...ความรักของผม...

ลำดับตอนที่ #1 : บันทึกของทัช

            นิ่งสนิท... ภายในห้องเล็กๆ ที่มีเพียงหน้าต่างเปิดแง้มบางๆ นั้นยังคงนิ่งสนิท มีเพียงหยดน้ำใสๆ ที่ไหลลู่ลงสู่หน้ากระดาษสีขาวอย่างต่อเนื่องจนเกิดรอยยับย่นเป็นด่างดวง สายลมยามโพล้เพล้ที่พัดพาเอาความเย็นเยือกเข้ามาพลอยทำให้สมุดที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะพลิกพริ้วไหวจนเกิดเสียงพรึ่บพรั่บ แต่ร่างที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลยังคงไม่ขยับเขยื้อน...ไม่ต่างจากเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้

                หน้าสมุดที่เมื่อครู่พลิกอย่างรัวเร็วค่อยๆ ช้าลง...ช้าลง...จนปิดสนิทในที่สุด... เผยให้เห็นปกหลังสีดำสนิทที่มีเพียงรอยสลักที่มุมขวาบน ‘Touch’

                นัยน์ตาบวมช้ำค่อยๆ กรอกตาลงมองชื่อของตัวที่ปรากฏอยู่เด่นชัดท่ามกลางพื้นหลังสีทะมึน ซึ่งไม่ต่างไปจากอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของในขณะนี้...  เหลือบมองริ้วรอยขีดข่วนเล็กๆ ที่เกิดขึ้นบนกระดาษสีดำ มือที่ขาวซีดค่อยๆ ขยับยกขึ้นหลังจากนิ่งอยู่นาน นิ้วเย็นเยียบลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆ ของสมุดที่เปรียบได้กับเพื่อนผู้รู้ความลับทุกอย่างของเขา เพื่อนเพียงคนเดียว...

                ...และความลับ ที่เขาควรจะจบมันได้เสียที...

                ก้อนสะอื้นและน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอย่างยากจะควบคุมเมื่อพาลให้นึกถึงใครอีกคนที่ปรากฏชื่ออยู่มากมายในสมุดเล่มนี้ ใครคนหนึ่งที่มีความหมายกับเขามากเหลือเกิน... เกินกว่าจะทำร้ายใครคนนั้นด้วยคำว่ารักจากคนคนนี้...

                “มันจบแล้วใช่ไหม...” ริมฝีปากที่แห้งผากเริ่มขยับเป็นคำช้า ๆ อย่างแหบพร่า “เราต้องลืมนายให้ได้ ต้องลืม...เพื่อนาย...และเพื่อตัวเราเอง” น้ำตาอีกสองหยดไหลลงหล่นแปะลงมาอีกครั้งหากแต่เจ้าตัวหาได้สนใจไม่ เขากำลังตัดสินใจ... เพื่อทำทุกอย่างให้มันจบสิ้นลงด้วยมือคู่นี้เอง

                ร่างสูงยืนนิ่งมองปึกกระดาษสีขาวที่บิดเบี้ยวไหม้หงิกงอท่ามกลางเปลวเพลิงกองย่อมๆ ที่ยิ่งโหมทวีความรุนแรงยามได้มอดไหม้เชื้อเพลิงปึกน้อยๆ ชายหนุ่มหลับตาเบาๆ เมื่อริ้วความปวดร้าวแล่นเข้ามาบาดลึกถึงขั้วหัวใจ เขาฆ่ามันไปแล้ว... ความรู้สึกของเขาทั้งหมด จะตายไปพร้อมกับซากสมุดเล่มนี้...

                “ลาก่อนนะ...ตุลย์” เจ้าของเอ่ยลาเป็นครั้งสุดท้ายให้กับอดีตสมุดคู่ใจที่บัดนี้เหลือเพียงกองเถ้าสีดำ มีเพียงลมน้อยๆ คอยพัดพาให้ปลิวว่อนไปมาหวังจะเรียกผู้เป็นนายให้หวนกลับมาอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยเหลียวกลับมาอีกเลย...

“...ลาก่อน...”

-------Â-------¸-------¹-------º-------»-------¼-------½-------¾-------¿-------Á-------

18 / 06 / 50                

          ผมนั่งนิ่งเหม่อมองไปยังพื้นสนามด้านล่างที่คลาคล่ำไปด้วยเหล่านักเรียนที่ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจผ่านทางหน้าต่างที่เอาศีรษะพิงอยู่ อดถอนใจไม่ได้เมื่อคิดถึงการกระทำที่ดูโง่เง่าของตัวเองเมื่อครู่นี้ แต่ผมพยายามแล้วนะครับ...

                ผมนั่งตัวเกร็งเมื่อเห็นใครบางคนเดินผ่านมาทางที่ผมนั่งอยู่อีกครั้ง ผมพยายามปลอบตัวเองให้ใจเย็นๆ เข้าไว้ เอาน่า ผมจะลองพยายามดูอีกสักหน ผมฉีกยิ้มแม้จะฝืดฝืนให้กับเด็กผู้หญิงผมม้าที่เดินผ่านมา หวังจะหยิบยื่นไมตรีให้กับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ หากแต่สาวเจ้ากลับชะงัก ทำหน้างงงวย แล้วรีบจ้ำหนีไปซะงั้นเลย  ผมหุบยิ้มเก้อๆ ของตัวเองแล้วนั่งฟุบหน้านิ่งลงไปกับพื้นโต๊ะสีขาวที่เย็บเยียบอีกครั้ง รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน...

                ใกล้เวลาเข้าเรียนเข้าไปทุกทีแล้ว เสียงจ้อกแจ้กจอแจยิ่งทวีความดังขึ้นไปทุกที หากแต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้มีเพียงผมคนเดียวที่ยังนั่งนิ่งจนเหมือนเป็นเพียงธาตุอากาศของห้องนี้...

                “นายเป็นเด็กใหม่เหรอ” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ผมหันขวับกลับไปอย่างปลื้มปีติ ผมพยักหน้าหงึกหงักด้วยความตื่นเต้น เพื่อนคนแรกยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร...  “เราชื่อตุลย์นะ”

25 / 06 / 50
                การบ้านที่โรงเรียนเยอะมากจนผมไม่มีเวลาผละมาเขียนไดอารี่เลย มีเรื่องมากมายอยากจะเขียนเต็มไปหมดจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ตอนนี้ผมเริ่มรู้จักใครต่อใครในห้องแล้วล่ะครับ ก็เพราะเดินกับตุลย์ที่มีแต่คนคอยทักอยู่ตลอดทาง ตุลย์เป็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง แต่ก็คมเข้มแบบหนุ่มไทยอยู่ไม่หยอก เสน่ห์ของตุลย์อยู่ที่วาทศิลป์กอปรกับความขี้เล่นของเจ้าตัวที่มักเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ได้อยู่เสมอ... ผมอยากเป็นให้ได้อย่างเขาในสักวัน

                ในชั่วโมงพละวันนี้... ผมถึงกับหน้าเบ้เมื่ออาจารย์สั่งให้ไปแบกลูกบาสเก็ตบอลมาตาข่ายใหญ่ จากนั้นก็สั่งให้รับส่งลูกกันเป็นเด็กๆ อีก แต่อย่างว่าล่ะครับ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ผมก็ยังไม่ได้เรื่องอยู่ดี แต่ตุลย์ก็ยังอุตส่าห์เข้ามาชวนผมเข้าทีม ทั้งที่ผมออกปากไปแล้วว่าผมเล่นกีฬาชนิดนี้ไม่เป็นเลยจริงๆ หนำซ้ำเขายังใจเย็นพอที่จะค่อยๆ สอนคนอ่อนกีฬาขั้นรุนแรงอย่างผมจนพอจะเล่นมันได้ แต่ผมก็ดูออกจากสายตาว่าเพื่อนคนอื่นๆ พากันเบื่อหน่ายและรำคาญทุกครั้งไปที่ต้องวนมาคู่กับผมซึ่งมักจะส่งลูกพลาดอยู่เสมอ แต่พวกเขาก็ยังทนต่อไปเพราะผมมีตุลย์อยู่เคียงข้างกาย นั่นยิ่งทำให้ผมรู้ว่านับวันตุลย์จะยิ่งจำเป็นต่อวิถีชีวิตของผมมากขึ้นทุกที นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ว่าผมจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ยังไงหากไม่มีตุลย์...

19 / 07 / 50

                ไม่แปลกใช่มั้ยครับที่เราจะรู้สึกดีๆ ยามที่เพื่อนโอบกอด... ความคิดนี้แล่นวาบเข้ามาปลอบใจผมอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่วงหลังๆ มาที่ผมเริ่มเข้ากับเพื่อนๆ ได้มากขึ้น มีการโอบหลังเล่นหัวกันเป็นเรื่องปกติ แต่กับใครบางคนที่ผมรู้สึกแปลกๆ ยามที่เขาสัมผัส...รู้สึกร้อนและตื่นเต้นยังไงชอบกล ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้ผิดปกติ...

                อะไรหลายๆ อย่างทำให้ผมนึกกลัว... ทั้งความรู้สึกหงุดหงิดที่ตุลย์ไปหัวเราะเล่นกับใครที่ไม่ใช่ผม ทั้งความรู้สึกชั่ววูบที่ปรารถนาให้ตุลย์เป็นของผมเพียงคนเดียว ไม่ต้องการให้ใครได้เห็นรอยยิ้มเจิดจรัสนั่นนอกจากผม นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันครับ... คงเพราะผมไม่เคยได้มีเพื่อนจริงๆ จังๆ มาก่อน เพิ่งรู้นี่เองว่าอาการหวงเพื่อนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง... หวงจนนอนไม่หลับ คิดถึงจนนอนละเมอเพ้อพร่ำทุกค่ำไป...

20 / 08 / 50

                ถึงแม้งานที่ต้องสะสางจะกองสูงจนน่ากลัวขนาดไหน แต่ผมก็ไร้สติเกินกว่าจะทำมันได้ลง ปัญหาหลาย ๆ อย่างมันรุมเร้าเสียจนน่าเวียนหัว

          ผมกับตุลย์โดนหาว่าเป็นเกย์ครับ...

                ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ข่าวลือมันแพร่สะพัดราวกองเพลิงโหมฟางแห้ง จนยากที่น้ำกองเล็กๆ อย่างผมกับตุลย์จะระงับมันได้ ครั้งหนึ่งที่ตุลย์โมโหจนถึงกับเงื้อแขนจะต่อยคนที่แซวเมื่อเขาพยายามเข้ามาคุยกับผม...แน่ล่ะ ผู้ชายอย่างเขาคงไม่ชอบเป็นแน่หากจะมาโดนใครล้อหาว่าเบี่ยงเบน และแน่นอน ผมเองก็ไม่อยากทำให้เขารู้สึกไม่ดีเช่นกัน

                แต่ถึงกระนั้นตุลย์ก็ยังคงดีกับผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เขายังพยายามเข้ามาคุยเล่นกับผมอยู่ดั่งเช่นปกติ พร่ำบอกอยู่ซ้ำๆ ว่าอย่าไปสนใจฟังข่าวลืองี่เง่านั่น หากจะบอกว่าผมไม่สนใจนั่นก็คงจะเป็นเรื่องโกหก แต่เรื่องที่ผมกลัวจริง ๆ คือความรู้สึกของตุลย์ต่างหาก...

                สุดท้ายแล้วก็เป็นผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายถอยออกมาก่อนที่เขาจะจับพิรุธได้ ตุลย์จะรู้สึกยังไงเมื่อรู้ว่าครึ่งหนึ่งของข่าวลือนั้นเป็นความจริง จะรู้สึกยังไงเมื่อเพื่อนสนิทคนหนึ่งคิดเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน และจะรู้สึกยังไง...เมื่อเพื่อนคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยกัน... แต่ผมเองทนหลอกตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้วครับ ความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมาจนเกินกว่าจะระงับได้...ทรมานเหลือเกิน ผมชอบตุลย์ ไม่สิ...ผมรักตุลย์ครับ

                รู้แล้วถึงสาเหตุของความรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ยามที่เขาเข้ามาสัมผัส รู้แล้วว่าความรู้สึกที่เข้าใจไปว่าเป็นการหวงอย่างเพื่อน ที่แท้แล้วไซร้กลับเป็นอาการหึงหวงเยี่ยงคนรัก ผมนี่มันโง่จริงๆ โง่มากๆ... เรื่องของข่าวลือครั้งนี้ผมเองต้องรับผิดชอบ คงเพราะผมเองที่เผลอเผยพิรุธออกไปจนทำให้ตุลย์ต้องมีเรื่องลำบากใจ ผมต้องรับผิดชอบการกระทำครั้งนี้ของตัวเอง...

30 / 09 / 50

                ขอโทษนะที่หายไปนาน นานมากจริง ๆ ที่แทบไม่ได้แตะไดอารี่เลย ช่วงเวลาที่ผ่านมาทำเอาผมสติไม่อยู่กับร่องกับรอยจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย... แต่วันนี้มันถึงที่สุดแล้วจริงๆ ครับ... ผมไม่ไหวแล้ว หลังจากที่ผมพยายามถอยห่างและเว้นระยะจากตุลย์ออกมา เขาดูเงียบขรึมลงไปมาก ไม่คุยเล่นกับใครเหมือนแต่ก่อน จนทำให้ผมไม่ค่อยรู้เรื่องราวของเขาจากใครต่อใครมากนัก... จนกระทั่งเช้าวันนี้

                จู่ๆเพื่อนในห้องก็โห่ร้องแซวกันขึ้นมาอย่างสนุกปากเมื่อใครบางคนก้าวเข้ามาในห้อง ตุลย์เดินมากับฟ้า...ผู้หญิงในห้องคนหนึ่งซึ่งตุลย์ชอบเข้าไปคุยเล่นด้วยบ่อยๆ ใบหน้าคล้ำเข้มของตุลย์และใบหน้าขาวๆ ของฟ้าต่างขึ้นสีเรื่อแดง ทั้งคู่ต่างเมินหน้าหนีไปคนละทาง... ผมรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ...พวกเขาเป็นแฟนกัน...

                ราวกับมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่คอ สมองมันตื้อ ตามันพร่าลายไปหมด ไม่สามารถทำได้แม้ยิ้มตอบรอยยิ้มของตุลย์ที่หยิบยื่นมาให้ทุกเช้า ไม่แม้จะมีแรงเดินเข้าไปแซวได้อย่างที่เพื่อนคนอื่นพึงกระทำ ความรู้สึกอิจฉาริษยาถาโถมเข้ามามากมายเสียจนตัวผมเองยังตกใจ นึกเกลียดผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาจับใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมยังแอบนึกชื่นชมเธออยู่ในใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยน่ารักถึงน่ารักมากคนหนึ่ง ถึงหน้าตาจะไม่ได้สะสวยจนโดดเด่นแต่ก็ดูน่ารักแบบใสๆ แบบที่หาได้ยากในยุคนี้ แต่บัดนี้ข้อเสียที่ผมไม่เคยมองเห็นกลับล้นทะลักออกมาจนเกินจะนับได้

ผมเกลียดเธอ เกลียดเธอที่แย่งตุลย์ไปจากผม...

                ตุลย์เดินเข้ามาทักผมเมื่อเห็นผมนั่งนิ่งอยู่นานจนผิดสังเกต แต่ผมก็ส่งเพียงความเงียบตอบคำถามแสดงความเป็นห่วงเป็นใยของเขา ผมไม่กล้าเงยหน้า ไม่กล้าพูดอะไรแม้สักคำ กลัวทำนบน้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นแทบตายนั้นจะล้นทะลักออกมาให้ใครได้เห็น ผมเห็นตุลย์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดประโยคที่เหมือนฆ่าผมทั้งเป็น ประโยคที่ผมจดจำได้จนขึ้นใจ...ไม่ต้องกลัวข่าวลือไปแล้วล่ะ เรามีฟ้าอยู่ทั้งคนแล้ว ยังไงเราก็ไม่คิดอุตริไปชอบผู้ชายด้วยกันอยู่แล้ว... ตุลย์ว่าแล้วก็หัวเราะ มันคงเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา... แต่มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงสำหรับผม

                รับไม่ได้ ผมไม่เชื่อเรื่องนี้ ไม่เอา ไม่ต้องการ! ...ความรู้สึกนานัปการแย่งกันเบียดเสียดกันเข้ามาสมองน้อยๆ จนผมหน้ามืด ขาของผมจ้ำอ้าวก้าวยาวๆ ไปก่อนที่สมองทันจะสั่งการเสียอีก กว่าจะทันรู้ตัว ร่างออกผอมของผมก็มายืนอยู่ที่ริมระเบียงของอาคารเรียนชั้นที่สี่... สายลมบนดาดฟ้านั้นเย็นสบาย ร่างของเพื่อนๆ ที่เล่นฟุตบอลกันอยู่ในสนามเป็นเพียงจุดสีขาวดำเล็กๆ ที่วิ่งไปมา แต่ในสมองของผมกลับไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ภายในนั้นมีแต่ภาพของตุลย์กับฟ้าและคำพูดเมื่อครู่ที่ราวกับเข็มสักพันเล่มที่ตอกทะลุเข้าไปถึงหัวใจ ลืมภาพพ่อแม่ ครูอาจารย์ ลืมความฝันและเรื่องราวดีๆ ของตัวเองไปเสียจนหมดสิ้น มีเพียงภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นแรงผลักดันให้ผมเอนตัวไปข้างหน้าช้าๆ ...

                และคงต้องขอบใจโรคกลัวความสูงและความขี้ขลาดของตัวเองเสียจริงๆ ที่รั้งตัวผมเอาไว้ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบ้าๆ ลงไปได้ทัน หัวใจผมเต้นระรัวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่ตัวเองเกือบจะทำเรื่องที่งี่เง่าที่สุดในชีวิตลงไป... นึกหน้าบุพการีแล้วอยากนึกขอโทษท่านจับใจ ลูกอกตัญญูคนนี้เกือบจะเอาชีวิตที่พวกท่านเฝ้าฟูมฟักไปโยนทิ้งเสียแล้ว

                หากผมต้องจบชีวิตลงไป...คงมีใครคนหนึ่งจะต้องหมองเศร้า เพราะหมอนั่นเป็นคนดีเกินไป... ผมไม่อยากเห็นเขาต้องเสียใจ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม...

                ผมขอสัญญา...ขอสัญญากับสมุดเล่มนี้ แม้ผมจะจำเป็นต้องพูดกับตุลย์ ผมก็จะคุยด้วยในฐานะเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเท่านั้น สิ่งนี้เท่านั้นที่เป็นหลักให้ผมยังอยู่ต่อไปได้ โดยพันธนาการความรู้สึกนี้ไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด...เท่านั้นเอง ความรักที่ไม่เข้าที่เข้าทางก็สมควรจะเก็บมันไว้ตลอดกาล

ลาก่อน...ตุลย์ คนแรกและคนสุดท้าย ผู้ชายที่ผมจะรัก

                -------Â-------¸-------¹-------º-------»-------¼-------½-------¾-------¿-------Á-------