คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 : ชิคัง
ตอนที่ 3
อาหารเช้าแสนวุ่น
ในยามเช้าตรู่แสนสดใส ผ่านดงป่าลึกลงไป ณ ปราสาทที่ครอบคลุมด้วยเขตอาคมและบรรยากาศไม่น่าไว้ใจ ในห้องมืดห้องหนึ่ง ร่างบางเดินไปเดินมาพลางคิดถึงทางหนีทีไล่ แต่คิ้วเรียวสวยต้องขมวดเจ้าหากันเพราะไม่กี่นาทีมานี้ ทั้งคุกที่เขาอยู่ และแม้แต่โซ่ที่คล้องแขนทั้งสองข้างล้วนแต่...
"..ลงอาคม...'
ใบหน้าหวานเริ่มมุ่ยลงด้วนความไม่พอใจ
" ดูท่าทางกำลังหงุดหงิดอยู่สินะ.." เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นเบื้องหลัง ดวงตาสีทองตวัดมอง แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะเผยอเรียกชื่อคนๆหนึ่งที่ใบหน้านั้นเหมือนาราคุเหมือนพิมพ์เดียวกันแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อสังเกตชัดๆว่าบุคคลตรงหน้ามีเรือนผมและนัยน์ตาสีเทา และมีผิวอ่อนสีน้ำผึ้งแทนที่จะเป็นสีขาวซีด
" เจ้าเป็นใคร?" เสียงหวานราบเรียนเอ่ยขึ้น ก่อนร่างสูงตรงหน้าจะยิ้มและคิดในใจ
'...ไม่ยักจำผิดแฮะ...'
ร่างสูงเดินเข้าหาก่อนขยับหัวมองใบหน้าหวานที่จ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง ผิวขาวกับโครงหน้าหวานอิสตรีชวนมองน่าหลงสร้างรอยยิ้มหวานตรงมุมปาก
" เจ้านี่ก็สวยดีเหมือนกันนะ" เสียงทุ้มเอ่ยตรงๆ แต่ไม่ตรงคำถาม คิ้มเกือบจะชนกันเมื่อคนตรงหน้ายิ้มหวานส่งให้อีก
" ข้าถูกสั่งจากนาราคุให้มารับเจ้าไปกินอาหารเช้า..." ชายผู้มีใบหน้าคล้ายนาราคุเอ่ยขึ้น ก่อนเซ็ตโชมารุจะคิดถึงคำพูดของนาราคุเมื่อเย็นวานนี้
..'..งั้นตอนเช้าข้าจะรับไปกินข้าว...อย่าลืมห่มผ้าด้วล่ะ ข้าไม่อยากเป็นผ้าห่มคลายหนาวกับคนไม่สบาย..'...
ถ้อยคำยียวนที่เข้ามาในความคิด แต่ใจเจ้ากรรมกับคิดไปถึงตัวเขาที่ถูกโอบกอดจากชายหนุ่มผู้ที่เขาไม่อยากเจอที่สุด ใบหน้าหวานรู้สึกร้อนๆก่อนเซ็ตโชมารุจะพูดเสียงห้วน
" งั้นฝากไปบอกนายของเจ้าด้วยว่า..ข้าไม่กินกับเขา.." แต่คำพูดที่ดูไม่สบอารมณ์กลับสร้างรอยยิ้มขันกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง
" นาราคุก็บอกเจ้าจะพูดคำนี้ หมอนั่นจึงฝากมาว่า " เจ้าจะมากินดีๆ หรืจะให้ข้าลงไปลากด้วยวิธีเมือ่วาน" ..ประมาณเนี้ย" ถ้อยคำที่ถูกดัดตามคนพูดเป๊ะเรียกเลือดข้างแก้มใสเมื่อภาพที่ไม่ควรคิดเข้ามาในหัวอีกครั้ง
" ไปก็ไป"
เซ็ตโชมารุพูดเสียงเบา ใบหน้าสวยที่งอง้ำด้วยความขุ่นมัว แต่เสียงหัวเราะเบาๆก็ดังมาจากทิศทางของร่างสูง นัยน์ตาสีตะวันตะวัดมองชายหนุ่มผมเทาที่กลั้นหัวเราะเต็มที่กับท่าทีที่ไม่สมกับคำเล่าของอสูรที่แสนเย็นชา
" หัวเราะอะไร..ปลดโซ่ซักที.." เซ็ตโชมารุพูดเสียงเย็น ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ แค่เพียงขยับนิ้ว โซ่อาคมก็ถูกปลดออก ในเวลาเดียวกันที่เชือกเส้นหนาถูกมัดที่มือทั้งสองข้างโดยไม่เว้นจะหวะให้หาทางรอด ใบหน้าที่ดูขัดใจของเซ็ตโชมารุสร้างรอยยิ้มกว้างจนปิดไม่มิด
ร่างบางถูกดึงขึ้นไปด้านบน แพราะแรงบีบตรงข้อมือเรียกเสียงประท้วงดังขึ้น
" จับให้มันเบาๆหน่อยไม่ไดรึไง "
" นั่นเพราะมือเจ้าเล็กเองต่างหาก" ชายหนุ่มย้อน
" อย่ามาว่าข้านะ"
" ข้าไม่ผิดนี่"
ร่างสูงเอ่ยอารมณ์ดี แต่ร่างบางกับชักสีหน้า
'..เจ้าหมอนี่..เถียงเป็นชุด..'
ใบหน้าคมคายที่ดูอารมณ์ดีน่าโมโห แต่เขาก็มองไล่ละเอียดอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าที่ถึงจะดูเหมือนกัน แต่มันก็ต่างกัน นาราคุมีกลิ่นอ่ยอันตรายและเป็นปริศนาชวนหน้าค้นหา แต่คนตรงหน้านี้มีความปรอดโปร่งสบายและตรงไปตรงมาไม่เก็บงำ
"..ไม่เห็นเหมือนกันซักนิด.." เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นแต่ก็ยังลอยเข้าหู ร่างสูงชะงักก่อนหันมอง
" เมื่อกี้..เจ้าว่าไงนะ?.." เซ็ตโชมารุมองท่าทีคาดคั้นจากชายหนุ่มทั้งๆที่เขาพูดเพียงแค่...
" ข้าก็แค่บอกว่า..เจ้ากับนาราคุไม่เห็นเหมือนกันซักนิด.."
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาสีเทาที่จับไม่ถูกมองสบมา ก่อนริมฝีปากบางจะแย้มกว้าง
" ...ขอบใจ..." ใบหน้าสวยแสดงอาการแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดที่ได้ยิน ร่างบางถูกดึงอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีการกระชากรากถูเหมือนเมื่อครู่ เมื่อร่างสูงลดความเร็วลงมาเดินข้างๆ มือหนาที่เปลี่ยนจากการบีบจนเจ็บเป็นนุ่มนวล ถึงแม้มือจะถูกมัดแต่ก็ยังสบายปกติ
'...แต่ก็ยังไม่ชอบที่ยังถูกมัดแบบนี้อยู่ดีแหละ...'
แต่ร่างสูงข้างกายกับคิดอีกเรื่องหนึ่ง
'...เป็นครั้งแรกเลย..ที่มีคนบอกว่าเราไม่เหมือนนาคุ...ไม่เปรียบเทียบ.."
ดวงตาสีเทาอ่อนแสงลงด้วยประกายที่เริ่มหดหาย เขาถูกบอกมาตลอด ว่าเหมือนนาราคุ เพราะถูกสร้างมาจากวิญญาณจึงเหมือนคนๆเดียวกัน แต่เพราะเป็นแบบนั้น ทั้งเขาและนาราคุก็เหมือนเพื่อนกันเพราะรู้ใจไปทุกอย่างไม่ว่าอะไร..แต่การเปรียบเทียบก็ยังถูกเปรียบเทียบ...ทั้งที่เขา..ยังคงเป็นเขา
'..แกน่ะเหรอร่างแบ่งภาค...นาราคุมันสร้างร่างก๊อปเพื่อย้ายร่างใหม่รึไง...'
'...ร่างแบ่งภาคที่เกิดจากจิตวิญญาณก็เหมือนคนๆเดียวกัน..นิสัยแกก็เหมือนกันสินะ..'
'..ยิ่งเหมือนยิ่งเกลียด..ไปให้พ้นเลย...'
ดวงตาสีเทาหลุบลง แต่สัมผัสอุ่นตรงมือที่เขากำลังกอบกุมเรียสายตาให้หันมอง
โครงหน้าสวยเหมือนอิสตรีหน้ามอง จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มชมพู เรือนผมยาวสลวยเกือบกลืนกับผิวกายเขานวล
'..ไม่เห็นเหมือนซักนิด..'
'..ข้าแค่บอกว่า..เจ้าไม่เหมือนนาราคุซักนิดเดียว..'
fดวงตาสีเทานั้นดูมีประกายขึ้น มันทั้งอ่อนโยนและจริงใจ
" ข้าชิคัง เจ้าล่ะ?" ดวงตาสีทองตวัดมอง ใบหน้าหวานเริ่มมีเค้าสงสัยแต่ก็เอ่ยตอบ
" ข้าเซ็ตโชมารุ" ชายนามชิคังยิ้มกว้างก่อนตบบ่าเหมือนปลอบใจ
" ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอก แต่ตอนนี้ขอให้ไปดีมาดีนะ" สิ้นคำร่างบางก็ถูกผลักเข้าไปในห้องๆหนึ่งทันที
" มาช้าจังนะ" เสียงแรกที่ได้ยินแทบทำเอาเขาอยากออกนอกประตู ดวงหน้าที่มีความไม่พอใจถูกส่งมายังร่างสูงโปร่งที่ยิ้มไม่รู้สึกรู้สา
" แต่ข้าไม่โกรธหรอก" ชายหนุ่มยังพูดเช่นเดิมแต่คำตอบคือความเงียบ
" คิก..กลัวข้าจะทำอะไรรึไง"
"..ข้าไม่ได้กลัวเจ้า.." แทบจะในทัรทีที่เซ็ตโชมารุเอ่ยสวนคำพูดของนาราคุ นัยน์ตาสีเลือดดูเอาอารมณ์อยากว่าสนุกหรือโกรธ
" อาหารล่ะ?" ร่างบางเอ่ยถามเมื่อไม่ไหนอะไรเลยบนโต๊ะ
" รอหน่อยสิ" นาราคุยิ้มกริ่มไม่สนใจท่าทีกระด้างของร่างบาง
" งั้นข้าไปรอข้างนอก" ชายหนุ่มหันหลังกลับในทันที เขาอยากออกไปให้พ้นร่างสูงที่สุด แต่ก็ต้องหยุดเมื่อนาราคุตรงเข้ารวบตัวเขาจากด้านหลัง
" เอามือออกไป".." เซ็ตโชมารุพูดเสียงห้วนเย็น แต่มือที่ถูกพันธนาการกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
" นี่อยู่ในที่ของข้า..เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่ง" นาราคุพูดเสียงเย้าข้างหู ดวงตาสีอำพันสบมองด้วยความไม่พอใจหนัก
" เจ้าเองก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะข้าเหมือนกัน" ชายหนุ่มยิ้มกริ่มกับคำพูดของร่างบางในอ้อมกอดที่ยังคงดึงดัน
" ที่นี่ปราสาทข้า..มันเป็นสิทธิ์ของข้าว่าจะทำอะไรก็ได้" นาราคุพูดขึ้น มือหนาเลื่อนมาลูบเบาๆตรงลำคอขาวนุ่ม เขายื่นหน้าเข้าไกล้หลังคอ ลมร้อนกระทบเบาๆที่เส้นผม แต่คำพูดต่อมาทำให้ชายหนุ่มชะงัก
" ปราสาทที่ขโมยคนอื่นมาน่ะสิ"
นาราคุยิ้ม มือเปลี่ยนเป็นเชยคางขึ้นสบตา เซ็ตโชมารุจ้องตอบดวงตาของเขาโดยไม่แม้แต่เกรงกลัว
" ยังปากร้ายเหมือนเดิมเลยนะ..เซ็ตโชมารุ.." นาราคุยิ้มเย็น
" แต่พยศแบบนี้สิ..ค่อยน่าสนุก"
มือกร้านที่เหลืออีกข้างไล้ตามแผ่นหลังมายันสะโพกเล็ก ก่อนลงมารุดเบาๆแถวขาอ่อน ร่างบางสะดุ้งโหยงในทันที รอยยิ้มเล็กๆปรากฎที่รอมฝีปากบาง ก่อนปลายนิ้มจะแทรกตรงหว่างขา
" ย..อย่าแตะนะ!.."
ร่างบางร้องห้าม ตัวเริ่มเกร็งโดยอัตโนมัติ มือหนาขืนใบหน้าที่เบือนไม่ยอมสบตาให้หันเข้าหา ใบหน้าหวานที่ข้างแก้มเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อหน้ามองด้วยความอับอายสร้างความพอใจให้แก่ผู้กระทำยิ่ง เรียวปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันแน่นในระยะประชิด และกลิ่นกายหอมกรุ่นจากเรือนร่างและเส้นผมสยายที่ทำให้เขารู้สึกวูบวายในอก ไม่เคยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เขา..เจอคิเคียว นาราคุกัดฟันแน่น
" ข้าไม่สน..ข้าไม่ใส่ใจสิ่งใดทั้งสิ้น"
ดวงตาสีทองเริ่มแปลกใจกับถ้อยกระซิบที่ลอยเข้าหู แต่ยังไม่ทันคิดให้แตก มือของนาราคุก็บีบกรามออกทำให้ปากเผยอกขึ้น ริมฝีปากบางโถมจูบอย่างรุนแรงกับริมฝีปากเซ็ตโชมารุจนเริ่มเปลี่ยนจากชมพูระเรื่อเป็นแดงช้ำ มือข้างที่หนึ่งผละจาจากหว่างขาและสอดใส่เข้าไปในกางเกงตัวบาง เซ็ตโชมารุแทบไม่อยากมอง
'...ไม่นะ!...'
....................
หุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างของผู้อ่าน คือ ความพอใจของผู้เขียน ( me/ ถูกถีบตกเก้าอี้)
ฉากต่อไปจะเป็นยังไงดีน๊อออออ
เอาเป็น NC (me2/ ในห้องอาหารเลยรึ me ตัวจริง / yes!!)
หรือเป็นแบบ เล็กๆน้อย..แต่มีเยอะ..และค้างหน่อยเพื่อความสะใจ ( อีกนัยหนึ่งคือไม่อยากให้ท่านเซ็ตเสียจินร์เร็ว) เม้นต์ลงความเห็นด้วยนะคะ
ความคิดเห็น