คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : 2-11 Episode 9
Chapter 2 – Turbulence in Royal Capital
Episode 9 ช่วงเวลาก่อนสงคราม
ข้อพิพาทที่เกิดระหว่างจักรวรรดิสีเลือดและอาณาจักรเอมาที เป็นผลตัดสินเพียงฝ่ายเดียวจากกลุ่มคนชั้นบนของอาณาจักรเอมาที โดยไม่สนใจกระบวนการสืบสวน การเจรจาหรือประชุมร่วมกันแม้แต่น้อย กล่าวกันว่าการประนีประนอมสิ้นสุดแล้ว เลือกพื้นที่สงครามเป็นที่ราบสูงแห่งหนึ่งที่ชื่อ อาคีระ ซึ่งอยู่ติดกับจักรวรรดิ—หรือบางที อาจจะเพราะไม่มีทางเลือก
และประกาศสงคราม—ตามเหตุผลอันเป็นทางการก็คือ จักรวรรดิสีเลือดส่งนักฆ่ามาลอบสังหารเจ้าชายลำดับที่สามแห่งอาณาจักรเอมาที, แอชชิว・คราวด์・เอมาที ส่วนสิ่งที่เป็นรูปธรรมพอจะตอบสนองการประกาศสงคราม--การตอบกลับของพวกเรา
“ถ้าพวกเจ้าปรารถนาสงคราม พวกเราก็พร้อมสนอง พวกเราจะเฝ้ารอจนกว่าพวกเจ้าจะพร้อม หากผู้ใดต้องการตายก็เข้ามา”
นั่นเป็นการตอบรับจากราชินีแห่งจักรวรรดิสีเลือด—แน่นอนว่าผู้ที่ต้องอยู่เป็นสะพานเชื่อมทั้งสองฝ่ายเอาไว้, หัวหน้ากิลด์เมืองอาระ คอนราด วิ่งเต้นส่งจดหมายที่เต็มไปด้วยถ้อยคำมากมายนั้น –จบลงโดยไร้ซึ่งการเจรจาใดๆ และสงครามก็ดำเนินต่อไป
ถึงแม้ว่าจะไม่มีการตอบสนองกลับมา แต่อาณาจักรเอมาทีก็ไม่อาจปิดบังความลังเล อย่างไรก็ตาม ปรากฏมอนเตอร์จำนวนมากเรียงรายตามแนวที่ราบอาคีระ มันเป็นธรรมดาที่จะเข้าใจว่าพวกมันอยู่ใต้การปกครองของจักรวรรดิสีเลือด ยิ่งเมื่อนึกถึงคำพูดของราชินีแห่งจักรวรรดิสีเลือดแล้ว--「พวกเราจะเฝ้ารอจนกว่าพวกเจ้าจะพร้อม」ถึงแม้พวกมันจะไม่ได้ทำการอะไรนอกจากนิ่งเฉย ก็เกิดชุลมุนขึ้นในเมืองหลวง และเรียกระดมพลมากมาย จนในที่สุดก็สามารถรวบรวมผู้คนจนยิ่งใหญ่กว่าฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา
เพื่อทำลายอีกฝ่าย, หนึ่งในสมาชิกสภาขุนนางจึงเป็นผู้บัญชาการทัพ, เอิร์ลโจวานนี อัลโตนิโอ
กองทัพที่ขึ้นตรงกับอาณาจักรประมาณ 5,500 คน
ทหารในสังกัดขุนนางประมาณ 3,500 คน
หน่วยพื้นราบซึ่งประกอบด้วยทหารราบและนักธนูประมาณ 10,000 คน
กองกำลังผสมระหว่างนักผจญภัยและพ่อค้าประมาณ 2,500 คน
ทหารอาสาประมาณ 12,000 คน
นักเวทย์ประมาณ 150 คน
นักบวชที่อาศัยอยู่ในโบสถ์อิออนประมาณ 70 คน
และไพ่ไม้ตายของอาณาจักร, นักรบไวเวิร์นอีก 13 คน
ทั้งหมดรวมแล้วกว่า 30,000 ชีวิต รวมกันเป็นกลุ่มชนขนาดมหึมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายปี
คติเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขา คือ
“สวรรค์จักลงทัณฑ์ปีศาจที่สังหารเจ้าชายแอชชิว・คราวด์!”
◆◇◆◇
“…จะว่าไปก็เหมือนการต่อสู้ล้างแค้นให้เจ้าชายแอชชิวเลยนะ คิดว่าไงละ「มาโรโดะ」 (ชายผู้ไม่ธรรดา)?”
บรรยากาศที่ปราศจากซึ่งความตึงเครียด อย่างไม่เหมือนจะทำสงคราม (อย่างน้อยก็จากมุมมองของอาณาจักรเอมาที) --พวกเขาตั้งวงเป่ายิงฉุบเพื่อตัดสินว่าใครจะได้ไปลุยแนวหน้ามาได้สักครู่แล้ว
บางครั้งก็มีเสียงร้องด้วยดีใจหรือเสียงโห่ร้องอย่างเสียอกเสียดายจากใครสักคนที่แพ้และทรุดตัวอวบๆลงกับพื้น (แน่นอนว่าต้องเกิดเสียงดังเหมือนกับแผ่นดินไหว ผมเลยหวังอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะหยุดเสียที)
“เจ้าออกทีหลัง!” เสียงตะโกนดังกึกก้อง
“ข้าจะใช้กระดาษ!” และคำพูดลวงคู่ต่อสู้อีกมากมาย
ผมถามผู้ที่เว้นระยะห่างจากผมไปเล็กน้อย, ชายผู้สวมชุดเกราะสีชาดแบบเต็มตัว –แต่สวมหน้ากากสีแดงไว้แทนหมวกเกราะ—อัศวินผู้มีผมสีบลอนด์เจือแดง
“ถ้าเจ้าชายได้ยิน เขาคงหลั่งน้ำตาอย่างยินดี”
อัศวินยักไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ—ถึงเขาจะดูแทบไม่ต่างจากมนุษย์ปกติสามัญ แต่ผิวของเขาก็ขาวสว่างอย่างที่มนุษย์ไม่อาจมีได้ วงศ์วานของผม,แดรกคิวล่า--มาโรโดะ
“เจ้าละ?”
“ไม่ขอรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ผมเป็นเพียงดาบขององค์หญิงเท่านั้น”
“—ระวังปากเจ้าด้วย มาโรโดะ ถึงเจ้าจะเป็นวงศ์วานขององค์หญิง เจ้าก็ยังเป็นแค่เด็กใหม่เท่านั้น”
(TL: วงศ์วาน โดยคำแล้วหมายถึง ลูกหลานเหลนในตระกูล แต่ในที่นี้หมายถึงคนที่ฮิยูกิกัดแล้วเปลี่ยนมาเป็นแวมไพร์ ทั้งนี้ผู้ที่ถูกกัดจะมีศักดิ์ต่ำกว่าผู้ที่กัดเสมอ)
ฟังเสียงเตือนจากเท็นไกแล้ว มาโรโดะก็ขอโทษแต่โดยดี
“ขออภัย ท่านหัวหน้าแห่งสี่มารสวรรค์, เท็นไก-ซามะ”
ถึงแม้จะพูดอย่างให้เกียรติ แต่ก็เป็นที่น่าสงสัยว่าแท้จริงแล้วเป็นเช่นไร เพราะเขาสวมหน้ากากไว้ เท็นไกจึงต้องเหล่ตามองสังเกตสีหน้าเอาเอง
ผมพยายามถามยืนยันอีกครั้ง
“แบบนี้นะดีแล้วหรือ? ถ้าหากเจ้าต้องการ เราสามารถส่งเจ้าไปอยู่ที่เดียวกับน้องสาวเจ้าได้เสมอเลยนะ”
“ผมไม่เจอเธอที่โลกนั้น ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ไปที่เดียวกันกับผม ดังนั้นผมจึงขอปวารนาตัวรับใช้องค์หญิง ผู้ซึ่งผมถวายความเคารพรัก”
“—นั้นเป็นสิ่งที่แน่นอน แต่ว่าแค่นั้นยังไม่พอหรอกนะ มาโรโดะ แค่ได้มองเห็นองค์หญิงก็ต้องรู้สึกหวั่นเกรงอย่างไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัวแล้ว”
ถึงเท็นไกจะพ่นคำพูดออกมา ก็ใช่ว่าจะละความระแวงที่มีต่อมาโรโดะ บางครั้งเขายังแสดงท่าทีตึงเครียดอีกด้วย
มาโรโดะค้อมศีรษะลงขอโทษอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเงยหน้าและมองมาที่ผม เขาก็เหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้แล้วริมฝีปากของเขาก็ฉีกยิ้มกว้าง
“ความจริง ตอนที่ผมยังนึกว่าที่นี้คือสวรรค์, อา-...แล้วยังมีพิธีกรรมต้อนรับอีก”
เขาพูดไปพลางจับเส้นผมด้านหน้าที่ยังไม่แห้งดี
“อุหว่า, อุหว่า--!!”
ผมซึ่งจำได้ พยายามปิดหูไม่ฟังอะไร
อ๊า ใครหน้าไหนเสนอพิธีบ้าๆนั่นกัน --!?!
ตอนที่ผมเข้าไปในห้องอาบน้ำเตรียมทำสงคราม (ในเกม การแช่น้ำเฉพาะตัวผม1 นาที จะให้บัพ 30 นาที แต่ตอนนี้เหมือนต้องแช่น้ำ 48 นาทีจึงจะส่งผลแบบ 1 นาทีหรือบัพ 30 นาที และเวลาบัพได้สูงสุดคือ 24 ชั่วโมง ไม่มากไปกว่านั้น) ราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติ, สมาชิกสภาโต๊ะกลมพากันเข้ามาอาบน้ำ?!
แม้แต่มิโคโตะกับอุสึโฮะยังเข้ามาโดยไร้ซึ่งความอาย
เจ้าพวกนี้นี่ไม่มียางอายกันเลยหรือไง!? …… ดูท่าจะจริง
อา ถ้าแค่นั้นผมก็ไม่เป็นไรหรอก! เพราะมันก็แค่การอาบน้ำกับสัตว์เลี้ยงเท่านั้นเอง
แต่อะไรคือการที่มีมาโรโดะเข้ามาด้วย, ทำบ้าอะไรนะ?!
“…เหมือนดวงตากำลังลุกไหม้, ผิวสีชมพูเหมือนกลีบดอกไม้—“
“อ๊า--!!!”
ผมพยายามทุบตีเขาด้วยแรงทั้งหมดขณะที่ร้องครางออกมาอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็หลบได้ ชิ หลังจากเปลี่ยนมาเป็นแวมไพร์ สเตตัสพื้นฐานของเขาก็เพิ่มขึ้นสองเท่า และจัดการได้ยาก, ยากขึ้นไปอีก
ถึงสภาพภายนอกจะดูแย่ลง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องที่ไหนสักแห่ง
“…อา”
ขณะที่พวกเราเล่นกัน หัวหน้ากิลด์, คอนราดก็ยกมือขึ้นอย่างแหยๆ
“ผมพูดได้ไหม?”
เท็นไกหันมาทางผมอย่างขอคำอนุญาต ผมจึงพยักหน้าให้เบาๆ
“ย่อมได้ ข้าอนุญาตให้เจ้ากล่าวโดยตรงต่อองค์เหนือหัว”
ฮะ, เป็นความยินดีที่ไม่ต้องการ, หัวหน้ากิลด์คอนราดเอียงคอถามอย่างคิดไม่ตก
“…ทำไมผมถึงอยู่ที่นี้หรือ?”
ฟังคำถามแล้ว ผมก็เก็บมือ
“เป็นคำถามที่ยากนะ, ก็เหมือนทำไมมนุษย์ถึงต้องเกิดแล้วตาย ทุกอย่างต่างก็มีเหตุผลของมัน”
“ไม่ไม่ ผมไม่ได้ถามคำถามปรัชญา, ผมเป็นหัวหน้ากิลด์เมืองอาระ แต่กลับถูกลักพาตัวมานี่ …”
ผมเหลียวไปมองผู้ร้ายลักพาตัวในทันที--เท็นไก
“เจ้าไม่ได้อธิบายให้เขาฟังหรือ?”
“กระผมบอกแล้วขอรับว่า「องค์หญิงทรงเรียกพบด่วน」ขอรับ”
อืม เขาไม่ได้อธิบายเหตุผลจริงด้วย
“อา ขอโทษด้วยที่กะทันหันไปหน่อย แต่ฉันอยากให้นายเป็นพระราชาของอาณาจักรนะ”
“เอ…............เอ๋-------------------------------------------------------------------?!?!”
เมื่อเข้าใจเหตุผล คอนราดก็สะดุ้งถอยหลัง อืม ปฏิกิริยาของเขานี่ใช้ได้เลย หาได้ยากเลยนะ
หลังจากที่เขาเข้าใจในคำพูดเมื่อครู่ ผมจึงอธิบายต่อ
“อา นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันนะไม่สนใจพวกเรื่องปกครองหรือการเมือง แต่ว่าเมื่อจบเรื่องนี้แล้วก็ต้องมีการเปลี่ยนตัวผู้นำ ฉันเลยว่าจะยกให้มนุษย์เป็นผู้ปกครองต่อ ดังนั้นฉันถึงต้องมอบตำแหน่งให้คนที่มีประสบการณ์ในการปกครองและจิตใจดีอย่างหัวหน้ากิลด์ คอนราด—“
“ผมทำไม่ได้หรอก!!!”
เขากรีดร้องออกมาเต็มเสียง
“อา นายคงรู้ใช่ไหม? ว่าพวกคนในชนชั้นปกครองกลุ่มปัจจุบันเป็นพวกโง่ที่พยายามหาเรื่องมาทะเลาะกับฉัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโลภมากจนมองไม่เห็นอะไรเลยหรือโง่เขลา มองว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น ถึงได้มองไม่เห็นภาพรวมอะไรเลย ถ้าเทียบกับนายแล้วนายยังดีกว่าเป็นล้านเท่า "
“….นี่ชมผมจริงๆสินะ แต่ว่าผมคงรับไว้ไม่ได้หรอก ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการปกครองประเทศเลย”
คอนราดถอนหายใจแล้วส่ายหัว
“การปกครองประเทศอย่างกิจการภายในและภายนอกประเทศสินะ? สำหรับภายนอกก็ใช้ชื่อเสียงของพวกเรา คงไม่มีใครกล้ารุกรานหรอก—ถึงมี ฉันก็จะบดขยี้พวกนั้นเอง ส่วนกิจการภายใน มันก็ไม่ได้ต่างไปจากการนั่งทำงานปกติเท่าไรนี่?
ส่วนการจัดการกับมนุษย์ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่ถ้านายสามารถ ช่วยทำให้มันเป็นไปตามฝันของชายคนหนึ่ง,「 ราชาของชาวประชา」, อา ฉันจะให้มาโรโดะไปช่วยแล้วกัน”
ว่าพลางผายมือไปทางมาโรโดะ คอนราดจ้องมองอย่างแปลกใจ แต่ดูเหมือนเขาจะเห็นอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาจึงเบิกกว้างจนเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้าตา มืออันสั่นเทายกขึ้นชี้ไปทางมาโรโดะ
“……ระ-หรือว่า…จะ…เจ้าชายอะ-…!?”
“คงจำผิดไปแล้ว ผมเป็นเพียงข้าทาสผู้ซื่อสัตย์ขององค์หญิง, มาโรโดะ อา โปรดอภัยด้วย นายเหนือหัว”
มาโรโดะทาบมือกับหัวไหล่ของตัวเอง สีหน้าของคอนราดราวกับดวงวิญญาณออกจากร่าง
“เราไม่สนใจหรอก”
ขณะที่ผมยักไหล่ ก็มีการเคลื่อนไหวของกองทัพศัตรู
จากแนวศัตรู ไวเวิร์นสิบตัวบินเรียงกัน--นั่นคือนักรบมังกร?
ขณะเดียวกัน ศึกเปายังฉุบก็ดูจะตัดสินแล้ว
“—ไซโย! ฉันชนะ! ฉันได้เป็นแนวหน้า!!”
เสือที่มีปีกยาว 10 เมตร—หนึ่งในเจ็ดสัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติ, ราชาแห่งเผ่าเสือ –คุราชิ (การดำรงชีวิต) โห่ร้องอย่างดีอกดีใจ
…ที่จริงผมก็ไม่อยากใส่ใจ แต่อุ้งมือสัตว์มันออกค้อน-กรรไกร-กระดาษได้ด้วยหรอ?
“—ถ้าเช่นนั้น องค์หญิง ในโอกาสอันดีนี้ โปรดกล่าวอะไรสักหน่อยเถิดขอรับ”
ได้ยินคำพูดเท็นไกแล้ว ทุกคนก็หันมามองที่ผม
อา…นี่ผมต้องพูดอะไรจริงหรอ? ผมควรทำยังไงดี โดยพื้นฐานแล้วผมเป็นคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นไม่มาก คำพูดที่ใช้ได้จึงมีจำกัด--
…อา จริงสิ วลีที่มักจะใช้สั่งสัตว์เลี้ยงในเกม
“พวกเจ้า, จงไปบดขยี้ทุกผู้ที่ขวางทางเรา!”
“ขอรับ--!!”
ทันใดนั้น บรรยากาศรอบข้างก็เต็มไปด้วยรังสีสังหารและความกระหายเลือด
เดี๋ยวนะ นี่ผมเผลอใช้คำว่า『บดขยี้』ไป ถ้าผมสั่งให้หยุดตอนนี้ คงไม่มีใครฟังแน่
พวกเขาไม่คิดจะล้อเล่นแล้ว บางทีอาจจะตั้งใจบดขยี้จนกว่าจะไม่เหลือแม้แต่ซากทหารสักนายเลย …อะ-อา คงไม่เป็นไรหรอก ก็มันเป็นหน้าที่ของคุณทหารนี่เนอะ?
ตอนนี้คงทำได้แค่ระวังไม่ให้กระตือรือร้นจนลุกลามไปยังส่วนอื่นๆละนะ
End
Author Notes
เพราะ 『การฟื้นคืนชีพโดยสมบูรณ์』ของนักบุญสามารถใช้ได้เฉพาะช่วง 30 นาทีหลังจากเสียชีวิต จึงไม่สามารถใช้กับคุณน้องสาวได้ ส่วนการเปลี่ยนเป็นวงศ์วานนั้น จะสุ่มความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น และอัตราความสำเร็จขึ้นอยู่กับเวลาหลังจากตายและสภาพศพ
นอกจากนี้ ในกรณีที่เปลี่ยนเป็นแวมไพร์ การเคลื่อนไหวในช่วงกลางวันจะถูกจำกัดไว้ (สเตตัสจะเหลือประมาณครึ่งหนึ่ง) อย่าง มาโรโดะ มีค่าสเตตัสในเวลากลางวันแค่ +30% เมื่อเทียบกับอดีต
อย่างไรก็ตาม การถูกเผาเมื่อถูกแสงแดดอย่างที่เห็นจากภาพยนตร์หรือนวนิยายของ Bram Stalker นั้นไม่เป็นจริง พวกเขายังสามารถเดินใต้แสงแดดได้เหมือนคนทั่วไป (มีเพียงความสามารถที่ลดลงไป)
มีอธิบายอีกทีภายหลัง, ทหารปัจจุบันของจักรวรรดิสีเลือดส่วนใหญ่เป็นพันธมิตรที่ได้มาใหม่จากป่าใหญ่, เทือกเขามังกรขาว และดันเจี้ยนรอบเมืองอาระ
ส่วนสมาชิกเก่า, สภาโต๊ะกลมเป็นผู้จัดการแบ่งทัพ
นากจากนี้พวกเขาไม่ได้รออยู่ในสนามต่อสู้ แต่เดินทางไป-กลับซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในระยะเวลาสั้นๆก่อนกองทัพเอมาทีเคลื่อนพล
Talk: ขอแจ้งชะลอการอัพอีก 2-3 สัปดาห์คะ คนแปลขอเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบมิดเทอมคะ //ได้ข่าวสอบอาทิตย์หน้า //หัวเราะทั้งน้ำตา
ป.ล. #เว็บนายท่านนี่เว็บไหนหรือคะ..? คนแปลอนุญาตให้เว็บหนึ่งเอาไป แต่โดยส่วนตัวผู้แปลไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับตัวเว็บนะคะ //เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ก็ยังไม่รู้ชื่อเว็บที่ว่าเลยคะ //หัวเราะ
ความคิดเห็น