ผจญภัยในโลกต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

..... ณ วันที่ 31 มีนาคม 2557..... เป็นช่วงเวลาของการปิดเทอมใหญ่  ผมนามว่า อากร อายุ 16 ปี พึ่งจบจากการศึกษามัธยมต้น และกำลังเดินทางกลับบ้านที่อยู่ต่างจังหวัด  โดยการเดินทางกลับไปบ้านยายที่ต่างจังหวัดนั้น ผมได้ขึ้นรถทัวร์เพื่อไปพบยาย  การเดินทางในระหว่างไปบ้านยายผมนั้นเป็นช่วงเวลาที่แปลกประหลาดมาก โดยปกติการเดินทางในช่วงเทศกาลหรือวันหยุดจะมีการจราจรที่ติดขัดมาก และคนบนรถทัวร์ก็ต้องไม่มีที่นั่งเหลือ  แต่รถทัวร์ที่ผมนั่งมานั้นก็ช่างโล่งมากและการจราจรก็ไม่ติดขัดเลย ซึ่งคนในรถทัวร์มีประมาณ 8 คนได้ มีผู้ชาย 4 คน และผู้หญิงอีก 4 คน  โดยนับรวมผมอยู่ในกลุ่มนั้นแล้ว     ผมนั่งรถทัวร์ได้ประมาณ 2 ชั่วโมง     ก็ถึงภูเขา “ภูผา” ซึ่งเป็นภูเขาที่ใหญ่ที่กั้นกลางระหว่างตัวเมืองของทั้ง 2 เมือง  ซึ่งการติดต่อหรือเดินทางนั้นต้องลอดผ่านภูเขาภูผาเท่านั้น     ขณะที่รถทัวร์กำลังเข้าลอดผ่านอุโมงค์ถ้ำนั้น  บรรยากาศในอุโมงค์นั้นไม่สามารถอธิบายได้ เพราะความมืดมิดของถ้ำอุโมงค์  ผมอยากให้ลอดอุโมงค์ไปเร็วๆ เพราะผมดวงตาของผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย....     ผ่านไปประมาณ 5 นาทีได้ผมก็เห็นแสงไฟ   ผมคิดว่าในที่สุดก็จะพ้นอุโมงค์นี้สักที   เมื่อรถทัวร์พุ่งผ่านแสงไปนั้น

                .....ผมก็ลืมตาขึ้น และก็อุทานขึ้น “เกิดไรขึ้นเนี่ย”    พวกเราทั้งแปดคนกำลังยื่นอยู่ รถทัวร์หายไปไหน ถนนหายไปไหน เมืองหายไปไหน   ที่นั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากแสงสีขาว และ คน 8 คนที่กำลังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  

                พวกเราทั้ง 8 คนนั้นกำลังตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ว่าเราอยู่ที่ไหนกัน,   เรามาอยู่นี่ได้ไง  

                .....อยู่ๆ ก็มีอีกเสียงหนึ่งที่ไม่ใช่เสียงจากกลุ่มเรา 8 คน.... “ยินดีต้อนรับเหล่าลูกแกะน้อยหลงทางทั้ง 8”

                พวกเรายิ่งงงกันใหญ่เมื่อได้ยินเสียงนั้น.....   ผมรีบเรียกสติกลับคืนมาและพูดกลับไปว่า  “พวกเราอยู่ที่ไหน,  ได้โปรดส่งเรากลับไปที่ที่เราจากมาด้วย”   

                จะกลับไปโลกที่เจ้ามางั้นหรอ.......       พวกเราทั้ง 8 คน พูดเป็นคำเดียวกันว่า “ใช่” ........ข้าจะส่งพวกเจ้าทั้ง 8 คนกลับไปโลกเก่าก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าพวกเจ้าต้องรวบรวมแผ่นดินของโลกนี้ให้รวบรวมแผ่นดินนี้ให้เป็นหนึ่งเดี่ยวกันสะก่อนถ้าพวกเจ้าไม่ทำละก็พวกเจ้าก็ไม่มีทางได้กลับไปที่โลกเดิมอีก

                พวกผู้หญิงพอบอกว่าจะไม่มีทางกลับไปโลกอีกถึงกลับร้องไห้โฮกันเลย

                เจ้าลูกแกะน้อยทั้ง 8 เอ๋ย ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าทำภารกิจนี้ฟรีๆ   เมื่อเจ้าทำภารกิจนี้สำเร็จนอกจากจะกลับโลกเดิมได้แล้ว  ข้าจะให้พวกเจ้าขออะไรก็ได้ 1 อย่างเป็นการตอบแทน

                เมื่อได้ยินดังนั้นพวกผู้หญิงก็เริ่มหยุดร้องไห้ได้            “.....และพวกเราต้องทำยังไงถึงจะรวบรวมแผ่นดินนี้ให้เป็นหนึ่งเดี่ยวกันได้    พวกเรานั้นไม่มีอะไรเลย เราเป็นแค่คนธรรมดานะ  จะเอาอะไรไปต่อสู้หรือรวบรวมกลุ่มคนทั้งหมดให้อยู่รวมกันได้ ไหนนอกจากภาษาแล้ว เชื้อชาติอีก และการรวบรวมผู้คนในอายุขัยของพวกเรานั้นไม่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้นแน่” คนขับรถทัวร์เป็นคนพูด   

                ... ฮา ฮา ฮา พวกเจ้าจะรวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียววิธีการไหนก็เรื่องของเจ้า   ไม่ว่าจะด้วยการคัดเลือกผู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม, หรือทำสงครามและชนะได้มา ก็เรื่องของพวกเจ้า             และเรื่องอายุขัยของพวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปในโลกนี้เวลา 1 ปี ของที่นี้ เทียบเท่า แค่ 1 วัน ของโลกของเจ้า เพราะฉะนั้นอายุขัยของพวกเจ้าน่าจะอยู่ได้ถึง 10,000 ปี       อ่อ..แต่อย่าลืมละว่าถ้าตายในโลกนี้เจ้าก็ไม่มีทางฟื้นคืนชีพได้ ถ้าตายแล้วก็ตายไปเลย...

                พวกเราทั้ง 8 มองหน้ากันและก็พยักหัวเบาๆ            “ได้ข้าจะทำภารกิจนี้”  กรพูดออกมาอย่างเสียงดัง  ข้าก็จะทำภารกิจนี้ด้วย  ข้าด้วย ข้าด้วย  ข้าด้วยคน  อีก 7 คนที่เหลือก็พูดด้วย

                ...ฮา ฮา ในเมื่อพวกเจ้ารับข้อเสนอนี้แล้ว ข้าจะให้อะไรเล็กน้อยสำหรับพวกเจ้าที่พึ่งก้าวเข้ามาในโลกนี้ครั้งแรก  ขอให้พวกเจ้าจงทำภารกิจนี้ให้สำเร็จและจงก้าวเดินไปในทางเลือกที่เจ้าชอบ..................

                อยู่ๆ ก็มีกล่องหีบสีทองทั้ง 8 ใบลอยลงมาจากฟ้าและลงสู่มือของพวกเรา   พวกเรานั้นได้กล่องหีบสีทองคนละใบเราก็ต่างสงสัยว่าข้างในนั้นคืออะไรกันแน่              ในระหว่างที่กำลังสงสัยอยู่นั้นแสงสีขาวก็เปิดจ้าขึ้นมาอีกครั้ง

                พวกเราทั้ง 8 ก็โผล่ในทุ่งหญ้าที่เขียวขจีไกลสุดลูกหูลูกตา

พวกเราทั้ง 8 คนต่างนิ่งเงียบเป็นระยะเวลาหนึ่ง   เพราะพวกเค้าทั้ง 8 ก็ยังสับสนอยู่ว่าทีนี่คือที่ไหนกันแน่ และจะต้องทำอย่างไรต่อไป

                “เออ.....  พวกเราควรทำไงกันดี”  กรเอยปากพูด

                “นั้นสิ    ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรดี”    หญิงสาวที่ใส่แว่นตาพูด

                พวกเราทั้ง 8 ต่างก็คลุ่นคิดว่าต่อไปนี้จะทำไรดี  เพราะอยู่ๆทุกคนก็โดนดึงมาจากโลกเก่า และโผล่มาโลกโดยต้องมาทำภารกิจต้องรวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งอีก    ทำให้ทุกคนนั้นมึนงงแบบตั้งตัวไม่ทัน

                “งั้นเอางี้ไหนๆก็ยังคิดไรไม่ออก   ยังไงพวกเราก็ต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกัน มาทำความรู้จักก่อนเป็นไง”  คนขับรถทัวร์พูด

                “ผมชื่อ วิมล  อายุ 29 ปี อาชีพขับรถทัวร์ ชื่อเล่นชื่อ โจ้ เรียกผมว่า โจ้ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” คนขับรถทัวร์บอกชื่อตัวเองเป็นคนแรก

                “เออ...  ดิชั้นชื่อ จิราพร  อายุ 21 ปี  กำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยปี 4 ค่ะ   เรียกเราว่า มิ้น ก็ได้ค่ะ”  ผู้หญิงที่ออกแนวเรียบร้อยเป็นคนกล่าวออกมา

                “ผมชื่อ นพดล  อายุ 38 ปี  เป็นอาจารย์สอนหนังสือในระดับมัธยม”  ผู้ชายคนที่ใส่แว่นและใส่ชุดแลดูคนมีตังค์พูด

                “ผมนายกิติพงศ์  อายุ 27 ปี อาชีพไม่มีครับ เรียกผมว่า บอล ก็ได้ครับ”  ผู้ชายที่ดูกำย่ำเป็นคนพูด

                “ฉันชื่อเจนจิรา  อายุ 45 ปี เป็นแม่บ้าน  ส่วนนี่ลูกส่วนดิฉันชื่อน้องปัง  สวัสดีทุกคนสิน้องปัง” คุณป้าเป็นคนกล่าวพูด

                “สวัสดิค่ะ หนูน้องปัง ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ”  หนูน้อยวัย 12 ขวบ พูดกล่าวทักทายด้วยอารมณ์ยิ้มแย้ม

                 “ฉันชื่อ แป้ง อายุ 17 ปี  ส่วนอาชีพ ไม่มีค่ะ ยังไงก็สวัสดีทุกคนนะค่ะ”  หญิงสาวที่ใส่แว่นตาพูด

                “ส่วนผมชื่อ อากร ครับ อายุ 16 ปี เรียกผมว่า กร เฉยๆก็ได้ครับ ยังไงก็ขอฝากตัวกับทุกคนด้วยครับ” กรพูดด้วยความกระตือรือร้น

                ทุกคนได้กล่าวทักทายและพูดคุยว่าจะทำอะไรต่อไป  เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที   แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุปสักที่ว่าจะรวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งได้ไง  ทุกคนก็ทำหน้าปวดหัวไปหมด  แต่มีอยู่คนหนึ่งกลับพูดว่า

“งั้นข้าขอแยกตัวก่อนนะ”   บอลเป็นผู้กล่าว

“บอล......  นายจะไปไหน    เรายังไม่รู้วิธีที่จะดำเนินภารกิจนี้ให้เสร็จเลยนะ”  อาจารย์นพดลเป็นผู้กล่าว

เฮอ...  บอลถอนหายใจและพูดว่า “นายก็ได้ยินที่เจ้านั้นบอกไม่ใช่หรือไง  ว่าจะทำวิธีไหนก็ได้ให้รวบรวมแผ่นดินนี้สำเร็จ     อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา  ข้าจะไปหาข้อมูลของโลกนี้ก่อนดีกว่าและค่อยหาวิธีก็ยังไม่สาย  เพราะยังไงพวกเราก็ยังกลับโลกเดิมไม่ได้เร็วๆนี้อยู่แล้ว”

“นั้นสินะ  ยังไงเราก็ไม่ได้กลับไปภายใน 1-2 วันนี้อยู่แล้ว.....   บอล    ขอป้ากับลูกไปกับเธอด้วยนะ”

“ได้เลยครับ  แล้วพวกนายจะมาด้วยไหม” บอลกล่าว

อาจารย์นพดลคิดอยู่สักพัก ก็นั้นสิ อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา      และอาจารย์นพดลก็เดินทางไปกับบอลด้วยพร้อมกับคนอื่นๆ ยกเว้น คนๆหนึ่ง

“งั้นผมขออวยพรขอให้พี่โชคดีนะครับ” กรพูดกล่าวลา

“กร  ทำไมไม่มาด้วยกันละ” อาจารย์นพดลถามกร

“โทดทีครับ  ตามที่เจ้านั้นเสนอมาว่าให้รวบรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งและจงก้าวเดินในทางเลือกที่เจ้าชอบ    ผมเลยอยากจะขอผจญภัยในดินแดนนี้สักพักหนึ่งก่อนนะครับ ว่าจะทำอะไรต่อไป   ถ้าผมเดินทางไปกับพวกพี่ผมคงต้องคล้อยตามพวกพี่แน่นอนเลยครับ” กรพูดด้วยความตั้งใจ

“นั้นสินะ  พวกเราแต่ละคนก็มีความคิดและวิธีการที่แตกต่างกันไป   งั้นก็ขอให้โชคดีนะ” อาจารย์นพดลกล่าว

โชคดีครับ ขอให้โชคดีในการเดินทางครับ   กรกล่าวลา

ดังนั้นนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นการเดินทางของคนทั้ง 8 ที่เดินทางตามแนวทางของตนเอง

                                                                    (จบตอนที่ 1)
                                 ***พอดีผมแก้ไขเรื่องตอนใหม่นะครับเพราะว่าในแต่ละตอนมันสั้นเกินไปผมเลยจับมารวมกันใหม่***