Nightmare

ฝัน...

เคยไหมกับการสะดุ้งตื่นเพราะความฝัน
ความฝันของคุณเป็นยังไง
 สวยงามจนอดยิ้มกับมันไม่ได้
น่ากลัวจนเราต้องสั่นสะท้านทุกคราที่นึกถึง
ไม่ว่าจะฝันอย่างไร
ก็ได้แต่บอกตัวเองไว้
มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น...

เมื่อคืนเราก็ฝัน แล้วก็เป็นความฝันที่น่าหวาดหวั่นสำหรับเรา
จนสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดืก และพบว่ารอบกายมีแต่ความมืดมิด
และมีเพียงเราเท่านั้น..
ใช่..มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝันร้าย แต่มันก็ห่างหายไปจากเรานานพอดู
ความหวาดหวั่นที่ยังเกาะกุมจิตใจ
ความคิดถึงใครบางคนที่เคยอยู่ด้วย
ใครคนนั้น..ที่ยามฝันร้าย เราจะเดินลงมาข้างล่างแล้วก็เล่าความฝันให้ฝัน
ใครคนนั้น..ที่จากเรามานานแสนนาน  แต่ทำไมเรายังคิดถึงอยู่นะ

วันนี้เราก็ฝันร้าย..แต่ไม่มีแล้วคนที่จะคอยรับฟัง
เราน่าจะชินชากับความเดี่ยวดายได้แล้วนิ
แต่ทำไมเราถึงต้องใช้เวลาอยู่นานในการข่มตาหลับ
แล้วย้ำกับตัวเองว่ามันเป็นความฝัน
ใช่..เราควรจะชินได้แล้ว..กับการขาดใครคนนั้นไป

แต่เชื่อไหมบางครั้งที่เราฝันถึงเขา เราดีใจเหลือเกิน
ดีใจที่เราไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกแล้ว
ดีใจที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ดีใจที่จะมีคนคอยรับฟังเราเสมอ

ไม่ว่าเราจะเล่าอะไร ทั้งรายการอาหารกลางวันที่เพิ่งกันมา ทั้งเพื่อน ทั้งการบ้าน หรือแม้กระทั่งความฝัน
และเขากลายเป็นคนใจร้ายที่แสนจะดุยามสอนการบ้านให้ด้วย..55+

เขาจะรู้ไหมน้า ตั้งแต่เขาไม่อยู่เราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนอีกเลย จนเราจะเฉาตายอยู่แล้ว
แล้วก็เดี๋ยวนี้ เรากลายเป็นคนไม่ค่อยกินข้าวเท่าไหร่ไปแล้ว ถ้าถามว่าทำไม ก็แค่มันไม่หิว ไม่อยากกิน 
หรือถ้าให้พูดตามความจริงที่สุด

คือ เราไม่มีคนกินข้าวด้วยแล้วต่างหาก จากที่เคยมีใครบางคนที่กินข้าวด้วยทุกๆ เย็น แล้วคอยฟังเราบ่นโน่นบ่นนี้
แต่มันก็ไม่มีแล้ว..
มันเลยทำให้เราที่แสนจะเอาแต่ใจตัวเอง กลายเป็นแบบนี้ ดังนั้นที่เป็นลมเพราะไม่ค่อยกินข้าว
ก็เพราะทำตัวเองนี้แหละ น่าสมน้ำหน้าตัวเองยิ่งนัก

ที่เล่ามาทั้งหลายหมดก็ไม่ใช่อะไรหรอก..
เพียงแค่ฝันร้ายและความคิดถึง...

ใช่..  คิดถึง..  คิดถึงเหลือเกิน...
แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน.. ก็ยังคิดถึงเสมอ..
จนบางครั้งเรายังเคยคิดเลยว่า ถ้าแทนกันได้ก็คงดีสินะ ...ถ้าหากเป็นเราที่ต้องจากไป..ไม่ใช่เขา

สุดท้าย ถึงพ่อกระต่ายตาแดงที่รัก..
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ลูกหมาน้อยตัวนี้ก็ยังคิดถึงพ่อกระต่ายตาแดงอยู่เสมอนะ
บางทีอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตละมั้ง ในการลืม

 ในเมื่อช่วงสองสามปีแรก เราก็ยังฝัน.. ใช่ฝันว่า..จะมีใครบางคนเปิดประตูมาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเคย
 ใครบางคนที่มากินข้าวเย็นพร้อมกัน ใครบางคนที่ให้เราคอยโทรตามว่าอยู่ไหน ใครบางคนที่สอนการบ้าน ใครบางคนที่พาไปกินข้าว
ใครบางคนที่พาไปเที่ยว ใครบางคนที่เคยนั่งดูหนังด้วยกัน ใครบางคนที่ทำให้เรายิ้มและหัวเราะ รวมทั้งดุจนเราต้องร้องไห้
คำพูดที่ว่า เวลาอาจช่วยรักษาทุกอย่าง
 ใช่มันคงเป็นอย่างนั้น
อย่างน้อย มันก็ทำให้เรารู้ว่า สิ่งที่เราคิด ที่เราหวัง มันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้น..
เพราะใครคนนั้นไม่มีวันกลับมาแล้ว
ไม่ว่าเราจะคิดถึงซักเพียงใด หรือร้องไห้มากแค่ไหน
มันก็ไม่มีวันเหมือนเดิม..

สุดท้าย เราคงได้พบกันอีกครั้งนะ ในความฝันที่แสนงดงาม
 ในความฝันที่ทำให้เราร้องไห้ด้วยความยินดี
ความฝันที่ทำให้เรายิ้มได้
แม้จะต้องตื่นและรับรู้ว่ามันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น..
แต่เราก็ยังคงฝันต่อไป...

จาก ลูกหมาน้อย ของพ่อกระต่ายที่รัก