คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Special Keng&Boy 1.... ความเศร้า.....100%
1
สวัสดีครับ ผมชื่อบอยเพิ่งจะขึ้นปี 1 ปีนี้หรือเรียกง่าย ๆ ก็คือน้องใหม่เฟรชชี่นั่งเองครับ...ผมเป็นคนร่าเริงนะแต่ผมก็มีปมเหมือนกัน...ปมของผมเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่นะแต่ก็ไม่ค่อยใหญ่เท่าไรหรอก..แค่ผมชอบทะเลาะกับพี่ชายแล้วชอบวิ่งไปหาเพื่อนพี่ชายข้างห้องให้เขาปลอบ..เขาใจดีกับผมเสมอเขาไม่เคยเข้าข้างเพื่อนเขาเลยนะ...เวลาผมร้องไห้พี่เขาจะช่วยปลอบผมคอยเช็ดน้ำตาให้ผม พี่เขาอ่อนโยนกับผมทุกอย่าง..จนทำให้ผมเกิดความรู้สึกบางอย่าง...แรก ๆ ผมคิดว่าเขาเป็นพี่ชายของผมคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกของผมมันแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่รู้ตัว..จากที่คิดว่ารักแบบน้องชายรักพี่ชายกลับกลายเป็นความรู้สึกรักมากกว่านั้น ผมหลงรักพี่ปอมอย่างถอนตัวไม่ขึ้นฟังไม่ผิดหรอกครับพี่ปอมที่ทุกคนรู้จักนั่นแหละคนที่ผมหลงรัก... ทุก ๆ วันผมอยากที่จะอยู่ใกล้กับพี่ปอมอ้อนให้พี่ปอมดูแลและผมก็จะได้สิ่งนั้นเสมอ แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...พี่แม่พี่ปอมขายคอนโดพี่ปอมเพียงเพื่อเหตุผลที่ว่าจะไปซื้อที่ใหม่ให้ที่ใกล้กับมกหาวิทยาลัยผมบอกตรง ๆ ว่าโคตรจะเสียใจเลยแต่ก็พูดอะไรไม่ได้...แล้วยิ่งไปกว่านั้นพี่ชายของผมดันถูกพ่อแม่ส่งไปเรียนต่อที่อเมริกาอีกผมเลยหมดหวังที่จะได้เจอกับพี่ปอมอีก...จนกระทั่งผมจบม.6 ผมก็ได้รู้ว่าพี่ปอมย้ายไปอยู่คอนโดที่สวนสาธารณะที่ผมชอบไปเดินเล่นตอนเย็นประจำ...ทุก ๆ วันหลังจากนั้นผมจะไปเดินที่นั่นทุกวันเหมือนเดิมแต่จะนานกว่าเดิมเพราะหวังว่าจะได้เจอกับพี่ปอมบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้เจอเลยสักครั้ง นานมากที่ผมไม่ได้เจอแต่ก็ยังเฝ้ารอ..ผมไม่รู้ว่าพี่ชายผมยังติดต่อกับพี่ปอมตลอดหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่ถามมันหรอกเพราะผมไม่ถูกกับมัน....
แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ข่าวว่าพี่ปอมถูกรถชนถึงขั้นต้องผ่าตัดศีรษะเลยผมตกใจมากเลยครับ แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะไปเยี่ยมพี่ปอมได้เพราะผมไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน ผมแค่ได้ข่าวมาจากพี่ชายที่มันโทรมาหาแม่แล้วได้ยินแม่พูด..แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรท่านมาก...นานหลายสัปดาห์กว่าผมจะทำใจให้ไม่ร้องไห้เพราะสงสารและคิดถึงพี่ปอมได้....แต่ทุก ๆ วันผมก็ยังจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนั้นตลอดทุก ๆ วันเหมือนเดิมแหละครับ....รอวันที่จะเจอรอวันที่พี่ปอมจะหายดี...มันต้องมีสักวันผมเชื่อแบบนั้น....
และแล้วโชคก็เข้าข้างผมอีกครั้งหนึ่งเมื่อผมเดินมาเจอพี่ปอมนั่งรถเข็นอยู่ที่สวยสาธารณะแห่งนั้นหัวใจผมแทบหยุดเต้นเพราะความตื่นเต้นปนดีใจมาก ๆ ของผมที่ได้เจอพี่ปอมอีกครั้ง....แต่ผมก็ต้องหยุดใจไว้แค่นั้นเมื่อพี่ปอมมีคนข้างกายที่เดินเข็นรถมาด้วยกัน...ใจผมกลัวมากว่าคน ๆ นั้นจะเป็นคนพิเศษสำหรับพี่ปอม...แต่ผมก็หยุดคิดก่อนจะเดินเข้าไปทักพี่ปอม...
“พี่ปอมครับ.....................” พี่ปอมทำหน้างง ๆ ใส่ผม แต่ก็ตอบผมกลับ มันแสดงให้เห็นว่าพี่ปอมยังจำผมได้ ผมดีใจมาก ๆ เลยครับ
“เอ่อ ว่าไงบอย....”
“ไม่เจอพี่ปอมนานคิดถึงจังเลยฮะ....พอได้ข่าวว่าพี่ปอมถูกรถชนผมใจเสียแทบแย่เลยกลัวพี่ปอมจะเป็นอะไรไป”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่หนังเหนียวจะตาย....”
“ฮ่า ๆ ฮะ เชื่อแล้วว่าหนังเหนียวจริง...”
“อืม ว่าแต่เราเถอะไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ละ....”
“มาเดินเล่นฮะ...ก็เผื่อจะเจอกับพี่ปอมบ้างไง....”
“บ้าหรือเปล่าเรา...แล้วทำไมไม่โทรหาพี่ละ.....”
“โทรได้ด้วยหรอฮะ...”
“เอ๊ะเรานี่ยังไงนะ...พี่เป็นพี่เรานะ ทำไมจะโทรไม่ได้ละ...”
“เอ่อ ฮะ....”
ผมคุยกับพี่ปอมไปเรื่อย ๆ ครับ ผมไม่รู้ว่าคนข้าง ๆ พี่ปอมเป็นใครแต่ผมก็ไม่ได้สนใจจะถามเพราะผมกลัว กลัวว่าสิ่งที่ผมคิดจะเป็นจริงผมเลยไม่ได้ถามอะไรออกไป และคุยกับพี่ปอมไปเรื่อย ๆ จนพี่คนนั้นเดินออกไปเองเสียก่อน....
ตอนแรก ๆ พี่ปอมก็คุยกับผมปกติดีนะครับ แต่พอพี่คนนั้นเดินออกไปพี่ปอมก็แสดงออกชัดเจนเลยครับว่าเขาสนใจพี่คนนั้นตลอดเวลา..เพราะตลอดเวลาที่พี่ปอมคุยกับผมพี่ปอมจะมองหาพี่คนนั้นตลอดเวลา...ผมเจ็บมาก ๆ เลยละครับ..นี่คงจะเป็นคำตอบสำหรับผมแล้วใช่มั้ยว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน...ไม่นานผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อน และเดินเข็นรถไปส่งพี่ปอมใกล้ ๆ กับพี่คนนั้นนั่งฟุบหน้าหลับอยู่...
“ผมไปก่อนนะฮะพี่ปอม..แล้วเจอกันฮะ...”
“ครับ...กลับดีดีนะบอย...”
“ครับพี่ปอม....”
ผมเดินกลับออกมาจากพี่ปอม..ผมอยากร้องไห้มาก ๆ แต่น้ำตามันไม่อยากจะไหลออกมาเลย....ผมเดินเหม่อลอยมาเรื่อย ๆ จนมาถึงฟุตบาทริมถนนก็เจอกับ ออดี้อาร์8 สีขาวจอดรออยู่ตรงหน้า..ผมตกใจเหมือนกันครับไม่คิดว่าคนอย่างไอ้พี่เก่งจะตามผมเจอ...ผมทำท่าเดินไปอีกทางไม่สนใจเจ้าของรถคันนั้นที่กำลังลงจากรถเดินมาทางผม บอกตรง ๆ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะต่อปากต่อคำกับไอ้พี่เก่งหรอกครับ....เลยอยากจะเดินหนี ผมอ่อนล้าเต็มทน..
พี่เก่งคือคนที่เข้ามาในชีวิตผมได้ไม่นานครับพี่เขาเข้ามาแบบตรง ๆ เลยครับ..เขาบอกว่าผมน่ารักและตรงสเป็คเขาและเขาจะจีบผม...ตอนแรกผมก็งง ๆ คิดว่าพี่แกแค่เข้ามาแกล้งเล่นเฉย ๆ แต่เอาเข้าจริง ๆ พี่แกตามจีบผมจริง ๆ ครับ...พี่แกเป็นนักศึกษาแพทย์มหาวิทยาลัยที่ผมกำลังจะเข้าไปเรียนในตอนนั้นครับ.จนตอนนี้ผมเข้าไปเรียนแล้วพี่เขารู้ก็ตามติดผมใหญ่เลย....ไม่คิดว่าจะเนิร์ทขนาดมาตามจีบผมแบบนี้.... แรก ๆ ผมก็หนี พอหนีไม่ได้ผมก็ยอมคุยกับพี่เขาและตกลงกับพี่เขาไม่ให้มาวุ่นวายกับผมมากเท่าไรเพราะผมไม่ชอบความวุ่นวายไม่ชอบคนยุ่งนะครับผมชอบอยู่ของผมเงียบ ๆ ตั้งแต่ที่ผมไม่เจอกับพี่ปอมตอนนั้นผมเปลี่ยนเป็นคนละคนจากที่เคยอ้อนเก่งก็จะกลายเป็นคนเงียบ ๆ ...
คุยกันได้สักพักผมก็รู้ว่าพี่เก่งมันไม่ได้เลวร้ายอะไร..ผมจะถามพี่เขาอยู่ตลอดเวลาว่าพี่เขาจริงจังกับผมจริง ๆ หรอ และผมก็จะได้คำตอบเดิม ๆ ว่าพี่เขาโคตรจะจริงจังกับผมเลย...ถ้าพี่ไม่จริงจังกับใครพี่ไม่ทนตามจีบนานขนาดนี้หรอกนะ...คำพูดนี้ติดหูผมตลอดเวลาที่คุยกันกับพี่เก่ง..
พี่เก่งเป็นคนที่ดูคนออกเก่งมาก ๆ เลยละครับอย่างเช่นเรื่องที่ผมมีใครอยู่ในใจอยู่แล้วพี่แกก็ดูรู้ พี่แกจะถามผมนาน ๆ ทีแต่พอผมไม่อยากตอบพี่แกก็จะเงียบและเปลี่ยนเรื่องไม่เซ้าซี่ผมอีกเลย..แต่ก็จะมีถามอีกครั้งก็ทิ้งช่วงไปนะครับ จนผมก็ยอมเล่าเรื่องของตัวเองให้พี่เก่งฟัง..ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไว้ใจพี่เก่งขนาดนั้น..แต่ผมก็อยากระบายออกบ้างในบางครั้ง...บางครั้งผมก็นั่งคิดว่าผมนะโคตรจะเห็นแก่ตัวเลยที่ทำกับพี่เก่งแบบนี้..เหมือนเห็นพี่แกเป็นแค่ที่ระบาย.แต่ผมยังตัดใจจากพี่ปอมไม่ได้จริง ๆ นี่ครับ...ดูอย่างวันนี้สิ พี่แกคงเจ็บนะถ้าพี่แกเห็นว่าผมมาเจอพี่ปอมที่นี่...
“บอย..จะไปไหน...”
“ผมจะกลับบ้าน...”
“กลับด้วยกันสิ...”
“ไม่พี่กลับไปเถอะ..ผมอยากอยู่คนเดียว...”
“เป็นอะไรครับ..คิดมากอะไรอีก...อยู่กับพี่ให้พี่ปลอบไม่ได้หรอ...” พี่เก่งพูดออกมาอย่างอ้อนวอน...แต่ผมอยากอยู่คนเดียวจริง ๆ ขอโทษนะครับพี่เก่ง..
“พี่เก่ง..ผมอยากอยู่คนเดียวจริง ๆ ขอร้องเหอะนะครับ...” ผมพูดออกมาอย่างเหนื่อย ๆ ..
“ก็ได้ครับถ้ามันเป็นความต้องการของบอย..ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะ...”
“ครับ...”
ผมเดินหันหลังแยกจากพี่เก่งมา..ผมรู้ว่าพี่เก่งต้องเสียใจมากแน่ ๆ แต่ผมก็ไม่อยากอยู่กับพี่แกไม่อยากเล่าเรื่องไม่อยากให้พี่แกต้องมารับรู้เรื่องของผมให้เจ็บปวดเพิ่มมากขึ้นอีกแล้ว..แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากอยู่แล้ว...
ผมยอมเดินแยกจากบอยมาอย่างง่าย ๆ ครับเหตุผลคือผมไม่อยากเซ้าซี้บอยแบบที่บอยบอกว่าไม่ชอบคนเซ้าซี้นั่นแหละครับ..ผมกลับไปที่คอนโดก่อนจะล้มตัวลงนอน นอนได้ไม่นานไอ้เพื่อนตัวดีก็มากดออดหน้าห้องผมเลยครับไม่รู้ไปอารมณ์เสียอะไรมา...
พอผมถามก็ได้คำตอบว่ามันไปเจอเด็กชื่อบอยมาคุยกับปอม...ผมรู้เลยทันทีครับว่าสาเหตุที่บอยเป็นแบบนั้นเพราะอะไร..ผมเจ็บ เจ็บมากจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมาแต่ผมก็ต้องปั้นหน้าคุยกับเพื่อนผมต่อไปเพื่อไม่ให้มันสงสัย...ผมยังไม่อยากบอกอ๋องตอนนี้หรอกครับว่าผมเจ็บเพราะรักคนที่เขาไม่ได้รักเรามากมายแค่ไหน....
ถึงเวลาผมกับอ๋องก็ออกมาดื่มกันที่ร้านเพื่อฉลอง บอกตรง ๆ ว่าผมอยากเมามาก ๆ เลยครับแต่ก็ต้องหยุดเอาไว้เพราะวันนี้เพื่อนผมเฮิร์ทมาก ๆ ผมต้องคอยคุยกับมันและดูแลมันจนกลับถึงคอนโดแล้วตัวเองก็กลับมาดื่มเองที่คอนโด...แต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง หน้าห้องของผมมีเด็กผู้ชายนั่งกอดเข่ารอผมอยู่...ผมแทบบ้าเมื่อรู้ว่าบอยมานั่งรอผมแบบนี้ไม่รู้ว่านั่งตรงนั้นนานขนาดไหนแล้วยุงจะกัดบ้างหรือเปล่า.......ผมรีบวิ่งเข้าไปดูบอยทันที..
“บอย..มาทำอะไรที่นี่..แล้วทำไมไม่โทรหาพี่ก่อนละพี่จะได้รีบมาหา...”
“ฮึก ๆ ..พี่เก่ง.....ฮือ....”
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ...” ผมเดินเข้าไปพยุงบอยให้ยืนขึ้นก่อนจะกอดปลอบบอยเอาไว้มือผมก็พรางลูบหลังบอยไปด้วยอย่างอ่อนโยน...ผมเจ็บแต่ผมก็ไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเจ็บแบบนี้..ผมเลยต้องยอมเจ็บกว่าเพื่อที่จะปลอบคนที่ผมรักให้หายเจ็บ...
“บอยใจเย็น ๆ นะเป็นอะไรค่อย ๆ ตั้งสตินะ...แล้วก็เล่าให้พี่ฟังนะครับ...อย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนี้...บอยก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบเห็นน้ำตาของบอย..นะครับ...” ผมพูดกับบอยหลังจากพารางเล็กเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องเรียบร้อยแล้ว...ผมจะเศร้าใจจริง ๆ เลยครับที่เห็นบอยเป็นแบบนี้....ผมรักบอยผมอยากให้บอยมีความสุข..ไม่ใช่กับผมก็ได้..กับใครก็ได้ถ้ามันไม่ใช่ผมก็ไม่เป็นไรแต่ขอแค่อย่างเดียวแค่ให้บอยมีความสุขไม่เอาแต่ร้องไห้แบบนี้ก็พอ...
“ฮึก...พี่เก่ง..บอยขอโทษที่เดินหนีพี่เก่งและพูดกับพี่เก่งแบบนั้นเมื่อเย็น...”
“ครับ ๆ ไม่เป็นไรนะ..อย่าคิดมากพี่ไม่ได้โกรธอะไรบอยสักหน่อย...”
“ครับ...พี่เก่ง..บอย.....บอย..เจ็บจังเลย....”
“ครับ..เจ็บได้แต่อย่าร้องไห้หนักขนาดนี้พี่เป็นห่วงบอยนะครับ...” ผมปลอบบอยออกมาอีก..ในใจก็เจ็บแปลบ ๆ เลยละครับ...
“ฮึก พี่เก่งไม่โกรธบอยจริงนะ...”
“จริงครับ...”
“พี่เก่ง..คืนนี้บอยขอค้างที่นี่ได้มั้ยครับ...”
“เอ่อ...ดะ..ได้สิ....”
“นอนห้องพี่เก่งนะ...บอยไม่อยากนอนคนเดียว...”
“เอ่อ ครับ...” ผมตอบตกลงไปแล้ว..เอาแล้วไงไอ้เก่ง หาเรื่องให้ตัวเองแล้วมั้ยละ...
“ขอบคุณครับ..” บอยตอบก่อนจะกอดรัดเอวผมแน่นกว่าเดิมครับ..เอ่อ..ให้ตายเถอะผมเป็นคน ๆ หนึ่งที่รู้สึกรักบอยเอามาก ๆ นะครับและเมื่อคนที่เรารักมาก ๆ มาทำอะไรแบบนี้กับผมมันก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ...
“อ๊ะ.พี่เก่ง...”
“แหะ ๆ ครับ..ขอโทษนะ..เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ...บอยอย่าร้องไห้อีกนะครับ...”
“ครับ..ไม่ร้องแล้ว...”
ผมเข้ามาจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ..พยายามเงียบเสียงให้มากที่สุด ผมไม่อยากให้บอยกลัวผม หาว่าผมหื่นอะไรแบบนี้ครับแต่อย่างว่าแหละผมมีชีวิตจิตใจนะครับเมื่อได้อยู่ใกล้กับคนที่รู้สึกดีด้วยแถมยังอ้อนแบบนั้นอีกแล้ว..ผมจะไปไหนรอดละครับ...
เมื่อผมจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินออกมานั่งข้างบอยที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา...พอผมนั่งลงไปบอยก็ขยับเข้ามานั่งกอดเอวผมทันทีเลยครับ..
“บอยครับ...ทำแบบนี้นะ..ระวังจะไม่ปลอดภัยนะ...”
“บอยรู้ แต่บอยอยากกอดพี่เก่งนี่ครับ....บอยเหงา....” ฉึกเลยครับผม....
“บอย..พี่ทำแบบนี้กับพี่เพราะเหงาแค่นั้นหรอกหรอ....บางครั้งบอยไม่ต้องพูดออกมาทั้งหมดก็ได้นะครับ..เพราะพี่....จุ๊บ.....” ผมพูดยังไม่ทันจบบอยก็เงยหน้าขึ้นมาจูบปากของผมเบา ๆ เพื่อปิดเสียงของผม....ผมอดใจไม่ไหวยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยของบอยให้เข้ามาแนบชิดมากยิ่งขึ้นก่อนที่ริมฝีปากผมจะลักเลาะขบเม้มชิมริมฝีปากบางนั่นอย่างวาบหวาม ก่อนลิ้นร้อนจะดุนดันรอยแยกของริมฝีปากบางเพื่อให้เปิดทางให้ผมเข้าไปสำรวจด้านใน.....ริมฝีปากบางเผยอออก ผมจัดการส่งลิ้นร้อนเข้าไปด้านในทันทีลิ้นเราเกี่ยวกระหวัดกันอย่างคุ้นเคย มือบางถูกยกขึ้นมาโอบรอบลำคอของผมอย่างหลวม ๆ ....มือหนาของผมก็ไม่อยู่สุข เลื่อนลงไปลูบไล้เอวบางด้วยเช่นกัน...
“อื้อ..พะ...พี่เก่ง....” บอยส่งเสียงครางออกมาเสียงหวานเมื่อจะหมดอากาศหายใจ...ผมค่อย ๆ ผละถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ก่อนจะกดจูบย้ำ ๆ ลงไปสองครั้งแล้วผละออก...
“พี่เก่งอย่าโกรธบอยนะฮะ...บอยไม่ได้ตั้งใจ.พูดแบบนั้น..บอยขอโทษ...” สรรพนามเปลี่ยนไปแล้ว...นี่คงอ้อนเขาเต็มที่เลยสินะ แล้วเขาจะไปไหนรอด....
“.....” ผมเงียบลองดูว่าบอยจะทำอะไรต่อไป...ร่างบางโอบกอดเอวผมก่อนจะจะเอาหน้าเข้ามาถู ๆ ไถ ๆ ที่ใหล่กว้างอย่างอ้อน ๆ ...
“นะนะ พี่เก่ง อย่าโกรธบอยนะฮะ....น้า...”
“ครับ ไม่โกรธ ๆ .......บอยอย่าทำแบบนี้กับพี่บ่อยนะ...เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวทำไงละ...”
“ฮะ...บอยจะไม่ทำบ่อย...แต่บอยอยากให้พี่เก่งมีความสุขนี่ฮะ...”
“บอย...พี่ก็อยากให้บอยมีความสุขเหมือนกันนะครับ...”
“ฮะ....พี่เก่ง...พี่....รอบอยหน่อยได้มั้ยฮะ...บอยจะลืม..ลืมพี่ปอมออกไปจากใจให้ได้..นะฮะ...”
“ครับ..พี่จะรอนะ..รอจนกว่าบอยจะพร้อม....”
“ฮะ...งั้นบอยไปอาบน้ำก่อนนะฮะ...”
“ครับ......อย่าสระผมนะบอยมันดึกมากแล้วเดี๋ยวไม่สบาย...”
“ฮะ...”
บอยเข้าไปอาบน้ำแล้ว...ผมยอมรับเลยว่าอารมณ์ค้างสุด ๆ แต่ผมไม่อยากทำอะไรบอยผมรู้ว่าบอยยังไม่พร้อม และตราบใดที่บอยยังไม่รักผม ผมจะไม่ทำอะไรบอยเด็ดขาด.....และในเมื่อบอยเป็นคนบอกผมเองว่าให้รอ..ผมก็จะรอ...ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเมื่อไรที่บอยจะลืมพี่ปอมของบอยได้...
บอยอาบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำต่อ.....ก่อนจะออกมานอนข้าง ๆ กับบอย.ร่างเล็กขยับเข้ามากอดซุกหน้าที่อกของผมครับ.เอาอีกแล้ว..ไม่คิด ๆ ผมพยายามที่จะไม่คิดอกุศลกับบอยนะครับมันยากมากเลย..แต่ก็ต้องทนครับ..
“ฝันดีนะฮะพี่เก่ง...”
“ครับ บอยก็เช่นกันนะ” บอยหลับไปแล้วครับ สังเกตจากลมหายใจที่สม่ำเสมอนั่น...
คืนนี้บอยอ้อนผม.บอยบอกให้ผมรอ..บอยจูบกับผม..แต่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้บอยจะกลับมาคิดถึงคนที่เขารักอีกหรือเปล่า..ผมกลัว ๆ มาก ๆ เลยครับ..เพราะทุกครั้งที่เราเข้าใจกันวันนี้ วันรุ่งขึ้นบอยก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคือ ยังไม่เลิกคิดถึงคนที่เขารัก.และเฝ้ารอ..เฝ้าร้องไห้ให้กับคนที่เขารัก...
แต่เอาเถอะ เขาบอกให้รอผมก็จะรออย่างมีความหวัง.....ทุกวันนี้ผมยังไม่กล้าที่จะระบายความในใจเรื่องนี้ให้อ๋องมันได้รู้เลย...บางครั้งผมก็อยากระบายออกมากับใครสักคน..แต่ก็นะ..ปล่อยให้มันคิดไปก่อนว่าผมก็แฮบปี้กับความรักที่เหมือนจะเริ่มต้นของผมดีไปก่อนละกัน... อีกอย่างที่ผมไม่อยากระบายกับมันเพราะว่าผมก็ไม่อยากให้มันไม่สบายใจที่บอยยังไม่เลิกชอบปอมคนของมันที่เหมือนมันจะหลงรักคน ๆ นั้นเข้าให้แล้ว...
ผมนอนคิดอะไรได้ไม่นานก็เข้าสู่นิทราตามคนตัวเล็กข้าง ๆ ไปด้วยกันพรางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นมาอีกหน่อยเพราะผมเป็นคนขี้ร้องเปิดแอร์เย็นมาก ๆ เดี๋ยวบอยจะหนาว...
รีดเดอร์ ไรเตอร์ขอโทษ ตอนแรกไรเตอร์พิมพ์ชื่อผิด เฟรชชี่คือ น้องบอยนะคะ ไม่ใช่พี่เก่ง อิอิ
อัพแล้วค่า ตอนของพี่เก่งกับน้องบอย...
มันออกจะดราม่าหน่อย ๆ อะ..แต่เค้าสัญญาน้าว่าจะไม่ดราม่ามากเท่าไร อิอิ
ความคิดเห็น