คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #83 : Destinesia (83) ภารกิจแรก
Destinesia (83) ภารกิจแรก
ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามเส้นทางที่เขาได้เลือก.. ถึงแม้ว่าเขาจะปฎิเสธอะไรต่างๆได้ แต่คงมีอีกคนจำพวกหนึ่งที่ไม่ยอมให้เขาได้ตอบปฎิเสธ ไม่ว่าเขาจะร้องขอยังไงก็ตาม
เขาอดไม่ได้ที่จะลูบใบหน้าที่มันไม่มีเหงื่อแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งตัว มันคือความรู้สึกของอะไรกันนะ .. ความผิดหวังงั้นหรอ? หรือมันคือความกลัวเหตุผลของทุกคำตอบที่เขายังไม่สามารถตอบได้
ผู้เข้าแข่งรอบกายเขาต่างอยู่ในชุดสำหรับเผชิญหน้ากับภารกิจแรกที่ตัวเขาอยากจะเลี่ยง อยากจะหลีกหนี หรือแม้แต่ยอมแพ้ .. เขาไม่ได้ใส่ใจชัยชนะมากขนาดนั้นหรอกนะ แต่เขาก็ไม่อยากแสดงฝีมือที่แท้จริงของตัวเองออกมาสู่สายตาคนภายนอก
ไม่ว่าเขาจะทำได้ผลลัพท์ยังไง .. ใครต่อใครยอมมีคำถามต่อตัวเขา…
นานพอที่เขาใจลอยหายไปไหนถึงไหน .. เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เขาคาดเดาได้ ก็ดังขึ้นอีกด้านของเต้นท์ .. เฮอร์ไมโอนี่โผล่ใบหน้าของเธอออกมาเล็กน้อยเพียงพอให้เขารับรู้.. เธอรู้ว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับอะไร แต่ไม่ใช่เรื่องนั้นเพียงเรื่องเดียวที่เขาควรกังวล
“ตอนนี้นายต้องนึกถึงการแข่งไว้ก่อนนะ เข้าใจมั้ย .. ถึงฉันเชื่อว่านายจะทำได้ แต่ว่า...” เธอเว้นช่วงเหมือนชั่งใจ รับรู้ถึงหลายๆอย่างที่เขาพยายามเก็บซ่อน แต่ในตอนนี้… “อย่าทำให้ตัวเองเจ็บ มีใครหลายคนห่วงนายอยู่”
“ฉันรู้ เฮอร์ไมโอนี่..”
“ไม่ นายไม่เข้าใจ .. พวกเขาห่วงนายมากนะ ...เฮ้ออ เอาเถอะ ถึงฉันพูดไปตอนนี้นายก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ” ไม่รู้ว่าความเข้าใจในความหมายของเธอหมายถึงอะไร แต่เขาพอเข้าใจว่า ไม่ควรจะเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายมากจนเกินไป เธอคงรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาได้
เขาก็ให้สัญญาไม่ได้ที่จะไม่เจ็บตัวกลับไป ..
ตัวตนของเขา .. ความเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิตของเขา .. ทำไมเขาถึงหลีกเลี่ยงมันเช่นในอดีตไม่ได้ .. เขาต้องรอนานแค่ไหนกันถึงจะหลุดพ้นจากมันสักที..
เขารู้…..มันไม่เคยยอมรับความรู้สึกลึกๆของเขาเลย…
การจับฉลากการแข่งเริ่มต้นจากสุภาพสตรีหนึ่งเดียว วีล่าแสนสวยอย่าง เฟลอร์ เดอลากูร์ มังกรตัวน้อยที่อยู่ภายในถุงหนังใบเล็กถูกหยิบออกมา ตอกย้ำความคิดและความตื่นตระหนกของภารกิจนี้ได้เป็นอย่างดี .. วนมาเรื่อยๆ ผ่านซีกเกอร์มือหนึ่งอย่างวิกเตอร์ครัม ผ่านซีกเกอร์หนุ่มรูปงามอย่างเซดริก ดิกกอรี่
และสุดท้ายก็มาบรรจบที่แฮรี่…
ไม่มีความตื่นกลัวในสายตา ไร้ซึ่งความหวาดกลัวในความอันตรายที่จะเกิดขึ้น แฮรี่ล้วงมือหยิบจับมังกรตัวสุดท้ายขึ้นมาด้วยใจที่เต้นเป็นจังหวะ .. ลมหายใจมังกรที่แตกต่างจากของจริง แต่ไม่ได้ทำให้เขาหลีกเลี่ยงมันได้
“ฮังการีหางหนาม คุณพอตเตอร์” คุณเคร้าช์ยกยิ้มให้เด็กชายเป็นคนสุดท้าย บรรยากาศดูหนักอึ้งขึ้น มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคนที่พูดอยู่ …
“พวกนี้เป็นตัวแทนมังกรจริงทั้งสี่ตัว แต่ละตัวได้รับไข่ทองคำเพื่อทำการปกป้อง”
“ภารกิจนั้นง่ายที่สุด ไปนำไข่มา พวกเธอต้องทำ เพราะแต่ละฟองมีปริศนา ถ้าไม่มีมัน พวกเธอไม่ต้องถามถึงภารกิจหน้า .. มีคำถามมั้ย?” แฮรี่สังเกตสายตาของเซดริกหยุดที่เขา พอเขาหันไปสบตา ก็มีรอยยิ้มให้กำลังใจที่อบอุ่น แฝงความเป็นห่วงมาให้อย่างชัดเจน.. ราวกับเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกนั้นเพียงลำพัง
“เอาล่ะนะ คุณดิกกอรี่ เมื่อได้ยินเสียงปืนใหญ่”
ตึง!
เฮ้!
สัญญาณเปิดการแข่งดังขึ้นแล้ว ..สายตาคู่นั้นถูกละกลับออกไปมองด้านนอกโดยที่เขาก็ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกอีกฝ่ายได้ ลมหายใจถูกผ่อนออกอย่างอดกลั้นแต่กลับเรียกความมั่นใจของสายเลือดแบดเจอร์กลับมา
ช่างแตกต่างจากความกล้าบ้าบิ่นของแฮรี่โดยสิ้นเชิง .. มันคือความมั่นใจ เตรียมใจพร้อมเผชิญหน้า .. ไม่ใช่การวิ่งเข้าหามันโดยไร้แบบแผนเช่นเขา ..
มันทำให้เขาสมเพชตัวเองที่ตัวเองยังคงหยุดอยู่กับที่แบบนี้…
ผู้ชมภายนอกต่างเงียบรอด้วยหัวใจที่เต้นระทึก บนที่นั่งจะเดินทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในสนามแข่งขัน .. เพียงแค่เห็นผู้แข่งขันคนแรกลงสู่สนาม พร้อมกับเปลวเพลิงอันร้อนระอุปะทุขึ้นภายในสนาม
จิตใจที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวและความตกตะลึงแทน .. ให้พวกเขาเผชิญหน้ากับอันตรายแบบนั้นเนี่ยนะ? คงมีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นที่อยากจะได้รับเกียรติหลังจากเสี่ยงชีวิตจนเกือบตาย
ประวัติศาสตร์ที่บ่งบอกถึงผู้เสียชีวิตในการประลองยังคงวนเวียนอยู่ในใจของนักเรียนโดยเฉพาะบ้านกริฟฟินดอร์.. คำถากถางและคำโกรธเคืองเลือนหายไปในทันที พวกเขารู้สึกละอายใจที่คิดว่าเด็กชายพอตเตอร์ของพวกเขาต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้
แฮรี่ไม่เคยยกยอชื่อเสียงของตัวเอง ไม่เคยซ้ำเติมคนล้ม .. กับคนเจ็บเด็กชายยิ่งวิ่งเข้าหา .. ไม่มีทางที่คนอย่างแฮรี่จะอยากเข้าร่วมอะไรที่มันเล่นตลกกับชีวิตของตัวเองทั้งที่เขาห่วงความปลอดภัยและคนอื่นเสมอ ..
พวกเขามีสิทธิอะไรที่จะต่อว่าเด็กชายที่มองคำว่าชีวิตมีค่าที่สุด…
เป็นพวกเขาต่างหากที่เอาความเป็นความตายของแฮรี่มาล้อเล่น ทั้งที่พวกเขาไม่เคยรับรู้อะไรเลย…
ยิ่งพอร่างเล็กลงสนาม .. ใจของทุกคนเต้นระรัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ .ทุกอย่างแทบเงียบกริบเหลือแต่เสียงลมพัด เหตุการณ์ของตัวแทนที่ผ่านมา ไม่มีคำไหนว่าอันตราย... ที่พวกเขาอยากตะโกนบอก คืออยากให้แฮรี่ยอมแพ้ไปก็ได้ …
แต่เด็กชายกลับไม่ยอมแพ้ ..
แฮรี่ก้าวลงสนามอย่างเชื่องช้า .. ไข่ทองคำโดดเด่นกลางสนามราวกับหยิบจับได้ ..
มันคงไม่ง่ายแบบนั้น ..
หางแหลมขนาดใหญ่กระแทกลงข้างตัว ห่างจากแฮรี่ไม่กี่เมตร เสียงสะเทือนดังก้องไปทั่วจนนักเรียนยังรู้สึกได้ มันยกกระแทกอีกสองที จนเศษหินแตกกระจาย ตัวเด็กชายกลิ้งหลบหันไปมองร่างขนาดใหญ่ของมังกรที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยหนามแหลม กำลังจับจ้องสายตาที่ดุร้ายมาที่เขา
มันหันตัวไปทางด้านเด็กชายโดยทันที หัวมันส่ายเล็กน้อย ก่อนที่ปากขนาดใหญ่จะแผดเสียงคำรามพร้อมเปลวเพลิงสีแดง ผ่านตัวเด็กชายไปเพียงชั่วอึดใจ .. ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องจากรอบสนาม ..
แฮรี่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปทางแคบๆ ทำให้การเคลื่อนที่ลำบาก ..หลบเข้าหลังก้อนหินขนาดใหญ่เพื่อความปลอดภัยเบื้องต้น เขาหลับตาพยายามเค้นความทรงจำในอดีตกับมา นึกถึงสิ่งที่เขาควรจะทำต่อจากนี้…
ดวงตาสีมรกตที่ปิดไป เบิกโพล่งขึ้นเมื่อรู้ว่าควรทำอะไรต่อไป .. มือเล็กกำไม้กายสิทธิ์แน่นพลางตะโกนร้องร่ายคาถาที่อยู่ในความคิด ร่างเล็กๆที่เริ่มกระโจนหลบการโจมตี ช่างดูทุลักทุเลในภายตาของคนภายนอก แม้ตัวเขาจะไร้บาดแผล แต่ก็ดูมอมแมมไม่ต่างอะไรจากหนูที่คลุกฝุ่นซะแล้ว…
มังกรคำรามลั่นจับจ้องเขาไม่ห่าง ไม่แม้แต่สังเกตเห็นสิ่งที่ล่องลอยอยู่บนอากาศ..
แม้ความทรงจำนั้นจะเป็นเพียงแค่ภาพฝันที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตที่แล้วของเขา..
แต่...
‘งั้นไปทำให้มันเป็นความจริงขึ้นมาซะ!’
แม้เพียงเรื่องเดียว ..เขาจะได้เลิกฝันเสียที
โทษทีนักอ่านทุกคน หายไปนานเลย5555
เราเพิ่งไปสมัครงานมาแหละ ผลสรุป …
ไม่ผ่าน! 55555 กลับมาแต่งนิยายเถอะ T^T
นอกจากเรื่องงานแล้ว เราก็ติดเกมด้วย
แต่เราไม่ทิ้งแน่นอน สัญญาๆ
กลับมาแต่งเลยเป็นเรียงความอีกแล้ว
ที่จริงถามใครไม่ดูไม่อ่าน อาจจะงงนะ
เพราะเราจะเล่าในมุมของน้องเท่านั้น
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น