คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 16 ฟ้าเหลือง ฮ่า ๆ ...........100%
16
เมอเซเดสเบ๊นซ์คันหรูค่อย ๆ ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในคอนโดอย่างไม่เร่งรีบ...เพราะคนขับคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าวันนี้ตนเองไม่ได้รีบเร่งอะไรมากนักเพราะมีเวลากับคนรักอีกทั้งคืน...
“อ๊ะ..อื้อ...ปอม....” ผมผละออกเข้าที่ผนังลิฟต์เบา ๆ ก่อนจะประกบปากลงไปจูบที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว......ริมฝีปากเรียวลัดเลาะดูดเม้มริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจก่อนริมฝีปากบางจะเผยอออกเปิดทางให้ลิ้นร้อนได้เข้าไปสำรวจด้านใน.....ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเร่าร้อนและไม่มีใครยอมใคร ผมยกมือขึ้นมาลูบไล้รอบเอวบางอย่างหวงแหน...อ๋องก็ส่งมือบางขึ้นมาโอบรอบลำคอของผม...ผมส่งมอบความวาบหวามผ่านรสจูบให้คนตรงหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน....เส้นทางบนลิฟต์กว่าจะถึงชั้นที่เราอยู่นั้นยังอีกยาวไกล...ผมไม่รู้หรอกว่าลิฟต์นี้มีกล้องหรือเปล่า..เพราะไม่เคยได้สังเกตเลยสักครั้ง....แต่ถึงจะมีผมก็ไม่สน..ใครอยากด้านทนดูแฟนเขาจูบกันก็ตามใจสิ หึหึ..
“อะ..อื้อ..ปอม.....” อ๋องส่งเสียงครางออกมา ผมค่อย ๆ ผละออกจากริมฝีปากบางช้า ๆ ....
เพี๊ยะ... “คนหื่นกาม..บ้าที่สุด..ถ้าใครมาเห็นเข้าจะว่ายังไงฮะ...”
“ไม่เห็นต้องว่าไงเลยนี่ ก็ตามที่เห็นแหละ...”
“ชิส์..คิดผิดจริง ๆ ที่ยอมเนี่ย....”
“พูดมากวะอ๋อง..เดี๋ยวก็จัดตรงนี้ซะหรอก...”
“ไม่ ๆ ..ไม่พูดแล้วก็ได้....” ติ๊ง.... ลิฟต์เปิดออกพร้อมกับมีคนที่มายืนรออยู่ด้านหน้าลิฟต์อยู่สองคน..อ๋องนึกขอบใจปอมที่ไม่จูบตนเองต่อไม่งั้นคงอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลยละ...
ผมให้อ๋องถือคีย์การ์ดเดินนำเข้าห้องไปครับ....ผมเดินตามยิ้มกริ่มกับความขี้อายน่ารัก ๆ ของอ๋อง...ยิ่งมองยิ่งหลงใหล..เฮ้อ ทำไงได้ละครับก็คนไม่รักมันหลงไปแล้วอะ...ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปประชิดตัวอ๋องที่กำลังสอดคีย์การ์ดที่หน้าห้องอยู่.....ผมรวบเอวบางมากอดไว้หลวม ๆ ...ก่อนจะโอบเอวบางเดินเข้าห้องไปพร้อมกันเมื่อประตูเปิดออก....ไม่รอช้า..ผมผละอ๋องเข้ากับบานประตูก่อนจะจัดการประกบจูบอย่างเร่าร้อนทันทีพรางเอื้อมมือไปกดล็อกประตูด้วยเลยเสร็จสรรพ...
“อื้อ...” ร่างบางจูบตอบผมอย่างเล่าร้อนเช่นกัน..เราส่งรสจูบที่เร่าร้อนถึงกันและกัน..ก่อนจะค่อย ๆ ขยับเคลื่อนตัวไปล้มลงที่โซฟากันทั้งคู่...
อ๊ะ ๆ ห้องแห่งความลับของปอมอ๋อง....
60%
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านช่องผ้าม่านที่พัดพริ้วปริวไสวที่หน้าต่างระเบียงรบกวนการนอนของร่างบางยิ่งนัก...
“อื้อ....” อ๋องร้องออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะขยับเอาหน้าซุกอกแกร่งเข้าไปอีก....
แรงขยับตัวน้อย ๆ ของคนข้างกายผมทำให้ผมรู้สึกตัวตื่นได้ไม่ยากเลยครับ...อ๋องนอนเบียดผมเข้ามาเมื่อแสงแดดส่องแยงตา...ผมเมื่อรู้สึกตัวแล้วก็นอนไม่หลับแล้วละครับ ลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่าจะได้ทำอาหารเช้าให้อ๋องกินด้วย....
ผมยันกายลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป...คิดแล้วก็ขำอ๋องนะครับ..เมื่อคืนห้องน้ำเป็นสมรภูมิรักของเราสองคนเลยละครับ...อ๋องมันห้ามผมแล้ว แต่มันก็อดใจไม่อยู่นี่นาทำไงได้ละก็อ๋องนะมันชอบยั่วแบบไม่รู้ตัวตลอดเวลาเลยนี่นา..ไหน ๆ เมื่อคืนมันก็ยอมผมแล้วใช่ปะ..เลยขอจัดซะหนักหลายรอบเลย...
ผมจัดการอาบน้ำเสร็จก่อนจะออกมาหาอะไรทำให้ผมและอ๋องกิน...เอาเป็นว่าอะไรง่าย ๆ ละกัน..ข้าวต้มกุ้ง...แบบเน้นกุ้งเลยละครับ...ผมจัดการหุงข้าวก่อนเป็นอย่างแรกก่อนจะตั้งน้ำบนเตาแก๊สระหว่างรอน้ำเดือดก็เอากุ้งในตู้เย็นออกมาล้าง พอน้ำเดือดผมก็จัดการลวกกุ้งเลยครับ...จะว่ายังไงละผมชอบทำแบบนี้ก่อนคือทำให้กุ้งมันสุกก่อนแล้วค่อยปรุงทีเดียวเลย...มันไม่คาวด้วย....ลวกกุ้งเสร็จผมเทน้ำทิ้งก่อนจะล้างหม้อแล้วเอามาตั้งน้ำใหม่..พอน้ำเดือดข้าวก็สุกพอดีผมหรี่ไฟลงก่อนจะใส่ข้าวเข้าไปและปรุงรสให้ได้ทีครับ แล้วใส่กุ้งเป็นสิ่งสุดท้ายเพราะว่ากุ้งผมสุกแล้วไงครับเลยไม่ต้องกังวลเรื่องใส่ก่อนหลัง....อ่าผมว่าอาหารที่ผมทำวันนี้พิเศษสุด ๆ เลยละครับเพราะว่าผมทำให้คนที่ผมรักทานแม้ใจไม่ใช่มื้อแรกแต่ก็นะ ก็วันนี้มีความสุขอะ ก็เมื่อคืนมันอิ่มอกอิ่มใจไปแล้วอะ....
ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะปลุกอ๋องช้า ๆ ...
“อ๋อง....อ๋อง...”
“อื้อ...”
“ตื่นได้แล้วนะสายแล้ว..อาบน้ำจะได้กินข้าวต้มกุ้งกัน..”
“อื้อ..นอนอีกแปปไม่ได้หรอ...” อ๋องงอแงตอบกลับมาทั้ง ๆ ยังไม่ลืมตาครับ..
“น้าปอม...นอนอีกแปป...”
“อืม..อยากนอนก็นอน ปอมจะได้เอาข้าวต้มไปให้คนสวนด้านล่าง...” ผมแกล้งพูดประชดออกมา อ๋องงอแงไม่เข้าเรื่อง ผมรู้ว่าเพลียแต่ถ้าไม่ยอมตื่นมากินอะไรเลยมันก็เพลียไปใหญ่สิครับ...ต้องใช้ไม้นี้แหละคนดื้อ ๆ อย่างอ๋องนะ...
“ก็ได้ ๆ ..อ๋องตื่นแล้ว....แต่เดินไม่ไหวอะ...อุ้มไปหน่อย....นะนะ...”
“อืม...ค่อย ๆ ลุกขึ้นมานะ...” ผมว่าก่อนจะเข้าไปพยุงอ๋องให้ลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ...
“อาบให้มั้ยอ๋อง...”
“ไม่ต้องหรอก..ปอมไปนั่งรอเถอะ...” อ๋องว่าออกมาอย่างอาย ๆ ...สงสัยคงคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแหง ๆ เลย...หึหึ...
“อืม..งั้นก็ได้..มีอะไรเรียกปอมนะ..” ผมก็ยังไม่หมดห่วงอยู่ดี เพราะเมื่อคืนนะหนักจริง ๆ ...กลัวอ๋องมันจะล้มลงไปนะสิ....แต่ก็ดีแล้วที่พยายาม มันจะได้ชิน...เหอะ ๆ ....
ระหว่างรออ๋องผมเดินมาจัดยาที่ตู้ยาใส่แก้วเล็ก ๆ ไว้ให้อ๋อง...ทั้งยาแก้อักเสบแก้ไข้แก้ปวด กันไว้ก่อนเลยครับ..กลัวอ๋องไม่สบาย...
Tru…….Tru……
“สวัสดีครับแม่...”
“ปอมวันนี้ไม่เข้าร้านหรอลูก...”
“วันนี้อ๋องไม่สบายนะครับผมเลยอยู่ดูแล...ลาสักวันนะครับแม่...”
“จ้า..ดูแลอ๋องดีดีนะลูก....”
“ครับแม่....”
“จ้า..งั้นแม่ไม่กวนแล้ว....บายจ้ะ...”
“ครับ บายครับ...”
ผมก็ลืมโทรไปบอกแม่เลยว่าวันนี้จะไม่เข้าร้าน....ก็มัวแต่ยุ่งกับการทำข้าวต้มให้สุดที่รักกินเป็นมื้อเช้านั่นแหละ...
“ปอม....เสร็จแล้ว...”
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำพยุงอ๋องออกมาแต่งตัว...ระหว่างรออ๋องแต่งตัวผมก็ทำหน้าที่เป็นคนเช็ดผมเป่าผมให้อ๋องไปโดยปริยาย....ก็นะ..ทำไงได้ละรักแล้วก็ต้องดูแลด้วย....
“ขอบคุณน้าปอม..ไปกินข้าวต้มกุ้งกัน......เร็ว ๆ ....” อ๋องเร่งผมก่อนจะเกาะแขนผมเดินไป...
“ฮ้า...หอมจังเลย.....” อ๋องพูดออกมาเมื่อผมตักข้าวต้มกุ้งมาวางไว้ตรงหน้าร่างบาง...
“หอมสิ..อร่อยด้วย..ปอมทำสุดฝีมือเลยนะจะบอกให้...”
“จริงอะ..ไหน ๆ ลองชิมสิ..จะสมราคาคุยหรือเปล่า...”
“กินเลย ๆ ...” ผมว่าก่อนจะนั่งมองอ๋องชิมข้าวต้มของผม....
“อื้ม...อร่อยฝุด ๆ .......ไม่เคยกินข้าวต้มกุ้งฝีมือใครอร่อยเท่านี้มาก่อนเลยนะเนี่ย...”
“เว่อละ ๆ อ๋อง..เกินจริงไป...เอาใหม่ดิ๊...”
“อ้าวหรอ..แหะ ๆ ......อื้มมมอร่อยมาก ๆ เลย....วันหลังทำให้กินอีกนะ..”
“ได้ดิ...แต่หลังจากเรากอดกันแล้วนะหึหึ....” ผมแกล้งว่าออกมาเสียงหื่น..
“บ้า...คนบ้า..หื่นได้ตลอดเวลา...”
“เอ้าก็แฟนน่ารักอะ ใครจะอดใจไม่หื่นไหวกันละ...”
“ไม่ต้องพูดมากเลย..กิน ๆ ได้แล้ว...”
“คร๊าบ....” ผมนั่งกินข้าวต้มกับอ๋องไปเรื่อย ๆ ไอ้ตัวดีฟาดไปสองถ้วยแล้วครับ..กินจุจริง ๆ แฟนใครวะเนี่ย...
“เอ้อปอม..ว่าแต่เมื่อกี้ตอนปลุกอ๋องอะโกรธจริง ๆ หรอ....”
“โกรธดิ...คนดื้อต้องถูกโกรธแบบนั้นแหละ...”
“แล้วถ้าอ๋องไม่ตื่นปอมจะเอาลงไปให้คนจัดสวนด้านล่างจริง ๆ หรอ...”
“ไม่จริง...”
“อ้าว หรอกกันหรอปอม...”
“เปล่า...ที่ไม่ให้เพราะมันไม่พอ..แต่จะเททิ้งแทน..เพราะไม่มีคนกิน...”
“โอ๋ ๆ อย่างอลเค้าน้า...เค้าก็ตื่นมากินแล้วนี่ไง...”
“หึหึ..ก็ดีที่พูดรู้เรื่องนะอ๋อง..อย่าดื้อให้มันมากเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย..”
“รู้แล้ว ๆ ...ปอมชอบดุจริง ๆ .....” อ๋องบ่นผมไปยิ้มไป..น่ารักอีกแล้ว.....
กินข้าวต้มเสร็จผมยื่นยาที่จัดไว้ให้อ๋องกินทันทีก่อนจะพาอ๋องเดินไปนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น..ส่วนตัวผมนั้นมีหน้าที่อีกแล้วครับ...เก็บจานล้างจานไงครับ...เป็นไงละ พ่อบ้านสุด ๆ ..ฮ่า ๆ แต่ยอมจำนนเพราะทำเขาเจ็บนี่...แต่ถ้าอ๋องยอมเจ็บบ่อย ๆ ผมก็ไม่เกี่ยงที่จะทำงานแบบนี้นะ...มีความสุขยังไงไม่รู้แฮะ....
อัพครบแล้ว อิอิ..มีความสุข..อ่านให้สนุกนะคะ....
อย่าลืมเม้นให้ไรเตอร์บ้างน้า..กำลังใจสำคัญมาก ๆ ...ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจมาอัพบ่อย ๆ ...
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นนะคะ...รักรีดเดอร์จัง....
https://www.facebook.com/pages/Kapom-Aongbie-Y-Fanpage/392128030903297
ใครที่หาห้องแห่งความลับไม่เจอ เข้าไปกดไลค์ที่แฟนเพจตามลิงค์เลยนะคะ ^^
ไรเตอร์จะส่งเมลล์ให้เฉพาะคนที่จำเป็นเท่านั้นนะค้า อิอิ
เข้าไปดูในเพจน้า.....กดไลค์กันเยอะ ๆ เพราะในเด็กดี แค่ชี้นำให้ไปอ่าน NC ก็โดนแบนแล้ว ไรเตอร์เลยไม่อยากให้เป็นแบบนั้นคะ...เข้าใจเค้าด้วยน้า..ขอโทษที่ทำให้รีดเดอร์ค้างกันนะคะ อิอิ....
อัพแล้ว ๆ ค่า ห้องแห่งความลับนะคะ..ไปไขกุญแจห้องแห่งความลับกันได้ที่เฟสบุคแฟนเพจนะจ๊ะ...อ่านแล้วอย่าลืมกลับมาเม้นให้เค้าบ้างน้า จริง ๆ อะ ไม่งั้นไม่อัพต่อนะจะบอกให้ เพราะไม่มีกำลังใจ อิอิ แอบอ้อนแล้วๆๆๆ...
ความคิดเห็น