ใต้กลีบเมฆ

ลำดับตอนที่ #9 : หนังสือพิมพิ์เจววิส

      "หนังสือพิมพิ์เจววิส"เสียงนักศึกษาแตกรังวิ่งกรูไปยังแผงหนังสือพิมพิ์เจววิส    จริง ๆ แล้วเขาไม่ค่อย

สนใจหนังสือพิมพิ์ประเภทนี้สักเท่าไหร่ เพราะบรรณาธิการเกือบทุกรุ่นมักจะวิจารณ์และคอยจับผิดสภาของ

หออื่น ยิ่งปีนี้ท่านเคิร์ทแต่งตั้งให้ Diamond เป็นบรรณาธิการด้วยแล้ว  มันยิ่งอยู่นอกสายตาเขาเลย แต่

ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นประตูอาคาร เสียงศัสตรูตัวฉกาจก็เอ่ยทักขึ้น"ว่าไง เค็นดิว ได้อ่านแล้วหรือยัง ไม่เสีย

แรงที่สนับสนุนบิยอนเป็นบรรณาธิการ"ว่าจบคู่กรณีก็เดินจากไปทิ้งเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันเอาไว้   เขาตรงไป

ยังแผงหนังสือพิมพิ์เจววิสฉบับที่ห้า ก่อนจะหยุดนิ่ง ภาพแรก ทำให้หัวใจเขาหล่นลงที่ตาตุ่ม ภาพที่สอง ทำให้

เขาเกือบลืมหายใจ "แล้วทีนี้ นายจะทำไงต่อ"กริซที่เดินตามหลังมาตบบ่าเพื่อนอย่างเข้าใจ "ไม่เป็นไรเว้ย

ปัญหามันมีไว้ให้แก้"เฟร็นส์เอ่ยอย่างเห็นใจ "เหมา"เสียงของเจ้าชายแหบห้าวแกมเย็นชา

     "นายแน่ใจเรอะ ว่าทำแบบนี้จะปิดข่าวได้"ฟาโรที่ช่วยแบกกล่องใหญ่สีน้ำตาลที่ข้างในบรรจุหนังสือ

พิมพิ์ไว้แน่นถามขึ้นอย่างกังวล"นักศึกษาที่เลิกเรียนก่อนพวกเราคงซื้อไปหลายฉบับ"บริชประเมิณ

สถานการณ์ ก่อนทั้งห้าสหายจะหยุดกึก เมื่อเสียงใส ๆ ทักมาจากด้านหลัง"หอบอะไรกันมาคะ เยอะแยะ

เชียว"เด็กสาวผมสีน้ำตาลเดินมากับคู่หูอย่างอารมณ์ดี ต่างจากรุ่นพี่ที่มีสีหน้าเครียดจัด"เปล่า"เค็นดิวรีบปฏิเสธ

เป็นคนแรก"เปล่า อะไรกัน ก็เห็นอยู่ชัด ๆ" เด็กสาวยังซักไซ้ไม่เลิก"ขอดูหน่อยสิ"วาเนซ๋าขออย่างมี

มารยาท"พี่ว่าไม่ควรหรอก"เค็นดิวปฏิเสธอีกครั้งทำให้เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งไวท์โรสเบ้ปาก"ไม่ให้ดู ก็ไม่ดู

ไม่เห็นต้องไปง้อ"พูดจบเธอก็ถอยห่างไป สร้างความโล่งใจให้กับพี่ ๆ ทั้งหลาย

     "นี่มันอะไรกันน่ะ ตอบชั้นมาสิ"สาวสวยดาวมหาลัยเดินตรงมายังโต๊ะของสองเจ้าหญิงในร้านไอ

ศครีมชื่อดังกลางตลาด นัยน์ตาสีฟ้าสวยเขียวปัดด้วยความโกรธ  หล่อนโยนหนังสือพิมพิ์เจววิสไว้กลางโต๊ะ

ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของโรริน่าไว้แน่น"เธอก็รู้ว่าชั้น..."เธอยังไม่ทันจะพูดก็โดนเพื่อน ๆ ดึงตัวเอา

ไว้ "อย่า เมดิซ่า มันไม่คุ้มที่เธอจะมาเสียเวลากับเด็กคนนี้  เค้าทำอะไรเอาไว้ก็คงจะรู้ตัวดี"สิ้นเสียงกลุ่มสาว

ๆ ก็ผละออกไป ทิ้งไว้เพียงความตกตะลึงของเจ้าหญิงรัชทายาทแห่งไวท์โรส "ชั้นอธิบายได้"โรริน่าพูดตะกุก

ตะกักกับเพื่อนรักที่ไม่รู้เรื่องหลังพยายามตั้งสติ "เรื่องนั้นคือชั้นไม่สบาย พี่เค้าเลย...."วาเนซ่าพยักหน้าอย่าง

เข้าใจดีไม่ต้องอธิบายหรอก" วาเนซ่าพูดพลางตบบ่าคู่หู

     "เดี๋ยวครับ ๆ ขอสัมภาษณ์ก่อน"เสียงกลุ่มนักข่าวดักรอสัมภาษณ์ที่หน้าร้าน  ภาพแรกในหนังสือพิมพิ์

เป็นภาพที่เจ้าชายงี่เง่าอุ้มเธอไปห้องพยาบาล โดยมีฟาโร กริซและเฟร็นส์วิ่งตามหลังมา แต่ตากล้องมือดีดัน

ถ่ายแค่ภาพเธอกับเจ้าชายบ้านั่น ส่วนภาพที่สองคือภาพที่เธอกำลังแกล้งเจ้าชายแสนงอน คิดแล้วมันยิ่งน่าเจ็บ

ใจ  เธอวิ่งฝ่าวงล้อมของนักหนังสือพิมพิ์และนักข่าวตรงไปยังหอพัก "เดี๋ยวครับ ๆ ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง

กันแน่"พวกนักข่าวจากDiamond ยังตื้อไม่เลิก "เรื่องเข้าใจผิด"โรริน่าตะโกนตอบ ขาของเธอก็โกย

เต็มที่ "เข้าใจผิดยังไง รูปก็เห็นอยู่ตำตา"นักข่าวตะโกน แต่ไร้คำตอบจากตัวต้นเรื่อง

          

   "เห็นเจ้าชายเค็นดิวไหมคะ"โรริน่าตะโกนถามรุ่นพี่ปีสี่ที่นั่งอ่านหนังสือในห้องโถง"เห็นฟาโรเรียก

ประชุมสภาตั้งแต่กลับมาแล้ว"รุ่นพี่เงยหน้ามาตอบอย่างได้ใจความ เรียกประชุมตั้งแต่กลับมา เธอก็เป็นหนึ่ง

ในสภา ทำไมไม่เรียกเธอล่ะ หรือว่า?  จงใจปิดบังเรื่องนี้ เธอคิดขณะวิ่งขึ้นไปยังห้องประชุมสภาอย่างรวด

เร็วโดยไม่ได้สนใจวาเนซ่าที่วิ่งตามมาไม่ทันเลยแม้แต่น้อย

    
    ผาง! ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างแรงจนไปกระแทกผนังเกิดเสียงดังลั่น สายตาทุกคู่จับจ้องมา

ยังแขกที่ไม่ได้รับเชิญ "มันเกิดอะไรขึ้น ตอบมาสิ" โรริน่าโยนหนังสือพิมพิ์เจววิสลงกลางโต๊ะประชุมใหญ่

ไร้ซึ่งคำตอบ ทั้งห้องเงียบกริบ ปราศจากสรรพเสียงใด ๆ "เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกกันบ้าง"เธอเอะอะ

โวยวาย "พอ ๆ เลย ถ้าจะว่าไป ต้นเหตุมันก็เพราะเธอนั่นแหละ"เมฟลุยที่เข้าร่วมการประชุมตวาดขึ้น "เธอ

คิดว่าชั้นอยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้งั้นหรอ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดชั้น ต้องโทษเจ้าชายคนเก่ง

ของเธอโน่น"โรริน่าพูดพลางโบ้ยความผิดไปให้เจ้าชายที่นั่งหน้าเครียด กุมขมับ "รูปแรก ชั้นอาจจะเชื่อว่า

เธอไม่ได้ทำ แต่รูปที่สอง มันฟ้องชัด ๆ "เมฟลุยอธิบายพลางชี้ไปยังรูปภาพในหนังสือพิมพิ์ "ตอนนี้ไม่ใช่

เวลาที่เราจะมาเถียงกันว่าใครผิด เราควรจะมาแก้ปัญหาต่างหาก"เมฟลุยพูดต่อ"แก้ ๆ ยังไง รู้มั้ยว่าเมื่อกี้ชั้นไป

เจออะไรมา"โรริน่าแหวใส่"นักข่าวฝูงใหญ่ ดักสัมภาษณ์ชั้นที่หน้าร้านไอศครีม นี่ยังไม่รวมคุณสาว ๆดาว

มหาลัยอีกนะ"โรริน่าเล่าเหตุการณ์  ทุกคนในห้องมีสีหน้าเครียดจัด "แล้วทีนี้ จะให้แก้อะไรอีกล่ะ"โรริน่าพูด

อย่างหมดหวัง"มีทางเดียวคือต้องแถลงข่าว"ฟาโรเสนอ"ให้ตาย มาเรียนหนังสือนะ ไม่ใช่ดำรงตำแหน่งที่

ไวท์โรส"โรริน่าสบถ"ไม่งั้นจะให้ทำไง"ฟาโรหันมาถามอย่างเซ็ง ๆ  แถลงข่าวเรอะ  เธอไม่นอนเล่นอยู่ใน

วังให้พวกนักข่าวของไวท์โรสมาสัมภาษณ์ไม่ดีกว่าเรอะ นี่นึกว่าจะหนีเรื่องประเภทนี้พ้นซะละ ตอนอยู่ไวท์

โรสก็ต้องโดนสัมภาษณ์โน่นสัมภาษณ์นี่ ทั้งเรื่องตำแหน่งเจ้าหญิงรัชทายาทที่หลายฝ่ายเห็นว่าไม่เหมาะสม

ความรู้สึกที่มีต่อน้องสาวอย่างเฟโลอาและอะไรอีกมากมาย แล้วพอมาอยู่เจววิส ต้องมาแถลงข่าวเรื่องความ

สัมพันธ์กับเจ้าชายงี่เง่าเนี่ยนะ ฆ่ากันชัด ๆ  เธอคิดขณะที่เดินออกจากห้องประชุมสภาหลังที่ประชุมลงมติ

เห็นชอบเกินกว่าครึ่ง

     ดวงจันทร์สีนวลลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีนิล  ยามรัตติกาลเคลื่อนคล้อยเข้ามานานแล้ว แต่ห้องพักของคลีดี้ ยังเปิดไฟทิ้งไว้แสดงถึงคนภายในที่ยังไม่นอน  คลีดี้ผมสีทอง นัยน์ตาสีสวยกวาดมองตำราวิชาประวัติศาสตร์อย่างเลื่อนลอย อีกหนึ่งสมาชิกผมสี

ส้ม ที่นั่งนิ่งใจลอยคิดหาหนทางอย่างสุขุม ต่างจากคู่หูนัยน์ตาสีเขียว ที่เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องอย่างร้อนรน  "หยุดเดินเสีย

ที"คลีดี้สาวแห่งPearl เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนร่วมห้องอย่างไม่พอใจ "แล้วเธอจะให้ชั้นทำไง ชั้นไม่อยากแถลงข่าวนี่"รองคลีดี้

สวนกลับด้วยน้ำเสียงเครียด"แล้วเธอมีวิธีที่ดีกว่านี้เรอะ"เมฟลุยปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ  ก่อนจะถอนใจเมื่อตัวต้นเรื่องส่ายหัว "ใช่

สิ ใครจะไปย้อนเวลาได้ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องแก้"เมฟลุยทอดเสียงลงอย่างปลง ๆ "ใช่แล้ว น้ำยาลบความจำ"โรริน่าตะโกน 

"จะบ้าหรอ ลบความจำกันทั้งมหาลัย ก็แย่สิ"เมฟลุยแหวใส่ "ก็ลองเปิดตำราปรุงยาสิ อาจมีสอนปรุงยาลบความจำแบบกำหนดเวลาก็

ได้"วาเนซ่าเริ่มเห็นด้วยกับความคิดนี้ แล้วทั้งสามก็คว้าหนังสือปรุงยามาเปิดกันอย่างแข็งขัน

     "นี่ไงเจอแล้ว"วาเนซ่าพูด ทำให้ทั้งห้องเริ่มมีความหวัง "ไหนดูหน่อยซิ"เมฟลุยดึงหนังสือไปดู

ก่อนจะพยักหน้า"ใช้ได้ ส่วนผสมไม่มีอะไรมาก"เธอยิ้มก่อนจะยื่นหนังสือไปให้เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งไวท์

โรส"ไม่มีอะไรมาก ก็แค่นาฬิกาปลุก เกล็ดมังกร  ไฟจากปากมังกร" โรริน่าพูดกลั้วหัวเราะกึ่งประชด

ประชัน"หรือเธออยากจะแถลงข่าว"เมฟลุยหันมาถามอย่างไม่สบอารมณ์ โรริน่าส่ายหน้าวืด "งั้นเริ่มกันเลย 

นาฬิกาปลุก ชั้นพอจะมี แต่ไอ้เกล็ดมังกรกับไฟนั่นคงต้องไปขโมยจากคอกเลี้ยงสัตว์ของรุ่นพี่ปีสาม"โรริน่า

เริ่มวางแผน ทั้งสามดึงเสื้อคลุมออกจากตู้ก่อนจะก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไป

    
     "เร็วเข้า จะเอาตัวไหนก็เลือกสักตัว เหม็นจะตายอยู่แล้ว"โรริน่ากระตุกแขนเสื้อเพื่อนทั้งสอง "เธอว่าตัวไหนมันพอจะเป็น

มิตรที่สุด"เมฟลุยหันมาถามวาเนซ่าอย่างลังเล "มังกรพี่สาวเธอไง"วาเนซ่าตอบตรง ๆ "ไม่เอาด้วยหรอก ชั้นได้โดนด่าแน่  ถ้าเค้า

รู้"เมฟลุยรีบปฏิเสธ  "งั้นเอาตัวนี้ละกัน ดูสงบเสงี่ยมดี"โรริน่าชี้ไปยังมังกรตัวใหญ่สีดำ ที่นอนหลับอยู่บนฟางอันอบอุ่น  ทั้งสามจึง

เดินตรงไปยังมังกรสีนิลทันที  โรริน่าเอื้อมมือไปดึงเกล็ดที่ขาหน้าของมัน แต่อาจเป็นเพราะความตื่นเต้น ทำให้เธอไม่ทันระวัง 

มังกรเจ้ากรรมจึงตื่นขึ้นและพ่นไฟใส่ตามสัญชาติญาณ ส่งผลให้แขนเสื้อคลุมไหม้ไปเป็นแถบ เสียงกรีดร้องของเด็กสาวทั้งสาม 

ทำให้ทหารกล้าที่เข้าเวรวิ่งมาดู

     "เกิดอะไรขึ้น"เสียงดุดังมาจากภายในห้อง "มีนักศึกษาพยายามจะขโมยมังกรครับพี่"ทหารกล้าแห่ง

Pearl รายงานหัวหน้าหอ ก่อนที่ประตูจะเปิดออก "เธออีกแล้ว"ฟาโรโอดโอยเมื่อเห็นดวงหน้าของรุ่นน้อง

ผมสีน้ำตาล คนที่ทำเรื่องให้เขาปวดหัวได้ทุกวัน "นี่เธอด้วยหรอเมฟลุย"เสียงนั้นมีความผิดหวังละคนแปลก

ใจ "ไปตามอัศวินม้าดำ งานนี้ชั้นไม่ขอเอี่ยว ให้พวกนั้นสอบสวนกันเอง"สิ้นเสียงบัญชาการของหัวหน้าหอ

พัก ทหารกล้าน้อมตัวรับคำสั่งก่อนจะเดินจากไปอย่างเรียบร้อย

     "โอ้ย อะไรกัน ๆ ปลุกกันตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่"เฟร็นส์ หนึ่งในอัศวินม้าดำ เดินบ่นมาพร้อมกับชายเสื้อ

คลุมตัวยาวที่ปลิวตามแรงลม ตามหลังมาด้วยพี่เอ็ด อัศวินหน้าหวานและคู่หู พี่สนิช ส่วนอีกหนึ่งเจ้าชายที่เดิน

หาวหวอด ๆ มากับเพื่อนรักที่ตีหน้าตาย และยังมีรุ่นพี่บริช ที่เดินตามหลังมาด้วยคท่าทางหงุดหงิด "เฮ่อ ชั้น

ล่ะปวดหัว พวกนายจัดการต่อที  เด็กดื้อสามคนนี้พยายามจะขโมยมังกรในคอกเลี้ยงสัตว์ แต่ถูกจับได้เสีย

ก่อน"ฟาโรอธิบายให้เพื่อนฟังด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน "ขโมยมังกร"บริชอุทาน"เฮอะ คิดว่าอยากได้มากหรือ

ไง ไอ้มังกรเฮ็งซวยเนี่ย"โรริน่าสบถ"ที่อยากได้น่ะ เกล็ดกับไฟของมันต่างหาก"เธอพูดพลางเชิดหน้าขึ้น

"เกล็ดกับไฟ จะเอาไปทำอะไร"เค็นดิวถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ตามแบบฉบับ ทำให้เด็กสาวตรงหน้าอารมณ์

เสีย ทีพูดกับคนอื่นล่ะดี้ดี แต่พอพูดกับเธอ ต้องทำเสียงขรึมอยู่เรื่อย หน้าหมั่นไส้  "ถามว่าจะเอาไปทำ

อะไร"เค็นดิวยังซักไซ้ไม่เลิก ดวงตาสีน้ำเงินคมกริบจ้องมายังเธออย่างจะค้นหาความจริง"น้ำยาลบความจำ

งั้นสิ" โรริน่าสะดุ้งเฮือก นี่เขารู้ได้อย่างไรกัน"รู้แล้วถามทำไม ประสาท"เด็กสาวแหวใส่โดยไม่ได้สนใจรุ่นพี่

ตรงหน้า "ไม่อยากแถลงข่าว จนต้องลงทุนขนาดนั้นเชียว"เขาพูดด้วยน้ำเสียงรู้ทัน "เมื่อไหร่จะหยุดก่อเรื่อง

เสียที"เขาเริ่มเทศนา  "เอาเป็นว่าการรับโทษในครั้งนี้ คนที่ได้รับโทษมีเพียงคนเดียวนั่นก็คือเจ้าหญิงแห่ง

ไวท์โรส ส่วนคนอื่นที่ไม่เกี่ยว เชิญ"เขาสั่งด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ  "อะไรอะ ไม่ยุติธรรม"โรริน่าโวยวาย แต่

ก็ไร้ผล "บทลงโทษคือพรุ่งนี้มาช่วยพี่จัดเอกสาร"สิ้นเสียงของเจ้าชายเสียงผิวปากของรุ่นพี่ก็ดังเฟี้ยวฟ้าว

"เฮ่ย ชั้นซักเชื่อซะแล้วสิ ว่าข่าวที่พวกDiamond เอาไปลงจะเป็นความจริง"บริชแซว "ก็แค่จะให้น้อง

เค้ามาช่วยงาน หรือพวกนายอยากทำกันเอง"เค็นดิวรีบอธิบาย"อย่างโรริน่าน่ะ เป็นได้มากสุดก็แค่น้องสาว คิด

อะไรกันมาก"เขารีบแก้ตัวต่อ"หรอ แต่สำหรับโรริน่าแล้ว พี่เป็นได้อย่างมากก็แค่คนแก่ที่ชอบจู้จี้จุกจิก คอยจับ

ผิดตลอด"เธอพูดพลางเชิดหน้าเดินกลับห้องพักอย่างไม่สบอารมณ์

     "นี่แล้วมีอันนี้อีก"เค็นดิวเดินตรงมายังเจ้าหญิงผมสีน้ำตาล ที่บัดนี้นั่งจมกองเอกสารพลางยื่นปึก

เอกสารอีกกองให้เธอจัดเรียงและตรวจตราตัวอักษร หลังจากการสัมภาษณ์อันยาวนานเสร็จสิ้นลง  เธอแทบ

จะไม่ต้องพูดอะไรเลย ได้แต่ฟังเจ้าชายบ้าอำนาจอธิบาย แล้วเธอก็โดนลากตัวมาให้นั่งจัดเอกสารและตรวจตัว

สะกดเอกสารที่สภาต้องแจกให้ชั้นปีต่าง ๆ พูดง่าย ๆ ก็คือเธอต้องนั่งอ่านต้นฉบับของเอกสารทั้งหมด ไม่ว่า

จะเป็นจดหมาย ใบประกาศและอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย "ว่าไง โรริจัง เหนื่อยไหม"เฟร็นส์ที่นั่งทำงานอยู่

บนโต๊ะเงยหน้าหันมาทักทาย "เหนื่อยสิคะ เอกสารตั้งมากมาย แต่จะทำไงได้ เป็นแค่รองคลีดี้ จะเอาอะไรไป

สู้อัศวินจอมเผด็ดการ"เธอตอบเสียงแจ๋วก่อนจะค้อนไปยังอัศวินที่พูดถึง "พูดแบบนี้ กระทบกันหลายคนนะ

นี่"เอ็ดเอ่ยอย่างเอ็นดู"เปล่านะ ใครเป็นจอมเผด็ดการ ก็รู้ ๆ กันอยู่"เธอรีบแก้ตัวหวุดหวิด"ใครทำผิดก็ต้องได้

รับโทษ"เสียงแหบห้าวจากเจ้าชายที่ถูกเอ่ยถึงโต้กลับ"เฮอะ รับโทษ รับโทษคนเดียวเนี่ยนะ ไม่ยุติธรรม"โรริ

น่าเถียงกลับอย่างรวดเร็ว"ก็ใครกันเป็นตัวต้นคิด"เสียงแหบห้าวยังดังกลับมาอย่างไม่รอช้า โรริน่าเบ้ปากอย่าง

จนคำจะเถียง ก่อนจะหันไปสนใจกับเอกสารต่อ"นี่ยังไม่รวมค่าเสียหายที่ทำแจกันแตกอีกนะ"เมื่อเห็นเด็ก

สาวไร้ทางตอบโต้ เขาจึงรีบใส่ไฟทันที "งกชะมัด"เสียงพึมพำจากเด็กสาวทำให้เขาแอบอมยิ้มอย่างที่ไม่เคย

เป็น

      "ดาบ เป็นสิ่งที่มีจิตวิญญาณ มันไม่ใช่เพียงแค่เหล็กหรือโลหะเท่านั้น"เสียงบรรยายของอาจารย์ฟิง

เกิลท่ามกลางห้องที่ถูกสร้างบรรยากาศเป็นทุ่งหญ้า แวดล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์  แสงแดดจากเวทย์

มนตร์อ่อนแสงลง แสดงถึงยามบ่ายที่มาเยือน สายลมเวทย์พัดผ่านให้ความเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ ประตูที่

เพิ่งก้าวผ่านถูกปิดสนิทร เวทย์ช่วยอำพรางประตูให้กลืนกับบรรยากาศ  "คุณชามมิ่ง ดาบของคุณมีสรรพคุณ

อะไร"อาจารย์ฟิงเกิลเดินผ่านแถวนักศึกษาที่นั่งอยู่บนพรมหญ้าสีเขียว อาจารย์สุ่มถามสรรพคุณของดาบแต่

ละอัน มันน่าแปลก เพราะตามมารยาทแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเค้าถามกันหรอก มันเป็นกลยุทธของแต่ละ

ฝ่าย"ผมยังหาสรรพคุณของมันไม่เจอเลยฮะ อาจารย์"ชามมิ่งตอบคำถามอย่างชาญฉลาด"คุณควรพยายามฝึก

ซ้อมและหาสรรพคุณของมันให้เจอ คุณเวสตั้น"สรรพนามที่อาจารย์ใช้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด "คุณโรริน่า

หวังว่าโรอากับเฟมิล่าคงสบายดี"ชื่อบุพการีถูกเอ่ยขึ้น ทำให้เธอฉุนนิด ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำใจ "ลุก

มานี่ซิ"อาจารย์เรียก โรริน่าทำหน้างง ๆ อย่างไม่เข้าใจ  ก่อนจะกระโดดหลบปลายดาบที่อาจารย์ส่งมาให้"มุก

จันทรา"เธอเรียกดาบอย่างคล่องแคล่วพลางกระโดดหลบคมดาบอีกครั้ง  ตั้งท่าเตรียมพร้อม ฟิงเกิลพุ่งดาบมาที่

เธออีกครั้ง แต่คราวนี้โชคไม่เข้าข้างเธอเสียเลย ปลายดาบเฉือนเนื้อส่วนแขน  เรียกเลือดจากเจ้าหญิง โรริน่า

กัดฟันกรอด ก่อนจะพุ่งปลายดาบตรงไปยังอาจารย์ ดาบปะทะดาบเกิดเสียงดัง  ก่อนผู้เยาว์จะเสียท่าให้ผู้อวุโส

เลือดซิบไหลออกมาจากแผลใหม่ แต่ความพยายามก็ยังไม่หมด  เสียงดาบแหวกอากาศดังหวีดหวิวทำให้เป้า

หมายอย่างเธอหลบได้ไม่ยาก  ดาบใหญ่เฉียดปลายผมสีน้ำตาลไปเพียงเล็กน้อย เธอไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะ

รับ อย่าว่าแต่เป็นฝ่ายรุกเลย ดาบของอาจารย์ฟิงเกิลพุ่งมายังเธออย่างกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่มีแม้ช่องว่าง

ให้เธอได้ตั้งตัว กลุ่มเพื่อน ๆ ตีวงล้อมให้เป็นวงกว้างเพื่อป้องกันการเป็นลูกหลง แต่ถึงอย่างไรก็ยังมองมา

อย่างเป็นห่วง โรริน่าถอยหลังกรูดเพื่อเตรียมโจมตี ดาบเรียวพุ่งตรงไปยังดาบใหญ่ที่คอยท่าอยู่ ดาบปะทะ

ดาบอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบ เฉือนเสื้อคลุมของอาจารย์ขาด เสียงเฮจากเพื่อน ๆ ที่เฝ้าสังเกต

การณ์เชียร์ลั่น เกมส์เริ่มสนุกเมื่ออาจารย์ฟิงเกิลไม่ได้เป็นผู้โจมตีเพียงฝ่ายเดียว  ก่อนออดหมดเวลาจะดัง

พร้อมกับเด็กสาวที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เสื้อคลุมที่ยังไม่ทันได้ซ่อมจากการโดนไฟไหม้ขาดเป็นทาง

"วันนี้พอแค่นี้"อาจารย์ฟิงเกิลกล่าวทิ้งท้ายและหายตัวไปอย่างน่าอัศจรรย์  โรริน่าเดินโซเซออกมาจากห้อง

เรียนดาบ และตรงไปยังห้องสอนเวทย์มนตร์โดยมีเพื่อนรักเดินตามหลังมา

     "วันนี้เราจะเรียนเวทย์ชั้นสูง คือเวทย์สร้างปีก"เสียงอาจารย์สอนวิชาพ่อมดศาสตร์เอ่ยขึ้นหลังนัก

ศึกษาเข้ามากันครบแล้ว เสียงพูดคุยวิพากวิจารณ์ดังกันเซ็งแซ่ ก่อนจะเงียบลงเมื่อหางตาของอาจารย์กวาดมอง

มา"เปิดตำราพ่อมดศาสตร์หน้าที่ 38"สิ้นคำสั่งเสียงเปิดหนังสือก็ดังกันผึบผับ"เซเรีย เซราเฟีย อเมอทา ปาติคู

ลา วิง"อาจารย์ร่ายเวทย์ใส่หนังสือเป็นตัวอย่าง  พออาจารย์ร่ายเวทย์จบ หนังสือพ่อมดศาสตร์เล่มหนาก็มีปีกสี

ขาวโผล่ออกมา มันบินวนไปรอบห้อง ตามคำสั่งก่อนจะจอดลงที่โต๊ะอาจารย์อย่างสวยงาม เสียงปรบมือดังไป

ทั่ว"เวทย์นี้ถึงจะเป็นคาถาที่ไม่ยาว แต่ก็ต้องใช้พลังจิตสูง คือต้องมีสมาธิ เพ่งจิตไปยังเป้าหมายให้ดี และที่

สำคัญ เวทย์บทนี้จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อพวกคุณมีพลังเวทย์ที่สูงในระดับนึง  ผมไม่คาดหวังให้พวกคุณทุกคนต้อง

ใช้เวทย์นี้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น แต่จะให้พวกคุณทดลองเพื่อจะได้เป็นแรงผลักดันให้พวกคุณฝึกฝน

เวทย์จนมีระดับเวทย์ที่แกร่ง"เสียงเอะอะโวยวายดังไปทั่วเมื่อฟังคำอธิบายเสร็จ จนอาจารย์ต้องรีบห้าม

ปราม"เอาอย่างนี้ละกัน เพื่อเห็นแก่ความขยันที่พวกคุณฝึกฝนเวทย์ ถ้าใครใช้เวทย์นี้ได้สำเร็จ ผมจะให้สอง

คะแนน"เสียงโวยวายเงียบไป แต่แทนที่ด้วยเสียงร่ายเวทย์  ตามคาด คนที่ทำได้สำเร็จเป็นคนแรกจะเป็นใคร

ไปได้นอกจากเจ้าหญิงแห่งวิชท์แลนด์ตามติดมาด้วยคู่หูเพื่อนยากจ้าหญิงโรริน่า เมอชาร์น คนที่ใคร ๆ ก็รู้จัก 

 ส่วนคนที่ทำได้แย่ที่สุดเห็นทีจะเป็นเจ้าหญิงนาเนีย แห่งมาเมโล ที่พยายามเสกแก้วน้ำให้บินได้ แต่ไม่ว่าจะ

เสกซักเท่าไหร่ มันก็กลายเป็นหูกระต่ายโผล่ออกมาอยู่ดี  ทั้งชั่วโมงจึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน

     "ไปก่อเรื่องที่ไหนมาอีกล่ะ"เสียงของเจ้าชายรุ่นพี่ตะโกนมาจากระเบียงชั้นบน ทำให้รุ่นน้องอย่างเธอ

ต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองอย่างไม่สบอารมณ์  เจ้าชายรัชทายาทแห่งสโนเฟลค ที่ใคร ๆ ชมนักชมหนาว่า

เก่งกาจ กำลังนั่งห้อยขาลงมาจากระเบียงชั้นสาม ในมือมีหนังสือเล่มหนาพร้อมปากกาด้ามโปรดสีทอง ใบ

หน้ายิ้มแย้มแสดงถึงอารมณ์ที่แจ่มใส "ขอให้ตกลงมาเถอะ เพี่ยง"เสียงรุ่นน้องสาบแช่งทำให้เจ้าชายหุบยิ้ม

"ถ้าบังเอิญพี่ทำหนังสือเล่มนี้ตกลงไป ก็ต้องขอโทษที"เขาขู่พลางยิ้มให้อย่างมีชัย โรริน่าแลบลิ้นใส่อย่าง

สนิทรสนม"ว่าไง ไปก่อเรื่องที่ไหนมาล่ะ"รุ่นพี่ที่อยู่เหนือหัวยังตะโกนถามไม่เลิก "รู้ได้ไง ว่าไปก่อ

เรื่อง"เธอถามลองภูมิ"ก็แหม เสื้อคลุมเจววิส เคยมีรอยขาดที่ไหนกัน แล้วยังมีคราบเลือดอีก"เขาตะโกน

ตอบ"ก็แค่ฝึกซ้อมดาบนิดหน่อย"เธอตอบไปอย่างไม่ได้สนใจ"ไม่นิดล่ะมั้ง อย่าลืมไปซ่อมด้วย  เดี๋ยวเค้าจะ

หาว่าPearl ดูแลนักศึกษาไม่ดี ปล่อยให้ใส่เสื้อคลุมซอมซ่อ"เขาตะโกนลงมา สร้างความหมั่นไส้ให้รุ่นน้อง

ได้ไม่น้อย"งั้นก็ซ่อมให้สิ"โรริน่าตะโกนขึ้นไปอีกครั้ง"ซ่อมเองไม่เป็นหรือไง"เค็นดิวยังคงตะโกนลงมา

อย่างไม่รู้จักเหนื่อย "ซ่อมเป็นแต่มันเปลืองพลังเวทย์ เฟ้ย"โรริน่าตั้งใจปล่อยคำหยาบไปยังรุ่นพี่เบื้องบน



ก่อนจะกระโดดหลบหนังสือเล่มหนา ที่รุ่นพี่บังเอิญทำหลุดมือตกลงมาและยิ้มให้อย่างกวน ๆ