คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BEGIN AGAIN INTRO
S Q W E E Z T H E M E @ D E K - D
Intro
Begin
Again
สองร่างกายแก่ชราบนเตียงนอนสีขาวตัวกว้างภายในห้องสีขาวสะอาดตา
ทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มบางๆที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
มือของทั้งสองสอดประสานแน่นเป็นการย้ำเตือนถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่ช้า สายน้ำเกลือถูกถอดออกไปพร้อมกับเครื่องช่วยหายใจ
...และการลาจากโลกไปนิรันดร์
“เซฮุนนายจำด้ายแดงได้ไหม”
“อืม...จำได้ทำไมอ่ะ?”
“ที่จริง...ฉันรู้ว่ามันเป็นด้ายแห่งโชคชะตา เป็นเหตุผลที่ฉันต้องมาหานายที่นี่”
“โชคชะตาอย่างนั้นหรอ?”
“ใช่ มันอาจจะฟังดูงมงายนะ
เขาว่ากันว่า...ถ้าเราหาคู่ที่ผูกด้ายอีกข้างไม่เจอชาตินี้ด้ายนั้นจะถูกตัดออกจากกัน
ฉันไม่อยากเสียนายไปจึงต้องมาหานายนี่ไง...”
“จะชาติไหนฉันก็จะรอ...คู่กันกับเธอทุกชาติ”
รองเท้าผ้าใบคู่โปรดนำพาเจ้าของวิ่งออกมาจากมุมตึกอย่างรวดเร็ว
และเพราะมัวแต่หันหลังกลับไปดูบุคคลที่กำลังวิ่งตามเธอมาจึงไม่ทันได้สังเกตด้านหน้าว่ามีใครยืนมองเหตุการณ์อยู่
และเขา...ตั้งใจที่จะไม่หลับทั้งๆที่รู้ว่ามีอีกคนกำลังวิ่งตรงมายังตัวเอง
“โอ๊ย!/โอ๊ย!” หญิงสาวที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วชนเข้ากับอีกคนอย่างแรงจนล้มไปทับกันบนฟุตบาทข้างถนนทั้งๆที่มีคนพลุกพล่านและมันโคตรน่าอายถ้าพวกเขายังคงไม่ลุกขึ้น
ทั้งสองหันมาจ้องตากันและกันด้วยแววตาที่แตกต่าง ตาเรียวสวยของร่างบางกวาดมองใบหน้าอันแสนคุ้นเคยอย่างละเอียดจนลืมที่จะสนใจสถานการณ์ว่ากำลังอยู่ในสถานที่ไหนและมีสภาพเช่นไร...
“นายลุกออกไปสิ ฉันอาย...”
“เอ่อ... ขอโทษนะ”
มือหนายื่นส่งไปให้คนใต้ร่างจับหลังจากที่ลุกขึ้นยืนแต่อีกคนกลับมองมันสักพักก่อนจะลุกขึ้นด้วยตัวเองทำเอาคนที่ยื่นมือไปช่วยหน้าเสีย
เมื่อเห็นว่าเขาค้างมือไว้อย่างเดิมเธอจึงตีเข้าที่หน้ามือนั้นเบาๆเป็นการขอบคุณ
แต่คนที่ยื่นไปแตะก็ต้องขมวดคิ้วแน่นเมื่อมือที่เพิ่งจะสัมผัสกันนั้นทำให้เธอและเขาหยุดนิ่ง...
“ไอ้ขี้เสือก เมื่อไหร่จะเสล่อหน้าออกไปจากหัวฉันสักที!”
“ฉันไปทำเขาเธองอกหรือไง มาไล่กัน?”
ทั้งสองไม่กล้าแม้แต่ขยับไปไหนยังจ้องมองหน้ากันและกันอยู่แบบนั้นตาเรียวสวยกวาดมองใบหน้าอันคุ้นเคยของผู้ชายตรงหน้าทั้งจมูกโด่งเป็นสัน
คิ้วเรียวสวย ริมฝีปากอมชมพู คางเรียวสวยเข้ากับรูปหน้าอย่างลงตัว
อีกคนได้แต่ยืนนิ่งมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาในอาการที่เธอกำลังแสดงออกมาใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วแน่นซ้ำยังแววตาที่ดูกวนๆในเวลาเดียวกัน
ริมฝีปากสีแดงระเรื่อน่าจูบ ผิวขาวอมชมพูเนียน แม้กระทั้งแก้มแดงๆของเธอ ไหนจะคิ้วสวยองศาพอเหมาะที่บ่งบอกถึงความไม่ยอมใครมันทำเขาแทบบ้า...
สวยจริงๆ สวยจนรู้สึก
...คุ้นเคย
“ฉันขอโทษก็แล้วกัน” เธอปล่อยมือออกแล้วหันหลังเดินจากไปแต่ก็ต้องหยุดหันกลับไปมองช้าๆ
เพราะสมองนึกหน้าอีกคนไม่ออก ก็คนบนโลกมีเป็นล้านแค่คำว่าหน้าเหมือนๆกันก็คงจะพอ
แต่ก่อนจะเดินจากไปอีกครั้งเธอกลับถูกหยุดด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคย...
“เธอ...เราเคยเจอกัน เอ่อ ใช่ไหม?”
“คิดว่า...นายอาจจะจำผิดแล้วละฉันเพิ่งมาที่นี่ ...ที่เกาหลี...ใต้”
เธอเพิ่งจะมาเรียนต่อและมาเตรียมตัวอะไรหลายๆอย่าง
“อย่ามาตอแหล...เอ่อ คือฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!” ปากคนข้างๆเอ่ยออกมาพร้อมคำพูดที่แสนหยาบคายโดยไม่รู้ตัว
ใบหน้าสวยหันมองคนด้านหลังอย่างรวดเร็ว ...เขากล้ามากที่พูดกับเธออย่างนี้
“นาย...กล้ามากเกินไปหรือเปล่า มาพูดกับคนที่เพิ่งเจออย่างนี้ได้ไง!”
ผลั๊ก!
ขาเรียวสวยยกฝ่าเท้าขึ้นมาชิดหน้าอกชายตรงหน้าก่อนออกถีบอย่างแรงทำเอาคนที่ตั้งตัวไม่ทันหงายหลังลงไปกระแทกพื้นอย่างรวดเร็ว
ทั้งๆที่มีอาการเจ็บที่แผ่นหลังอยู่แล้วมาเจอถีบยอดอกต่อทำเอาอีกคนพูดไม่ออกกับสถานการณ์ในตอนนี้จริงๆ
ก่อนจะได้ลุกขึ้นไปด่าผู้หญิงใจเถื่อนก็เดินหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มันทำเขาทั้งอายและเจ็บในเวลาเดียวกันก่อนจะต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองอย่างทุลักทุเลแล้วเดินออกมาจากเหตุการณ์ชวนหัวเราะ
กลัวว่าจะมีใครสักคนหยิบมือถือมาถ่ายรูปไว้
แต่อีกห้วงความคิดใบหน้าสวยของผู้หญิงเมื่อครู่กำลังลอยเข้ามา รอยยิ้มของเธอที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เต็มเปี่ยมมันอดทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ
“ยัยเถื่อนเอ้ย...”
ความคิดเห็น