ลำดับตอนที่ #77
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : บทที่เจ็ดสิบสอง -- ของขวัญ
บทที่เจ็ดสิบสอง
...อากาศยังคงหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกวัน...
พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดของเขาแล้ว เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าพี่สนจะต้องสรรหาซื้อของขวัญราคาแพงแสนแพงมาให้อย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น จึงรอให้ถึงวันจริงแล้วค่อยบอกดีกว่า
ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน เขาบอกให้รุ่นพี่กลับไปรอที่ห้องก่อน เพราะให้เหตุผลว่าจะไปซื้อของที่ตลาดเพื่อมาทำอาหารเย็น โดยที่ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้รู้หรอกว่าเขาอยากทำอาหารมื้อใหญ่ไว้ฉลองกันสองคนก่อนจะถึงเวลาเที่ยงคืนที่กำลังจะก้าวสู่วันเกิดของเขานั่นเอง ส่วนพี่สนก็อือออตอบตกลงโดยไม่ได้ว่าอะไร
เมื่อซื้อของจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็หิ้วถุงพะรุงพะรังเดินทางกลับทันที เมื่อถึงห้องก็พบว่ารุ่นพี่กำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจ อีกฝ่ายเดินมาถือของเข้าตู้เย็นช่วย แล้วจึงกลับไปนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ตามเดิม
“ พี่สน... ” ร่างเพรียวอมยิ้มเรียกอีกฝ่ายจากในครัว
“ หือ ?? ”
“ วันนี้พี่สนห้ามไปไหนนะ ต้องอยู่กินข้าวด้วยกัน ”
“ ค้าบบ...พี่ไม่ไปไหนหรอก ที่รักอยู่ไหน พี่ก็อยู่นั่นแหละ ” พูดแล้วยังหันมายักคิ้วให้กันอีกแน่ะ
เขาแอบอมยิ้ม แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาทำกับข้าวต่อไป
ไม่นาน...อาหารจานโปรดของพวกเราก็ถูกวางไว้บนโต๊ะจนเกือบเต็ม ทั้งกุ้งทอดกระเทียม ไข่ตุ๋นปูอัด ยำหมูมะนาว แถมด้วยสลัดจานใหญ่อีกต่างหาก ทำจนลืมไปว่ากินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“ โห...ทำไมทำเยอะขนาดนี้เนี่ย ?! ” รุ่นพี่ถึงกับตกใจ
“ ยังมีวุ้นกะทิอีกนะ ตอนนี้แช่ตู้เย็นไว้ เดี๋ยวรอให้เย็นก่อน ” เขาบอก
“ โห...แฟนใครเนี่ย รักตายเลย ” ฝ่ายนั้นพูดแล้วยิ้มกว้างมาให้
“ แฟนพี่สนน่ะแหละ ” เขาตอบอมยิ้ม แล้วรีบเดินหนีไปหลังครัวด้วยความเขินอายทันที
แต่ฝ่ายนั้นก็เดินตามเข้ามาในครัว แล้วมาโอบกอดทางด้านหลัง
“ นี่ที่รักกะจะขุนให้พี่อ้วนเลยเหรอ ? ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย...แค่.... ” เขายื่นจานกับช้อนส้อมให้รุ่นพี่ถือ
“ แค่อะไร ? ”
...แค่พรุ่งนี้เป็นวันพิเศษ...น่ะสิ
“ ช่างเถอะ ” เขาพยายามถอดเสื้อกันเปื้อนออก แล้วล้างมือให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปนั่งกินอาหารกับรุ่นพี่
พี่สนดูเอร็ดอร่อยกับอาหารที่อยู่ตรงหน้ามาก เพราะกุ้งทอดกระเทียมและไข่ตุ๋นปูอัดเป็นของโปรดของฝ่ายนั้น เขาจึงตั้งใจทำให้เป็นพิเศษ ส่วนยำหมูมะนาวและสลัดก็เป็นอาหารโปรดของเขาเอง โดยเฉพาะยำหมูมะนาวที่แม่เคยทำให้ทานและรู้สึกว่าอร่อยมาก เขาจึงลองหัดทำดูบ้าง
“ อร่อยจังเลย ” อีกฝ่ายชมไม่ขาดปาก
“ อร่อยก็กินเยอะๆ ” แล้วเขาก็ตักไข่ตุ๋นให้คนตรงหน้าเพิ่ม
พี่สนส่งยิ้มมาให้ “ น่ารักขึ้นทุกวันนะเนี่ยเรา ”
“ แน่ล่ะ ”
แล้วพวกเราก็กินอาหารกันจนเกือบหมด เขาและรุ่นพี่ช่วยกันเก็บกวาดและล้างจานคนละไม้ละมือ เมื่อมองดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว
อีกเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้น...ก็จะก้าวเข้าสู่วันเกิดของเขา...
หลังจากที่เราทั้งคู่อาบน้ำกันจนเสร็จ พี่สนก็ชวนมานั่งดูหนังด้วยกันเพราะฝ่ายนั้นพึ่งไปเช่ามาเมื่อตอนเย็น
เมื่อเปิดแผ่นเสร็จเรียบร้อย พี่สนก็มานอนหนุนตักเขาเหมือนอย่างทุกครั้ง เขาชอบจับผมรุ่นพี่เล่นเวลาที่ฝ่ายนั้นนอนหนุนตักเขาแบบนี้ ตอนแรกนึกว่าพี่สนจะนอนหลับเหมือนทุกที แต่แล้ว...เมื่อหนังถึงครึ่งเรื่อง อีกฝ่ายกลับลุกไปเปลี่ยนแผ่นหนังอีกครั้ง
“ ยังจะดูอีกเหรอ ? นี่ดึกแล้วนะ ” เขามองดูนาฬิกาข้างฝาผนังก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกทุ่มแล้ว
“ ขอดูอีกเรื่องนึง ณัฐดูเป็นเพื่อนพี่ก่อน ”
รุ่นพี่ปิดไฟจนมืด แล้วก็ก้าวมานอนหนุนตักเขาบนโซฟาตัวใหญ่เหมือนเดิม...
นาฬิกาส่งเสียงบ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว...ร่างเพรียวได้แต่ยิ้มบางกับตัวเองพร้อมกับลูบผมคนรักด้วยความสบายใจ
...แค่มีพี่สนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ก็เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดแล้ว...
สำหรับคืนนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีก แค่ได้กินข้าวกับพี่สน ได้นอนดูหนังด้วยกันเพียงลำพังสองคนอย่างนี้ ได้พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน...แค่นี้ก็เกินพอแล้ว
แสงจากทีวีจอใหญ่ เป็นเพียงแสงสว่างเดียวภายในห้องนี้ เสียงเพลงเริ่มคลอแผ่วเบาเข้ามาให้ได้ยิน [กดฟัง] สายตาของเขาจับจ้องมองภาพตรงหน้า ก่อนที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพๆหนึ่ง...
ร่างเพรียวขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย เขาจึงก้มมองรุ่นพี่ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะชี้นิ้วเป็นความหมายบอกให้กลับไปดูจอภาพตามเดิม
ภาพที่อยู่ในจอทีวีตรงหน้า.....คือภาพของเขาเอง...ที่กำลังฉีกยิ้มกว้าง ดูแล้วสดใสและเป็นธรรมชาติอย่างที่สุด เขาจำไม่ได้แล้วว่าถูกถ่ายไว้ตั้งแต่ตอนไหน ทราบเพียงแต่ว่ารุ่นพี่น่าจะเป็นคนถ่ายให้
ภาพบนพื้นฉากหลังสีขาว พร้อมกับเสียงเปียโนบรรเลงเบาๆ ทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ตัวหนังสือสีน้ำตาลจางๆลอยเด่นชัดขึ้นที่ใต้ภาพ
‘...คนที่ผมรักมากที่สุด...’
เขาแปลกใจ...เพราะนี่คงไม่ใช่หนังธรรมดาที่พี่สนพยายามจะเปิดให้ดูแน่นอน
นี่อะไรกัน วิดีโอของเขาอย่างนั้นเหรอ ?
แล้วภาพของเขาในอิริยาบถต่างกันก็ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆผสมผสานกับเสียงเปียโนอันไพเราะคลอแผ่วเบาได้เป็นอย่างดี
รุ่นพี่แหงนหน้าขึ้นมามองแล้วกุมมือเขาเอาไว้แน่น เขาส่งยิ้มเขินอายให้ ก่อนที่จะจับจ้องมองภาพตรงหน้าต่อไป
...ภาพจากปัจจุบันเหมือนถูกย้อนกลับไปหาอดีตเรื่อยๆอย่างช้าๆประสานกับบทเพลงอันแสนไพเราะ...
ตั้งแต่ครั้งที่เราถ่ายรูปเล่นกันในห้อง...ภาพที่พี่สนถ่ายตอนไปสวนสาธารณะ...ภาพที่ไปเขาใหญ่ด้วยกัน...ภาพความทรงจำที่สวยงามของเราทั้งหมด...ไม่เว้นแม้แต่ภาพร่างเปลือยครึ่งตัวที่รุ่นพี่แอบถ่ายตอนไหนก็ไม่ทราบได้
เขาตกใจตาโต..อมยิ้มเขินอายก่อนที่จะฟาดแขนฝ่ายนั้นหนึ่งที แล้วจึงยื่นมือกลับไปกุมกันไว้ดังเดิม
ตัวหนังสือสีน้ำตาลอ่อนลอยเด่นขึ้นมาอีกครั้ง...พร้อมกับ ‘ภาพคู่’ ของเราสองคนเข้ามาแทนที่และเปลี่ยนไปภาพแล้วภาพเล่า...
‘ ...ณัฐครับ... ’
‘ ...พี่มีความสุขมาก...’
‘ ...ที่มีณัฐอยู่เคียงข้างกัน... ’
‘ ...คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด... ’
‘ ...ขอบคุณมากนะ...’
‘ ...ที่เลือกพี่... ’
พอมาถึงตรงนี้ หัวใจของเขาพองโตด้วยความเต็มตื้น น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมานิดๆ เราทั้งคู่ประสานกุมมือกันแน่นมากกว่าเดิม
ต่อมา...ภาพเขียนลายดินสอภาพหนึ่ง ปรากฏขึ้นมาแทนที่...เป็นภาพที่เขาจำได้ดีว่าเคยวาดประกวดตอนวันเฟรชชี่ไนท์...รูปพี่สนนั่นเอง
ตัวหนังสือเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
‘ ...เริ่มต้น... ’
‘ ...จากวันนั้น... ’
เขาแอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงครั้งที่เราแย่งภาพนี้กัน จนเขาต้องเสีย ‘จูบแรก’ ให้พี่สนไปโดยที่ไม่ได้เต็มใจสักนิด หลังจากนั้น...เขาก็ไม่ชอบหน้ารุ่นพี่คนนี้เอาเสียเลย และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้จะได้มาเป็น.... ‘แฟนกัน’ นึกดูอีกทีก็ตลกดีเหมือนกัน
แต่แล้ว !!
...มีภาพใหม่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง...
เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
ภาพของเขาที่ตอนนั้นยังผมสั้นกว่านี้มาก กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งที่จำได้ดีว่ามันอยู่ในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักแพทย์ และสายตากำลังจ้องมองไปที่ไหนสักแห่ง พร้อมกับมีรอยยิ้มบางฉายอยู่บนใบหน้า...
...และภาพต่อมา...เหมือนถูกถ่ายจากระยะไกล...
เป็นภาพของเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังยื่นกระดาษแผ่นใหญ่ให้กับ ‘ตายายคู่หนึ่ง’
ร่างเพรียวคิ้วขมวดด้วยความงุนงง เมื่อนึกถึงเรื่องราวในภาพเหล่านั้น !!
เขาจำได้ว่าเคยวาดรูปให้ตายายคู่หนึ่งในสวนสาธารณะจริงๆ แต่ว่า...ตอนนั้นก็เป็นช่วงเปิดเทอมใหม่ไม่ใช่เหรอ ?
ถ้าเขาจำไม่ผิด...ตอนนั้นยังไม่รู้จักกับพี่สนเลยด้วยซ้ำ ก็พึ่งจะมารู้จักกันก็ตอนงานวันเฟรชชี่ไนท์นี่นา !!
ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า...พี่สนถ่ายรูปเขาตั้งแต่ตอนที่เรายังไม่รู้จักกันเลยงั้นเหรอ ?!!!
‘ ...จากวันนั้น... ’
‘ ...จนถึงวันนี้... ’
‘ ...ขอบคุณนะ...ที่ทำให้พี่ได้รู้จักกับความรัก... ’
ร่างเพรียวเผยรอยยิ้มบาง เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้
ภาพที่ฝ่ายนั้นกำลังหอมแก้มเขา ถูกฉายขึ้นมาแทนที่...บทเพลงเพิ่มจังหวะและความดังขึ้นมาเล็กน้อย กระตุ้นหัวใจของเขาให้พองโตขยายใหญ่มากยิ่งขึ้น
‘ ...ที่รักครับ... ’
‘ ...สุขสันต์วันเกิดนะ... ’
‘ ...ขอบคุณที่เกิดมา... ’
‘ ...ให้พี่ได้รัก... ’
‘ ...ขอบคุณที่มาเจอกัน...’
‘ ...ทั้งที่เราอยู่ห่างกันแสนไกล... ’
‘ ...และ... ’
‘ ...ขอบคุณที่มารักกัน... ’
‘ ...ขอบคุณทุกๆอย่าง... ’
‘ ...พี่รักณัฐมากที่สุดเลยรู้ไหมครับ... ’
‘ ...ต่อจากนี้พี่จะดูแลณัฐให้ดีตลอดไป...’
‘ ...พี่สัญญา... ’
ร่างเพรียวน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างโดยที่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ หัวใจอิ่มเอิบและพองโตจนแทบจะล้นทะลักออกมา ความตื้นตันใจกระจายแผ่ซ่านไปจนทั่วร่าง
รุ่นพี่ลุกขึ้นมานั่งประจันหน้า มอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้ ก่อนที่จะใช้นิ้วบรรจงเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มที่ขาวเนียนนั้นอย่างทะนุถนอม
“ สุขสันต์วันเกิดนะครับ...ที่รัก ”
ฝ่ายนั้นจุมพิตที่มือเขาเบาๆ “ พี่รักณัฐนะ ”
คำพูดเดียวกับที่เขาได้อ่านจากจอภาพเมื่อครู่ แต่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงนุ่มทุ้มที่แสนอบอุ่นของรุ่นพี่ เขาถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว รู้สึกตื้นตันใจเสียจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
ร่างเพรียวโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที !!
“ พี่สน...ขอบคุณมากนะ ”
“ ณัฐก็รักพี่สนเหมือนกัน... ”
ครั้งแรกของการ ‘บอกรัก’ ถูกโพล่งออกมาอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องรั้งรอหรือเกรงกลัวอะไรอีก เพราะความรักมันก่อตัวขึ้นมาจนแทบจะล้นทะลักใจ...มากมายเสียจนทำให้เขาหายใจไม่ออก
“ ...รักมากด้วย ”
อยากบอกออกไปให้รับรู้ว่าเขารักพี่สนมากแค่ไหนและรักมากเสียจนไม่คิดว่าเขาจะสามารถรักใครได้อีก ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน...พี่สนจะเป็นคนรักคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต
“ อะไรนะ ? ” ฝ่ายนั้นทำเสียงทะเล้น
“ ก็บอกว่า...รักพี่สนไง ”
“ ไม่ได้ยินน่ะ ”
เขาเอียงหน้าไปใกล้หูรุ่นพี่
“ ณัฐรักพี่สน...ได้ยินม้ายยย ” เขาแกล้งตะโกนเสียงดัง จนรุ่นพี่หัวเราะออกมาทันที
“ ค้าบ ๆ พี่ได้ยินแล้วค้าบ ”
เขาอมยิ้ม...ทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้มและจมูกยังเป็นสีชมพูระเรื่อ
“ พี่สนรู้วันเกิดณัฐด้วยเหรอ ? ”
“ รู้สิ วันเกิดแฟนทั้งที ”
“ ณัฐนึกว่าพี่สนไม่รู้ซะอีก ไม่เห็นพูดถึงเลย ”
“ ก็กะจะเซอร์ไพรส์ไง ”
เขาชี้ไปที่จอทีวี “ นั่นน่ะเหรอ...ของขวัญ ”
“ อื้มม ” ฝ่ายนั้นยิ้มกว้าง
“ ชอบมั้ย ? ”
เขาพยักหน้าหงึกๆ “ ชอบมากเลย ”
“ ไม่ชอบสิแปลก พี่ตั้งใจทำตั้งหลายวัน ”
“ ทำตอนไหน ไม่เห็นๆเลย ”
“ ก็แอบทำตอนที่ณัฐไม่อยู่ไง ก็เลยได้แค่วันละนิดเดียว กว่าหาภาพสวยๆที่เคยถ่าย กว่าจะสรรหาถ้อยคำดีดี แล้วกว่าจะอัดเสียงเปียโนลงอีก ”
“ หือ ? ” เขาทำหน้าตกใจ
“ เสียงเปียโนที่ได้ยินในนั้น...พี่สนเป็นคนเล่นเองเหรอ ? ”
ฝ่ายนั้นยิ้ม “ แน่นอน ”
“ โห ” ร่างเพรียวส่งเสียงในลำคอ
“ งั้นดูอีกรอบดีกว่า... ” ว่าแล้วเขาก็คว้ารีโมททันที จนพี่สนหัวเราะในท่าทางนั้น
เขาพิงซบอกรุ่นพี่และเราทั้งคู่ก็นั่งดูไปพร้อมกัน เขาพยายามฟังเสียงเปียโนที่คลออย่างแผ่วเบา แล้วรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
พี่สนจำวันเกิดของเขาได้โดยที่เขาเองก็ไม่เคยบอก และฝ่ายนั้นยังได้เซอร์ไพรส์ด้วยของขวัญที่แสนมีค่าให้...ภาพความทรงจำที่สวยงามของเราสองคนถูกนำมาตัดต่อเป็นวีดีโอ พร้อมเสียงเปียโนที่ถูกถ่ายทอดมาจากรุ่นพี่เอง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่สนตั้งใจทำของขวัญวันเกิดให้เขามากแค่ไหน
ร่างเพรียวยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ ก่อนที่จะเขินเสียจนต้องรีบซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดตามเดิม
“ ณัฐขอบคุณนะ ”
อีกฝ่ายยิ้มบางแต่หัวใจกลับเต็มตื้นจนแทบจะล้นอก แล้วโอบกอดร่างเพรียวให้แน่นขึ้น
“ พี่ดีใจนะ ที่ณัฐชอบ ”
ณัฐนั่งดูไปเรื่อยๆจนถึง...ภาพหนึ่งที่เขารู้สึกสงสัย...
“ พี่สน...ภาพนั้น ?? ” เขาชี้นิ้ว
“ ภาพตอนที่ณัฐอยู่สวนสาธารณะ ”
“ อืมม ”
“ พี่สนถ่ายได้ไงอ่ะ ? ”
“ ก็พี่อยู่แถวนั้นพอดี ”
“ แอบถ่ายณัฐเหรอ ? ” เขาแหงนหน้ามาถามอมยิ้ม
“ ฮ่ะ ๆ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ”
“ แต่ว่า...ณัฐจำได้ว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกันเลยนะ ”
“ ก็ใช่ ”
“ แล้วทำไมพี่สนถึงถ่ายรูปณัฐล่ะ ? ”
“ ฮ่ะ ๆ ตอนนั้นพี่ก็ถ่ายรูปไปเรื่อยแหละ แล้วณัฐก็...อยู่ตรงนั้นพอดี ปกติพี่จะชอบถ่ายรูปภาพคนตอนทีเผลออยู่แล้ว เพราะพี่รู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติกว่า ”
“ แล้วก็มาเห็นฉากนั้นเข้าพอดี ณัฐทำเอาพี่อึ้งนิดๆเลยรู้ไหม ? ”
“ ทำไมเหรอ ? ” เขาสงสัย
“ ก็ตอนแรกพี่แค่ถ่ายรูปณัฐนั่งยิ้มเฉยๆ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆจะได้ฉากที่...วิเศษ...กว่านั้นเยอะ ”
“ ฉากไหนอ่ะ ? ”
“ ก็ฉากที่ณัฐวาดรูปให้สองตายายนั่นไงล่ะ ?...เป็นภาพที่ทำให้พี่รู้สึกดีมากๆเลย ”
“ เหรอ ? ”
เขาแอบอมยิ้ม...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนั้นพี่สนจะได้มาเห็นเขาด้วย
“ ทำไมพี่สนไม่เคยบอกเลยล่ะ ว่าเคยเจอณัฐก่อนหน้านี้ ? ”
“ ก็บอกแล้วนี่ไง ”
เขาถามอมยิ้ม “ ชอบณัฐตั้งแต่แรกเห็นก็บอกมาเหอะ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ” ฝ่ายนั้นหัวเราะ แล้วเปลี่ยนมาบีบจมูกเขาเบาๆ
“ ชอบได้ไง พี่ไม่ได้เป็นเกย์ ”
“ อ้อ...เหรอออออ ”
“ หมายถึง ‘ตอนนั้น’ อ่ะยัง ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ”
เรานั่งคุยกันไปสักพักก็เริ่มง่วง พี่สนจึงอุ้มเขาเข้านอน
เราบอกรักกันและกันอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับใหลในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
...วันเกิดปีนี้...เป็นปีที่เขามีความสุขมากที่สุดอีกปีเลย...
...พี่สน...
...ณัฐรักพี่สนนะ...
*************************************
ปล. กดฟังเพลงแล้วจะได้อารมณ์มากขึ้นนะค้าบบ (ขอบคุณ hahn ที่แนะนำเพลงนี้ให้นะ)
...อากาศยังคงหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกวัน...
พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดของเขาแล้ว เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าพี่สนจะต้องสรรหาซื้อของขวัญราคาแพงแสนแพงมาให้อย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น จึงรอให้ถึงวันจริงแล้วค่อยบอกดีกว่า
ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน เขาบอกให้รุ่นพี่กลับไปรอที่ห้องก่อน เพราะให้เหตุผลว่าจะไปซื้อของที่ตลาดเพื่อมาทำอาหารเย็น โดยที่ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้รู้หรอกว่าเขาอยากทำอาหารมื้อใหญ่ไว้ฉลองกันสองคนก่อนจะถึงเวลาเที่ยงคืนที่กำลังจะก้าวสู่วันเกิดของเขานั่นเอง ส่วนพี่สนก็อือออตอบตกลงโดยไม่ได้ว่าอะไร
เมื่อซื้อของจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็หิ้วถุงพะรุงพะรังเดินทางกลับทันที เมื่อถึงห้องก็พบว่ารุ่นพี่กำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจ อีกฝ่ายเดินมาถือของเข้าตู้เย็นช่วย แล้วจึงกลับไปนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ตามเดิม
“ พี่สน... ” ร่างเพรียวอมยิ้มเรียกอีกฝ่ายจากในครัว
“ หือ ?? ”
“ วันนี้พี่สนห้ามไปไหนนะ ต้องอยู่กินข้าวด้วยกัน ”
“ ค้าบบ...พี่ไม่ไปไหนหรอก ที่รักอยู่ไหน พี่ก็อยู่นั่นแหละ ” พูดแล้วยังหันมายักคิ้วให้กันอีกแน่ะ
เขาแอบอมยิ้ม แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาทำกับข้าวต่อไป
ไม่นาน...อาหารจานโปรดของพวกเราก็ถูกวางไว้บนโต๊ะจนเกือบเต็ม ทั้งกุ้งทอดกระเทียม ไข่ตุ๋นปูอัด ยำหมูมะนาว แถมด้วยสลัดจานใหญ่อีกต่างหาก ทำจนลืมไปว่ากินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“ โห...ทำไมทำเยอะขนาดนี้เนี่ย ?! ” รุ่นพี่ถึงกับตกใจ
“ ยังมีวุ้นกะทิอีกนะ ตอนนี้แช่ตู้เย็นไว้ เดี๋ยวรอให้เย็นก่อน ” เขาบอก
“ โห...แฟนใครเนี่ย รักตายเลย ” ฝ่ายนั้นพูดแล้วยิ้มกว้างมาให้
“ แฟนพี่สนน่ะแหละ ” เขาตอบอมยิ้ม แล้วรีบเดินหนีไปหลังครัวด้วยความเขินอายทันที
แต่ฝ่ายนั้นก็เดินตามเข้ามาในครัว แล้วมาโอบกอดทางด้านหลัง
“ นี่ที่รักกะจะขุนให้พี่อ้วนเลยเหรอ ? ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย...แค่.... ” เขายื่นจานกับช้อนส้อมให้รุ่นพี่ถือ
“ แค่อะไร ? ”
...แค่พรุ่งนี้เป็นวันพิเศษ...น่ะสิ
“ ช่างเถอะ ” เขาพยายามถอดเสื้อกันเปื้อนออก แล้วล้างมือให้เรียบร้อยก่อนที่จะไปนั่งกินอาหารกับรุ่นพี่
พี่สนดูเอร็ดอร่อยกับอาหารที่อยู่ตรงหน้ามาก เพราะกุ้งทอดกระเทียมและไข่ตุ๋นปูอัดเป็นของโปรดของฝ่ายนั้น เขาจึงตั้งใจทำให้เป็นพิเศษ ส่วนยำหมูมะนาวและสลัดก็เป็นอาหารโปรดของเขาเอง โดยเฉพาะยำหมูมะนาวที่แม่เคยทำให้ทานและรู้สึกว่าอร่อยมาก เขาจึงลองหัดทำดูบ้าง
“ อร่อยจังเลย ” อีกฝ่ายชมไม่ขาดปาก
“ อร่อยก็กินเยอะๆ ” แล้วเขาก็ตักไข่ตุ๋นให้คนตรงหน้าเพิ่ม
พี่สนส่งยิ้มมาให้ “ น่ารักขึ้นทุกวันนะเนี่ยเรา ”
“ แน่ล่ะ ”
แล้วพวกเราก็กินอาหารกันจนเกือบหมด เขาและรุ่นพี่ช่วยกันเก็บกวาดและล้างจานคนละไม้ละมือ เมื่อมองดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว
อีกเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้น...ก็จะก้าวเข้าสู่วันเกิดของเขา...
หลังจากที่เราทั้งคู่อาบน้ำกันจนเสร็จ พี่สนก็ชวนมานั่งดูหนังด้วยกันเพราะฝ่ายนั้นพึ่งไปเช่ามาเมื่อตอนเย็น
เมื่อเปิดแผ่นเสร็จเรียบร้อย พี่สนก็มานอนหนุนตักเขาเหมือนอย่างทุกครั้ง เขาชอบจับผมรุ่นพี่เล่นเวลาที่ฝ่ายนั้นนอนหนุนตักเขาแบบนี้ ตอนแรกนึกว่าพี่สนจะนอนหลับเหมือนทุกที แต่แล้ว...เมื่อหนังถึงครึ่งเรื่อง อีกฝ่ายกลับลุกไปเปลี่ยนแผ่นหนังอีกครั้ง
“ ยังจะดูอีกเหรอ ? นี่ดึกแล้วนะ ” เขามองดูนาฬิกาข้างฝาผนังก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกทุ่มแล้ว
“ ขอดูอีกเรื่องนึง ณัฐดูเป็นเพื่อนพี่ก่อน ”
รุ่นพี่ปิดไฟจนมืด แล้วก็ก้าวมานอนหนุนตักเขาบนโซฟาตัวใหญ่เหมือนเดิม...
นาฬิกาส่งเสียงบ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว...ร่างเพรียวได้แต่ยิ้มบางกับตัวเองพร้อมกับลูบผมคนรักด้วยความสบายใจ
...แค่มีพี่สนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ก็เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดแล้ว...
สำหรับคืนนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีก แค่ได้กินข้าวกับพี่สน ได้นอนดูหนังด้วยกันเพียงลำพังสองคนอย่างนี้ ได้พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน...แค่นี้ก็เกินพอแล้ว
แสงจากทีวีจอใหญ่ เป็นเพียงแสงสว่างเดียวภายในห้องนี้ เสียงเพลงเริ่มคลอแผ่วเบาเข้ามาให้ได้ยิน [กดฟัง] สายตาของเขาจับจ้องมองภาพตรงหน้า ก่อนที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพๆหนึ่ง...
ร่างเพรียวขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย เขาจึงก้มมองรุ่นพี่ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะชี้นิ้วเป็นความหมายบอกให้กลับไปดูจอภาพตามเดิม
ภาพที่อยู่ในจอทีวีตรงหน้า.....คือภาพของเขาเอง...ที่กำลังฉีกยิ้มกว้าง ดูแล้วสดใสและเป็นธรรมชาติอย่างที่สุด เขาจำไม่ได้แล้วว่าถูกถ่ายไว้ตั้งแต่ตอนไหน ทราบเพียงแต่ว่ารุ่นพี่น่าจะเป็นคนถ่ายให้
ภาพบนพื้นฉากหลังสีขาว พร้อมกับเสียงเปียโนบรรเลงเบาๆ ทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ตัวหนังสือสีน้ำตาลจางๆลอยเด่นชัดขึ้นที่ใต้ภาพ
‘...คนที่ผมรักมากที่สุด...’
เขาแปลกใจ...เพราะนี่คงไม่ใช่หนังธรรมดาที่พี่สนพยายามจะเปิดให้ดูแน่นอน
นี่อะไรกัน วิดีโอของเขาอย่างนั้นเหรอ ?
แล้วภาพของเขาในอิริยาบถต่างกันก็ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆผสมผสานกับเสียงเปียโนอันไพเราะคลอแผ่วเบาได้เป็นอย่างดี
รุ่นพี่แหงนหน้าขึ้นมามองแล้วกุมมือเขาเอาไว้แน่น เขาส่งยิ้มเขินอายให้ ก่อนที่จะจับจ้องมองภาพตรงหน้าต่อไป
...ภาพจากปัจจุบันเหมือนถูกย้อนกลับไปหาอดีตเรื่อยๆอย่างช้าๆประสานกับบทเพลงอันแสนไพเราะ...
ตั้งแต่ครั้งที่เราถ่ายรูปเล่นกันในห้อง...ภาพที่พี่สนถ่ายตอนไปสวนสาธารณะ...ภาพที่ไปเขาใหญ่ด้วยกัน...ภาพความทรงจำที่สวยงามของเราทั้งหมด...ไม่เว้นแม้แต่ภาพร่างเปลือยครึ่งตัวที่รุ่นพี่แอบถ่ายตอนไหนก็ไม่ทราบได้
เขาตกใจตาโต..อมยิ้มเขินอายก่อนที่จะฟาดแขนฝ่ายนั้นหนึ่งที แล้วจึงยื่นมือกลับไปกุมกันไว้ดังเดิม
ตัวหนังสือสีน้ำตาลอ่อนลอยเด่นขึ้นมาอีกครั้ง...พร้อมกับ ‘ภาพคู่’ ของเราสองคนเข้ามาแทนที่และเปลี่ยนไปภาพแล้วภาพเล่า...
‘ ...ณัฐครับ... ’
‘ ...พี่มีความสุขมาก...’
‘ ...ที่มีณัฐอยู่เคียงข้างกัน... ’
‘ ...คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด... ’
‘ ...ขอบคุณมากนะ...’
‘ ...ที่เลือกพี่... ’
พอมาถึงตรงนี้ หัวใจของเขาพองโตด้วยความเต็มตื้น น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมานิดๆ เราทั้งคู่ประสานกุมมือกันแน่นมากกว่าเดิม
ต่อมา...ภาพเขียนลายดินสอภาพหนึ่ง ปรากฏขึ้นมาแทนที่...เป็นภาพที่เขาจำได้ดีว่าเคยวาดประกวดตอนวันเฟรชชี่ไนท์...รูปพี่สนนั่นเอง
ตัวหนังสือเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
‘ ...เริ่มต้น... ’
‘ ...จากวันนั้น... ’
เขาแอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงครั้งที่เราแย่งภาพนี้กัน จนเขาต้องเสีย ‘จูบแรก’ ให้พี่สนไปโดยที่ไม่ได้เต็มใจสักนิด หลังจากนั้น...เขาก็ไม่ชอบหน้ารุ่นพี่คนนี้เอาเสียเลย และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้จะได้มาเป็น.... ‘แฟนกัน’ นึกดูอีกทีก็ตลกดีเหมือนกัน
แต่แล้ว !!
...มีภาพใหม่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง...
เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
ภาพของเขาที่ตอนนั้นยังผมสั้นกว่านี้มาก กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งที่จำได้ดีว่ามันอยู่ในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักแพทย์ และสายตากำลังจ้องมองไปที่ไหนสักแห่ง พร้อมกับมีรอยยิ้มบางฉายอยู่บนใบหน้า...
...และภาพต่อมา...เหมือนถูกถ่ายจากระยะไกล...
เป็นภาพของเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังยื่นกระดาษแผ่นใหญ่ให้กับ ‘ตายายคู่หนึ่ง’
ร่างเพรียวคิ้วขมวดด้วยความงุนงง เมื่อนึกถึงเรื่องราวในภาพเหล่านั้น !!
เขาจำได้ว่าเคยวาดรูปให้ตายายคู่หนึ่งในสวนสาธารณะจริงๆ แต่ว่า...ตอนนั้นก็เป็นช่วงเปิดเทอมใหม่ไม่ใช่เหรอ ?
ถ้าเขาจำไม่ผิด...ตอนนั้นยังไม่รู้จักกับพี่สนเลยด้วยซ้ำ ก็พึ่งจะมารู้จักกันก็ตอนงานวันเฟรชชี่ไนท์นี่นา !!
ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า...พี่สนถ่ายรูปเขาตั้งแต่ตอนที่เรายังไม่รู้จักกันเลยงั้นเหรอ ?!!!
‘ ...จากวันนั้น... ’
‘ ...จนถึงวันนี้... ’
‘ ...ขอบคุณนะ...ที่ทำให้พี่ได้รู้จักกับความรัก... ’
ร่างเพรียวเผยรอยยิ้มบาง เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้
ภาพที่ฝ่ายนั้นกำลังหอมแก้มเขา ถูกฉายขึ้นมาแทนที่...บทเพลงเพิ่มจังหวะและความดังขึ้นมาเล็กน้อย กระตุ้นหัวใจของเขาให้พองโตขยายใหญ่มากยิ่งขึ้น
‘ ...ที่รักครับ... ’
‘ ...สุขสันต์วันเกิดนะ... ’
‘ ...ขอบคุณที่เกิดมา... ’
‘ ...ให้พี่ได้รัก... ’
‘ ...ขอบคุณที่มาเจอกัน...’
‘ ...ทั้งที่เราอยู่ห่างกันแสนไกล... ’
‘ ...และ... ’
‘ ...ขอบคุณที่มารักกัน... ’
‘ ...ขอบคุณทุกๆอย่าง... ’
‘ ...พี่รักณัฐมากที่สุดเลยรู้ไหมครับ... ’
‘ ...ต่อจากนี้พี่จะดูแลณัฐให้ดีตลอดไป...’
‘ ...พี่สัญญา... ’
ร่างเพรียวน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างโดยที่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ หัวใจอิ่มเอิบและพองโตจนแทบจะล้นทะลักออกมา ความตื้นตันใจกระจายแผ่ซ่านไปจนทั่วร่าง
รุ่นพี่ลุกขึ้นมานั่งประจันหน้า มอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้ ก่อนที่จะใช้นิ้วบรรจงเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มที่ขาวเนียนนั้นอย่างทะนุถนอม
“ สุขสันต์วันเกิดนะครับ...ที่รัก ”
ฝ่ายนั้นจุมพิตที่มือเขาเบาๆ “ พี่รักณัฐนะ ”
คำพูดเดียวกับที่เขาได้อ่านจากจอภาพเมื่อครู่ แต่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงนุ่มทุ้มที่แสนอบอุ่นของรุ่นพี่ เขาถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว รู้สึกตื้นตันใจเสียจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
ร่างเพรียวโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที !!
“ พี่สน...ขอบคุณมากนะ ”
“ ณัฐก็รักพี่สนเหมือนกัน... ”
ครั้งแรกของการ ‘บอกรัก’ ถูกโพล่งออกมาอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องรั้งรอหรือเกรงกลัวอะไรอีก เพราะความรักมันก่อตัวขึ้นมาจนแทบจะล้นทะลักใจ...มากมายเสียจนทำให้เขาหายใจไม่ออก
“ ...รักมากด้วย ”
อยากบอกออกไปให้รับรู้ว่าเขารักพี่สนมากแค่ไหนและรักมากเสียจนไม่คิดว่าเขาจะสามารถรักใครได้อีก ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน...พี่สนจะเป็นคนรักคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต
“ อะไรนะ ? ” ฝ่ายนั้นทำเสียงทะเล้น
“ ก็บอกว่า...รักพี่สนไง ”
“ ไม่ได้ยินน่ะ ”
เขาเอียงหน้าไปใกล้หูรุ่นพี่
“ ณัฐรักพี่สน...ได้ยินม้ายยย ” เขาแกล้งตะโกนเสียงดัง จนรุ่นพี่หัวเราะออกมาทันที
“ ค้าบ ๆ พี่ได้ยินแล้วค้าบ ”
เขาอมยิ้ม...ทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้มและจมูกยังเป็นสีชมพูระเรื่อ
“ พี่สนรู้วันเกิดณัฐด้วยเหรอ ? ”
“ รู้สิ วันเกิดแฟนทั้งที ”
“ ณัฐนึกว่าพี่สนไม่รู้ซะอีก ไม่เห็นพูดถึงเลย ”
“ ก็กะจะเซอร์ไพรส์ไง ”
เขาชี้ไปที่จอทีวี “ นั่นน่ะเหรอ...ของขวัญ ”
“ อื้มม ” ฝ่ายนั้นยิ้มกว้าง
“ ชอบมั้ย ? ”
เขาพยักหน้าหงึกๆ “ ชอบมากเลย ”
“ ไม่ชอบสิแปลก พี่ตั้งใจทำตั้งหลายวัน ”
“ ทำตอนไหน ไม่เห็นๆเลย ”
“ ก็แอบทำตอนที่ณัฐไม่อยู่ไง ก็เลยได้แค่วันละนิดเดียว กว่าหาภาพสวยๆที่เคยถ่าย กว่าจะสรรหาถ้อยคำดีดี แล้วกว่าจะอัดเสียงเปียโนลงอีก ”
“ หือ ? ” เขาทำหน้าตกใจ
“ เสียงเปียโนที่ได้ยินในนั้น...พี่สนเป็นคนเล่นเองเหรอ ? ”
ฝ่ายนั้นยิ้ม “ แน่นอน ”
“ โห ” ร่างเพรียวส่งเสียงในลำคอ
“ งั้นดูอีกรอบดีกว่า... ” ว่าแล้วเขาก็คว้ารีโมททันที จนพี่สนหัวเราะในท่าทางนั้น
เขาพิงซบอกรุ่นพี่และเราทั้งคู่ก็นั่งดูไปพร้อมกัน เขาพยายามฟังเสียงเปียโนที่คลออย่างแผ่วเบา แล้วรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
พี่สนจำวันเกิดของเขาได้โดยที่เขาเองก็ไม่เคยบอก และฝ่ายนั้นยังได้เซอร์ไพรส์ด้วยของขวัญที่แสนมีค่าให้...ภาพความทรงจำที่สวยงามของเราสองคนถูกนำมาตัดต่อเป็นวีดีโอ พร้อมเสียงเปียโนที่ถูกถ่ายทอดมาจากรุ่นพี่เอง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่สนตั้งใจทำของขวัญวันเกิดให้เขามากแค่ไหน
ร่างเพรียวยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ ก่อนที่จะเขินเสียจนต้องรีบซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดตามเดิม
“ ณัฐขอบคุณนะ ”
อีกฝ่ายยิ้มบางแต่หัวใจกลับเต็มตื้นจนแทบจะล้นอก แล้วโอบกอดร่างเพรียวให้แน่นขึ้น
“ พี่ดีใจนะ ที่ณัฐชอบ ”
ณัฐนั่งดูไปเรื่อยๆจนถึง...ภาพหนึ่งที่เขารู้สึกสงสัย...
“ พี่สน...ภาพนั้น ?? ” เขาชี้นิ้ว
“ ภาพตอนที่ณัฐอยู่สวนสาธารณะ ”
“ อืมม ”
“ พี่สนถ่ายได้ไงอ่ะ ? ”
“ ก็พี่อยู่แถวนั้นพอดี ”
“ แอบถ่ายณัฐเหรอ ? ” เขาแหงนหน้ามาถามอมยิ้ม
“ ฮ่ะ ๆ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ”
“ แต่ว่า...ณัฐจำได้ว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกันเลยนะ ”
“ ก็ใช่ ”
“ แล้วทำไมพี่สนถึงถ่ายรูปณัฐล่ะ ? ”
“ ฮ่ะ ๆ ตอนนั้นพี่ก็ถ่ายรูปไปเรื่อยแหละ แล้วณัฐก็...อยู่ตรงนั้นพอดี ปกติพี่จะชอบถ่ายรูปภาพคนตอนทีเผลออยู่แล้ว เพราะพี่รู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติกว่า ”
“ แล้วก็มาเห็นฉากนั้นเข้าพอดี ณัฐทำเอาพี่อึ้งนิดๆเลยรู้ไหม ? ”
“ ทำไมเหรอ ? ” เขาสงสัย
“ ก็ตอนแรกพี่แค่ถ่ายรูปณัฐนั่งยิ้มเฉยๆ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆจะได้ฉากที่...วิเศษ...กว่านั้นเยอะ ”
“ ฉากไหนอ่ะ ? ”
“ ก็ฉากที่ณัฐวาดรูปให้สองตายายนั่นไงล่ะ ?...เป็นภาพที่ทำให้พี่รู้สึกดีมากๆเลย ”
“ เหรอ ? ”
เขาแอบอมยิ้ม...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนั้นพี่สนจะได้มาเห็นเขาด้วย
“ ทำไมพี่สนไม่เคยบอกเลยล่ะ ว่าเคยเจอณัฐก่อนหน้านี้ ? ”
“ ก็บอกแล้วนี่ไง ”
เขาถามอมยิ้ม “ ชอบณัฐตั้งแต่แรกเห็นก็บอกมาเหอะ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ” ฝ่ายนั้นหัวเราะ แล้วเปลี่ยนมาบีบจมูกเขาเบาๆ
“ ชอบได้ไง พี่ไม่ได้เป็นเกย์ ”
“ อ้อ...เหรอออออ ”
“ หมายถึง ‘ตอนนั้น’ อ่ะยัง ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ”
เรานั่งคุยกันไปสักพักก็เริ่มง่วง พี่สนจึงอุ้มเขาเข้านอน
เราบอกรักกันและกันอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับใหลในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
...วันเกิดปีนี้...เป็นปีที่เขามีความสุขมากที่สุดอีกปีเลย...
...พี่สน...
...ณัฐรักพี่สนนะ...
*************************************
ปล. กดฟังเพลงแล้วจะได้อารมณ์มากขึ้นนะค้าบบ (ขอบคุณ hahn ที่แนะนำเพลงนี้ให้นะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น