คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 : บางอย่างที่แทรกซึม
ตอนที่ 2
บางอย่างที่แทรกซึม
...โครม!...
โต๊ะนำชาไม้ถูกทำลายจนแยกเป็สองซีก มือขาวยังคงค้างอยู่ที่เศษซากนั้นเช่นเดิม ดวงตาสีเลือดกร้าวขึ้นด้วยอารมณ์พุ่งสูงกับคำพูดของชายแก่เบื้องหน้า
" หมายความว่าไง? ที่บอกว่าไม่รู้..โฮโท" เสียงเรียบเย็นจากริมฝีปากสีซีด ร่างแบ่งภาคนามโฮโทเพียงส่งยิ้มกลับที่ภายในแทบไม่มีซี่ฟันหลงเหลือ
"ฮี่ๆๆ ข้าเพียงแค่ตอบคำถามตามความเป็นจริงนั่นคือ..ไม่รู้"ถ้อยคำแหบต่ำถูกส่งมาเป็นคำตอบ ใบหน้าทีย่นยู่จากความชรายังคงมีสีหน้าที่เดาไม่ออก นาราคุมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชักมือออกจากซากโต๊ะพังยับเยิน ก่อนพูดขึ้น
" เจ้าเป็นคนบอกข้าเองไม่ใช่หรือ?..ว่าข้าสามารถจะเป็นปีศาจที่สมบบูรณืแบบได้โดย..."
" ..โดยใช้เจ้าหนุ่มผมเงินนั่น" ผู้เฒ่าเอ่ยแทรกขึ้นมาเหหมือนดักคอ ดวงตาสีเลือดหรี่ลง
" ใช่..เซ็ตโชมารุ เพราะฉะนั้นข้าถึงไปนำตัวมา แต่ทำไมเจ้าถึงบอกข้าว่าต่อจากนั้นไม่รู้จะทำยังไง" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ รอยยิ้มเริ่มมีบนใบหน้าอีกครั้งแต่คราวนี้มันดูอันตรายเหมือนเตือนโฮโทให้ระวังคำตอบว่าควรฟังดูดีเข้าหู
" ท่านได้ยินข้าบอกว่าหลังจากนั้นต้องทำอะไรรึเปล่าล่ะ" ชายแก่ขยับยิ้มเยิ้ม
" ก็..เปล่า" ครึ่งอสูรหนุ่มพูด " เจ้าแค่บอกว่าเซ็ตโชมารุจำเป็น"
" นั่นก็แปลว่าหลังจากนั้นข้าไม่รู้ยังไงล่ะ..นายท่าน" คำตอบมั้นๆง่ายๆ แต่มันช่างง่ายจนคิ้วขวาของชายหนุ่มรู้สึกถึงการกระตุกได้อย่างชัดเจนน
" ฮี่ๆๆอย่าพึ่งโกรธสินายท่าน..ข้าบอกไม่รู้...ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่มีวันรู้นี่" เสียงต่ำอ่ยกำกวมเป็นปริศนา คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะพูดเสียงห้วน
" ถ้ารู้ก็บอกว่ารู้ อย่ามาพูดไม่รู้เรื่อง...และก็อย่ามัวแต่อ่านหนังสือด้วย" นาราคุมองหนังสือเล่มหนากว่าสี่นิ้วบนตักผมอแห้งของโฮโท ริ้วแห้งนั้นเปิดไปทีละหน้าเรื่อยๆโดยไม่ใส่ใจ และยังไม่นับรวมกองหนังสือเบื้องหลังที่ถูกตั้งสูงมิดหัวเขา
" ไม่ๆนายท่าน...ข้าเป็นปีศาจที่ท่านสร้างจากปัญญา..แต่ถ้าข้าไม่แสวงข้าก็จะไม่รู้..และถ้าข้าไม่รู้ก็ไม่มีคำตอบ.." โอโทตอบ นาราคุมองอย่างพิจารณา ถึงเขาจะอเข้าใจคำพูดนั้นอยู่แต่เพราะไอ้ปรพโยคกำกวมนั่นมันชวนหน้าปวดหัวเสียจริงๆ
'...ไม่หน้าสร้างลูกน้องฉลาดๆเลยเรา...'
นาราคุคิดขึน ชายแก่ใช้ตาตี่ๆไล่มองคัวอักษรไปทีละตัวราวกับเขาไม่อยู่ตรงนั้น
" งั้นถ้าเจ้าอ่าน เจ้าจะหาคำตอบให้ข้าได้ใช่มั้ย?" ริมฝีปากบางเฉียบขยับขึ้นถาม ชายแก่โคลงหัวที่มีเพียงเส้นผมหรอมแหรมนั้นไปมา
" ปัญญาก็เหมือนหนังสือ..ถ้าอ่านแค่ครึ่งเดียวก็จะรู้เพียงครึ่งเดียว ถ้าไม่อ่านตอนจบก็จะไม่ทราบตอนจบ..ถ้าไม่อ่านเล่มต่อก็จะไม่รู้ตอนต่อไป...เป็นแบบนี้ล่ะท่าน" ถ้อยคำปริศนาเช่นเคย นาราคุเงียบไปซักพักก่อนจะถอนหายใจ
" งั้นข้าจะให้เวลากับเจ้า..แต่อย่านานนักล่ะ ข้าเกลียดการรอ"
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นปรายตามองร่างแบ่งภาคของตนเองก่อนจะเดินออกไปเบื้องนอก ปล่อยชายแก่ให้นั่งอยู่เพียงลำพังและเปิดไล่หนังสือไปทีละหน้า..ละหน้า
.............................
ร่างสูงในอาภรณ์ดำแดงซึ่งเข้ากับสีตานั้นได้เป็นอย่างดี เดินทอดน่องตามทางเดินไม้ ผมสีนิลหยักศกถุกรวบขึ้น ใบหน้าคมคายที่ดูเจ้าเล่ห์แฝงอันตรายชวนมองยิ่ง ริมฝีปากบางเฉียบคลี่ยิ้มน้อยราวกับตื่นเต้น เขาก้าวเข้ามาถึงห้องกว้างห้องหนึ่ง เด็กหญิงผมขาวโพลนยืนอยู่เหนือประตูพื้นลงกลอนแน่นหนา
" นักโทษของเราเป็นอย่างไรบ้าง..คันนะ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อทรอยยิ้มที่ระบายน้อยๆ
"...หลับ..." คันนะตอบเพียงคำเดียว ผู้เกิดจากคำว่าว่างเปล่าตอบสีหน้าราบเรียบเสมือนคำว่าไม่มี
นาราคุยิ้ม ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินไปเบื้องหน้าที่แทบจะในทันทีเมื่อแม่กุญแจสีดำสนิทดีดตัวออก นาราคุเดินไปเบื้องล่างหาบุคคลหนึ่งที่เริ่มคิดกลับสร้างรอยยิ้มให้เขา
ร่างสูงเดินผ่านลูกกรงเหล็กอีกชั้น คุกเย็นชื้นหนาวที่ประปรายด้วยไอปีศาจ หน้าต่างลูกกรงตรงผนังปล่อยให้แสงยามเย็นส่องผ่านกระทบร่างในอาภรณ์ขาวสะอาด นาราคุเดินเยื้องย่างเข้าใกล้ร่างบางที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ชายหนุ่มทรดนั่งข้างๆ
'..หลับนานกว่าที่คิดอีกแฮะ...'
ชายหนุ่มคิด ดวงตาสีแดงโลมไล้ทั่วร่างบางด้วยสายตาสำรวจอย่างสนใจ
เรือนผมสีเงินสยายเต็มแผ่นหลังบาง ยามที่แสงสีส้มลอดผ่านซี่ลูกกรงกระทบกับเส้นผมบวงนั้นก็มีประกายอ่อนๆสวยงาม โครงหน้าสวยหวานที่เขาลืมตัวจ้องราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกด ผิวราวหิมะแย้มที่ดูนวลเนียลจนเขาอดใจที่จะยื่นมือไปสัมผัสไม่ได้ ความนุ่มของข้างแก้มยามได้สัมผัสทำเอาเขารู้สึกแปลกประหลาดในอก มือกร้านขาวไล้ตามแก้มใสลงมาถึงกรามก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่เผยอหายใจน้อยๆ เรือนร่างบางในชุดกิโมโนหลวมที่ถึงแม้ข้อมือเล็กนั้นจะถูกพันธนาการด้วยโซ่ทั้งสองข้าง แต่กลับดูเปราะบางดั่งแก้วเจียระไนที่อาจจะแตกสลายได้เมื่อกระทำรุนแรง
แทบไม่ได้สังเกต กับความงดงามยิ่งกว่าสตรีนางใดที่เขาเคยพบ ที่แม้สตรีทุกคนก็ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกเยี่ยงนี้ โดยเฉพาะหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับจะหลุดจากอก
"อือ.." เสียงครางในลำคอเบาๆเรียกสติ แพขนตาหนาปรือขึ้นช้าเผยนัยน์ตาคู่งามสีทองเสมือนแสงแดแ แต่อยู่ๆร่างบางก็ทะลึ่งพรวดขึ้นเมื่อสบตาสีเลือดของคู่กรณี
" เจ้า..นาราค!?" เสียงเรียกชื่อขึ้นเสียงสูงประหลาด นาราคุยิ้มแย้มกวนโมโหในทันที
" ทำไมหรือเซ็ตโชมารุ..หรือว่าเจ้าจำไม่ได้?" เสียงถามห้าว ร่างบางส่งสายตาขุ่นมาให้แทน บอกได้ว่าชายหนุ่มยังจำได้อย่างแน่นอน
" ปล่อย..ข้า..ออก..ไป" เสียงหวานเอ่ยเน้นทีละคำชัดเจน โซ่ตรวนที่ไม่ว่าจะดึงยังไงก็ไม่หลุดทำให้เขารู้สึกไม่ชอบเลยซักนิดที่ถูกกระทำเหมือนผู้ผิด
" ก็ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ?..พลังสมบูรณ์แบบนั่นจะต้องเป็นของข้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใหนก็ตาม" นาราคุยิ้มหวาน แต่สำหรับเซ็ตโชมารุมันคงเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์เสีย
" อย่ามาทำเหมือนข้าเป็นนักโทษ.." ร่างบางเอ่ยเสียงห้วนแต่ยังคงมีความเย็นชาในน้ำเสียง
" ใครว่าเหมือนนักโทษล่ะ.." นาราคุพูดยิ้มๆ" แต่เจ้าคือนักโทษของข้าต่างหาก" สิ้นคำ ร่างบางก็กระโจรตัวเข้าหาทันที แต่ด้วยแรงดึงของโซ่แข็งแรงทำให้ร่างเล็กถุกดึงคะมำไปด้านหลัง แต่มือแข็งแรงก็รวบเอวไว้ได้ทันก็จะกระแทกพื้น ใบหน้ายิ้มกริ่มนั้นอยู่ห่างใบหน้าหวานเพียงแค่ไม่กี่คืบเหมือนยั่วเล่น
" ปล่อยข้า.." เสียงตัดรอนเย็นชา แต่ร่างสูงกลับรวบเอวบางแน่นขึ้นเสมือนไม่ยอมปล่อย โดยปลายนิ้วนวดเค้นบริเวณสะโฑกเบาๆ มือเล้กพุ่งเข้าหาใบหน้าซึกขวาของชายหนุ่มทันทีแต่มือแกร่งนั้นก็จับไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกระทบหน้า
'...ฤทธิ์เยอะจริงๆแฮะ.."
ชายหนุ่มยิ้มอย่างถุกใจกับท่าทางพยศแบบสุดๆของร่างบาง ก่อนจะวิจารณ์เบาๆ
" แหม..เจ้าเนี่ย...ร่างบางกว่าที่คิดอีกนะ กอดสบายดีจริง" คำชมที่ชายหนุ่มดูท่างทางไม่อยากได้ยินเมื่อในดวงตาสีทองนั้นเริ่มมีความโกรธเคือง ก่อนร่างบางเริ่มดิ้นให้หลุดก่อนจะต้องสะดุ่งเฮือกเมือใบหน้าคมกลับยื่นเข้าใกล้เกือบชิด
" รู้มัย..เจ้าหลับไปนานมากเลยนะ..เป็นเพราะฤทธิ์ยา.. เอ.หรือว่า..."
ชายหนุ่มใช้จมูกโด่งซีดไซ้เบาๆตรงแก้มนิ่ม กลิ่นหอมอ่อนๆตรงซอกคอขาวอดที่จะสูดดมไม่ได้ ความรู้สึกอดใจไม่อยู่ทำให้เขาใช้ริฝีปากจูบเบาๆที่ซอกคอ มันเป็นรอยแดงก่อนจะค่อยๆหายไป ชายหนุ่มรู้สึกร่างบางในอ้อมกอดนิ่งค้างก่อนเขาจะตรงกระซิบข้างหู
"...หรือว่าเป็นเพราะวิธีป้อนของข้ากันแน่" นาราคุผละหน้าออก แต่เมื่อเห็นใบหน้าหวานที่อึ้งไปก็อดยิ้มน้อยๆไม่ได้ สมองเริ่มนึกไปถึงิมฝีปากที่ประกบกันอย่งร้อนแรงในป่า แทบจะในทันทีร่งบางเริ่มดิ้นแรง ข้างแก้มใสแดงเรื่อหน้าดู เขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยร่างนั้น แต่เพราะความน่ารักจากใบหน้าแดงซ่านนนั่นทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มสะบัดตัวหนี ดวงตาสีทองจ้องมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
" คิก..งั้นพรุ่งนี้เช้าข้าจะพาเจ้าไปกินข้าว..นอนห่มผ้าดีๆล่ะ ข้าไม่อยากเป็นผ้าห่มคลายหนาวให้กับคนไม่สบาย" ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนเดินออกไป
" เจ้าบ้า!" เข้าได้ยินเสียงตะโกนด่าไล่หลัง แต่เขากลับยิ้มพรายราวกับสนุดสนานทั้งๆที่ม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ยามเขาเห็นใบหน้านั้นก็ราวกับถูกสะกดให้ไม่สามารถละสายตาได้ เรือนร่าบางนั่นมันช่างนุ่มนิ่มกอดสบายจนเขาไม่อยากปล่อยไปแม้จะมีความตายตรงหน้า ริมฝีปากอิ่ม...เขารู้สึกอยากลิ้มลองอีกครั้ง...ทั้งผิวกายขาที่เจาอยากเห็นมันมีรอยตรีตราด้วยตัวเขาหาใช่ใครอื่น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่นาราคุหยุดเดิน มือซีดขาวยกขึ้นมาในระดับสายตา สัมผัสอุ่นๆจากร่างเล็กยังคงสัมผัสได้ กลิ่นหอมกรุ่นที่ยังคงติดจมูกทำให้เขารู้สึกแทบบ้า
"...เจ้าทำอไรข้ากันแน่..เซ็ตโชมารุ..."
.....................
จอบแล้วข้าบท 2
สำเร็จในที่สึดก็เสร็จ หุๆนาคุเราเริ่มไม่รู้สึกถึงจิตใจตัวเองซะแล้ว
นั่นเขาเรียกว่า Yaoi ไงล่ะจ๊ะ หึๆๆๆๆๆ (เริ่มบ้า)
สุดท้ายก็อย่าลือเม้นต็เป็นกำลังใจด้วยนะค้า^o^
ความคิดเห็น