คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : Destinesia (82) ยากแค่ไหน
ช่วงเรียนเขายังคงปกติดีไม่ต่างอะไรจากช่วงก่อนหน้านี้ แฮรี่มักไม่อยู่ตัวคนเดียว ไปไหนมาไหนกับเฮอร์ไมโอนี่เสมอโดยที่เพื่อนสาวเขาก็ดูจะกังวลและมีความคิดเห็นเช่นเดียวกับเขา
ไม่ควรปล่อยเขาไว้คนเดียว...
เขาพบเจอผู้คนมาไม่น้อย .. จะมีสักกี่คนที่จะเห็นใจเขาได้ตลอด .. คำว่าชื่อเสียงกระจายไวดั่งเปลวไฟที่แผดเผารอบกายเขา .. ทุกสายตาที่จับจ้องมา มีทั้งความสงสัย ทั้งข้อกังขา ความอิจฉาริษยาปะทุขึ้น จากความเห็นใจแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน
เขาทำอะไรไม่ได้ …
ไม่นานเกินที่เขาจะคิดเอาไว้ ถึงรอบนี้เดรโกจะไม่ได้เป็นตัวตั้งตัวตีสำหรับการสร้างเข็มกลัดบ้าๆนั่น แต่เข็มกลัดพอตเตอร์ห่วยก็ออกมาติดบนอกเสื้อคลุมฮอกวอตส์เด่นเข้าสายตาเขา .. คนที่ไม่ชื่นชอบเขาอยู่แล้ว ไม่รอช้าที่จะสวมใส่มันเพื่อเหยียดหยามเขาออกนอกหน้า
เฮ้ออ .. เขาเหนื่อยใจเป็นบ้า .. แต่เขามีทางที่ต้องเดินต่อ เกินกว่าจะมาใส่ใจกับความคิดเห็นของผู้คนรอบด้าน .. มันอดไม่ได้หรอก ความคิดพวกนั้นเหมือนจะเข้าหัวเขามาอย่างง่ายดาย..
ต่อให้เขาจิตใจแข็งแค่ไหน มันก็ต้องมีบางที่จะรู้สึกไปกับความคิดคนอื่น..
เขาไม่อยากบอกว่าเขาเข้มแข็ง .. เขารู้ตัวดีว่าเขายังคงเก็บความคิดคนอื่นมาใส่ใจ..
ระหว่างทางเดินกลับหอพัก เขาก็บังเอิญพบเจอคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาดักรอเขาหน้าหอพักแบบนี้..
“ไง เซดริก” แฮรี่ทักทายอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มเฝื่อนเหมือนเป็นห่วงมาให้เขา ต่อให้เขาแสร้งเมินเฉยมันได้ แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะไม่เป็นแบบนั้น เซดริกที่เห็นเขายังยิ้มออกก็เหมือนโล่งใจ ร่างโปร่งเบื้องหน้าที่สูงกว่าเขาเสียอีก เดินเข้ามาใกล้เขา
เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วพลางจับผิดคนเบื้องหน้า ถ้าอีกฝ่ายพูดอะไรที่มันขัดหูขัดใจเธอ เธอมั่นใจว่าเธอไม่ไว้หน้ารุ่นพี่แบดเจอร์เบื้องหน้า พลางเขยิบเข้าหาร่างเล็กที่กำลังรอคอยอีกฝ่ายพูดตอบ
“เอ่อ .. คือ นายเป็นไงบ้าง” ด้านเซดริกก็ตกใจไปพักใหญ่ที่เห็นอีกคนมีชื่อประกาศในการแข่งขัน เขาไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นคู่แข่ง รอยยิ้มเฝื่อนที่ปรากฏเพราะความไม่สบายใจที่ร่างเล็กตรงหน้าอาจจะต้องเผชิญอันตรายด้วยร่างกายแบบนั้น
“ฉันสบายดี ขอบใจนะ” และแฮรี่ก็รับรู้ความนัยของน้ำเสียงที่อีกฝ่ายแสดงออก “เฮอร์ไมโอนี่ ขอฉันคุยกับเซดริกแปปนึงนะ ไม่นานฉันจะตามเข้าไป”
เมื่อแฮรี่พูดออกมาแบบนี้ เธอก็ทำได้เพียงจำใจพยักหน้ายอมรับแล้วเดินกลับเข้าหอไปก่อน สองหนุ่มตรงหน้าเปลี่ยนที่คุยเล็กน้อย แต่ก็ดีกว่าคุยกันหน้าทางเข้าหอพักกริฟฟินดอร์แบบนี้
สองคนเดินเงียบๆทางโถงทางเดินชั้นห้า ใกล้กับทางไปห้องน้ำพรีเฟ็ค เป็นเซดริกที่ทนไม่ได้ต้องพูดความรู้สึกที่อยากจะบอกออกมา เขาในฐานะตัวแทนเหมือนกันย่อมเข้าใจความกดดันหลายๆอย่างที่แฮรี่รู้สึก
“ฉันเชื่อนายนะ แฮรี่ ถ้านายจะบอกว่า นายไม่ได้ใส่ชื่อลงในถ้วยจริงๆ ฉันไม่คิดว่าอย่างนายจะอยากลงแข่งอะไรอันตรายแบบนี้ ฉันว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ที่จริงพวกศาสตราจารย์น่าจะถามความเห็นนายสักคำว่านายอยากเข้าแข่งรึเปล่า”
เซดริกร่ายยาว แต่พอได้ยินแบบนี้ แฮรี่ก็อดใจชื้นไม่ได้ หลายคนแม้จะปลอบใจเขาว่า เป็นความผิดพลาดของถ้วยหรือเวทยมนต์อะไรพวกนั้น แต่น้อยคนนักที่จะคิดถึงความรู้สึกของเขา ว่าเขาจะรู้สึกยังไง
เพราะคงมีแต่เขาที่ไม่อยากจะลงแข่ง…
“งั้นถ้าฉันบอกว่า ฉันอาจจะให้คนอื่นมาใส่ชื่อให้ก็ได้นิ ใครๆก็อยากลงแข่งกันทั้งนั้นแหละ” แฮรี่ยักไหล่ราวกับเป็นเรื่องปกติ เซดริกเพียงนิ่งไป แต่กลับมีรอยยิ้มอ่อนโยนจนเขาก็เดาความคิดอีกฝ่ายไม่ออก
“ที่จริงฉันก็ตกใจนะ ยิ่งนายดูไม่แปลกใจหรือตกใจอะไรเลย ฉันก็แอบหลงเชื่อคนอื่นไปบ้างว่านายอาจจะให้ใครมาใส่ชื่อจริงๆ” ใจแฮรี่หล่นวูบ ความดีใจเมื่อกี้หายไปในพริบตา แต่ว่า…
“แต่ฉันไม่คิดว่าแบบนั้น”
แฮรี่อดไม่ได้ที่จะหันไปสบตาดวงตาสีเทาที่มักจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจตามแบบฉบับเด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟ หลายต่อหลายครั้งที่พ่ายแพ้ความมั่นใจของอีกฝ่าย จนกริฟฟินดอร์แบบเขายังต้องอาย
“มันอาจฟังดูแปลกนะ แต่ฉันคิดว่า นายที่ฉันรู้จัก ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”
“งั้นฉันแบบไหนที่นายรู้จัก อย่าลืมสิว่าฉันก็เป็นกริฟฟินดอร์คนหนึ่งเลยนะ ฉันอาจจะกล้าทำอะไรลับหลังคนอื่นเขาก็ได้” พูดจบก็พลันประหลาดใจกับท่าทีของเซดริก
เซดริกหัวเราะเสียงเบา พลางยกมือเคาะหัวเขาเบาๆราวกับเด็ก แฮรี่เหลอหลาอย่างคนไม่รู้เรื่อง .. มันไม่ได้เจ็บด้วยซ้ำไป แต่กลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายบอกแล้วว่าชอบเขา เขาก็คงคิดแบบนั้นจริงๆ …
เหมือนให้ความหวัง? แล้วกัน ใครให้ความหวังใครกันแน่เนี่ย…
“แบบนี้แหละ เหมือนนายกำลังประชดเพราะผิดหวังที่คนอื่นเขามองนายแบบนี้ ถึงนายจะไม่แก้ตัว เพราะไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากก็เถอะ แต่เป็นเพราะนายชอบเก็บความรู้สึกตัวเองเอาไว้ เพื่อที่เพื่อนนายจะได้สบายใจใช่มั้ยล่ะ ฮ่ะๆ”
ขนาดตัวแฮรี่ก็อึ้งทึ่งกับความคิดของอีกฝ่าย ถามว่าเขาปิดเขาบังก็เพราะเขาไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนด้วย ไม่อยากดึงเพื่อนหลายคนต้องมากังวลกับเขา .. ขนาดเฮอร์ไมโอนี่รู้ แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ เธอเลยพยายามเกี่ยกล่อมรอนแทน
“ฉันพูดถูกมั้ยล่ะ?” ถ้าจะทำหน้ามั่นใจขนาดนั้น ไม่ต้องถามก็ได้มั้ง
“นายคิดมากเกินไปแล้ว ขนาดบางทีฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย”
“งั้นบางทีนายอาจต้องการคนที่เข้าใจนายก็ได้นะ” สายตาของเซดริกเปล่งประกายเหมือนสื่อความหมายในประโยคมาให้เขา .. แฮรี่กระแอ่มไอพลางเมินคำพูดมีความหมายตรงไปตรงมาบางอย่าง เขารู้สึกดีแต่ใช่ว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกได้สักหน่อย
เซดริกจะนับว่าตรงไปตรงมาก็ตรงจนเขาคิดเป็นแบบอื่นไม่ได้ เป็นคนซื่อๆความคิดไม่ซับซ่อน ไว้ใจคนง่ายแต่ใช่ว่าจะเชื่อคนง่าย แน่นอนว่าอีกฝ่ายมีไหวพริบในแบบของซีกเกอร์อยู่บ้าง ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจสังเกตยังไง แต่รู้จักหลายๆวันเข้า เขาก็มองนิสัยของอีกฝ่ายออกบ้าง…
“อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย เซดริก .. นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆนะ” และถึงแฮรี่จะรักษาน้ำใจอีกฝ่ายยังไง ก็ทำได้แค่นี้จริงๆ อาจจะเพราะความรู้สึกผิดลึกๆของเขาก็เป็นได้
เซดริกเพียงยิ้มบางมีความเศร้าแฝงอยู่ มือลูบท้ายทอยตัวเองอย่างลืมตัว ประหม่าทั้งคำพูดตัวเอง และทั้งตัวเขาเอง .. การตัดใจไม่ได้ทำได้ในหนึ่งหรือสองวัน แต่ยิ่งความน่ารักของอีกฝ่ายด้วยแล้ว ..
ยากเหลือเกิน..
“ฉันดึงตัวนายนานไปแล้วแฮะ .. เอาเป็นว่า ฉันอยู่ข้างนายนะ ถึงแม้เราต้องแข่งกันก็เถอะ”
“ฮ่ะๆ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันไม่ออมมือให้หรอกนะ เพราะงั้นนายนั่นแหละที่ต้องฝึกหนักๆเลย” แฮรี่ขยิบตา นัยน์ตาสีมรกตสดใสและรอยยิ้มของร่างเล็กทำให้ใจของเซดริกเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา เหมือนหลายๆครั้งที่เขาต้องตกหลุมพลางให้กับใบหน้าหวานของแฮรี่
เซดริกถอนหายใจ จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้เต็มปาก จะเศร้าก็เศร้าไม่ได้เต็มที่...แม้แต่ตอนที่แฮรี่ไปจนไม่เห็นหลังเล็กๆนั่นแล้ว .. แต่กลับไม่ได้ทำให้รอยยิ้มในความทรงจำหายไปเร็วเหมือนภาพตรงหน้า..
ยากจริงๆนะ..
‘แฮรี่
ฉันไม่กล้าเสี่ยงส่งเฮ็ดวิก ตั้งแต่ที่เธอส่งจดหมายบอกฉันเรื่องการแข่งเวทมนตร์ไตรภาคี ทางกระทรวงค่อยสกัดกั้นพวกนกฮูกอย่างที่เธอบอกฉันไม่มีผิด
เรามีเรื่องต้องคุยกัน แฮรี่ ตามลำพัง เธอจำกระจกเงาที่ฉันให้เธอไปได้มั้ย ให้เธอหาที่เงียบๆ แล้วเรียกชื่อฉันผ่านกระจก มันจะสามารถให้ฉันคุยกับเธอได้ หวังว่าเธอจะติดต่อกลับมา
ซีเรียส
ปล. ถ้านกฮูกมันกัดเธอ ฉันจะกัดมันเอง
’
แฮรี่หัวเราะไม่ออกเมื่อมองเจ้านกฮูกที่ดูท่าว่าถึงจะชอบกัดยังไง ก็ไม่กล้าจะกัดเขา หันไปกัดนกฮูกตัวอื่นแทน.. สงสัยก่อนมาจะโดนซีเรียสขู่แน่เลย ..
หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ .. บางอย่างเขาอยากหลีกเลี่ยงเพื่อความปลอดภัย อยากจะแน่ใจว่าเป็นเขาคนเดียวที่ต้องเจ็บตัว เป็นเขาคนเดียวที่จะจัดการเรื่องทุกอย่างโดยไม่ต้องมีคนต้องมาเดือดร้อน
เขาอยากปกป้อง คนสำคัญ .. เขาไม่อยากสูญเสียแนวทางที่เขาเคยยึดมั่น ..
ก่อนเขามา พูดไม่ได้เต็มปากว่ามันไร้สงคราม..
แต่มันเป็นเพียงแค่สงครามเล็กๆ สงครามปากและการเมือง ..
ไม่ใช่สงครามที่ทำให้ทั้งฮอกวอตส์และโลกเวทมนตร์ลุกเป็นไฟ
แม้เต็มไปด้วยศาสตร์มืด แต่ไม่ได้ทำให้โลกมืดมน…
ชีวิตเขาผ่านอะไรมาหลายๆอย่าง เขาทุ่มเทให้กับความเชื่อของตัวเอง…
คำทำนายบ้าๆนั่นไร้สาระในความคิดที่ยังสับสนของเขา .. ความจริงหลายอย่างที่ทำให้ชะตาชีวิตเขาพลิกครั้งแล้วครั้งเล่า .. ครอบครัวที่คอยฉุดรั้งเขากลับมาจากความคาดหวังที่เขาไม่ได้ต้องการ
ใช่… มันคือสิ่งที่เขาอยากปกป้อง .. มันคือความหวังและความปราถนาของเขา ..
เขาอยากจะเติมเต็มมันอีกครั้ง…
…. มันยาก ยากเหลือเกิน…
เป็นใครๆก็เหนื่อย ต่างคนต่างสวนทาง
คนหนึ่งจะจีบ แต่โดนตัดความหวัง
คนหนึ่งจะจีบ แต่โดนเฟรนด์โซน
คนหนึ่งจะโดนจีบ แต่มีหน้าที่
คนหนึ่งจะโดนจีบ แต่ดันซื่อบื้อ
จริงจังมากกับพวกหนุ่มๆเขาแหละ55555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น