายไปนานกับเรื่องนี้ กำลังหัวปั่นกับอีกเรื่องอยู่
เรื่องนี้แต่งง่ายกว่าเพราะเป็นเพียงการคิดบทพูด
มีฉากให้ตามเป็นระยะๆ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนู้นออกนอกทางเป็นแนวทางใหม่ไปแล้ว
ตอนหน้าอาจไปใส่คะแนนกับพี่เดรกับป๋าเนปบ้าง
เราพยายามให้น้ำมันเรือทุกๆลำ ไม่ให้ห่างกันเกินไป?
ตามนั้น จบปีสองจะโหวตกันอีกที
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น