คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dream™ - 1 ( 100% )
"มาแล้ว แฮ่กๆ"
แบคฮยอนยืนนิ่งเอามือพลาดโต๊ะ พยายามกอบโกยออกซิเจนเข้าปอด หลังจากที่กึ่งวิ่งกึ่งไถลผ่านประตูเข้ามาด้วยความทุลักทุเล
เซฮุนที่นั่งรออยู่ค่อยๆยกนาฬิกาขึ้นมาดู
"แปดโมงสิบแปดนาที..."
"นี่แทบจะฝ่าไฟแดงมาแล้วนะครับท่าน ตั้งแต่เลื่อนตำแหน่งนี่โหดร้ายกับเพื่อนกับฝูงนะครัช"
"ก็มึงเป็นเพื่อนไง ไม่งั้นกูฟ้องบอสไปตั้งนานแล้ว นี่จะโดนพนักงานคนอื่นรอบฆ่าแล้วเนี่ย!"
"ลองสิครับ กูจะบอกเรื่องที่มึงเป็นแฟนกับคนในบริษัทคู่แข่ง!"
"เห้ย!!" เซฮุนเด้งตัวจากเก้าอี้ขึ้นมาปิดปากแบคฮยอนแน่น
"อื้ออ อึงอ่าอิดอะอูกอิ อูอ๋ายไอไอ่ออก (มึงอย่าปิดจมูกดิ กูหายใจไม่ออก)"
"มึงอย่าพูดเสียงดังสิวะ เดี๋ยวได้ซวยกันพอดี" เซฮุนพูดพร้อมๆกับค่อยๆเอามือออกจากปากแบคฮยอน
"ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักคน" แบคฮยอนหันซ้ายหันขวา
“กูฟ้องมึงก็ไม่ซวยนิ มึงเป็นพนักงานโปรดของท่านประธานนิ”
"ก็นะ” แบคฮยอนไหวไหล่เล็กน้อย “ว่าแต่มือมึงนี่ล้างบ้างมั้ย?! เอาไปจุ่มถังเกลือมาหรอวะ โครตเค็ม!" แบคฮยอนทำตาหยีพร้อมกับเอามือถูปากไปมา
.
.
.
'โอเซฮุน'
เซฮุนเป็นเพื่อนของแบคฮยอนตั้งแต่สมัยเด็กๆ พวกเขาเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเลยก็ว่าได้ อย่างที่แบคฮยอนพูดไป เซฮุนมีแฟนเป็นพนักงานในบริษัทคู่แข่งหลักๆของบริษัทเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าถ้าเรื่องถึงหูบอสแน่นอนว่าซวยยกครัวแน่เพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าแบคฮยอนกับเซฮุนเป็นเพื่อนกัน แบคฮยอนจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดทันที..
แบคฮยอนกับเซฮุนทำงานอยู่ในบริษัท KJM จำกัด ทั้งสองคนทำงานมาได้สักครึ่งปีตำแหน่งก็คิดอย่างรวดเร็วแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าทำงานเก่งอย่างเดียวแต่เพราะแบคฮยอนเป็นพนักงานคนพิเศษของท่านประธานหน่ะสิ...
18.00 น.
"กูไปก่อนนะ" เซฮุนเดินมาหาแบคฮยอนที่โต๊ะทำงาน
"โอเค พรุ่งนี้เจอกันๆ" แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองประมาณ 0.05 วินาทีแล้วก็ก้มลงไปสนใจงานต่อ
"มึงก็กลับบ้านได้แล้วนะ จะทำงานเอาโล่หรอวะ แค่นี้ท่านประธานก็หลงหัวปักหัวปำแล้ว"
"เออๆจะกลับแล้วเนี่ย จะเสร็จแล้วๆ"
"โชคดีนะมึงๆ" เซฮุนทิ้งประโยคสุดท้ายแล้วเดินจากไป..
ไม่กี่นาทีต่อมา..
"โอยยย" แบคฮยอนบิดขี้เกียจไปมาหลังจากที่กดปุ่ม shut down คอมเสร็จ
เขาหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังที่วางอยู่บนโต๊ะยัดใส่กระเป๋าแล้วเตรียมจะลุกจากเก้าอี้
"แบคฮยอนนี่~" เสียงผู้ชายคนนึงดังมาก่อนที่ตัวของเขาจะวิ่งมาถึงตัวแบคฮยอนซะอีก
"ฮะ ท่านประธาน" แบคฮยอนลุกขึ้นแล้วผลักเก้าอี้เข้าที่
"ท่านประธงประธานอะไรกัน บอกให้เรียกซูโฮฮยองไง!"
"คะ..ครับ ซูโฮฮยอง มีอะไรรึป่าวครับ?"
"จะกลับแล้วหรอ? ให้พี่ไปส่งไหม?" ซูโฮยิ้มกว้างจนตาของเขาแทบจะปิด
"เอ่อ..คือออ พอดีผมนัดเซฮุนไว้ข้างล่างอะครับ" แบคฮยอนหาข้ออ้างอะไรไม่ทัน อะไรๆก็เซฮุนไปก่อน เรียกว่าเซฮุนคือไม้กันหมาก็ว่าได้..
“ตัวติดเซฮุนแบบนี้แล้วเซฮุนจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนหล่ะ?”
“ผมสนิทกับแฟนมัน ไม่เป็นไรหรอกครับ ^^”
“พี่ไปส่งได้นะ ไม่ต้องเก..”
~ Lately I been,I been losing sleep ~
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ของแบคฮยอน
( สวัสดีค่ะ โทรจากบริษัทประกัน xxx นะคะ)
"ฮัลโหล เออๆกูกำลังไป"
(คะ? ท่านสนใจทำประกัน....)
ติ๊ด
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.. แบคฮยอนกดตัดสาย ~_~
"เซฮุนโทรมาตามแล้ว ผมไปก่อนนะครับ" แบคฮยอนหันไปบอกซูโฮ โค้งให้นึงทีแล้ววิ่งออกไป
‘ขอบคุณพี่สาวคนขายประกันที่ช่วยผมไว้ เดี๋ยวผมจะกลับไปทำประกันให้นะครับ..’
"แบคฮยอน อย่างน้อยนายน่าจะเปิดโอกาสให้กับพี่บ้าง พี่รอนายอยู่นะ!!!"
เสียงของซูโฮดังไล่หลังและดูเหมือนว่าเขาจะวิ่งตามแบคฮยอนมาด้วย
แบคฮยอนวิ่งออกมาจนถึงบริเวณป้ายรถเมล์ และโชคก็เข้าข้างเขาอีกครั้ง เมื่ออยู่ดีๆรถเมล์คันที่เขานั่งกลับบ้านประจำเข้ามาจอดพอดิบพอดี
'ขอบคุณสวรรค์ \^^/'
“ไหนบอกนัดเซฮุนไง โกหกฮยองหรออ?” ซูโฮยืนตะโกนอยู่ข้างหน้าต่างที่แบคฮยอนนั่ง หลังจากที่แบคฮยอนวิ่งขึ้นรถมาและประตูกำลังปิด
‘ขอโทษครับฮยอง’ แบคฮยอนขมุบขมิบปากบอกแบบไม่มีเสียงพร้อมกับโค้งหัวแล้วโบกมือน้อยๆให้
เขาพิงไล่ลงที่พนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
.
.
.
คิมจุนมยอน (ซูโฮ)
คิมจุนมยอนหรือซูโฮเป็นประธานของบริษัท KJM จำกัด ซึ่งมันก็ย่อมาจาก KimJunmyeon นั้นเอง เขาเป็นหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงในตอนนี้เลยก็ว่าได้ หนุ่มๆ(?)สาวๆ เข้ารุมล้อมเขาตลอดและหลายๆบริษัทก็อยากเข้ามาเกี่ยวดองด้วยทั้งทางธุรกิจและยัดเยียดภรรยาให้กับเขา แต่เขากลับมาตกหลุมรักพนักงานหน้าหวานอย่างแบคฮยอนตั้งแต่แรกเห็น ♥
ไม่ใช่ว่าแบคฮยอนรังเกียจอะไรซูโฮหรอกนะ เขาทั้งหล่อ รวย เรียกว่าแต่งงานกันไปนี่สบายไปทั้งชาติ นอนตีพุงอยู่บ้านสบายได้เลย แต่เขาเห็นซูโฮเป็นแค่ประธานหรือพี่ชายคนนึงเท่านั้น อีกอย่างไม่ใช่ว่าบ้านของแบคฮยอนก็ไม่จะยากจนสักหน่อย
---------------------------- 45 % ---------------------------
ใช้เวลาไม่นานนัก รถเมล์ก็มาจอดป้ายรถเมย์หน้าคอนโดแบคฮยอน และระหว่างที่เขากำลังจะเดินเข้าลิฟท์ไปเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าเขาขับรถไป..
'อ๊ากกกกกก -[ ]-'
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
แบคฮยอนกดตัวเลขสามสี่ตัวลงไปในเครื่องล็อคประตูระบบดิจิตอลสีดำ แล้วเปิดประตูเข้าไป
เขาโยนกระเป๋าถือลงบนโซฟาแล้วทิ้งตัวนั่งลงไปหลังจากที่นั่งอยู่หน้าคอมมาทั้งวัน
เขาตัดสินใจค่อยๆยันตัวขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ
20 นาทีต่อมา
แบคฮยอนสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วแล้วจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
เขาเดินกลับมาที่โซฟาคว้ากระเป๋าขึ้นมาแล้วควานหาโทรศัพท์มือถือ หวังจะโทรไปหาแม่หลังจากที่ไม่ได้โทรไปประมาณ 2-3 อาทิตย์แล้ว
22.33 น.
Line : 1 notification
Sehun : เมื่อเย็นกูเห็นนะที่มึงวิ่งหนีท่านประธานขึ้นรถเมล์ไปทั้งๆที่กูจำได้ว่าเมื่อเช้ามึงขับรถมา ฮ่าๆ
Baekhyun : มึงมันเพื่อนเลว เห็นแล้วก็ควรมาช่วยกูไหม?!
Sehun : กูอยากมีเพื่อนเป็นเจ้าของบริษัทนะเว้ย ㅋㅋ
Baekhyun : หยุดเลยมึง ไม่ช่วยก็ไม่ต้องเชียร์
Sehun : กูไปจู๋จี๋กับแฟนต่อดีกว่า ฝันดีเพื่อน
Baekhyun : เออๆ พรุ่งนี้เจอกัน
แบคฮยอนกดออกจากแอพพลิเคชั่นอย่างเซ็งๆแล้วกดโทรหาแม่ ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วๆไป
เขาใช้เวลาคุยได้ไม่นานก็เดินกลับมาที่เตียงแล้วเสียบสายชาร์จแบตโทรศัพท์วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงเช่นเดิม เขาทิ้งตัวนอนลงเป็นเตียงแล้วหลับแทบจะในทันทีหลังจากที่ตอนเย็นวิ่งขึ้นรถเมล์ที่ให้อารมณ์เหมือนกับตอนแข่งวิ่งกีฬาสีตอน ป.3 -3-
DREAM PART ★彡
ภาพทุกอย่างรอบๆตัวเปลี่ยนกลายเป็นสีขาวเหมือนทุกครั้งที่เขาหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วภาพทุกอย่างก็ค่อยๆปรากฏภาพขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เขาเห็นคือแชงเกอเรียขนาดไม่ใหญ่มากประดับด้วยไฟสีส้ม เหมือนว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักที่ เขาใช้สายตากวาดมองไปรอบๆมันเหมือนเป็นห้องนอนของคนๆทั่วไป
แต่ดูเหมือนครั้งนี้มันจะแปลกกว่าทุกครั้ง..
"มาแล้วหรอ?" เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากปากประตูห้องพร้อมกับร่างสูงคนที่เขาฝันถึงทุกๆคืน
แต่ครั้งนี้มันแปลก..แปลกตรงที่ปกติแล้วเขาเพียงแค่เห็นภาพเหตุการณ์ผู้ชายคนนี้กำลังทำกิจวัตรต่างๆในห้องเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นไม่เห็นเขาด้วยซ้ำ เขาไม่สามารถพูดหรือสัมผัสอะไรได้เลย
"ห้ะ..คุณเห็นผมหรอ?" แบคฮยอนยกนิ้วชี้เขาหาตัวเอง
"เห็นสิ ผมรอคุณตั้งนาน"
"รอ? คุณเป็นใคร? รออะไร?" แบคฮยอนถามคำถามที่เขาอัดอั้นใจมาตลอด 5 เดือน
"ผมชื่อชานยอล 'ปาร์คชานยอล' ส่วนที่ถามผมว่าผมรออะไรหน่ะ ผมรอให้คุณค่อยๆเปิดใจเข้ามาในความฝันเพื่อให้คุณสามารถติดต่อกับผมได้ ผมอยากให้คุณช่วยผม ว่าแต่คุณชื่ออะไร?"
“ผมชื่อแบคฮยอน บยอนแบคฮยอน”
“ยินดีที่รู้จักครับ ต่อจากนี้ฝากด้วย” ชานยอลยื่นมือหนามาตรงหน้าแบคฮยอน
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” แบคฮยอนยื่นมือออกไปจับมือด้วย
โอ๊ะ...ผมกับเขาสัมผัสตัวกันได้ด้วย
"เอ่อ..ว่าแต่คุณจะให้ผมช่วยอะไร?" แบคฮยอนยันตัวขึ้นพิงกับหัวเตียง ส่วนชานยอลก็เดินมานั่งที่เก้าอี้สีแดงกำมะหยีที่ตั้งอยู่ข้างๆกับเตียงที่แบคฮยอนนั่งอยู่
“ที่คุณเห็นผมอยู่ตอนนี้ผมไม่ใช่ผีนะแต่ผมเป็นวิญญาณที่หลุดออกมาจากร่าง ที่ผมเข้ามาหาคุณในฝันเพราะผมไม่แข็งแรงพอที่จะสามารถปรากฏตัวต่อหน้าได้ เมื่อประมาณ 1 ปีก่อนผมประสบอุบัติเหตุพร้อมกับพนักงานสองสามคน คนพวกนั้นตายหมดเหลือแค่ผมที่รอดมาเท่านั้น พ่อแม่ของผมเข้าใจผิดว่าผมตายไปแล้วและดูเหมือนว่าจะมีคนแถวนั้นเอาผมไปส่งโรงพยาบาลในชนบทซึ่งไม่สามารถรักษาผมได้ แล้วอยู่ๆวิญญาณของผมก็หลุดออกจากร่างมาแบบนี้ ผมต้องการให้คุณช่วยหาร่างผมแล้วติดต่อให้พ่อแม่ไปรับผมมารักษาที”
“เอ่อ..แล้วคุณอยู่ไหน?”
“ผมไม่รู้ว่ามันอยู่จังหวัดอะไร” สีหน้าของชานยอลอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“…”
“แต่พอจะอธิบายลักษณะของห้องที่ผมนอนอยู่ได้” ชานยอลค่อยๆคลี่ยิ้มบางๆออกมา
“แล้วทำไมคุณเลือกมาเข้าฝันผมหล่ะ?”
“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณเป็นคนเดียวที่ผมสามารถสื่อสารได้ สงสัยคุณคงจะพิเศษกับผมหล่ะมั้ง” คำพูดของชานยอลกับรอยยิ้มของเขาเล่นทำเอาแบคฮยอนเหมือนถูกแช่แข็ง
“แล้ว..แล้วผมต้องทำยังไง?”
“ผมจะบอกข้อมูลเกี่ยวกับผมให้คุณฟัง ผมว่าบางทีคุณอาจจะรู้จักผมก็ได้”
“…”
“ผมชื่อปาร์คชานยอล อายุ 26 ปี ผมเป็นคนที่สองของตระกูลปาร์ค ตอนนี้เป็นเจ้าของบริษัท...”
ยังไม่ทันที่ชานยอลจะพูดจบประโยค ภาพทุกๆอย่างกำลังกลายเป็นสีขาวเหมือนกับตอนที่เขาพึ่งหลับและนี่เป็นสัญญาณที่บอกเขาว่าร่างของเขากำลังจะตื่น..
“เดี๋ยวสิเดี๋ยวว...” นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ชานยอลได้ยินก่อนที่ร่างของแบคฮยอนจะหายไปจากเตียง
ชานยอลได้แต่เอามือกุมขมับเมื่อเวลาที่เขารอมาตลอด 5 เดือนเริ่มขึ้นแล้วแท้ๆแต่เวลาในแต่ละคืนมันช่างสั้นเหลือเกินแล้วเขาต้องใช้เวลาอีกกี่เดือนกว่าจะให้แบคฮยอนร่างของเขาเจอ ตอนนี้พ่อแม่ของเขากำลังเหนื่อยกับการบริหารแทนเขาและต้องดูแลพี่ๆน้องๆของเขา
แต่แม้ว่าชานยอลจะไม่สามารถปรากฏตัวให้แบคฮยอนเห็นเขาได้ แต่แบคฮยอนจะรู้ไหมว่าชานยอลยืนอยู่กับข้างๆเขาตลอดเวลา..
BACK TO NORMAL PART ☆彡
ร่างแบคฮยอนเด้งขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับเหงื่อแตกพลัก ใจของเขาสั่นระรัว
“นี่มันเรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย?”
แบคฮยอนนั่งตั้งสติประมาณ 10 วิแล้วเขาก็ค้นพบว่าที่เขาตื่นเพราะเสียงฝนตกและฟ้าร้องที่ดังเข้ามาในห้องในช่วงเวลา 6 โมงเช้า นับเป็นโอกาสดีที่แบคฮยอนคนนี้จะได้ไปทำงานเช้าเหมือนคนอื่นสักที..
ทั้งๆที่แบคฮยอนอาบน้ำ สระผม เซ็ทผมต่างๆนานาช้าอยู่แล้ว วันนี้ตื่นเช้าทั้งทีเลยใช้เวลานานเป็นสองเท่าจากเดิม.. ซึ่งกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมงครึ่งเข้าไปแล้ว
XOXO XOXO XOXO YEAH
แบคฮยอนเดินร้องเพลงออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายใจ แม้ว่าในหัวของเขาก็ยังนึกถึงผู้ชายตัวสูงในฝันคนนั้นตลอด แต่จะว่าไปชื่อเขานี่ก็คุ้นๆนะ...
และไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็แต่งตัวเสร็จ วินาทีที่เขาหันกลับไปข้าวของใส่กระเป๋าเหมือนทุกๆวัน ทั้งโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าตังค์ แล้วก็...กุญแจรถ เขาตาลุกวาวยังกับมันจะถล่นออกมาได้
แบคฮยอนรีบยกนาฬิกาขึ้นดู 7.40 น.
“ซวยแล้ววว วันนี้ไปรถเมล์นิหว่า สายแล้วววว” แบคฮยอนวิ่งไปใส่รองเท้าล็อคประตูแล้วลงลิฟท์ต่อด้วยวิ่ง 4x100 จากหน้าคอนโดไปที่ป้ายรถเมล์ทันที
ทุกๆการกระทำของแบคฮยอน ชานยอลรับรู้ทุกอย่าง
‘จะไปเช้าๆสักวันไม่ได้เลยหรอวะแบคฮยอน!’ แบคฮยอนเอามือทึ้งหัวตัวเองหลังจากที่ยัดตัวเข้ามานั่งในรถเมล์ได้ พร้อมกับชานยอลที่นั่งลงที่นั่งข้างๆเขากำลังนั่งหัวเราะความโก๊ะในทุกๆวันของแบคฮยอน
8.00น.
~ Lately I been,I been losing sleep ~
เสียงโทรศัพท์แบคฮยอนดังขึ้น เขากดรับแทบจะทันทีโดยไม่ต้องอ่านชื่อ แน่นอนว่าคนที่โทรมาคือ...
“กูอยู่บนรถเมล์กำลังไปเว้ยยยย! ฮุนมึงเลิกโทรกดดันกูทุกเช้าได้มั้ยยย!!!” แบคฮยอนกดวางแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วนั่งหน้าหงิก ทำเอาชานยอลแอบนั่งยิ้มกับการกระทำของคนตัวเล็กที่โมโหยังไงก็ยังดูน่ารักอยู่ดี..
อย่าลืม! คอมเม้นกันเยอะๆนะค่ะ รออ่านอยู่ ♥
#FICDREAMING
ความคิดเห็น