เทวีเฮสเทีย Miss Cleaning แห่งยอดเขาโอลิมปัส~Extended

ลำดับตอนที่ #4 : หมาไม่เคยขโมยเงินแม่

   ตารางการทำงานของสาวพรหมจรรย์เฮสเทีย
   วันที่ XX เดือนXX โครนัสศักราช XXXXX
   XVIII โมงเช้า เดินสายอวยพรให้เด็กทารกเกิดใหม่ที่เมืองอัตติกา

   วันนี้ตอนเช้าXVIIIโมงชั้นก็เริ่มเดินสายในเมืองอัตติกา เมืองที่ดูเรียบๆแต่ก็มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์สินเงินทอง เมืองนี้ชั้นล่ะเบื่อตรงที่พวกเขาร่ำรวยมาจากการโกงกิน(คงเป็นเพราะมีเฮอร์เมส ลูกชายตัวดีของซูสที่เป็นเทพแห่งขโมยเป็นเทพอุปถัมเมืองนี้) แต่ทำไงได้ล่ะค่ะ กับสาวพรหมจรรย์ผู้ใจดีอย่างชั้น ถ้าปฏิเสธิไปก็คงเสียชื่อ เสียทีว่าลำเอียง ไม่ได้ค่ะไม่ได้ ชั้นมีหน้าที่ช่วยเหลือทุกเมืองอยู่แล้วค่ะ ต่อให้เมืองนั้นจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม

"โอ้...ท่านเทวีเฮสเทีย"พ่อแม่วัยหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินกระหืดกระหอบอุ้มทารกไว้ในผ้าพร้อมกับกอดในอ้อมอก "ได้โปรดให้พรลูกชายของข้าด้วยเถิด"
ผู้เป็นพ่อยื่นเด็กทารกคนนั้นให้ชั้น ชั้นยิ้มให้เด็กคนนี้ ก่อนจะรับเด็กมาจากพ่อแม่ ชั้นยิ้มตอบ พร้อมกับเข้าไปในบ้านของพ่อแม่เด็ก ซึ่งพวกเขาเตรียมพิธีไว้เรียบร้อยแล้ว โดยพวกเขาจะนำเด็กทารกที่อายุ V วัน มาอุ้ม พร้อมกับเดินวนเวียนรอบเตาผิง(สมัยก่อนเตาผิงจะอยู่กลางบ้าน ไม่ได้ชิดผนังน่ะค่ะ) ระหว่างนั้นชั้นก็จะให้พรคุ้มครองเด็กไปด้วยค่ะ

"ขอให้หนูน้อยผู้นี้ประสบแต่ความสุข ปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง"

ชั้นให้พรเด็กไปได้IIIบ้าน คราวนี้ก็ถึงคราวที่ชั้นจะไปตรวจกิจการที่วิหารเวสต้าประจำเมืองอัตติกาซักหน่อย ขณะที่ชั้นกำลังเดินไปวิหาร ชั้นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง ชั้นมองมันไปหน้าจอ เฮ้อ...โพอีกแล้ว ชั้นรับโทรศัพท์มาด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจรับมัน

"สวัสดีค่ะ ที่นี้โทรไปที่ไหนโทรมาค่ะ"ชั้นยังคงเล่นลิ้นกับโพเหมือนเดิม

"เฮสเทีย โอ้...ได้โปรดเถอะ"โพยังคงอ้อนวอนชั้นเดิม"ข้าไม่ได้เห็นหน้าเจ้าแล้วข้าใจจะขาด ข้ารักเจ้าสุดหัวใจน่ะ"โพยังอ้อนวอนแบบเดิมๆอยู่ ชั้นฉุนจนฟิวส์ขาด เลยตอบไปทันทีเลยว่า

"โพ..."ชั้นเริ่ม "ชั้นไม่เอาคนจิตใจอ่อนแออย่างนายมาทำผัวหรอก"ชั้นตอบ "แค่ไม่ได้เห็นหน้าชั้นก็ใจจะขาด แล้วยังงี้ขืนชั้นแต่งงานกับนายแล้ว ถ้าไม่เห็นหน้าชั้นแปปเดียวนายก็ขาดใจตาย ส่วนชั้นก็เป็นหม้ายสิ ชั้นไม่เอาหรอก"

โพวางโทรศัพท์ทันที หึ เห็นไหมค่ะ...เราต้องรู้ทันคนที่มาจีบเรา จะให้มาหลอกกินไข่แดงฟรีๆได้ไง เชอะ!

ชั้นเดินไปยังวิหารเวสต้าประจำเมืองอัตติกา ที่นี้ยังคงดูสะอาดตาเหมือนเดิม แน่ล่ะค่ะ... ชั้นฝึกหญิงพรหมจรรย์สาวกเวสต้าที่ประจำอยู่วิหารชั้นทุกที่ให้รักษาความสะอาดเสมอ ทุกคนต้องผ่านการเรียนจากโรงเรียนสอนครัวเรือนของชั้น ชั้นเดินเข้าไปก็พบกับหญิงสาวพรหมจรรย์คนหนึ่งคอยท่าอยู่แล้ว

"สวัสดีค่ะ ท่านเฮสเทีย ดิฉัน อะมีนา ผู้ดูแลวิหารเวสต้าประจำเมืองอัตติกา ขอรายงานจำนวนของบูชา..."

อะมีนายังคงเล่ารายละเอียดกี่ยวกับจำนวนคนที่มาบูชาชั้น แน่ล่ะค่ะ เมืองทุกเมืองย่อมบูชาชั้นอยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีซักเมืองเลยที่จะบูชาชั้นเป็นเทพประจำเมือง เพราะพวกมนุษย์ต้องการความร่ำรวย มั่งคั่ง อำนาจ มากกว่าที่จะรักษาศีล เฮ้อ...คิดแล้วเหนื่อยใจค่ะ

วันนี้ก็เช่นกัน มีผู้นำของมาบูชาชั้นเพียงVคนเท่านั้น ระหว่างที่ชั้นให้พรสอนเทศน์ไป ก็มีแม่คนหนึ่ง พาจูงลูกชายที่เป็นวัยรุ่นมาหาชั้น

"ท่านเฮสเทีย ช่วยข้าด้วยค่ะ"ผู้เป็นแม่กระหืดหระหอบขอความช่วยเหลือ
"มีอะไรรึ"ชั้นหยุดเทศน์ ก่อนจะชะโงกหน้าดูแม่ลูกคู่นี้
 "ดิฉันขายของได้มาวันล่ะเล็กน้อย เก็บรวบรวมได้นิดหน่อย กะจะไว้ใช้ในยามเจ็บป่วยหรือยามจำเป็น แต่ไอ้ลูกชายตัวร้ายคนนี้ของดิฉันมันขโมยไปเลี้ยงแฟนมันวันเดียวซะเกลี้ยง ท่านช่วยทีค่ะ"ผู้เป็นแม่รายงาน

ชั้นเริ่มใช้ชายตามองไปยังลูกชายตัวดี นี้น่ะหรือ ไอ้ตัวร้าย อายุน้อยๆขนาดนี้ก็ริมีแฟนซะแล้ว

ทีแรกชั้นนึกไม่สนใจ แต่คิดๆดูก็สงสารแม่เขา หน้าตาลูกชายคนนี้ดูเหี้ยมเกรี้ยม ไอ้ตัวร้ายอย่างนี้ คงต้องสอนมันแรงๆหน่อย ชั้นยิ่งอารมณ์เสียจากเรื่องโพอยู่แล้วด้วย ชั้นจึงเดินไปเผชิญหน้ากับมนุษย์หนุ่มน้อยผู้สร้างความลำบากให้มารดาตน แล้วบังเอิญชั้นก็เลือบไปเห็นหมาวิหาร(หมาวัดนั้นแหละ) ทันใดนั้นชั้นก็ปิ๊งทันที ก่อนจะเริ่มสั่งสอน

"หมาตัวผู้ที่วิหารชั้นน่ะ"ชั้นเริ่มพูด "มันไปติดตัวเมียตั้งเยอะ...มันไม่เคยขโมยเงินแม่ไปเลี้ยงตัวเมียเลย มันไปร้องๆดมๆเดี๋ยวเดียวก็ได้กันแล้ว...มันไม่เห็นโง่อย่างเธอเลย ต้องใช้เงินไปเลี้ยงแฟน เธอนี่ โง่ชิงหมาเกิดจริงๆ"

ขอโทษ ชั้นคงเทศน์แรงไปหน่อย มันร้องไห้โฮเลย...